To add your church, just use our contact and send us the information. Asian Evangelical Church  376 Center street. Bridgeport, CT 06604 (203) 218-9556  > Website: www.asianevangelicalchurch.org;  Sunday Facebook Live at 10 am Eastern time @ facebook.com/aphou Decription:  An intercultural congregation with the majority are Cambodians. Pastor Amra Phou.   Cambodian Harvest Church 1948 E 20th St. Signal Hill, CA 90755 (562) 597-2014  > Website: www.cambodianharvest.org Decription:  Our senior pastor is a graduated student from Fuller Theological Seminary. With his great burden for Cambodian people, pastor Mony Mok and his wife Kunnary Mok came to Long Beach to start the ministry, and at the same time traveling back and forth to help planting churches in Cambodia.      Cