សេចក្តីសង្រ្គោះ ជាដំណើរ ក្នុង សេចក្តី ជំនឿ សេចក្តីសង្រ្គោះ មិនមែនជាបាតុភូតដែលកើតឡើង មួយរំពេច ឬភ្លាមៗ នោះទេ ប៉ុន្តែវាជា ដំណើរ ក្នុង សេចក្តី ជំនឿ ដែលមានដំណាក់កាល។ ដូចជាកាលពីលោក ម៉ូសេ បានទៅសង្គ្រោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ពីប្រទេស អេស៊ីព្ទ បាន ប្រើពេលជាយូរឆ្នាំ ហើយក៏មានច្រើនដំណាក់កាលផង។ ដំណាក់កាល ដែល រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ស្រែកអំពាវនាវ ទូលទៅព្រះ អំពីទុក្ខលំបាករបស់ខ្លួន, ព្រះទ្រង់ត្រាស់ហៅអ្នកបំរើ ម៉ូសេ ដើម្បីរំដោះ, ការតវ៉ា ផ្ចាញ់ផ្ចាល ខ្មាំងសត្រូវឲ្យ ចុះចាញ់, ការប្រុងប្រៀបរៀបចំ ដើម្បីរំដោះ, ខ្មាំងដេញពី ក្រោយទាល់ច្រកនៅសមុទ្រក្រហម, ឧបសគ្គ និងការ លំបាក, ជម្លោះ ក្នុងការធ្វើដំណើរ, ......។ ឬមួយដូចពីកាលលោក ណូអេ បាននាំគ្រួសារឲ្យសង់ទូក មុនទឹកជំនន់ គាត់និង គ្រួសារ ត្រូវពុះពារ សង់ទុក ទាំងអំណត់។  អំណត់នឹងការរកសំភារ: មកសង់ អំណត់នឹងការស្តាប់បង្គាប់ដល់ព្រះ អំណត់ នឹង ពាក្យចំអក ឡកឡឺយពីអ្នកជិតខាង ព្រោះគាត់សង់ទូកយ៉ាងធំនោះនៅលើគោក គ្មានទឹកឯណា អាចបណ្តែតទូក នោះបានសោះ សូម្បីតែភ្លៀងក៏គ្មានផង។  លោកអូណេ និងគ្រួសារគាត់ចំណាយអស់ រយ:ពេលមួយរយឆ្នាំ ទើប ហេតុការនៃព្រះបន្ទូលដែលមនុស្សមិនយល់សោះនោះបានសំដែងឲ្យឃើញ គឺទឹក ជំនន់ យ៉ាងធំ នោះបានមកដល់។ លោកអូណេនិង គ្រួសារបានសង្រ្គោះដោយសារ ជឿហើយធ្វើ តាមព្រះ ដូច្នោះការធ្វើទូក ដើម្បីសង្គ្រោះ ខ្លួនគាត់ និងគ្រួសារនេះដោយសារជំនឿទៅលើព្រះ ត្រូវចំណាយ ពេល យ៉ាង យូរ និងឆ្លងកាត់ច្រើនដំណាក់កាលផង។ បើសង្កេត មើលការរំដោះ សង្គ្រោះនេះ មានការ ចូល រួមទង្វើបីប្រភេទ គឺទង្វើរបស់ព្រះ, របស់មនុស្ស និងរបស់អ្នកដឹកនាំ។ បើយើងងាកមកមើល សេចក្តីជំនឿរបស់ គ្រិស្ទានសព្វថ្ងៃក៏មានដំណើរនិង ដំណាក់កាលប្រហាក់ប្រហែល គ្នាដែរ។ សេចក្តីជំនឿរបស់គ្រិស្ទានមិនមែនគ្រាន់តែបានជឿដល់ព្រះហើយនៅផ្ទះ ឬមួយគ្រាន់តែជាគ្រិស្ទានតែថ្ងៃអាទិត្យប៉ុណ្ណោះនោះទេ គឺត្រូវតែតស៊ូ អត់ធ្មត់ រក្សា សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺត្រូវ ស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីកម្លាំង ហើយត្រូវស្រឡាញ់ អ្នកជិតខាងឲ្យដូចខ្លួនឯងផង។ ហើយត្រូវរក្សាសេចក្តី ជំនឿនេះគឺនៅជាប់នឹង ព្រះបន្ទូលរហូតផង។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន ១៥៖២ ថា៖ អស់ទាំងខ្នែងណាដុះចេញពីខ្ញុំ ដែលមិនបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់កាត់ចោល តែអស់ទាំងខ្នឺងណា ដែលបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់លួសខ្នែងនោះវិញ ដើម្បីឲ្យបាន ផលផ្លែជាច្រើនឡើង។  (ផលនោះគឺរាប់បញ្ចូល ទាំងការរក្សា និងបង្កើនសេចក្តីជំនឿផងដែរ) តើយើងគួរង់ចាំទាល់តែធ្លាក់ភ្លៀង ទើបយើងចាប់ផ្តើមសង់ទូកឬអី? ក្នុងព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ 25៖1-13 និយាយអំពីស្រ្តីព្រហ្មចារី ទាំង១០នាក់ ដែល៥នាក់បានថែរក្សា ចង្កៀង ខ្កួនឲ្យភ្លឹទាំងមានប្រេងពេញផង។ (សូមមើលរបាំរបាំបរិសុទ្ធ ដែលស្តីពីរឿងនេះ ក្នុងទំព័រវីដេអូ) គ្រិស្ទានមិនមែនជាមនុស្សដែលល្អឥតច្ចោះនោះទេ ប៉ុន្តែជាមនុស្សដែលដឹងថា ខ្លួនមានបាបវិញ  ហើយ ស្វែង រកព្រះឲ្យជួយ ហើយសម្រេចចិត្ត ដើរតាមព្រះបន្ទូល រហូតអស់កល្ប។  

 អត្ថបទសិក្សាព្រះគម្ពីរ  យ៉ូហាន ៣៖១-១៦  Date: 2/12/14,  កំណើតថ្មីរបស់មនុស្ស ១ រីឯ​នៅ​ក្នុង​ពួក​ផារិស៊ី មាន​ចៅហ្វាយ​សាសន៍​យូដា​ម្នាក់ ឈ្មោះ​នីកូដេម២ លោក​ក៏​មក​ឯ​ព្រះយេស៊ូវ​ទាំង​យប់ ទូល​ថា លោក​គ្រូ យើង​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា លោក​ជា​គ្រូ​មក​ពី​ព្រះ​ពិត ដ្បិត​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​នឹង​ធ្វើ​ទី​សំគាល់ ដែល​លោក​ធ្វើ​ទាំង​នេះ​បាន​ទេ លើក​តែ​ព្រះ​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ៣ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា ប្រាកដ​មែន ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​ជា​ប្រាកដ​ថា បើ​មិន​បាន​កើត​ជា​ថ្មី នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​នឹង​ឃើញ​នគរ​ព្រះ​បាន​ទេ៤ លោក​នីកូដេម​ទូល​សួរ​ថា ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​នឹង​កើត​ឡើង​បាន ក្នុង​កាល​ដែល​ចាស់​ហើយ តើ​អាច​នឹង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពោះ​ម្តាយ​ម្តង​ទៀត ហើយ​កើត​ឡើង​វិញ​បាន​ឬ៥ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា ប្រាកដ​មែន ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​ជា​ប្រាកដ​ថា បើ​មិន​បាន​កើត​អំពី​ទឹក ហើយ​អំពី​ព្រះវិញ្ញាណ នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​នឹង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ព្រះ​បាន​ទេ៦ របស់​អ្វី​ដែល​កើត​ពី​សាច់ នោះ​ជា​សាច់​ទេ ហើយ​ដែល​កើត​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ នោះ​ជា​វិញ្ញាណ​វិញ៧ កុំ​ឲ្យ​ឆ្ងល់ ពី​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​ប្រាប់​ថា ត្រូវ​តែ​កើត​ជា​ថ្មី​នោះ​ឡើយ៨ ឯ​ខ្យល់ ចង់​បក់​ទៅ​ឯ​ណា ក៏​ចេះ​តែ​បាន ហើយ​អ្នក​ឮ​សូរ​សព្ទ តែ​មិន​ដឹង​ជា​មក​ពី​ណា ឬ​ទៅ​ឯ​ណា​ទេ អស់​អ្នក​ណា​ដែល​កើត​មក​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ នោះ​ក៏​ដូច្នោះ​ដែរ៩ លោក​នីកូដេម​ទូល​សួរ​ថា ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​ការ​ទាំង​នេះ​កើត​បាន១០ ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​ឆ្លើយ​ថា អ្នក​ជា​គ្រូ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល តែ​មិន​ដឹង​ការ​ទាំង​នេះ​ទេ​ឬ១១ ប្រាកដ​មែន ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​ជា​ប្រាកដ​ថា យើង​ប្រាប់​ពី​ការ​ដែល​យើង​ដឹង ហើយ​ធ្វើ​បន្ទាល់​ពី​ការ​ដែល​យើង​បាន​ឃើញ តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ទទួល​សេចក្តី​បន្ទាល់​របស់​យើង​ទេ១២ បើ​ខ្ញុំ​និយាយ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ពី​ការ​ដែល​ត្រូវ​ខាង​ផែនដី តែ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ជឿ​ទៅ​ហើយ នោះ​ចំណង់​បើ​ខ្ញុំ​ប្រាប់​ពី​ការ ដែល​ត្រូវ​ខាង​ស្ថានសួគ៌​វិញ តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​នឹង​ឲ្យ​ជឿ​ទៅ​បាន១៣ គ្មាន​អ្នក​ណា​បាន​ឡើង​ទៅ​ស្ថានសួគ៌​ឡើយ មាន​តែ​ព្រះអង្គ ដែល​យាង​ចុះ​ពី​ស្ថានសួគ៌​មក​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​ជា​កូន​មនុស្សដែល​នៅ​ស្ថានសួគ៌​នោះ​ឯង១៤ ហើយ​ដែល​លោក​ម៉ូសេ​បាន​លើក​សត្វ​ពស់​ឡើង នៅ​ទី​រហោស្ថាន​ជា​យ៉ាង​ណា នោះ​កូន​មនុស្ស​នឹង​ត្រូវ​គេ​លើក​លោក​ឡើងយ៉ាង​នោះ​ដែរ១៥ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​កូន​មនុស្សនោះ មិន​ត្រូវ​វិនាស​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ១៦ ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​លោក ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​ទ្រង់​ប្រទាន​ព្រះរាជបុត្រា​ទ្រង់​តែ​១ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ព្រះរាជបុត្រា​នោះ មិន​ត្រូវ​វិនាស​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ   ក- ពិនិត្យអត្ថបទ៖  ១- លោកនីកូដេម ជាពួកផារិស៊ីម្នាក់ បានមកជួបព្រះយេស៊ូវទាំងយប់ ដោយយល់ថា ព្រះយេស៊ូវ ជាមនុស្សពិសេស ដែលមកពីព្រះ។  ២- ព្រះយេស៊ូវ បានលើកពីប្រធានបទមួយស្ដីពី ការកើតជាថ្មី ដែលជាប្រធានសំខាន់ មិនសំរាប់តែ លោកនីកូដេម ប៉ុណ្ណោះទេ តែសំរាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់ នៅលើផែនដី។  ៣- លោកនីកូដេម និងព្រះយេស៊ូវ បានពិភាក្សាគ្នាយ៉ាងល្អិតល្អន់ ក្នុងប្រធានបទ ការកើតជាថ្មីនេះ។  ៤- ខគន្លិះមាន៖ ខ៣, ខ៥, ខ៦, ៧, ៨, ខ១៣, ខ១៥, ខ១៦ ខ- ពន្យល់អត្ថន័យ៖  ១- ក្នុងខ៣ ព្រះយេស៊ូវថា បើមិនបាន កើតជាថ្មី នោះគ្មានអ្នកណាអាច នឹងឃើញនគរ ព្រះបានទេ មានន័យថា បើមិនបានកើតជាថ្មី នោះមិនអាចទៅស្ថានសួគ៍បានឡើយ។ ការនេះសំខាន់ណាស់ ដូច្នេះហើយបានជាលោកនីកូដេម សួរបញ្ជាក់ ដើម្បីឱយ ព្រះយេស៊ូវ ពន្យល់ឱយបាន ច្បាស់លាស់ពីការកើតជាថ្មីនេះ តើមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច។  ២- នៅខ៥ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា​ បើ​មិន​បាន​កើត​អំពី​ទឹក ហើយ​អំពី​ព្រះវិញ្ញាណ នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា ​អាច​នឹង​ចូល​ទៅ ​ក្នុង​នគរ​ព្រះ​បាន​ទេ។ ពាក្យថា កើតអំពីទឹក នៅ ទីនេះ មិនសំដៅយក ការជ្រមុជទឹកនោះទេ តែសំដៅលើការ ស្អាតបរិសុទ្ធវិញ ព្រោះ ការជ្រមុជទឹក គឺគ្រាន់តែបញ្ជាក់ ពីការស្តាប់បង្គាប់ ដែលព្រះយេស៊ូវបាន បង្គាប់ឱយ ធ្វើការនេះ នឹងជាទីបន្ទាល់ ថាខ្លួនបានប្រែចិត្ដ ទទួលជឿព្រះ ហើយប៉ុណ្ណោះ មានតែ មនុស្សទេ ដែលបានធ្វើបុណ្យ ជ្រមុជទឹក ចំណែក ព្រះយេស៊ូវវិញ ទ្រង់មិនបានធ្វើ បុណ្យជ្រមុជទឹក ឱយមនុស្ស ណាម្នាក់នោះទេ គឺទ្រង់បានជ្រមុជគេ ដោយព្រះវិញ្ញាណ វិញ។  ៣- ដូច្នេះការកើតជាថ្មីនេះ គឺជាការដែលកើត ដោយវិញ្ញាណ ដែលទ្រង់បានជ្រមុជ នោះឯង។ ក្នុងខ៨ ហើយ ការកើតជាថ្មីនេះ ក៏មើលមិនឃើញផង ព្រោះជាវិញ្ញាណ បីហាក់ដូចជាខ្យល់ ដែលរសាត់ចុះឡើងពិត តែមើលមិនឃើញឡើយ។  ៤- ក្នុងខ១៣ ព្រះយេស៊ូវ បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ជាព្រះដែល យាងចុះពីស្ថានសួគ៍មក ដើម្បីធ្វើការទាំងអស់នេះ គឺការឱយកំណើតថ្មី អំពីព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីឱយមនុស្សមាន សិទ្ធិ ចូលស្ថានសួគ៍ នេះឯង។ ៥- ដោយសារ មនុស្សមានការពិបាកយល់ អំពីផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណនេះ សូម្បីតែលោក នីកូដេម ដែលជាអ្នកធំ មានចំណេះជ្រៅជ្រះផង នៅតែ មិនបានយល់ច្បាស់ ពីការនេះ ទេ ដូច្នេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលយ៉ាងខ្លី ក្នុងខ១៥ថា  ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ ​ដល់​កូន​មនុស្ស (គឺជឿដល់ទ្រង់) នោះមិន​ត្រូវ​វិនាស​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប ​ជានិច្ច​វិញ។ គឺគ្រាន់ជឿ ទុកចិត្ដ ដល់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។  ៦- ក្នុងខ១៦ ព្រះទ្រង់បានស្រឡាញ់ មនុស្សលោកទាំងអស់ក៏ពិតមែន ប៉ុន្ដែមានតែអ្នក ដែលបានជឿ ដល់ព្រះរាជបុត្រា គឺព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនត្រូវជាប់ជំនុំជំរះ ឬមានទោសឡើយ តែត្រូវបានជីវិត អស់កល្ប នៅនាស្ថានសួគ៍ ជាមួយទ្រង់វិញ មានន័យថា អស់អ្នកណា ដែលមិន បានជឿ ដល់ទ្រង់ នោះនឹងជាប់ជំនុំជំរះវិញ  ព្រោះព្រះទ្រង់ ជាព្រះដ៏ បរិសុទ្ធ សុចរិត យុតិធម៍ ទ្រង់មិនអាច រាប់អ្នកមានបាប ជាអត់ទោស នោះទេ។  គ- អនុវត្ដព្រះបន្ទូលនេះជាប្រយោជន៍៖  ១- ដូច្នេះកំណើតថ្មី ដែលកើតដោយសារ ព្រះវិញ្ញាណនេះ សំខាន់ខ្លាំងណាស់ សម្រាប់ មនុស្សគ្រប់រូប ដែលចង់ទៅនៅស្ថានសួគ៍ គឺព្រះយេស៊ូវ ដែលយាងចុះ ពីសា្ថនសួគ៍មក គឺដើម្បីលាង សំអាតមនុស្ស ឱយបានស្អាត ពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ដើម្បីឱយបានចូល ទៅទីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ ២- ព្រះយេស៊ូវ បានបញ្ជាក់ គ្រប់ទាំងសកម្មភាព របស់ទ្រង់ ថាទ្រង់ប្រាកដ ជាព្រះ ដែលបានយាងចុះ ពីស្ថានសួគ៍ពិតប្រាកដមែន គឺទ្រង់បានមក ចាប់កំណើត នឹងនាង ព្រហ្មចារីណ៍ ដែលមាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាបិតា គឹជាព្រះ។ ទ្រង់បានសុគត តែបីថ្ងៃ ហើយទ្រង់ បានរស់ ឡើងវិញ ក៏បានយាង ត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៍ វិញទាំង ភ្នែកស្រស់ មានសិស្សទ្រង់ បានធ្វើបន្ទាល់ ពីការទាំងអស់នេះ ដោយមាន ទាំងកត់ ចារទុក ក្នុងព្រះគម្ពីរផង។  ៣- ដោយសារព្រះគុណ ទ្រង់មានសេចកី្ដ អត់ធ្មត់នឹងអំពើបាប របស់មនុស្ស ទ្រង់បាន ប្រកាស ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ អស់រាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ ដើម្បីឱយមនុស្ស បានប្រែចិត្ដ ជឿដល់ទ្រង់ តើនេះមិនយុតិធម៌ ទេឬអី? តើព្រះទ្រង់មិនបានទុក ឱយអស់ លោក បងប្អូន មួយរយឆ្នាំ សំរាប់គិតពិចារណា នឹងធ្វើការសម្រេច ប្រែចិត្ដជឿ ដល់ទ្រង់ទេឬអី? នេះគឺជាការសំខាន់ តែមួយគត់ នៃជីវិតមនុស្សហើយ បើមិនមែនទេ តើមានអ្វី ដែលសំខាន់ ជាងនេះទៀត? សូមរកនឹកមើលចុះ លើសពីនេះគឹគ្មានអ្វី ក្រៅពី ការស្លាប់ទៅវិញ ជាអសារបង់ ប៉ុណ្ណោះ។  ៤- ព្រះទ្រង់បានបង្កើត បក្សីមក ដែលជាសត្វ ដែលមានកំណើត ពីរដង គឺម្ដងដំបូង ជាពង ដែលនៅក្នុងរបាំង នៃសំបក មើលអី្វក៏មិនឃើញ សូម្បីតែមេ ដែលជាអ្នកបង្កើត ខ្លួនក៏មិនឃើញ មិនស្គាល់ផង ទាល់តែវាញាស់ គឺកើតជា ដំណាក់កាលទីពីរ ទើបវា បានស្គាល់ អី្វៗទាំងអស់។  ៥- តើលោក អ្នកបានកើត ជាថ្មីហើយឬនៅ? បើនៅទេ តើចង់ទៅនៅ ស្ថានសួគ៌ឬទេ? បើចង់ សូមទូលសូម ទៅព្រះយេស៊ូវ តាមលំនាំ សេចក្ដីអធិស្ឋាន ដូចតទៅនេះ ៖  ឱ! ព្រះយេស៊ូវអើយ ទូលបង្គំជាមនុស្សមានបាប សូមទ្រង់មេត្ដា អត់ទោសបាប ឱយទូលបង្គំផង ហើយសូមទ្រង់អនុញ្ញាតិ ឱទូលបង្គំបានចូលទៅនៅ ក្នុងនគរ របស់ទ្រង់ផង។ អាម៉ិន  សូមបងប្អូនស្វែងរក ព្រះវិហារ ជិតខាងបងប្អូន ដើម្បីចូលរួម ថា្វយបង្គំទ្រង់ នឹងរៀន ព្រះបន្ទូលទ្រង់ថែមទៀត។  បើបងប្អូនមានសំណួរអ្វី សូមទាក់ទងតាមរយៈ website: www.cambodiancc.org   សូមព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ប្រទានពរ ដល់អស់ លោកអ្នក បងប្អូន។  

  សូមជូនអត្ថបទព្រះបន្ទូល ព្រះអទិករនិងវត្តមានទ្រង់  មុនដំបូងយើងចង់និយាយអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា ព្រះ និង ព្រះអាទិករដើម្បីឱ្យយើង បានយល់ទាំងអស់គ្នានូវអត្ថន័យនៃពាក្យដែលដើរ តួរយ៉ាងសំខាន់សំរាប់ឲ្យមនុស្ស ទទួលយល់ព្រម ស្គាល់ របស់ឬ ពាក្យណាមួយជាមួយគ្នា។ នៅពេលដែលយើងឮ ពាក្យថាព្រះមនុស្សម្នាក់ៗ បានគិតសំដៅ ភ្ជាប់ទៅលើព្រះដែលខ្លួនស្គាល់ឫជឿ ភ្លាមមួយរំពេចនេះជាការធម្មតារបស់ មនុស្ស ។ ឧទាហរណ៍ៈ បើប្រជាជនខ្មែរសំដៅយកព្រះពុទ្ធ បើអ៊ិស្លាមសំដៅយកព្រះអាឡា បើ ប្រជាជនជ្វីសគេនិងសំដៅទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ចំណែកឯគ្រិស្ទានសំដៅយកព្រះវរបិតា នៅពេលនេះយើងនិងនិយាយតែអំពីព្រះអាទិករ ឬ ព្រះអាទិទេពនេះមួយតែប៉ុណ្ណោះ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគម្គីរប៊ីប ឬហៅថាព្រះគម្គីរបរិសុទ្ធដែលបានរៀបរាប់យ៉ាង ក្បោះក្បាយពីរឿងបង្ករបង្កើតនេះ ហើយមានតែគម្គីរបរិសុទ្ធរបស់ព្រះមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលស្តីអះអាងយ៉ាងច្បាស់ពីការបង្ករបង្កើតនេះ(លោកុប្បត្តិ ១៖១-- កាលដើមដំបូងឡើយ ព្រះបានបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី...) ។ ទ្រង់គ្មានឈ្មោះទេព្រោះទ្រង់គ្មានម៉ែឳដាក់ឈ្មោះឲ្យទេ ក្នុងភាសាហេព្រឺដែលហៅថា យ៉ាវ៉េ សរសេរជាយេហូវ៉ា នោះមាន ន័យថា “ អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ” (ក្នុងគម្ពីរនិក្ខមនំ 3៖14) ដូច្នេះយេហូវ៉ា ឬ យ៉ាវ៉េ នេះបាននិយមប្រើជាឈ្មោះរបស់ព្រះទៅវិញឥឡូវនេះ។ តើព្រះយេហូវ៉ានេះមានមែនឬទេ? ព្រះទ្រង់ជាវិញ្ញាណ ហើយមានព្រះចេស្តាអស្ចារ្យដែលភ្នែកមនុស្សមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញឡើយប៉ុន្តែវត្តមាន របស់ទ្រង់នោះមានជាក់ច្បាស់ណាស់ ព្រោះរូបអ្នកផ្ទាល់ដែលកំពង់តែអាន ឬមើលនេះគឺព្រះនោះឯងជាអ្នកបង្កើត ដូចជាខ្យល់ដែលយើងមើលមិនឃើញសោះ តែយើងបានរស់នៅដោយ របស់ មើលមិន ឃើញនោះ​​​​​​​​ឯង លោកអ្នក មិនអាចប្រកែកបានទេ លុះត្រាតែលោក អ្នកអាចរកព្រះដទៃណា មកជំនួស ដោយមានភ័ស្តុតាងជាក់ច្បាស់ត្រឹមត្រូវ ពុំនោះ ទេគឺទ្រង់នេះឯងហើយ។ -       ព្រះអាទិករ គឺជាព្រះយេហូវ៉ា គឺជាព្រះតែមួយអង្គគត់ដែលមានព្រះជន្ម គង់នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលមានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា កសាងផ្ទៃមេឃនិង ផែនដី និងគ្រប់របស់ទាំងអស់ ព្រមទាំងមនុស្សយើងផង។ -       ទ្រង់បានដាក់ក្រិតវិន័យទៅលើគ្រប់របស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត -       ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សក្នុងភាពពិសេសឱ្យដូចជាអង្គទ្រង់ ហើយផ្លុំខ្យល់ដង្ហើមទ្រង់ចួលទៅក្នុងមនុស្សដែលក្លាយជាព្រលឹងរស់ឡើង (ក្នុងគម្ពីរលោកុប្បត្តិ 2៖7- ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់យកធូលីដីមកសូនធ្វើជាមនុស្ស ទ្រង់ផ្លុំខ្យល់ដង្ហើម ជីវិតបញ្ចូលក្នុងរន្ធច្រមុះ នោះក៏ត្រឡប់ជាមានព្រលឹងរស់ឡើង.)។ ទ្រង់បានប្រទានអំណាចឱ្យមនុស្សត្រួតត្រាលើសត្វមានជីវិត និងព្រៃព្រឹក្សា ទាំងអស់នៅលើផែនដី ថែមទាំងប្រទានសេរីភាពដល់មនុស្សក្នុងការជ្រើស រើសទៀតផង។ -       ទ្រង់ជាម្ចាស់ស្ថានសួគ៌ ហើយក៏ជាដំណាក់របស់ទ្រង់គង់នៅផង។ -       ទ្រង់ជាព្រះដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងអស្ចារ្យ (យូហាន ៣៖១៦- ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានបុត្រាតែមួយ ដើម្បីឱ្យអស់អ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឱ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ។) -       ទ្រង់បានលះចាកស្ថានសួគ៌មកយកកំណើតជាមនុស្ស និងនាងក្រមុំព្រហ្មចារីយ៏ឈ្មោះ នាងម៉ារី ជាជនជាតិ អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីបង្ហាញពីវត្តមានរបស់ទ្រង់ ជាព្រះអាទិករ ផង, បញ្ជាក់ពីព្រះចេស្តាដែលអាចអត់ទោសបាបឱ្យមនុស្សជាតិផង ដោយសុគត លើឈើឆ្កាងជំនួសមនុស្សមានបាប ហើយបីថ្ងៃរស់ឡើងវិញ។ អត្ថបទព្រះបន្ទូលនេះ សំខាន់សំរាប់ឱ្យមនុស្សបានស្គាល់ ហើយដឹងថា ខ្លួនកើតពីព្រះមក ហើយគឺព្រះយេហូវ៉ា នៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ជាព្រះអាទិករដ៏ពិតតែមួយ ព្រោះទ្រង់បានអះអាង បញ្ជាក់ហើយ សំដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់ហើយ ក៏គ្មានព្រះណា ឬគម្ពីរណាទៀត អះអាងដូច្នេះ ឡើយ។ សំណួរ ៖ -       តើអស់លោកបងប្អូនមានព្រះនៅក្នុងចិត្តឬទេ? តើព្រះណាមួយ? -       តើព្រះអង្គនោះមានព្រះជន្មរស់នៅឬទេ? -       តើទ្រង់មានអំណាចអត់ទោសបាបឲ្យអស់លោកបងប្អូនបានឬទេ? -       តើទ្រង់មានដំណាក់ស្ថានសួគ៌សំរាប់អស់លោកបងប្អូនក្រោយពីពេលស្លាប់ ពីផែនដីនេះទៅឬទេ? -       បើគ្មានទេនោះ សូមទទួលជឿដល់ព្រះយេស៊ូវចុះ ទ្រង់មានគ្រប់ទាំងអស់សំរាប់ អស់លោកបងប្អូន    

  ព្រលឹងមនុស្ស បើតាមការសង្កេតឃើញ មនុស្សជាសត្វលោកមានជីវិតម្យ៉ាងខុសប្លែក ពីសត្វដទៃ ទាំងពួងទោះធំ ឬតូចក្តី នៅលើផែនដីទាំងមូល ទាំងរូបកាយ ជីវិតរស់នៅ ការទាក់ទងគ្នាការឈ្លាសវៃ ព្រមទាំងមានអំណាចត្រួតត្រា លើសត្វគ្រប់ប្រភេទ នៅលើផែនដីផង។ ថ្វីត្បិតតែសត្វស្វា វាមានលក្ខណខ្លះដូចជាមនុស្ស ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែមនុស្ស ប្រាកដច្បាស់ ណាស់គឺមិនបានធ្វើវិវត្តពីពូជស្វាមកទេ ព្រោះ៖ 1.   សត្វស្វាឥតមានឈាមដូចមនុស្សទេបើវាមានពូជជាមួយគ្នា ឈាមវាក៏ដូចគ្នានឹង មនុស្សដែរ បើឈាមវាដូចគ្នា ក្រសួងសុខាភិបាលក្នុងពិភពលោកទាំងមូលមិន ពិបាកប្រកាសសុំអំណោយទានឈាម ឬទិញឈាមសម្រាប់ជំនួយសង្រ្គោះនោះទេ ម្លេះគេនាំគ្នាចិញ្ចឹមស្វាសំរាប់ការយកឈាមនោះទៅហើយ។ 2.   សព្វថ្ងៃនេះគេមិនដែលប្រទះឃើញ ក្រុមស្វា ឬពូជស្វា ឬបុគ្គលស្វាណាមួយ កំពុង តែធ្វើវិវត្តនោះសោះ។ 3.   ប្រាជ្ញារបស់ជនជាតិស្វាមើលទៅដូចជាឆ្លាតជាងសត្វដទៃមែន ប៉ុន្តែវានៅតែមានព្រំ ដែន ដូចសត្វដទៃដែរ គឺវាមិនអាចឆ្លាតលើស ពីកំណត់ព្រំដែនរបស់វាទេ។ 4.     គ្មានភ័ស្តុតាងពិតប្រាកដណាមួយបញ្ជាក់បង្ហាញពីការនេះ ទាល់តែសោះ គឺវាគ្រាន់ តែការគិតស្រម័យ ប៉ាន់ស្មានរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រប៉ុណោះ។ 5.     ស្វាជាសត្វវាឥតមានព្រលឹងទេ។ យើងឥតដែលឃើញមានក្រុម ឬពូជស្វាណា ហៅប្រជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះ ឬមានជឿសាសនាអ្វី ដែលជាផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណ សោះឡើយ ។ យើងបានដឺងថាមនុស្សមានព្រលឹង ដោយសារព្រះគម្ពីរ បានសរសរទុកមក ច្បាស់ លាស់ណាស់អំពីការដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមក គឺនៅក្នុង គម្ពីរ លោកុប្បត្តិ 2៖7  "ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​យក​ធូលី​ដីមក​សូន​ធ្វើ​ជា​មនុស្ស ទ្រង់​ផ្លុំ​ខ្យល់​ដង្ហើម​ជីវិត​បញ្ចូល​ទៅ​ក្នុង​រន្ធ​ច្រមុះ នោះ​ក៏​ត្រឡប់​ជា​មាន​ព្រលឹង​រស់​ឡើង។" 1.   អត្ថន័យនៃព្រលឹង៖ ដូច្នេះបើយោលទៅតាមព្រះគម្ពីរ ព្រលឹង គឺជាខ្យល់ដង្ហើម ពិសេស របស់ព្រះ គឺជាខ្យល់ដង្ហើមជីវិត ក៏ជាអំណាច ឬកម្លាំងដែលជម្រុញ  រូបកាយរបស់មនុស្ស ឱ្យមានចលនា ហើយមានជីវិតរស់ឡើង។ លើសពីនោះ ខ្យល់ដង្ហើមជីវិតនោះ ក៏បានត្រឡប់ ជាព្រលឹងដ៏រស់ របស់ មនុស្សនោះផងដែរ។ 2.   លក្ខណរបស់ព្រលឹង៖ ព្រលឹងនៅតែរស់រហូត ទោះរូបកាយស្លាប់ក៏ដោយ a. ព្រលឹងនៅរស់ ហើយអាចចូលក្នុងរូបកាយថ្មី៖ គម្ពីរ៎ (សាំយូអែលទី១ 28៖12-15) កាល​ស្ត្រី​នោះ​បាន​ឃើញ​សាំយូអែល នោះ​ក៏​ស្រែក​ឡើង​ជា​ខ្លាំង រួច​ទូល​សូល​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​បញ្ឆោត​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ដូច្នេះ ដ្បិត​ខ្លួន​លោក​នេះ​ហើយ គឺ​ជា​សូល ១៣ តែ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា កុំ​ឲ្យ​ភ័យ​ខ្លាច​ឡើយ តើ​អ្នក​បាន​ឃើញ​អ្វី រួច​ស្ត្រី​នោះ​ទូល​ឆ្លើយ​ថា ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​ឃើញ​ពួក​ព្រះ​ឡើង​ពី​ដី​មក ១៤ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៀត​ថា តើ​មាន​ភាព​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច គាត់​ឆ្លើយ​ថា មាន​ភាព​ជា​មនុស្ស​ចាស់​គ្រលុំ​ដោយ​អាវ​ដែល​ឡើង​មក នោះ​សូល​ទ្រង់​យល់​ថា ជា​សាំយូអែល​ហើយ រួច​ទ្រង់​ក្រាប​ព្រះភក្ត្រ​ចុះ​ដល់​ដី​ដោយ​គោរព។ ១៥ ឯ​សាំយូអែល លោក​ទូល​សួរ​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ធ្វើ​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​រំខាន ដោយ​ហៅ​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​ឡើង​មក​ដូច្នេះ សូល​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា ខ្ញុំ​មាន​សេចក្តី​វេទនា​ជា​ខ្លាំង ពី​ព្រោះ​ពួក​សាសន៍​ភីលីស្ទីន​គេ​មក​ច្បាំង​នឹង​ខ្ញុំ ហើយ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ថយ​ចេញ​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ ទ្រង់​ឥត​មាន​ព្រះបន្ទូល​ឆ្លើយ​មក​ខ្ញុំ​ទៀត​ឡើយ ទោះ​បើ​ដោយ​ហោរា ឬ​ដោយ​ការ​ពន្យល់​សប្តិ​ក្តី ហេតុ​នោះ​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ហៅ​លោក​មក ដើម្បី​លោក​បង្ហាញ​ការ ដែល​ខ្ញុំ​គួរ​ធ្វើ​យ៉ាង​ណា។" b. ព្រលឹងនៅរស់ ហើយមានវិញ្ញាណ សំដៅយកវិញ្ញាណរបស់ព្រលឹង ដែល មានវិញ្ញាណទាំង៥ដូចជារូបកាយដែរ ព្រោះព្រះបានបង្កើតរូបកាយ មនុស្សមក តម្រុវនឹងដង្ហើមជីវិតដែលជាព្រលឹងនោះឯង។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ លូកា 16៖20-25 "គាត់​រង​ទុក្ខ​វេទនា នៅ​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង​មនុស្ស​ស្លាប់ ក៏​ងើប​ភ្នែក​ឡើង ឃើញ​លោក​អ័ប្រាហាំ​ពី​ចំងាយ និង​ឡាសារ​នៅ​ដើម​ទ្រូង​លោក ២៤ នោះ​គាត់​ស្រែក​ឡើង​ថា ឱ​លោក​អ័ប្រាហាំ ជា​ឪពុក​អើយ សូម​អាណិត​មេត្តា​ខ្ញុំ​ផង សូម​ឲ្យ​ឡាសារ​មក​ជ្រលក់​ចុង​ម្រាម​ដៃ​ទៅ​ក្នុង​ទឹក ដាក់​លើ​អណ្តាត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រជាក់​បាន​បន្តិច​ផង ដ្បិត​ខ្ញុំ​វេទនា​នៅ​ក្នុង​ភ្លើង​នេះ ២៥ តែ​លោក​អ័ប្រាហាំ​ឆ្លើយ​ថា កូន​អើយ ចូរ​នឹក​ចាំ​ថា កាល​ឯង​នៅ​រស់​នៅ​ឡើយ ឯង​បាន​ទទួល​សុទ្ធ​តែ​សេចក្តី​ល្អ ឯ​ឡាសារ គាត់​បាន​តែ​សេចក្តី​អាក្រក់​ទេ ឥឡូវ​នេះ គាត់​បាន​សេចក្តី​កំសាន្ត​ចិត្ត​វិញ ហើយ​ឯង​ត្រូវ​វេទនា ២៦ មួយ​វិញ​សោត មាន​ជង្ហុក​មួយ​យ៉ាង​ធំ តាំង​នៅ​ជា​កណ្តាល​យើង ហើយ​និង​ឯង​រាល់​គ្នា បាន​ជា​អស់​អ្នក​ណា ដែល​ចង់​ឆ្លង​ពី​ទី​នេះ​ទៅ​ឯ​ឯង ឬ​ពី​នោះ​មក​ឯ​យើង នោះ​មិន​បាន​ឡើយ ២៧ គាត់​ក៏​និយាយ​ថា លោក​ឪពុក​អើយ បើ​ដូច្នេះ សូម​លោក​ចាត់​ឲ្យ​គាត់​ទៅ​ឯ​ផ្ទះ​ឪពុក​ខ្ញុំ​បន្តិច ២៨ ដ្បិត​ខ្ញុំ​មាន​បង​ប្អូន​៥​នាក់ សូម​ឲ្យ​គាត់​ទៅ​ធ្វើ​បន្ទាល់​ប្រាប់​គេ​ផង ក្រែង​លោ​គេ​ភ្លាត់​មក​ក្នុង​ស្ថាន​វេទនា​នេះ​ដែរ"។ បើយើងពិនិត្យមើលរឿងខាងលើនេះ គឺជារឿងរបស់មនុស្សដែលស្លាប់ទៅហើយ  នៅស្ថាន ឃុំព្រលឹង ហើយនិយាយពីសកម្មភាពរបស់ព្រលឹងទាំងនោះ។  ចូរពិនិត្យមើលពាក្យ ដែល មានគូសបន្ទាត់ពីក្រោម ពាក្យទាំងនោះ បានបញ្ជាក់ថា ព្រលឹងមាន៖ មានរូបរាងដែរ (គឺរូប កាយរបស់ព្រលឹង), មានភ្នែកអាចមើលឃើញ, មានមាត់អាចស្រែកហៅ, មានអណ្តាត ដែលស្រេកទឹក, មានម្រាមដៃអាចជ្រលក់ទឹក,  អាចនៅចាំ ហើយស្គាល់គ្នា, មានអារម្មណ៍ ដឹងក្តៅត្រជាក់, ចេះអាណិតអាសូរ, ដឹងវេទនា, ឬ កំសាន្តចិត្ត មានការភ័យខ្លាច ការទាំង អស់នេះ ក៏មានដូចពីកាលមនុស្សនៅរស់ជារូបកាយដែរ។ -ដូច្នះព្រលឹងមនុស្ស បានរស់នៅបន្តទៅទៀត ក្រោយពីរូបកាយបានស្លាប់ទៅ។ -ម្យ៉ាងទៀតព្រលឹងទេ ជាអ្នកមានអារម្មណ៍ ទទួលរងទុក្ខ មិនមែនជារូបកាយទេ ព្រោះរូប កាយ ដែលឥតមានព្រលឹង គឺឥតមានទាំងវិញ្ញាណ ហើយឥតមានដឹងអ្វីទាំងអស់។ ដូច្នេះព្រលឹងគឹជាខ្យល់ ដង្ហើមជីវិតដែលចេញអំពីព្រះមក ប្រដាប់ដោយ ចិត្ត, គំនិត, អារម្មណ៍, ឆន្ទ, និង វិញ្ញាណ មកជាមួយជាស្រេចហើយ។ ចំណែកឯរូបកាយវិញ នោះពិត ជាគ្រាន់តែជាសំណាក សូនអំពីដី គ្រាន់តែជា សំបកក្រៅបណ្តោះអាសន្ន មួយរយ: ដូច ព្រះបន្ទូលបាន ចែងទុកមកមែន។ សរុបសេចក្តីទៅ  ព្រលឹង គឺជាជីវិត ដែលរស់របស់ មនុស្ស ទោះមានរូបកាយ ឬឥតរូបកាយក្តី គ្រាន់តែ ភ្នែកយើងសព្វថ្ងៃនេះ មិនអាចមើល ឃើញព្រលឹងបានទេ។    វិញ្ញាណ - ដោយព្រលឹងជា អរូបិយនាម ដែលមើលមិនឃើញ យល់ក៏មិនច្បាស់ អំពីព្រលឹង មនុស្សសាម្មញ្ញ បានប្រើពាក្យវិញ្ញាណ និងព្រលឹង ជំនួសគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាមានន័យតែ១។ ប៉ុន្តែបើយោលទៅតាមព្រះគម្ពីរវិញ ពាក្យទាំងពីរ គឺមានន័យខុសគ្នា គឺ វិញ្ញាណ គ្រាន់តែជា ផ្នែកមួយរបស់ព្រលឹងប៉ុណ្ណោះ។ លើសពីនេះវិញ្ញាអាចមានន័យ ពីរយ៉ាង៖ ក. វិញ្ញាណ (Senses) ជាផ្នែកមួយ របស់ព្រលឹង ដែលជាប្រដាប់ សម្រាប់ទទួល ដំណឹង, សញ្ញា, សម្លេង, រូបភាព, ដើម្បីបញ្ជូនទៅចិត្ត ដែលជាផ្នែកមួយទៀត នៃព្រលឹង ដើម្បីចងចាំ។ ខ. វិញ្ញាណ (Spirit) ដូចជាវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (Holy Spirit) ព្រះទ្រង់ជាវិញ្ញាណ គឺសំដៅ ទៅលើជីវិតដែលមើលមិនឃើញ- ដូចជា ព្រលឹងខ្មោច អារក្ស ជាវិញ្ញាណ ជាដើម។ 3. ការស្លាប់នៃព្រលឹង. គា្មនអ្នកណាអាចសម្លាប់ព្រលឹង បានឡើយ មានតែព្រះ១ ប៉ុណ្ណោះ។ Matthew 10:28 "កុំ​ឲ្យ​ខ្លាច​ចំពោះ​ពួក​អ្នក​ដែល​សំឡាប់​បាន​តែ​រូបកាយ តែ​ពុំ​អាច​នឹង​សំឡាប់​ដល់​ព្រលឹង​បាន​នោះ​ឡើយ ស៊ូ​ឲ្យ​ខ្លាច​ព្រះអង្គ​វិញ​ជា​ជាង ដែល​ទ្រង់​អាច​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទាំង​ព្រលឹង និង​រូបកាយ​វិនាស​ទៅ​ក្នុង​នរក​ផង" ជាចុងក្រោយព្រលឹងនឹងត្រូវជំនុំ ជំរះ ដោយព្រោះអំពើបាប ព្រលឹងណាដែលត្រូវកាត់ ទោសបោះចូល ទៅក្នុងបឹងភ្លើង ដែលហៅថាសេចក្តី ស្លាប់ទី២ (ស្លាប់ទី១ គឺការមិនស្តាប់ បង្គាប់ព្រះ ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ត្រូវបែកចេញមិនស្គាល់ព្រះ ប៉ុន្តែនៅមានឱកាស លន់តួរបាប តែសេចក្តីស្លាប់ទី២ ជាការស្លាប់ចុងក្រោយ ឥតមានឱកាសទៀតទេ)។ ការ​វិនិច្ឆ័យ​ទោស​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់  វិវរណ 20៖11-15 ១១ ខ្ញុំ​ក៏​ឃើញ​បល្ល័ង្ក​ស​១​យ៉ាង​ធំ និង​ព្រះអង្គ​ដែល​គង់​លើ ឯ​ផែនដី និង​ផ្ទៃ​មេឃ ក៏​រត់​ពី​ចំពោះ​ទ្រង់​ចេញ ឥត​ឃើញ​មាន​កន្លែង​ណា​ឲ្យ​នៅ​ទៀត​ឡើយ ១២ នោះ​ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​ស្លាប់ ទាំង​អ្នក​ធំ ទាំង​អ្នក​តូច គេ​ឈរ​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ បញ្ជី​ក៏​បាន​បើក​ឡើង ហើយ​បញ្ជី​១​ទៀត គឺ​ជា​បញ្ជី​ជីវិត​បាន​បើក​ឡើង​ដែរ រួច​មនុស្ស​ស្លាប់​ទាំង​អស់​ត្រូវ​ជំនុំជំរះ ពី​សេចក្តី​ដែល​កត់​ទុក​ក្នុង​បញ្ជី​ទាំង​នោះ តាម​អំពើ​ដែល​គេ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​រៀង​ខ្លួន ១៣ ឯ​សមុទ្រ នោះ​បាន​ប្រគល់​ពួក​មនុស្ស​ស្លាប់ ដែល​នៅ​ក្នុង​ទឹក​មក​វិញ ហើយ​សេចក្តី​ស្លាប់ និង​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង​មនុស្ស​ស្លាប់ ក៏​ប្រគល់​ពួក​មនុស្ស​ស្លាប់ ដែល​នៅ​ឯ​ណោះ​មក​វិញ​ដែរ រួច​គេ​ត្រូវ​ជំនុំជំរះ តាម​អំពើ​ដែល​គេ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​រៀង​ខ្លួន ១៤ ចំណែក​សេចក្តី​ស្លាប់ និង​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង​មនុស្ស​ស្លាប់ នោះ​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​បឹង​ភ្លើង​ដែរ នេះ​ជា​សេចក្តី​ស្លាប់​ទី​២ ១៥ បើ​អ្នក​ណា​គ្មាន​ឈ្មោះ​កត់​ទុក​ក្នុង​បញ្ជី​ជីវិត អ្នក​នោះ​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​បឹង​ភ្លើង។ តម្លៃនៃព្រលឹង- បើយោលទៅតាមព្រះបន្ទូល ព្រលឹងមានតម្លៃ លើសប្រមាណមិនអាចកាត់ តម្លៃជាមាស ឬ ប្រាក់បានឡើយ។ ក. តម្លៃលើស រូបកាយ កែវភ្នែក ឬអវយវ   Matthew 18:8  ៨ បើ​សិន​ជា​ដៃ ឬ​ជើង​អ្នក នាំ​ឱ្យអ្នកមានបាប នោះ​ចូរ​កាត់​ចោល​ទៅ ស៊ូ​ឲ្យ​អ្នក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជីវិត​កំបុត​ដៃ​ជើង​វិញ ជា​ជាង​មាន​ដៃ​ជើង​ទាំង​២ នឹង​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង ដែល​ឆេះ​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច ៩ ហើយ​បើ​ភ្នែក​អ្នក​នាំ​ឲ្យ​អ្នកមានបាប ចូរ​ខ្វេះ​វា​ចោល​ទៅ ស៊ូ​ឲ្យ​អ្នក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជីវិត មាន​ភ្នែក​តែ​១​វិញ ជា​ជាង​មាន​ភ្នែក​ទាំង​២ នឹង​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្នុង​ភ្លើង​នរក។ ខ. តម្លៃលើស​លោកីយ៍ទាំងមូល. Matthew 16:26 "២៦ ដ្បិត​បើ​មនុស្ស​ណា​នឹង​បាន​លោកីយ៍​ទាំង​មូល តែ​បាត់​ព្រលឹង​ទៅ នោះ​តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​ដល់​អ្នក​នោះ ឬ​តើ​មនុស្ស​នឹង​យក​អ្វី​ទៅ​ដូរ ឲ្យ​បាន​ព្រលឹង​ខ្លួន​វិញ។" ព្រលឹងជាខ្យល់ដង្ហើមជីវិត របស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ នៅអស់កល្ប  ដូច្នេះព្រលឹងក៏ជា ជីវិតរស់នៅអស់កល្បដែរដោយគ្រាន់តែខុសកន្លែងគ្នាប៉ុណ្ណោះ គឺអស់ទាំងព្រលឹងណា ដែលបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ  នោះនឹងបានរស់នៅជាមួយព្រះអស់កល្ប នៅឯ ស្ថានសួគ៌ តែអស់អ្នកណាដែល មិនបានជឿវិញ នោះនឹងត្រូវ ជំនុំជំរះ កាត់ទោស បោះ ចូល ទៅក្នុងបឹងភ្លើង  ក្តៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយព្រោះអំពើបាប។ វាសនានៃព្រលឹង របស់អស់លោក បងប្អូន គឺពឹងផ្អែក លើការសម្រេចចិត្ត អស់លោក បងប្អូនហើយ។ ការសម្រេចចិត្ត ថ្ងៃនេះសម្រាប់ជោគវាសនានៃព្រលឹង នៅថ្ងៃស្អែក។ សូមទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដើម្បីកុំឱ្យហួសពេល  ព្រោះព្រះបន្ទូលជា សេចក្តីពិត។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ!  

 អត្ថបទ សិក្សាព្រះបន្ទូល                                                 បំណងនៃព្រះហឬទ័យ ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះអទិករ ទ្រង់បានរើស សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ មុនគេបង្អស់ ដើម្បីបង្ហាញអង្គទ្រង់ ឱ្យមនុស្សបានស្គាល់ ថាទ្រង់ជាព្រះ ដ៏ពិតតែមួយ។ ថ្វីដ្បិតតែសាសន៍ អ៊ីស្រាអែល បានជឿព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដ៏ពិតនោះ ជាច្រើនពាន់ឆ្នាំ មកហើយ តែភាគច្រើនគេ នៅ តែបដិសេដ្ឋ មិនទទួលស្គាល់ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ថាជាព្រះ តាំងតែពេលដែលគេ បានឃើញទ្រង់កើត បានរស់នៅជាមួយ បានប្រាប់គេត្រង់ៗ ថាទ្រង់ជាអ្នកណា បានសម្តែង ទីសម្គាល់ អស្ចារ្យ ជាច្រើន ឱ្យគេបានឃើញ ហើយគេក៏ បានដឹងពី បទគម្ពីរ ទំនាយ ទាំងអស់ ដែលទាយ អំពី ព្រះមេស៊ី ជាព្រះ ដ៏សង្រ្គោះ នឹងមកកើតក្នុង ចំណោមរាស្រ្ត អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីជួយ រំដោះគេឱ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំ ថាចុះហេតុអ្វី បានជាគេ នៅតែ មិនជឿទ្រង់ដូច្នេះ? ប្រជាជន អ៊ីស្រាអែល គេបានសង្ឃឹម គិតស្មានថា បើព្រះមេស៊ីបាន កើតមកមែន នៅជំនាន់នោះ ទ្រង់នឹង កំចាត់ សត្រូវ ចក្រភព រ៉ូម រំដោះ រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឱ្យមាន សេរីភាពវិញ ជាមិនខាន ដូច ពីកាលលោកម៉ូសេ បានរំដោះ ជីដូនជីតា គេចេញពីខ្ញុំកញ្ជះ នៃប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដូច្នោះ ដែរ សូម្បី តែ សិស្ស ព្រះយេស៊ូវ មួយចំនួន ក៏សង្ឃឹមដូច្នោះដែរ បើយើងពិនិត្យ ព្រះមន្ទូលឱ្យ បានល្អិត យើង ឃើញថា សិស្ស របស់ទ្រង់ ស្ទើរ តែទាំងអស់ ឥតបានស្គាល់ ទ្រង់ច្បាស់ទេ រហូតដល់ ទ្រង់សុគត រស់ ឡើងវិញ យាងត្រឡប់ទៅ ស្ថានសួគ៌វិញ ជាពិសេស រហូតដល់ ព្រះ វិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ មកសន្ថិត លើគេ នៅថ្ងៃទី៥០ ទើបគេ លែងសង្ស័យ បានប្រាកដក្នុងចិត្ត ហើយប្តេជ្ញាចិត្ត បំរើទ្រង់។ រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល  បានផ្តោតបំណងរបស់ខ្លួនខុស ពីបំណងព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះៗ គឺទ្រង់យាង មកដើម្បីរំដោះរាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល ឱ្យរួចពីបាប ឱ្យរួចពីបន្ទុកខ្ញុំកញ្ជះពីពួកអារក្សសាតាំង ផ្នែកព្រលឹង វិញ្ញាណ មិនមែនឱ្យរួច ពីអាណានិគម នៃចក្រភពរ៉ូមជាអំណាច ផ្នែកនយោបាយ នោះទេ។ ដូច្នេះការស្វែងយល់ ពីព្រះហឬទ័យ របស់ព្រះ ជាការសំខាន់ណាស់ ក្នុងការសិក្សាព្រះបន្ទូល។ ជា ការល្អ មិនត្រូវស្មាន អំពីព្រះហឬទ័យ កុំគិតថាចិត្តយើងដូចជាព្រះហឬទ័យព្រះ កុំយល់ច្រឡំថា ការយល់សប្តិ របស់យើងជា ព្រះហឬទ័យព្រះ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ អេសាយ 55៖8-9 បាននិយាយថា៖ ពី​ព្រោះ​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា គំនិត​អញ មិន​មែន​ដូច​ជា​គំនិត​របស់​ឯង​រាល់​គ្នា​ទេ ឯ​ផ្លូវ​របស់​ឯង​រាល់​គ្នា​ក៏​មិន​មែន​ជា​ផ្លូវ​របស់​អញ​ដែរ។៩ដ្បិត​ដែល​ផ្ទៃ​មេឃ​ខ្ពស់​ជាង​ផែនដី​យ៉ាង​ណា នោះ​អស់​ទាំង​ផ្លូវ​របស់​អញ ខ្ពស់​ជាង​ផ្លូវ​របស់​ឯង ហើយ​គំនិត​របស់​អញ ក៏​ខ្ពស់​ជាង​គំនិត​របស់​ឯង​រាល់​គ្នា​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។ ពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ រដ្ឋ Florida បានប្តឹង ពួក Christian Science មួយក្រុម ដែលគេមិនបានយកកូនឈឺ ទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យទេ គេគិត តែនាំ គ្នាអានគម្ពីរ ហើយអធិស្ឋាន ព្រោះគេមានជំនឿថា ព្រះនឹង ព្យាបាល កូនរបស់គេនោះ ឱ្យជាវិញ គេទទួច អធិស្ឋានរហូតដល់ កូននោះ ស្លាប់។ ដោយហេតុនេះ ទើប រដ្ឋាភិបាលប្តឹង ពួកគេនោះអំពីបទ មិនយកចិត្តទុកដាក់ ព្យាបាលកូន បណ្តោយឱ្យកូនស្លាប់។ នេះក៏ជាមេរៀន ដល់អ្នក មានជំនឿ ដែលមិនយល់ពី ព្រះហឬទ័យ។  ដូច្នេះហើយបានជា អ្នកមាន ជំនឿ ត្រឹមត្រូវ គឺយើងនាំគ្នា អធិស្ឋាន ឱ្យអ្នកជម្ងឺ ទាំងឱ្យ លេបថ្នាំ ហើយថែមទាំងនាំ ទៅមន្ទីរពេទ្យផង មិនមែនគ្រាន់ អធិស្ឋាន និងអានគម្ពីរប៉ុណ្ណោះទេ ព្រោះព្រះហឬទ័យ ចំបង របស់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែន មកសង្រ្គោះ ព្យាបាល រោគា និងមកផ្តល់ចំណីអាហារឱ្យ មនុស្សមានបាបយើងនោះទេ ព្រះទ្រង់ធ្វើការ ទាំងនោះដែរ បើទ្រង់ សព្វ ព្រះហឬទ័យ។ ប៉ុន្តែព្រះហឬទ័យចំបងរបស់ទ្រង់ គឺសង្គ្រោះ ព្រលឹងមនុស្ស មានបាប ដែលនឹងត្រូវធ្លាក់ ទៅក្នុងបឹងភ្លើង ឱ្យបានឡើង ទៅ នៅស្ថានសួគ៍វិញ។ គេបានធ្វើ ការស្រាវ ជ្រាវ ក្នុងចំណោម អ្នកជម្ងឺក្នុងមន្ទីរពេទ្យ បានឱ្យដឹងថា មានចំនួនតែ 13% នៃអ្នកមាន ជំនឿ ប៉ុណ្ណោះ ដែលព្យាបាលមាន ប្រសិទ្ធិភាព ជាងអ្នកជម្ងឺដែលឥតជំនឿ។   ដូច្នេះហើយបានជាយើងឃើញថា ជីវិតគ្រិស្ទាន្ទ នៅតែមានទុក្ខ ផ្នែកសាច់ឈាម ស្រដៀងគ្នា នឹងពួក អ្នកមិនជឿដែរ ព្រោះព្រះហឬទ័យ ចំបង របស់ទ្រង់ មិនមែន ជួយរំដោះឱ្យរួចពីទុក្ខសោក ផ្នែកសាច់ ឈាម  ទេទោះអ្នកនោះអានព្រះគម្ពីរ ឥតឈប់ឈរ ឬទោះអ្នកនោះ ជាអ្នកបំរើ, ជាសាវៈ, ជា ហោរា, ជាគ្រូគង្វាល ក្តីនៅតែ ទទួលទុក្ខសោក ផ្នែកសាច់ឈាម ដូចគ្នា យោលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ មេរៀននេះអាចជួយពង្រឹង សេចក្តីជំនឿយើង នៅពេលយើងជួបប្រទះ នឹងទុក្ខសោក ផ្នែកសាច់ឈាម ទោះតែយើង មិនបានទទួល ចម្លើយ ល្អពីសេចក្តីអធិស្ឋាន របស់យើងក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមិន អាក់ អន់ចិត្តនឹងព្រះដែរ ព្រោះយើងបានយល់ពី ព្រះហឬទ័យ ទ្រង់រួចហើយថា ទ្រង់មករំដោះព្រលឹង យើង មិនមែនសាច់ឈាមទេ ព្រោះសាច់ឈាម នេះនឹងត្រូវស្លាប់ទៅ ជាដីវិញប៉ុណ្ណោះ។  

បន្ទុកលើ រទេះ មានស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ទូលកញ្ជើមួយដោយមានស្រូវពេញ ទាំងថ្ងៃត្រង់ ក្តៅហួតហែងនៅរដូវ ប្រាំង ទាំងយកក្រម៉ាជូតញើសបណើ្តរ។ បន្តិចក្រោយមកមានរទេះគោមួយបរមកពី ក្រោយ ហើយក៏បរហួសទៅ ទាំងហុយដីសំពោង ហួសបន្តិចរទេះនោះក៏ឈប់ សម្លេងអ្នកបររទេះ ក៏ បន្លឺឡើង "មីងអើយក្តៅខ្លាំងណាស់ អញ្ជើញឡើងជិះរទេះជាមួយខ្ញុំមក ស្ត្រីចំណាស់នោះ ក៏ឆ្លើយអរគុណទាំងអំណរ ទាំងស្រូតដំណើរ ដើម្បីបានឆាប់ឡើងជិះរទេះ។ លុះគាត់បាន ឡើង រទេះរួចរាល់ហើយ ក៏ប្រាប់ឱយម្ចាស់រទេះបរទៅ។ ម្ចាស់រទេះបរទេះបណ្តើរ សួរសុខទុក្ខ អ្នកដំណើរបណ្តើរ មីងអ្នកដំណើរក៏ឆ្លើយ ទាំងអំណរ នឹងអរគុណម្ចាស់រទេះឥតឈប់ ។ មួយសន្ទុះធំក្រោយមក ម្ចាស់រទេះបានងាកទៅក្រោយទាំងពោលដោយភ្ញាក់ផ្អើលថា យី! មីង ហេតុដូចម្តេចបានជាមីងមិនដាក់កញ្ជើចុះទៅលើ រទេះទៅ ? ស្ត្រីនោះបានឆ្លើយទាំង កញ្ជើនៅលើក្បាលថា មិនអីទេ ក្មួយអើយ គោក៏វាក្តៅហើយធ្ងន់ ណាស់ផង បានក្មួយឲ្យ ដោយសារ ប៉ុណ្ណេះមីងអរគុណណាស់ហើយ។ ៉ ម្ចាស់រទេះបានពន្យល់ទៅមីងអ្នកដំណើរ ទាំង ហួសចិត្តថា មីងអើយ ទោះតែមីងទូលស្រូវនោះ គោវានៅតែធ្ងន់ ដូចតែមីងដាក់ស្រូវ ទៅលើ រទេះដែរ ។ មីងអ្នកដំណើរក៏សម្រេចចិត្តដាក់កញ្ជើស្រូវទៅលើរទេះទាំងស្ទាក់ស្ទើរ ទាំងពោល ពាក្យថា មីងខ្លាចតែគោវាធ្ងន់ពេកទេ។ ឱម្នាលបណ្តាជនអើយ! បើជឿព្រះយេស៊ូវហើយម្តេចឡើយនៅតែទូលទុក្ខខ្លួនឯងទៀតដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ៉អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ  ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នក រាល់គ្នាឈប់សំរាក ៉  (ម៉ាថាយ ១១៖២៨)  ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បី សង្គ្រោះយើង ហើយសំរាល គ្រប់ទាំងបន្ទុក សូមដាក់បន្ទុកនោះ ទៅលើឈើឆ្កាងរបស់ទ្រង់ចុះ ជាពិសេស បន្ទុកនៃសេចក្តីស្លាប់។ យើងបានសង្គ្រោះដោយសារព្រះគុណ ដោយមានជំនឿទៅលើ ព្រះយេស៊ូវ ក្នុង បុណ្យជ្រមុជ ជាមួយព្រះគ្រិស្ទ។  

អត្ដបទ ព្រះបន្ទូល 5/24/12  សេចក្តីសង្រ្គោះដោយសារជំនឿ តាមរយៈព្រះគុណ មនុស្សធំដឹងក្តីទាំងអស់ គ្រប់ជាតិសាសន៍, គ្រប់សាសនា, គ្រប់វណ្ណៈ, ទាំងប្រុសទាំងស្រី បានដឹង យ៉ាង ច្បាស់ថា ខ្លួន នឹងត្រូវស្លាប់ ទោះខ្លួនមិនទាន់ដែលស្លាប់នៅឡើយក៏ដោយ។ ហើយមនុស្ស គ្រប់រូប ខ្លាច សេចក្តី ស្លាប់នេះជាទីបំផុត គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ចង់ស្លាប់ទេ ទោះមនុស្សខ្វាក់ ខ្វិនខ្វង់ ពិការ យ៉ាង ណាក៏ដោយ ព្រោះជីវិតនេះ មានតម្លៃ ណាស់ កុំឱ្យច្រឡំ ថា មនុស្ស ដែលសម្លាប់ ខ្លួនឯង ចង់ស្លាប់ ឱ្យសោះ គឺឬមួយគេជាមនុស្ស ឆ្កួត កម្រោល ចូល ឬមួយគេមាន បញ្ហាត្រូវ ដោះស្រាយ មិនចេញ ហើយត្រូវ បញ្ចប់ជីវិតនេះ គឹដើម្បីចង់ បញ្ចប់ បញ្ហា មិនមែនចង់ស្លាប់ទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្ស ខំស្វះស្វែង រកមធ្យោបាយ រៀងៗខ្លួន ទៅតាម ជំនឿប្រពៃណីយ៍ ក្តី ឬតាម ការព្ញអំពី ជំនឿថ្មីក្តី ខ្លះទៀតថែមទាំង ខំហាត់ប្រាណ លេបថ្នាំជំនួយ ដើម្បីពន្យា អាយុ ខ្លួនឱ្យបានរស់យូរ គឺដើម្បី ជាជំនួយ ឬ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏បាន ជាការលួងចិត្ត ឱ្យមាន សេចកី្ត សង្ឃឹម ទម្រាំសេចក្តី ស្លាប់ នោះ មកដល់។ ជាពិសេស នៅពេល សេចក្តីស្លាប់ជិត មកដល់ នោះមនុស្សខំប្រឹង ស្រវេស្រវារឹតតែខ្លាំង ទោះត្រូវលេបថ្នាំ ល្វីងជូរចត់ យ៉ាងណា ក៏ដោយ ឱ្យតែបានរស់ តទៅទឿត មនុស្សមួយចំនួន ក៏បាន ទទួលជឿ ព្រះយេស៊ូវ នៅដង្ហើម ចុងក្រោយ នេះដែរ តែយើង មិនអាច ធានាបាន ព្រោះសេចក្តីជំនឿ ទៅ លើព្រះយេស៊ូវ ដើម្បី សេចក្តីសង្គ្រោះ នោះខុសពីការ គ្រាន់តែជឿ ព្រោះអារក្ស ក៏វាជឿថា ព្រះយេស៊ូវជា ព្រះរាជ បុត្រា នៃព្រះដែរ តែវាឥតត្រូវបាន សង្គ្រោះទេ ឯមនុស្សជាច្រើនទៀត ក៏គេជឿព្រះដែរ គ្រាន់តែ ជឿព្រះ ឬជឿថាមានព្រះ នោះ មិនគ្រប់គ្រាន់ នឹងទទួល សេចក្តីសង្គ្រោះទេ គឹខុស ពីជំនឿ លើព្រះយេស៊ូវ គ្រិស្ទ ដោយសារព្រះគុណ។ ដើម្បីឱ្យបានយល់ អំពីជំនឿនេះ សូមយើង ពិនិត្យ នូវ ព្រះគម្ពីរ រ៉ូម 3៖21-26 ២១ ប៉ុន្តែ ឥឡូវ​នេះ ក្រៅ​ពី​ក្រឹត្យវិន័យ សេចក្តី​សុចរិត​ ផង​ព្រះ​ដែល​មាន​ទាំង​ក្រឹត្យវិន័យ និង​ពួក​ហោរា​ធ្វើ​បន្ទាល់​ឲ្យ​ផង នោះ​បាន​លេច​ចេញ​មក​ហើយ ២២ គឺ​ជា​សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​ដោយសារ​សេចក្តី​ជំនឿ​ជឿ​ដល់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក៏​សំរាប់​គ្រប់​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ផង ដ្បិត​គ្មាន​ខុស​អំពី​គ្នា​ទេ ២៣ពី​ ព្រោះ ​គ្រប់​គ្នា​បាន​ធ្វើ​បាប ហើយ​ខ្វះ​មិន​ដល់​សិរីល្អនៃ​ព្រះ ២៤ តែ​ដោយ​ពឹង​ដល់​ព្រះគុណ​ទ្រង់ នោះ​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ទទេ ដោយសារ​សេចក្តី ​ប្រោស​លោះ ដែល​នៅ​ក្នុង ​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ២៥ ដែល​ព្រះ​បាន​តាំង​ទ្រង់​ទុក​ជា​ទី​ សន្តោស​ប្រោស ដោយសារ ​សេចក្តី​ ជំនឿ​ដល់​ ព្រះលោហិត​ទ្រង់ សំរាប់​នឹង​សំដែង​ឲ្យ​ឃើញ​សេចក្តី​សុចរិត ​របស់​ព្រះ ចំពោះ​ការ​ ដែល​ទ្រង់​មិន​ប្រកាន់ ​អំពើ​បាប ដែល​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ ពី​ដើម ដោយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះហឫទ័យ ​អត់ធ្មត់ ២៦ដើម្បី​នឹង​សំដែង​ ឲ្យ​ឃើញ​សេចក្តី ​សុចរិត​របស់​ព្រះ នៅ​ជាន់​ឥឡូវ​នេះ ប្រយោជន៍​ ឲ្យ​ទ្រង់​បាន​សុចរិត ព្រម​ទាំង​រាប់​ពួក​អ្នក ​ដែល​មាន​សេចក្តី ​ជំនឿ ជឿ​ដល់​ ព្រះយេស៊ូវ ថា​ជា​សុចរិត​ដែរ។ មុននិងយើងពិនិត្យ មើលព្រះបន្ទូលនេះ ខ្ញុំចង់រំព្ញកថា ស្ថានសួគ៍របស់ព្រះ មានតែមនុស្ស សុរិតទេ ដែល ត្រូវបានអនុញ្ញាតិ ឱ្យចូលបាន គឺត្រូវតែកើតជាថ្មីសិន (យ៉ូហាន៣៖១-២១)។ បើយើងពិនិត្យក្នុង អត្ថបទ ព្រះគម្ពីរនេះ គឺ​មានន័យថា មនុស្សបាបគ្រប់គ្នា បានទទួល សេចក្តី​សុចរិត ​ ​ដោយសារ​សេចក្តី​ ជំនឿ ​ជឿ​ដល់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែល ទ្រង់ បាន បង្ហូរលោហិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ អាណិតមេត្តា ដល់មនុស្ស ដែល ទ្រង់បាន បង្កើតមក នេះឯងជា ព្រះគុណ ដែលទ្រង់ បានធ្វើដល់ មនុស្ស។ ដូច្នេះ សេចក្តី សង្គ្រោះ នេះ គឺបានដោយសារ ជឿលើព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈ ព្រះគុណទ្រង់ សុទ្ធសាធ មិនមែន ដោយសារ ការខំប្រឹង របស់មនុស្សទេ។ ទ្រង់បរិសុទ្ធ ឥតមានបាបសោះ ទ្រង់សព្វព្រះហឬទ័យ សុគតជំនួសយើង ដែលត្រូវស្លាប់ ដោយ អំពើបាប គឺឥតមានត្រូវបន្ថែម ឬបំពេញដោយ ក្រិតវិន័យ ណាមួយទៀតឡើយ។ មានចាស់ទុំ និងគ្រូមួយចំនួន បាននិយាយថា តែប្រព្រឹត្ត កំផិត ឬ្ ប្រុសៗ ឬស្រីៗ រឿបការភេទ ជាមួយគ្នា ឬមួយអ្នក សម្លាប់ខ្លួនឯង នោះក៏មិនបាន ឡើងសា្ថនសួគ៍ដែរ នេះជាបំណងល្អទេ ក្នុងការបង្រៀន ដើម្បី ឱ្យគ្រិស្ទាន្ទ ខំធ្វើល្អ ក្នុងជំនឿ ប៉ុន្តែមិនស្រប គឺខុស នឹងព្រះបន្ទូល ខាង លើនេះ។ ដូច្នេះដើម្បី យល់ឱ្យ បានច្បាស់ យើងត្រូវចែកឱ្យដាច់ ហើយច្បាស់រវាង ព្រះគុណនិងក្រិតវិន័យ ក្រិតវិន័យ គឺជាច្បាប់ដែល ព្រះទ្រង់ដាក់មក ដើម្បីឱ្យមនុស្សបាន វាស់ឬ ស្ទង់មើលនូវ ជម្ងឺបាប របស់ ខ្លួនថាតើខ្លួនមាន បាបពិតមែនឬទេ? តើមានកំរិតដល់ណា? ដូចជា ក្រសួងសុខាភិបាល គេប្រើ ប្រដាប់ កម្មរសី្មអ៊ិច (X-Ray) ដើម្បី ឆ្លុះ រកមើល ជម្ងឺក្នុង សរីរាង្គ របស់មនុស្ស វាមិនមែនជាឱសថ សំរាប់ព្យាបាល ជម្ងឺទេ តែជាប្រដាប់ សំរាប់ វាស់ឱ្យមនុស្ស បានដឹងច្បាស់ថាខ្លួន មានជម្ងឺ (ដោយសារ កម្មរសី្មអ៊ិច X-Ray) ឬមាន បាប (ដោយសារ ក្រិតវិន័យ)។ ព្រះទ្រង់ដឹង ច្បាស់ថាមនុស្ស មានបាប ទ្រង់មិន ចាំបាច់ ប្រើ ក្រិតវិន័យ ដើម្បីវាស់ បាបមនុស្សទេ តែទ្រង់បានដាក់ ឱ្យមនុស្សដែល ឥតបានដឹង ថា ខ្លួនមានបាប ឬបាប ប៉ុណ្ណានោះទេ ដើម្បីយកក្រិតវិន័យនេះ មកវាស់ ផ្ទៀង ទើបដឹង ថាខ្លួនប្រាកដ ជាមានបាប ហើយមនុស្ស ជាថ្រើនណាស់ សព្វថ្ងៃនេះ ដែលគេមិនទាន់ ទាំងបានដឹងថា គេមានបាប នៅឡើយផង។ ដូច្នោះ ការ ប្រព្រឹត្ត តាម ក្រិវិន័យ មិនមែន ដើម្បី ឱ្យបានសង្គ្រោះនោះទេ គឺសេចក្តីសង្គ្រោះ មិនអាចបានដោយ ប្រព្រឹត្ត តាមក្រិត វិន័យទេ ពីព្រោះ ទី១ មនុស្សមិនអាច ធ្វើតាមក្រិតវិន័យ ទាំងអស់បានទេ ថ្ងៃខ្លះមើល ទៅខាង ក្រៅដូចជាធ្វើបាន ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តមនុស្ស ស្មោកគ្រោក ដោយអំពើច្រើនណាស់ មិនអាចធ្វើតាម ក្រិតវិន័យ រហូតរាល់ថ្ងៃបានទេ។ ទី២ទឿត ព្រះបន្ទូលក្នុងព្រះគម្ពីរ មិន ដែលបានចែងថា មនុស្សបាន សង្គ្រោះ ដោយសារ ធ្វើតាមក្រិតវិន័យទេ ព្រោះមនុស្ស បានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវស្លាប់រួច ទៅហើយ នេះក៏ មិនមានន័យថា ឱ្យយើង ឈប់ប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យដែរ ព្រោះព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលរួច ហើយថាទ្រង់ មិន បានមក ដើម្បីលើក ក្រិតវិន័យ ចោលនោះទេ តែមកបំពេញវិញ គឺទ្រង់សព្វ ព្រះហទ័យ ឱ្យមនុស្ស ធ្វើតាមក្រិតវិន័យ តែទ្រង់និងមិន យកវាមក សំរាប់ជាច្បាប់ ដើម្បីកាត់ទោស មនុស្សទេ ពុំនោះទេគ្មាន នរណាមា្នក់អាចរួចទោស បាបរបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងនៅ តែប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យ គឺដើម្បី សេចកី្ត ស្រឡាញ់ នឹងការយល់ ដល់ព្រះគុណ មិនមែន ដើម្បីឱ្យបាន សេចក្តីសង្គ្រោះទេ។ បើមនុស្សជឿ ស្រឡាញ់ ទុកចិត្ត ហើយដឹងថា ព្រះមាន គុណលើខ្លួន នោះ តើមនុស្ស ត្រូវស្តាប់បង្គាប់ ធ្វើតាមទ្រង់លើស ប៉ុន្មានដង ទៅទៀត។ ជំនឿណាដែល មិនធ្វើតាម គឺជាជំនឿស្លាប់ (យ៉ាកុប ២៖១៧) គឺជាជំនឿ ដែលឥតមាន ព្រះគុណ គឺគេមិនបាន យកការសុគត របស់ព្រះយេស៊ូវ ជាសំណង ដល់ជីវិត គេទេ គឺគេគ្រាន់តែជឿ ដើម្បីជឿ ប៉ុណ្ណោះ ជំនឿបែបនេះឯង ដែលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បដិសេដ្ឋ ថាមិនស្គាល់ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ បង្អស់នោះ។ ដូច្នេះជំនឿពិតបា្រកដ គឺជំនឿដែល អរព្រះគុណ ជាប់ជានិច្ច ហើយប្រឹង ធ្វើតាបបញ្ញាត្តិ របស់ទ្រង់ ឱ្យអស់ សមត្ថភាព ការណាដែល ធ្វើមិនបាន ព្រះវិញ្ញាណ និងជួយបន្ថែម បើនៅតែមិន គ្រប់ ទៀត នោះព្រះទ្រង់ និង បំពេញ ឱ្យគ្រប់ នេះឯងក៏ជា ព្រះគុណមួយទៀត នេះហើយ ដែលហៅថាជំនឿ ក្នុងព្រះគុណ។ ចូរយើងពិនិត្យមើល ដំណាក់កាលនៃសេចក្តី ជំនឿ នេះមាន៖ ១. មនុស្សត្រូវជឿថា ខ្លួនមានបាប ដែលនឹងត្រូវស្លាប់ ហើយគ្មានផ្លូវណាជួយខ្លួនឯង បានឡើយ។ ២. ជឿឱ្យអស់អំពីចិត្តថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះ ដែលបាន សុគតលើឈើឆ្កាង ដើម្បីសង ថ្លៃបាបរបស់យើង ដែលយើងត្រូវស្លាប់ តែទ្រង់ស្លាប់ជំនួស ដើម្បីឱ្យយើងបានរស់ ៣. ជឿថាឈាមព្រះយេស៊ូវ ជាលោហិតដ៏បរិសុទ្ធថ្លៃថ្លា (ទី១ ពេត្រុស១៖១៩) ជាដង្វាយលោះបាប ដើម្បីតម្រូវ ព្រះហឬទ័យព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់បាន ក្រោធខ្ញាល់នឹង អំពើបាប របស់យើង បានលាងសំអាត (ទី១យ៉ូហាន ១៖៧) ឬគ្របបាំង គ្រប់ទាំងអំពើបាប របស់យើង ដើម្បីឱ្យ យើងបាន ជាបរិសុទ្ថ ដើម្បីតម្រូវលក្ខណ ក្នុងការចូល ស្ថានសួគ៍ដែលបាន រំព្ញកពីលើមកហើយ។ ៤. មនុស្សត្រូវលន់តួបាប ប្រែចិត្ត (លូកា ១៥៖៧) របស់ខ្លួនចំពោះ ព្រះយេស៊ូវ ហើយ ទទួលអំណោយទាន របស់ ទ្រង់ដែលជា ព្រះគុណពេញ ថែមទាំងព្រះគុណជាច្រើន គុណដែលទ្រង់ បានអត់ទោសបាប, គុណ ដែលទ្រង់បាន ប្តូរព្រះជន្មសុគត ដើម្បី ឱ្យ យើងបានរស់, គុណដែលទ្រង់ឱ្យ យើង បាន កើតជាថ្មី, គុណ ដែលទ្រង់បាន ផ្តល់ព្រះ ដ៏ជាជំនួយមួយអង្គ ទៀតមកគង់ជាមួយ យើងគឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ, គុណដែល ទ្រង់បានផ្តល់សិទ្ធ ឱ្យយើង បានជាសង្ឃ អាចមានសិទ្ធ ចូលទៅឯព្រះផ្ទាល់, គុណ ដែល ទ្រង់បាន ឱ្យ យើងរួច ពីបន្ទុក ក្រិតវិន័យ ដោយសេចក្តីមេត្តា ករុណារបស់ទ្រង់ ដុច្នោះហើយ បានជាព្រះបាន បង្គាប់ លោក ម៉ូសេ ឱ្យដាក់ ផ្ទាំងថ្មចារិក ក្រិតវិន័យ និងឈើច្រត់របស់ សង្ឃ អ៊ឺរ៉ុន ទៅក្នុងហិបសញ្ញា (ហេព្រើ៩៖៤) ហើយ គ្របសង្កត់ យ៉ាងជិត ដោយទីសន្តោសប្រោស ដែលពាសដោយ ឈាមសត្វចៀម ដែលជា ដំណាង រូបភាពនៃ លោហិតរបស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដូច្នេះក្រិតវិន័យ បានត្រូវ គ្របបាំង ដោយលោហិត ព្រះយេស៊ូវ ដែលទី សន្តោសប្រោស ដែលជា ព្រះគុណអស្ចារ្យ របស់ ទ្រង់, គុណ ដែលទ្រង់ បានផ្តល់ សិទ្ធឱ្យ យើង បានជាកូនព្រះ (យ៉ូហាន ១៖១២-១៣), គុណដែល ទ្រង់អនុញ្ញាតិ ឱ្យយើងបាន ចូលនគរ ស្ថានសួគ៍ (យ៉ូហាន ១៤៖១-៦), គុណ ដែលទ្រង់និងប្រោស ឱ្យយើងបាន រស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ បំផុត, គុណដែល ទ្រង់និង បំផ្លាស់បំប្រែឱ្យ យើងមានរូបកាយថ្មី ដែលមិនចេះពុករលួយ មុនពេល យើងឡើងទៅ ស្ថានសួគ៍ ជាមួយនិងទ្រង់, និងគុណជាច្រើនទៀត រាប់ មិនអស់។ សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ គ្រិស្ទាន្ទពិតប្រាកដ គឹពឹង អាងលើព្រះគុណ ទាំងស្រុង ដូច្នេះ ហើយដែល គ្រិស្ទាន្ទត្រូវតែខំប្រឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយ ឱស្សាហ៎ អត់ធ្មត់ នេះហើយដែលហៅថា ស្រឡាញ់ព្រះ ឱ្យអស់ អំពិចិត្ត អស់អំពី កម្លាំង និងអស់អំពី ព្រលឹងនោះឯង ហើយ ក៏ត្រូវស្រឡាញ់គ្នា ទៅវិញទៅមកដែរ នេះហើយ ជាបញ្ញត្តិថ្មី ដែលនឹង ត្រូវយក ទៅអនុវត្តន៎នៅ ស្ថានសួគ៍ផងដែរ។ ៤. ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវជឿថា យើងមានទំនាក់ទំនងល្អ ឡើងវិញជាមួយនិងព្រះ ហើយទំនាក់ទំនង ថ្មីនេះជាទំនាក់ទំនង ក្នុងគ្រួសារតែមួយ គឺរវាង ឱពុកនិងកូន ដូច្នោះ បានជាទ្រង់អនុញ្ញាតិ ឱ្យចូល ក្នុងវិមានស្ថានសួគ៍របស់ទ្រង់។ សេចក្តីសង្គ្រោះ របស់សាសនា តែងតែពឹងផ្អែក ទៅលើ ការប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យ របស់គេ ដែលគ្មាន អ្នកណាម្នាក់ អាចធ្វើបាន ឡើយ។ ចំណែកឯ សេចក្តីសង្គ្រោះ របស់គ្រិស្ទាន្ទវិញ គឺបានដោយសារ សេចក្តី ជំនឿ ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដោយ ពឹងអាង ទាំងស្រុង ទៅលើព្រះគុណទ្រង់។ ប៉ុន្តែអស់អ្នកណា មិនបាន ជឿដល់ទ្រង់ នោះបាន ជាប់នៅក្នុង ក្រិតវិន័យនៅឡើយ? តើអស់លោកអ្នក បងប្អូនបានជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ហើយឬនៅ? បើគ្រាន់ តែ ជឿដែរ នោះមិន ទាន់ គ្រប់គ្រាន់ នៅឡើយទេ, តើអស់លោកអ្នក បងប្អូនមានទំនាក់ ទំនង យ៉ាងដូចម្តេច ជាមួយនឹងព្រះ? តើជាឱពុក និងកូនហើយឬនៅ? បើអស់លោក បងប្អូន មានសំនួរ អ្វី នោះសូម កុំស្ទាក់ ស្ទើរនឹងទាក់ទងគ្នា ដើម្បី ឱ្យបានយល់ច្បាស់ អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះនេះ ព្រោះវាមានតម្លៃ ស្មើនឹងជីវិត របស់យើង។

  God Reveals Himself to Us Acts 17:26-28 From history, we know that the men of Athens worshipped the human intellect. They also loved newness and the endless discussion of new ideas. They valued tolerance and diversity as seen by their ever-expanding pantheon of gods. The same is true today. We too worship the human mind, love new ideas, and exalt tolerance as our highest virtue. What does such a worldview produce? When you worship intellect, you get educated arrogance. When you love newness, you get restless dissatisfaction. When you exalt tolerance, you get endless uncertainty—always seeking for the truth you can never seem to find. The more you travel around the world, the more common humanity seems to be. Athens knew everything that was knowable except the most important thing. She did not know God. Or what to do about her sins or where to find peace or how to discover the hope of heaven. That leads me to the following crucial point: It is possible to be highly educated and deeply religious and still be totally ignorant about God. As Paul stood before the intellectual giants of ancient Athens, he faced men who were in precisely that situation—highly educated, deeply religious and totally ignorant about God. Here’s what he has said so far: 1.            You’re very religious but you don’t know God—verses 22-23. 2.            Let me tell you who God really is—verses 24-25.   In our text today Paul adds a new thought. 3.            God is closer to you than you think He is—verses 26-28.   He’s trying to show them that God is not far off but has made himself accessible to everyone. This is a message we need to repeat over and over again. If you don’t know God, it’s not God’s fault. God has already done everything necessary for you to have a relationship with him. He created the world and then left his fingerprints everywhere. He sent prophets and kings and poets with his message. Then he capped it off by sending his Son to the world. God has made it perfectly clear that his heart yearns for men and women to seek him.   I. What God Did Oftentimes it’s our own pride that keeps us from turning to God. Without ever using that word, Paul strikes at the notion that the men of Athens were somehow better than anyone else. A. Created humanity from one man. “From one man he made every nation of men, that they should inhabit the whole earth”  (v. 26). This speaks of the common origin of the human race—that all humanity is descended from Adam. First there was Adam, then from Adam’s side came Eve, then came their children, and eventually many generations stretching from Eden to the 7 billion people on planet earth today. This is a magnificent conception, highly Scriptural in nature. In Genesis 1:26 God said, “Let us make man in our own image.” Then the next verse adds, “Male and female he created them.” First there was God, then Adam, then Eve, then all the rest of us down the line. In Malachi 2:10 the prophet asks, “Have we not all one Father? Did not one God create us?” The answer is yes, we have one Father and one God who created us all.   This struck hard at the pride of the Athenians who thought themselves superior to others. They divided the human race into two parts—the Greeks and the Barbarians (everyone else). The men of Athens thought their city the greatest in Greece so they felt themselves a cut above the ordinary Greeks. The theory of racial superiority has led to horrible results in history. Just over a half-century ago the Nazis elevated the “pure Aryan” race and used that as an excuse to murder 12 million Jews, Slavs, Ukrainians, Russians, and others deemed inferior and unworthy. In our own country the belief in white superiority fueled slavery and segregation. It still causes men to loathe and fear others of a different color. Against the evils of racism Paul declares, “We’re all from the same stock.  Fruit from the same branch. Born into the same human family.” This is the basis for Christian reconciliation between the races and the various ethnic groups in society and in the church. Only One Race—the Human Race The Christian gospel is fundamentally incompatible with racial prejudice. The Bible teaches us four crucial facts we must never forget: 1.            All people are equally created in God’s image. 2.            All are deeply loved by God. 3.            All are stained and tainted by sin. 4.            All are able to be redeemed. Those four facts form the basis of the doctrine of Christian equality. All people regardless of their background are significant, loved, fallen, and redeemable. Those four facts are true of all people no matter what color their skin happens to be. No race has any advantage over any other race. No group is better than any other group. There is only one race in God’s eyes—the human race. As long as we live together on the earth there will be various races, colors, pigments, backgrounds, languages and cultures. These differences are not evil and should not be ignored or deprecated. There is much to appreciate in the various differences in humanity. But let us be clear on this point: There is only one race in God’s eyes—the human race. Secondary differences do not matter to him the way they seem to matter so much to us. Paul’s point is clear. Since we all descend from the same person, there is no room for inordinate pride or a feeling of superiority over others. We’re all in this together—and we all need the saving touch of Jesus Christ. B. Guided history by His own plan. “And he determined the times set for them and the exact places where they should live” (v. 26). Please note the word “determined.” It speaks of God’s direct involvement in the affairs of human history. 1.            He made the nations. 2.            He determined the times they should exist. 3.            He determined their boundaries.   Many other verses teach the same truth. “When the Most High gave the nations their inheritance, when he divided all mankind, he set up boundaries for the peoples according to the number of the sons of Israel” (Deuteronomy 32:8). History is His Story. He has the final say in every battle, every ruler rising to power, every coup, every election, and every government edict. We generally don’t see the big picture as it unfolds before us, and sometimes we don’t even see it looking back, but Scripture assures us that even in those events that seem to be out of control, God is at work behind the scenes. Paul has now informed the men of Athens that they are just like everyone else in the human race and that God has brought their nation to prominence for a specific purpose. We learn that purpose in verse 27.   II. Why God Did It A. That we would seek him. “God did this so that men would seek him and perhaps reach out for him and find him” (v. 27). Have you ever wondered why you were born into a particular family at a particular moment in history? After all, you could have been born 500 years ago or in Brazil or India or Cambodia. Why did you end up where you are right now? Paul tells us clearly that God arranged everything in your life so that you might seek him. You are where you are right now because God wants you to seek him and to find him. He desires a personal relationship with you. What difference does this truth make? I offer four answers: 1)            We were made to know God. That’s the longing in our hearts to understand the universe and our place in it. 2)            Sin has blinded us so we cannot find him. That’s the result of the Fall. 3)            We keep groping for him anyway. That explains all the various religions of the world. 4)            No one will ever find God unless God reveals himself to him. That’s where the saving grace of God comes in.   Two things are needed at this point in order for a person to come to Christ: 1.            Someone to preach the gospel. 2.            The work of the Holy Spirit to open our eyes so we can see. It is our job to preach the gospel, it is the work of the Holy Spirit to draw men to Jesus. Therefore, we preach and pray, and then leave the results with the Lord. Behind verse 27 is the wonderful truth that God rewards those who diligently seek him. “You will seek me and find me when you seek me with all your heart” (Jeremiah 29:13). God often uses catastrophes as a means of urging men to seek him.  B. That we would discover that he is not far away. “Though he is not far from each one of us” (v. 27). Idolaters made theirs statues of gold and silver so that their gods would be near them always. How foolish! God is always near us because God is present everywhere at all times. There is no place you can go where he is not already there. “Where can I go from your Spirit? Where can I flee from your presence?” (Ps. 139:7) I wonder if God seems far away from you right now. If so, could it be that God has not moved away from you but you have moved away from God? Oftentimes our personal sense of estrangement from the Lord has to do more with our own disobedience than to anything else. God is always near us, whether we see him or not. “Closer is He than breathing, and nearer than hands or feet,” said Tennyson, and he was right.   III. What It Means For Us Verse 28 applies this truth in a very personal way. A. We owe everything to God. “For in him we live and move and have our being” (v. 28). I fear that these words are so familiar that they will lose their force. Let’s consider each phrase separately. Your life is not really yours—it comes from God and he can take it back any time he wants. 1) “In him we live.” Our very life is held in God’s hand. Do you understand you are completely dependent on God for the life you possess? Your life is not really yours—it comes from God and he can take it back any time he wants. James 4:14 reminds us that life itself is like a vapor that appears for a brief moment and then vanishes away. Anyone who has ever blown hot breath on a cold windowpane knows you have to work fast to write your name in the vapor before it disappears. That’s your life—all 70 or 80 years of it. It’s a vapor that begins to disappear the moment you are born. 2) “In him we move.” Raise your arm above your head. Now wave it around. What made your arm move? Your muscles did. Who told the muscles to move? The electrical impulses did. Where did those impulses come from? From the brain through the nervous system. How does that all work? I’m not sure but the scientists can explain it. Now here’s the important question: Where did the power come from to make all that happen? It comes from God. You cannot move a hand or a foot or open your mouth to speak unless God gives you the strength to do it. We move because he first moves in us. 3) “We have our being.” Have you ever wondered why you are you the way you are? (Your friends have probably wondered that from time to time.) Where did your personality come from? Who gave you your unique genetic blueprint? We know that inside each cell in your body is a DNA code that contains every secret to your physical existence. For one person it reads: Blue eyes, brown hair, 5’6”, good at tennis, bad at math, with a tendency to overeat, and a birthmark above your right knee (plus a few million other details). Everything about you is in your DNA—that double-helix code that contains all your secrets (dog’s DNA required for renting an apartment). Who arranged your DNA? God did. That’s what Psalm 139:13 means when it says He knit you together in your mother’s womb. The things that make you unique come from God. B. We are his offspring. We learn one final truth from the last phrase of verse 28. “As some of your own poets have said, ‘We are his offspring.’” We come from God, we answer to God, we depend on God, and we can do nothing without God. We are his offspring by creation. Even the unsaved are “God’s offspring” since God created them. But there is a difference between creation and redemption. By creation we belong to God, by redemption we become his children. In his letter to the Galatians, Paul puts the matter this way: “You are all sons of God through faith in Jesus Christ” (Galatians 3:26). By creation we belong to God, by redemption we become his children. It is possible to be God’s offspring yet not be his child because you have not yet trusted Christ as Savior. Do You Know Jesus?   By birth we belong to God, by faith we enter his family. Do you know Jesus? Not, do you know about him? Do you know him? That’s the most important thing in the world. May I introduce you to him right now? He was born of a virgin in a place called Bethlehem and grew up in a carpenter’s home in Nazareth. When he was 30, he began his public ministry. For over three years he traveled across Galilee, Samaria and Judea preaching the gospel, healing the sick, raising the dead, and speaking to anyone who would listen to him. Most people loved him but a few hated him and decided to kill him. Eventually they succeeded in penetrating his inner circle. One night he was betrayed, arrested and tried for crimes he did not commit. The next day he was crucified between two thieves even though he had done nothing wrong. As he hung on the cross, he cried out, “It is finished,” meaning that the price for sin had been completely paid. When he was dead, they placed him in a borrowed tomb. On the third day he rose from the dead. Forty days later he ascended into heaven where he now sits at the right hand of God. Someday soon he will return to the earth as King of Kings and Lord of Lords.   Conclusion: Do you know this Jesus personally? Have you ever trusted him as Savior and Lord? Have you ever opened your heart to him? You came from God, we live, move, and are who you are because of God. Do you have relationship with Him? He wants you to know Him.

 The Fatted Calf Luke 15:25-32 Illustration: One of the joys of spring and summer for many of us is the backyard visits of the hummingbird. Some of you even put out feeders for them, then you sit back and make cute comments about these sweet little birds. I picked up an article recently on these minute creatures of the air. It had an interesting title: So Tiny, So Sweet… So Mean.  I quote: "…Hummingbirds are among the smallest warm blooded animals on earth and… they are also among the meanest." Apparently they have to consume 7,000-12,000 calories per day. That’s the equivalent of a 160 pound man requiring 170 pounds (80 Kg) of hamburger daily! I guess it takes a lot of energy to keep those little wings flapping at such high speeds. A bird watcher once wrote a book saying, “People think they’re little fairies… but they’re actually fighter pilots in small bodies.” He said, "We’ve seen one hummingbird knock another out of the air, and stab it with its bill." He also said, "the delicate splendor of the hummingbird… belies its combative nature. Fiercely territorial, these feisty little birds will spar for a sweet spot of nectar." A scientific paper on the birds included this endearing notation: "Social behavior: None. Individual survival seems only concern." The world of this small creature is very small. He only cares about himself. (Remember those words "fiercely territorial.") Which brings us to a prominent character in the second half of a familiar story in Luke 15. The Prodigal’s brother, that is, the older brother of the lost son whose story is so well known. He’s the older brother in the story but we’re calling him "The Little Big Brother" because: - His world is so small. - Individual survival is his chief concern – he is fiercely territorial. - He is extremely self-centered. What I want you to see in this message is this: the self-centered live in a small world. Most people are familiar with verses 11-24 that tell of the Prodigal Son or the Lost Son. The reason Jesus told that story and the two before it is because of what happened at the beginning of the chapter. Jesus was criticized. The religious leaders said, "He welcomes sinners and he even eats with them." So, based on that criticism, Jesus told three stories – the lost sheep, the lost coin, and the lost son - all to say to them that God cares about what may seem insignificant and sinful to many. He cares about what is lost. He care about life but the old brother care about the young fatted calf. Let’s read the text. Luke 15:25-32, “Meanwhile, the older son was in the field. When he came near the house, he heard music and dancing. 26 So he called one of the servants and asked him what was going on. 27 ‘Your brother has come,’ he replied, ‘and your father has killed the fattened calf because he has him back safe and sound.’ “The older brother became angry and refused to go in. So his father went out and pleaded with him. 29 But he answered his father, ‘Look! All these years I’ve been slaving for you and never disobeyed your orders. Yet you never gave me even a young goat so I could celebrate with my friends. 30 But when this son of yours who has squandered your property with prostitutes comes home, you kill the fattened calf for him!’ 31 “‘My son,’ the father said, ‘you are always with me, and everything I have is yours. 32 But we had to celebrate and be glad, because this brother of yours was dead and is alive again; he was lost and is found.’”   The Prodigal’s brother really can’t see his father’s point because the self-centered live in a small world. They have an inward focus. I want to describe to you the small world for this older brother (fatted calf) of the self-centered. During this Father’s Day I want you to find the application from this story that God teaches us.   I. It’s A World of Anger. Do you see that in verse 28: "He became angry…." His brother is home! He’s safe! His father has said that it’s time to be glad! But he’s angry - too angry even to go ahead and attend the party and fake some joy. Joseph Stowell, President of Moody Bible Institute, preached a message on this passage and began it by saying, "I have never known a time when Christians have been more mad about more things than we are now… We’re angry about values, politics, television, media, education, the violation of the unborn, condoms and criminals… We’re shouting more… we’re shooting at doctors of abortion clinics… Publicly we are perceived to be long on madness and short on mercy… We’ve become grumbling warriors instead of committed seekers." There is some truth to Mr. Stowell’s assessment. Yes, some situations do call for righteous anger. But be careful. It is easy to allow that to spill over into selfish anger – directed not at the sin but at the sinner. Such anger quickly becomes judgmental. Do you see the judgmental attitude of the older brother. The text says in verse 28, "he refused to go in." Now by refusing to go in, he denied himself fellowship with the father, because the father was in there celebrating the return of the lost son. The older son refuses to go in. He’s too angry and judgmental. Another judgmental statement is in verse 30: "…this son of yours." That’s like when husbands say to their wives or wives say to their husbands, "Your son is causing some problems. Go take care of your son." He doesn’t call him "my brother." Why? He’s too judgmental. Here this older boy can’t even call the one who is his brother, his brother! Judgmental statements: - "He refused to go in." - "This son of yours." And what about this one in verse 30: "[He] squandered your property with prostitutes." How does he know that? It’s not in the story. Jesus doesn’t say that. It says he was involved with loose living. He may have been involved with prostitutes but we don’t know that. The son is guessing. He’s angry. And remember this: Often we are most suspicious of those who commit the very sins that we ourselves are guilty of. Anger becomes judgmental and then it can grow so large that it consumes us. I read about a man who was having trouble controlling his anger and he went to a Christian counselor. She asked him a very simple question: What would your life look like if you got rid of your anger?" He said, "If I get rid of my anger, what will I have left?" Anger can totally control us. How much of you is your anger? How much of you would be left if your anger left? Self-centered people are angry a lot. I read about a little town called Rudyard, Montana. They vote every year on who is the grumpiest town resident. They have this sign at the entrance of the town that read, "596 nice people, one old sorehead." It's really just a good natured event they use to raise funds for a local museum and park. But what if they took a vote on you? What if they took a vote at your place of employment? What if they took a vote in your family? What if they took a vote in your church? Would you win the grumpy prize? Would you win the angry prize? The self-centered live in a small world. It’s a world of anger. It’s also:   II. A World of Works. Do you see the phrase in verse 25? Where was the older brother? It says he was "in the field." OK. That’s alright. But look at verse 29. He uses the word "slaving." Talking to his father about his work, he doesn’t call it serving. He calls it slaving. "I’ve been slaving" he says in verse 29. Doesn’t that give us some insight into the older brother’s attitude? Here’s another little statement he makes in verse 29: "I’ve never disobeyed." What? Can you believe that? This isn’t Jesus speaking. This is one of us. I think we have a bit of exaggeration here. I think this also indicates a letter of the law approach with his dad. "I’m a hard worker. I’m responsible. I’m a rules keeper." Does that describe you? It’s good to be all those. But you can get out of balance if your self-centeredness allows you to so that you begin thinking that you’re earning your Heavenly Father’s approval. This is an interesting study. The Prodigal is inside the house enjoying the unearned favor of his father. The older brother is still out in the field, refusing to go in, still trying to earn the favor of his father. A man walked into a Kwik Stop and asked for all the money in the cash drawer. Apparently the take was too small, so he tied up the store clerk and worked the counter himself for three hours until police showed up and arrested him! Some people just can’t stop working. They can’t get enough work. Their mindset is "work, work, work!" Wayne Smith says, "When Satan cannot make us bad, he makes us busy." It’s good to be busy. It’s good to work. But take a good look at why you’re working. Why do you work for the Lord? Are you slaving for Him or are you serving Him? If you can figure out why you work for Him, it will tell you something about the size of your world. It will tell you something about whether or not you’re self-centered. The self-centered, you see, live in a small world. It’s a world of anger. It’s a world of works. Here’s something else:   III. It’s a World of Ingratitude. Look again at verse 29: "You never gave me even a young goat so I could celebrate with my friends." When I read that this past week I asked myself, "Who would want to be his friend?" But apparently he had some. I want you to compare this statement in verse 29, "You never gave me" with verse 31. Look at it again. "‘My son,’ the father said, ‘you are always with me, and everything I have is yours.’" -"You never gave me…." -"Everything I have is yours…." This boy has a problem with ingratitude. Some children never get enough. Are you one of those? When did you last recognize a gift from the Lord? You didn’t make the sun rise today, did you? You didn’t provide your family with excellent health, did you? You didn’t secure your salvation for all eternity, did you? Or did you? The self-centered begin to think they did – and therefore, they have no one to thank but themselves. - Do you have trouble saying "thank you?" - Do you consistently give back a portion of your income to the Lord, not because the church has needs but because you understand Him when He says, "Everything I have is yours" and as a result you have gratitude so you give something back? If your answer to those questions is "no," you’re struggling not so much with ingratitude but with self-centeredness. You see, it’s just a description of the small world of the self-centered. A world of anger, a world of works, a world of ingratitude… one more. We’re talking about the world of the self-centered. I wonder what life would be like for us if we focused on the Father's statement: Everything I have is yours.   Conclusion: When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, there is no need for me to be envious of anyone else. I would have everything I need. Do not focus on a small fatted calf that will destroy your whole journey of life and relationship in the family. Here is the problem: 1.      The prodigal son: sin is the right word for him. 2.      The father: communication is the issues for him. 3.      The older brother: the self centered on work and result cause resentment 4.      The fatted calf: too fat is the right word and have nothing to do with all these problems They all need to focus on life, relationship, love and God. And the fatted calf still has no way out.   When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, celebrating and rejoicing with others is much easier. When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, sharing what I have with others is not a problem. When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, I do not hold on to things (fatted calf) so tightly. When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, I can welcome my rebellious brother or sister back home without any hesitation. When I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, I can live my life with gratitude and joy and hope. I don't know how the story really ends, but I like to think that the older brother accepted what his father said, that his attitude changed and his heart softened. I like to think that he went inside, found his brother, put his arms around him, welcomed him home, and joined the celebration. I like to think that, but I don't know for sure. What I do know for sure is that when I focus on the fact that everything the Father has belongs to me, I am changed, my heart is softened, I am free to love, and my life improves. Maybe this will help you too during this Father’s Day. Just so you won't forget, everything He has is for us. Enjoy it. Share it. Celebrate it by BBQ the fatted calf. Amen

 អត្ថបទព្រះបន្ទូល  ផលវិបាកដោយការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ  នៅពេលដែលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរ លេវីវិន័យ ជំពូក២៦ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ យ៉ាងខ្លាំង ថាហេតុដូចម្ដេច បានជារឿងនេះ ស្រដៀងរឿង ដែលកើតឡើង នៅ ស្រុកខ្មែរ ជំនាន់ខ្មែរក្រហមម្លេះ? វាលពិឃាដ នៅស្រុកខ្មែរ ដូចជារឿង យល់សប្ដិ អាក្រក់មួយ ព្រោះមនុស្សជាតិ ដែលមិនបានឃើញ ផ្ទាល់ភ្នែក ពិបាកនឹងជឿ ថាជា រឿងពិតណាស់ ហើយឥឡូវនេះ សូម្បីតែ អ្នកដឹកនាំ ស្រុកខ្មែរ នៅជំនាន់ នោះ ក៏ឥត បានដឹង ពីការនោះទេ គ្មានអ្នកណា ទទួលខុសត្រូវ រឿងនេះទេឬ?។ ការសម្លាប់ រង្គាល អស់ ជីវិត ជាង២ លាននាក់ (ចំនួននេះ បានបន្ថយ ជាលំដាប់ ព្រោះវាច្រើន ឥតគណនា) ពិភពលោក ឥតមានខ្វល់ខ្វាយ ចូលទៅជួយ សោះឡើយ តើអង្គការ សហប្រជាជាតិ ឬអាមេរិកាំង ខ្លាចខ្មែរក្រហមឬ? ដូចជាមិនមែនទេ ហើយ គេនៅ រង់ចាំ ទាល់តែឱក្រិតជន ស្លាប់ជិតអស់ ទើបគេចាប់ផ្ដើម ហៅមកកាត់ក្ដី ហើយអ្នក ទោសកំប៉ិកកំប៉ុក នោះត្រូវបាន កាត់ទោស មុនគេ ចំណែកអ្នកជាប់ ពាក់ពន្ធ មួយចំនួន ឥតទាំងមានឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីជំនំជំរះផង។ បើគង់តែ មិនយុតិធម៎ដដែល លែងគេ ហើយអត់ទោសឱ្យគេ ហើយលើក ទោសទាំងអស់ ថ្វាយទៅព្រះទៅ។ អ្នកសម្លាប់ រាប់ពាន់នាក់ សម្លាប់ខ្មែរទាំងនគរ ដល់ទៅជាប់គុក ជាប់តែអ្នក កំប៉ិកកំប៉ុក តែមា្នក់ ហើយជាគ្រិស្ទាន ជាកូនព្រះ ទៅទៀត គួរឱ្យឆ្ងល់ ហើយចម្លែក មែន។ ខ្ញុំមិនមែននិយាយ អំពីរឿងនយោបាយ ទេតែខ្ញុំចង់និយាយថា រឿងចម្លែកនេះ ប្រាកដជា ពាក់ពន្ធនិងព្រះហឬទ៊យ ដែលយើង យល់មិនដល់ នោះវិញ។ ដូច្នេះ តើព្រះឬ ដែលត្រូវទទួល ការខុសត្រូវ ក្នុងរឿងវាលពិឃាដ នៅកម្ពុជានេះឬ? ប្រាកដហើយ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏ទ្រង់បានជា្រប គ្រប់ទាំង ការ ដែលបាន កើតឡើង ក្នុងវាលពិឃាដ នោះដែរ ។ បើព្រះទ្រង់ អនុញ្ញាតិ ឱ្យរឿងនោះកើតឡើង ដូចនៅប្រទេស អ៊ីស្រាអែល មែន នោះជាការល្អទេ ព្រោះព្រះទ្រង់សុចរិត យុត្ដិធម៎ ការទ្រង់ធ្វើសុទ្ធតែល្អ ព្រះទ្រង់ទាញផលល្អ ចេញពីការអាក្រក់។   ខ្ញុំបានរស់ក្នុង វាលពិឃាដ ៤ឆ្នាំ  ១ខែ។ នៅស្រុកខ្មែរ ខ្ញុំបានឃើញការខ្លះ មានកើត តាំងតែពីមុន ឆ្នាំ១៩៧៥ ដូចជា មានចែង ទុកក្នុង ព្រះគម្ពីរលេវីវិន័យនេះដែរ។ កាលពីខ្ញុំ នៅក្មេង នៅឡើយ ពេលឱពុកខ្ញុំ គាត់នាំចូល វិហារលោក ម្ដងៗខ្ញុំមានការ ព្រឺខ្លាច ព្រោះឃើញ រូបចម្លាក់ព្រះពុទ្ធ ជាច្រើន អង្គុយតាមថ្នាក់ មានធំមានតូច ដែលធ្វើ ឱ្យខ្ញុំមានអារម្នណ៍ ខ្លាចរូបទាំងនោះណាស់ ខ្ញុំមិនដែល មាន បំណង ចង់ ចូលក្នុងវិហារនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត នៅខ្ញុំដើរទៅសាលារៀន ខ្ញុំត្រូវដើរ កាត់មុខវត្ត ដែលជា កន្លែងកប់ និងដុតខ្មោច មិនតែប៉ុណ្ណោះមានរូបអ្នកតា នៅក្នុងខ្ទមដែលមាន ផ្សែង ធូបហុយ ជាប់រហូត ដើរមកដល់កន្លែងនោះ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ ព្រឺខ្លាច ជានិច្ច។ ខ្មែរយើង មាន រូបចម្លាក់ ជាច្រើនណាស់ ដែលយើង ឱនក្រាបថ្វាយបង្គំ យើងឥត ដែលបាន ថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិតទេ។ ប្រហែលមិនខុស ពីពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះ បានព្រមាន ក្នុងព្រះគម្ពីរ លេវីវិន័យ២៦ នេះដែរ  លេវីវិន័យ២៦៖១-៣,   ១ មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​រូប​ព្រះ ឬ​បញ្ឈរ​រូប​ឆ្លាក់ ឬ​បង្គោល​ថ្ម សំរាប់​គោរព​ឡើយ ក៏​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​មាន​ថ្ម​ឆ្លាក់​ជា​រូប​អ្វី​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ឯង ដើម្បី​នឹង​ឱន​ខ្លួន​ក្រាប​គោរព​ចំពោះ​រូប​នោះ​ដែរ ដ្បិត​អញ​នេះ គឺ​យេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​រាល់​គ្នា​ហើយ២ ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​រក្សា​អស់​ទាំង​ពេល​ឈប់​សំរាក​របស់​អញ ហើយ​កោតខ្លាច​ដល់​ទី​បរិសុទ្ធ​របស់​អញ ដ្បិត​អញ​ជា​ព្រះយេហូវ៉ា។  ព្រះបន្ទូលនេះ ត្រឹមត្រូវណាស់ ទ្រង់ចង់ពន្យល់ ឱ្យបានយល់ អំពីទ្រង់ដែលជាអ្នក បង្កើតមនុស្សមក តែមនុស្ស មិនព្រម គោរពទ្រង់ ជាអ្នកបង្កើត ខ្លួនមកទេ តែបែរជា ទៅបង្កើត រូបព្រះ ដោយដៃឯង ដោយឆ្លាក់ក្ដី ដោយចាក់ពុម្ពកី្ដ ជាឈើ, ជាថ្ម, ជាស៊ីម៉ង់, ជាមាស, ជាបា្រក់, ជាឆ្អឹង ហើយឱន ក្បាលខ្លួនថ្វាយ បង្គំទៅវិញ របស់ទាំងនោះ គឺខ្លួនតែបានឆ្នៃប្រឌិត ពីរបស់ ដែលព្រះបាន បង្កើតមក ដើម្បី ឱ្យមនុស្ស ត្រួតត្រា តើហេតុដូចម្ដេច បានជាមនុស្ស ចង់តែ ឱនក្រាបថា្វយបង្គំ របស់ដែលដៃខ្លួន បានបង្កើត ថាជាព្រះ ទៅវិញ ធ្វើយ៉ាងម៉េច ដើម្បីឱ្យរបស់ ដែល ខ្លួន បានបង្កើតឱ្យ ទៅជាព្រះ របស់ខ្លួនបាន? ព្រះបន្ទូល ដូចជាស្រួល យល់ដែរ ប៉ុន្តែហេតុដូចម្ដេច បានជាមនុស្ស នៅតែថ្វាយបង្គំ រូបចម្លាក់ ហើយមិនមែន តឹ្រមតែ មនុស្ស ក្រីក្រ នៅចុងកាត់ មាត់ញក ដែលល្ងង់ខ្លៅនោះទេ ដែលធ្វើការនេះ សូម្បីតែអ្នក ដែលមានចំណេះ ចេះដឹង ជ្រៅជ្រះនិស្សិតបញ្ញវ័ន ឬ អ្នកដឹកនាំ ដែលឆ្លាត វាងវៃនោះ ក៏គេធ្វើការនេះ ដូចគ្នាដែរ គឺហើយគឺជាប្រពៃណីយ៍ ឥតការពិចារណាទេ (នេះគឺជា ល្បិច របស់អារក្ស វាតែងតែនាំព្រះខុស មកជំនួស ចិត្ដមនុស្ស ដែលចង់តែ ថ្វាយបង្គំព្រះ មិនគួរឱ្យឆ្ងល់ទេ) ដូច្នេះហើយបានជា ទ្រង់ខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់។ សូមអានព្រះគម្ពីរតទៅទៀត នៅលេវីវិន័យ២៦៖១៤-២០     ១៤ តែ​បើ​ឯង​រាល់​គ្នា ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​តាម​អញ ហើយ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម​សេចក្តី​បញ្ញត្ត​របស់​អញ​ទាំង​នេះ ១៥ ដោយ​មើលងាយ​ដល់​អស់​ទាំង​ច្បាប់​អញ ហើយ ​ខ្ពើម​ក្រឹត្យក្រម​របស់​អញ ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ ជា​មិន​ព្រម​ប្រព្រឹត្ត​ តាម​អស់​ទាំង​សេចក្តី​បង្គាប់​នេះ គឺ​ឯង​ផ្តាច់​សេចក្តី​សញ្ញា​របស់​អញ​ចេញ​វិញ ១៦ នោះ​អញ​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​យ៉ាង​ដូច្នេះ គឺ​នឹង​តម្រូវ​សេចក្តី​ស្ញែង​ខ្លាច​មក​លើ​ឯង​រាល់​គ្នា ជា​ជំងឺ​រីងរៃ និង​គ្រុន​ក្តៅ ដែល​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ភ្នែក​កាន់​តែ​ស្រវាំង​ទៅ ហើយ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​វេទនា ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​សាបព្រោះ​ជា​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍ ដ្បិត​ខ្មាំងសត្រូវ​នឹង​ស៊ី​ទាំង​អស់​ទៅ ១៧ អញ​នឹង​តាំង​មុខ​ទាស់​នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា នោះ​ឯង​នឹង​ចាញ់​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ពួក​អ្នក​ដែល​ស្អប់​ឯង គេ​នឹង​ត្រួតត្រា​លើ​ឯង ហើយ​ឯង​នឹង​រត់​ទៅ ​ឥត​មាន​អ្នក​ណា ​ដេញ​តាម​ផង។  ១៨ បើ​ឯង​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​មិន​ស្តាប់​តាម​អញ​ទៀត នោះ​អញ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ១៩ អញ​នឹង​បំបាត់​សេចក្តី​អំនួត​ដែល​ឯង​អួត​ពី​អំណាច​ខ្លួន ក៏​នឹង​ឲ្យ​មេឃ​ដែល​នៅ​ពី​លើ​ឯង​ប្រែ​ទៅ​ដូច​ជា​ដែក ហើយ​ដី​របស់​ឯង​ដូច​ជា​លង្ហិន ២០ នោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បង្អស់​កំឡាំង​ជា​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍ ដ្បិត​ដី​របស់​ឯង​នឹង​មិន​បង្កើត​ផល​ទេ ហើយ​ដើម​ឈើ​ដែល​នៅ​ស្រុក​ក៏​មិន​បាន​ផ្លែ​ផង។  ការនេះ ក៏បានឃើញកើត ខ្លះៗនៅក្នុង សង្គ្រាមស៊ីវិល ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ ដល់១៩៧៥ ដែរ។ ការសាបព្រោះ ដំណាំដាំដុះ ស្រែចំការ ធ្វើទាំងភ័យបារម្មណ៍ ព្រោះខ្លាចខ្មាំង។  នៅពេល ជិតបានផល សត្រូវម្ខាងទៀត មកវាយដណ្ដើម យកទៅបាត់។ ភូមិនិមួយៗ ស្ងាត់ជ្រងំ អ្នកភូមិមានមុខមាត់ ស្រងូតស្រងាត់ រស់ទាំង ព្រួយបារម្មណ៍ ជាពិសេស នៅពេលយប់ ជួនកាលឮស្នូរ កាំភ្លើង ត្រូវរត់ចូល ក្នុងរណ្ដៅ ពួនការពារ ទាំងយប់ក៏មាន ជួនកាលត្រូវ ជំលៀស ចេញពីភូមិមួយរយៈ ក៏មាន ព្រោះខ្លាចខ្មាំង មកគៀចេញ។ បើយើងមើលព្រះគម្ពីរបន្ដរទៀត ការនោះ រឹត តែជាក់ស្ដែងឡើង លេវីវិន័យ២៦៖២៣-៣៣  ២៣ បើ​ឯង​រាល់​គ្នា​មិន​ទាន់​រាង ​ដោយ​ព្រោះ​សេចក្តី​ទាំង​នោះ​ទេ គឺ​នៅ​តែ​ដើរ​ទទឹង​នឹង​អញ ២៤ នោះ​អញ​នឹង​ដើរ​ទាស់​ នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា​ដែរ ហើយ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ២៥ អញ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​ដាវ​ជា​សេចក្តី​សងសឹក​នៃ​សញ្ញា​មក​លើ​ឯង នោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​មូល​គ្នា នៅ​ក្នុង​ក្រុង​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន ហើយ​អញ​នឹង​ឲ្យ​ជំងឺ​អាសន្ន​រោគ​កើត​ឡើង នៅ​កណ្តាល​ឯង​រាល់​គ្នា​ទៀត រួច​ឯង​នឹង​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ២៦ កាល​ណា​អញ​បាន​ផ្តាច់​ស្បៀង​អាហារ​ពី​ឯង​រាល់​គ្នា​ចេញ នោះ​ស្ត្រី​១០​នាក់​នឹង​ដុត​នំបុ័ង​ឲ្យ​ឯង​នៅ​ក្នុង​ឡ​តែ​១ ហើយ​គេ​នឹង​ថ្លឹង​នំបុ័ង​ឲ្យ​ឯង​បរិភោគ ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បរិភោគ តែ​មិន​ចេះ​ឆ្អែត​ឡើយ។  (ចំពោះបងប្អូន កូនក្មួយ ដែលអាយុតិចជាង៤០ឆ្នាំ ប្រហែលមិនបានដឹងការនេះ ច្បាស់លាស់ទេ នៅក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវីល ពីឆ្នាំ១៩៧០ ដល់ ១៩៧៥ ) ជនភៀសខ្លួន ដោយសង្គ្រាម បានមកមូល គ្នានៅក្នុង ក្រុងនិមួយៗ ជាពិសេស គឺទីក្រុងភ្នំពេញ ប្រជ្រៀតគ្នា រស់នៅយ៉ាវេទនា ហើយការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ក៏នៅតែ បន្ដទៅទៀត ឥតឈប់ឈរទេ រហូតមកដល់ ថ្ងៃទី១៧ មេសា ១៩៧៥ ជាថ្ងៃជ័យជំនះ ហៅថាថ្ងៃរំដោះ របស់ពួកខ្មែរ ក្រហម ។ ទាហានទាំងអស់ ត្រូវដាក់ អាវុធចុះ មន្រ្ដី ទាំងអស់ ត្រូវអស់ អំណាច នឹងដំណែង, សាលាទាំងអស់ ត្រូវបិទ, សង្ឃត្រូវសឹក, វត្ដត្រូវបិទ, ផ្សារត្រូវបិទ, ពលរដ្ឋទាំងអស់ ត្រូវជំលៀសចេញ, នាយទាហាន, មន្ដ្រី, គ្រូបង្រៀន, សាស្រ្ដាចារ្យ, និសិត្សបញ្ញវ័ន, អ្នកមុខអ្នកការ មួយជំនួន បានត្រូវខ្មាំង អញ្ជើញយកទៅ សម្លាប់ជាសម្ងាត់។  ស្បៀងអាហារដែលយកទៅតាម នៅពេលជំលៀស ក៏ត្រូវអស់ ភោគផលក៏ ឥតបានបង្កើត អង្គការខ្មែរខ្មាំង ក៏ចាប់បង្ខំឱ្យធ្វើការរួម ចាប់ផ្ដើម បើកការដ្ឋាន បាយរួម ក្នុង ឆ្នាំ១៩៧៦ ទៅតាមដំបន់។ មនុស្សត្រូវបង្ខំឱ្យធ្វើការ ដូចសត្វធាតុ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ (យប់ខ្លះធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ១១យប់ពេលមានខែរះ) ធ្វើទាំងផ្គរ ទាំងភ្លៀង ធ្វើមិនទាន់ផែនការណ៍ សម្លាប់ចោល។ ទទួល ទានមិនគ្រប់គ្រាន់ បាយមានរបប មួយក្រុម១០នាក់ ជាញឹកញាប់ គឺទទួលជាមួយអំបិល ឬត្រកួន ស្ងោរ ទទួលទាន មិនចេះឆ្អែតឡើយ ម្ដេចក៏ដូចព្រះគម្ពីរ ថាអីម្លេះ? ទទួលទាន ដំណេកមិនគ្រប់គ្រាន់….ឥតមានកន្លែងស្នាក់នៅស្រួលបួលទេ រើពីកន្លែងមួយ ទៅកន្លែងមួយទៀត តាមការចាត់តាំងរស់ អង្ការ វេទនាឥតពាក្យ ថ្លែងបានឡើយ គ្រប់បែប យ៉ាងទាំងអស់…. តែអរគុណព្រះអង្គ អស្ចារ្យដែលជីវិត នេះមិនស្លាប់)។   លេវីវិន័យ២៦៖២៧-៣៣ ២៧ បើ​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ហើយ ឯង​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​តាម​អញ គឺ​នៅ​តែ​ដើរ​ទាស់​ទទឹង​នឹង​អញ​ត​ទៅ​ទៀត ២៨ នោះ​អញ​នឹង​ដើរ​ទាស់​ទទឹង​នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា ដោយ​សេចក្តី​ក្រោធ ហើយ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ២៩ ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បរិភោគ​ទាំង​កូន​ប្រុស កូន​ស្រី​របស់​ឯង​ផង ៣០ អញ​នឹង​បំផ្លាញ​អស់​ទាំង​ទី​ខ្ពស់​របស់​ឯង ហើយ​នឹង​គាស់​រំលំ​រូប​ព្រះអាទិត្យ​របស់​ឯង ព្រម​ទាំង​បោះ​ខ្មោច​ឯង​រាល់​គ្នា​ទៅ​លើ​រូប​ព្រះ​របស់​ឯង​ទាំង​នោះ​ដែរ ហើយ​ចិត្ត​អញ​នឹង​ខ្ពើម​ឯង​រាល់​គ្នា ៣១ អញ​នឹង​រំលាង​អស់​ទាំង​ទី​ក្រុង​ឯង ហើយ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទី​បរិសុទ្ធ​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ទៅ​ជា​សូន្យ​ស្ងាត់ អញ​នឹង​មិន​ព្រម​ហិត​ក្លិន​នៃ​គ្រឿង​ក្រអូប​ឯង​ទៀត​ឡើយ ៣២ អញ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​ស្រុក​ទៅ​ជា​ស្ងាត់​ឈឹង ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​ឯង​ដែល​នៅ​ក្នុង​ស្រុក គេ​នឹង​មាន​សេចក្តី​ងឿងឆ្ងល់ ៣៣ ឯ​ឯង​រាល់​គ្នា អញ​នឹង​កំចាត់កំចាយ​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​គ្រប់​ទាំង​នគរ ហើយ​នឹង​ហូត​ដាវ​ទៅ​តាម​ឯង​ទៀត នោះ​ស្រុក​ឯង​នឹង​នៅ​ជា​ស្ងាត់ឈឹង ហើយ​ទី​ក្រុង​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នឹង​ត្រូវ​លាញ​ទៅ​អស់​រលីង។  (អត់ឃ្លាតពេក ហួសប្រមាណ  លួចអង្ការស៊ីមិនបាន អ្នកខ្លះរហូត ដល់ទៅស៊ីកូន ខ្លួនឯង ទោះរស់ ឬស្លាប់ក្ដី ទោះត្រូវមាន ទោសក្ដី ការនេះគឺកើតមាន ដោយពិត បា្រកដ។ ទមិ្មលឥតសាសនានេះ ចាប់បំផ្លាញ រូបព្រះពុទ្ធ គេប្រើឱយ អ្នកថា្វយបង្គំ រូបព្រះ នេះពីដើម គាស់រំលំ សែងព្រះរបស់ខ្លួនយក ទៅធ្វើជាទំនប់ ទប់ទឹក ឬផ្លូវថ្នល់វិញ។ ចំណែកឯព្រះវិហារ គេយកធ្វើជា កន្លែងដាក់ទោសមនុស្ស ឬកន្លែង សម្លាប់មនុស្សវិញ។  តើអង្ការខ្មែរ កុម្មុយនិស នេះបានអាន ព្រះគម្ពីរឬ? បានជាធ្វើ ដូចព្រះគម្ពីរ ថាយ៉ាងនេះ ឬមួយក៏ព្រះ ……. អនុញ្ញាតិឱ្យគេមក ធ្វើការនេះ? ។  មើល! មិនទាំងបាន យូរប៉ុន្មានផង អង្ការទម្មិល នេះក៏រលត់ រលាយទៅវិញ នៅ ឆ្នាំ១៩៧៩។ មិនទាន់ទាំងរំដោះ មានសេរីភាព ពេញលេញ ស្រួលបួលផង ខ្មែរក៏ ចាប់នាំគ្នា សង់រូបព្រះ ទៀតហើយៗ រឹតតែច្រើន លើសដើម ។ ព្រះទ្រង់បាន ព្រមាន រួចហើយថា បើមិនស្ដាប់អញទេ ទ្រង់នឹង វាយផ្ចាលទៀត ឱយខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅ ស្រុកគេ ពេញទាំង ពិភពលោក ឥឡូវមែន ខ្មែរខ្ចាត់ខ្ចាយ ពេញ ពិភពលោក ដែល យើង គិតស្មានមិនដល់ កាលពីដើម អ្នកខ្លះចង់ចេញទៅ បរទេសនោះ ពិបាក ណាស់ ទោះតែ មានលុយហើយ ក៏ចេញមិនបានផង ព្រោះច្បាប់នោះ តឹងតែង ណាស់ ឥឡូវនេះ នៅពេលដែល ព្រះទ្រង់បើក ស្រួលបំផុត សូម្បីតែអ្នកក្រ ឥតមាន លុយសោះ ក៏បានទៅដល់ បរទេសដែរ ហើយមាន លុយចាយ ឡានជិះ ហ៊ឺហា ទៀតផង។ ប៉ុន្តែនោះ មិនមែន ជាព្រះហឬទ័យ របស់ព្រះទេ ព្រះហឬទ័យ គឺទ្រង់ចង់ ឱ្យខ្មែរមាន ឱកាសទទួលជឿ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ ហើយឈប់ ថា្វយរូបព្រះ ព្រោះរូប ដែលមនុស្សធ្វើ ដោយឆ្លាក់ ឬចាក់ពុម្ពក្ដី មិនមែនជាព្រះទេ ហើយក៏មិនអាច ខ្លាយជា ព្រះបានដែរ។  ហេតុដូចម្ដេច បានជាពិបាក ពន្យល់ខ្មែរ ពីរឿងព្រះពិត នឹងរូបព្រះនេះម្លេះ? ប៉ុន្តែខ្ញុំ សូមឱនកាយ ថ្វាយបង្គំ ដោយអរព្រះគុណ ដល់បងប្អូនខ្មែរ មួយចំនួន និង ជាពិសេស បងប្អូន ដែលបានអាន អត្ថបទនេះ ទាំងជឿដល់ទ្រង់ ហើយយើង ជាបងប្អូន រួមជំនឿ ក្នុងព្រះអង្គម្ចាស់ សូមឱ្យយើងបាន អធិស្ថាន ទូលអង្វរទ្រង់ ឱ្យទ្រង់បានអត់ទោស ដល់បងប្អូនខ្មែរយើង ដែលមិនទាន់បាន ជឿដល់ ទ្រង់ នៅ ឡើយ ហើយសូមព្រះជួយ ព្យាបាលមាតុភូមិយើង ហើយឱ្យពលរដ្ឋខ្មែរ បានជា រាស្រ្តរបស់ព្រះដ៏ពិត ព្រោះព្រះទ្រង់ បានស្រឡាញ់ខ្មែរ ហើយក៏លូក ព្រះហស្ថ ដ៏មានគ្រប់ ព្រះចេស្តារ ប្រទានពរ ស្រុកយើងទៀត។ សូមខ្មែរអ្នក មានជំនឿទៅ លើព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ  ដែលជាព្រះ លើមនុស្ស និងរបស់ ទាំងអស់ សូមឱ្យ យើង បានស្រុះស្រួល ស្រឡាញ់គ្នា អត់ទោសគ្នា ហើយរួមអធិស្ឋា ជូនប្រទេសជាតិ និង អ្នកដឹកនាំប្រទេស ឱ្យបានទទួលជឿ ហើយថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិត។  បើបងប្អូន មានរឿង អ្វីខ្លះទៀត ដែលនៅសង្ស័យ ហើយដូចជាទាល់ច្រក ថាធ្វើ មិនបាន នោះចូឱ្យទុកចិត្តដល់ព្រះ ដូចជាទ្រង់មានព្រះបន្ទូល ដល់ពួកអ្នកដែល ទាល់ច្រក នៅសមុទ្រ ក្រហម គឺខ្មាំងដេញពីក្រោយ រត់ទៅមុខ ទើសនឹង សមុទ្រ គឺក្នុងសភាព ការ ចុះទឹកក្រពើ ឡើងលើខ្លាហើយ ទ្រង់បានមានបន្ទូល ទៅកាន់ពួកនោះ ក្នុង ព្រះគម្ពីរ និក្ខមនំ ១៤៖១៣-១៤ ថា៖      កុំ​ខ្លាច​អី ឈប់​សិន ចាំ​មើល​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​របស់​ព្រះយេហូវ៉ា ដែល​ទ្រង់​នឹង​ប្រោស​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ដ្បិត​ពួក​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ នោះ​នឹង​លែង​ឃើញ​ទៀត​ជា​ដរាប​ទៅ ១៤ ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​នឹង​ច្បាំង​ជំនួស​អ្នក​រាល់​គ្នា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​នៅ​តែ​ស្ងៀម​វិញ។   ដូច្នេះការអាក្រក់ ដែលកើតកន្លងមក បាននាំឱ្យមានការល្អ កើតចេញ ពីការនោះ គឺថា យ៉ាងហោចណាស់ ក៏មានខ្មែរ មួយចំនួនធំហើយ ដែលបាន ថ្វាយបង្គំ ព្រះដ៏ពិត បើប្រៀបធៀប ទៅនឹង២០ ឆ្នាំមុន ដោយ រួមទាំងខ្ញុំ និងបងប្អូនផង។ ព្រះក៏ទ្រង់បានប្រទានពរ ដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ និងមាតុភូមិគេ ក៏សមល្មម លើស ពីពេល ណាទាំងអស់ ក្នុងប្រវត្តរបស់ កម្ពុជានេះ ជាពិសេស គឺមានខ្មែរ រាប់សែននាក់ ហើយ ដែលបាន ថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដ៏ពិតនេះ សម្បត្តធម្មជាតិខ្មែរ ក៏រកឃើញកាន់ច្រើន ប្រទេសដទៃ ក៏រាប់អានយើង កាន់តែច្រើន កុំភ្លេច នៅថ្ងៃទី ១២ ខែ១២ ឆ្នាំ១២ នេះ ខែ្មរប្រហែល ជាឈប់ចាក់សាំង មកពីបរទេសហើយ ។ នេះគឺ ដោយសារ តែសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណ របស់ទ្រង់ហើយ សូមបងប្អូន បានប្រកប នឹងព្រះពរជានិច្ចនិរន្តរ៍។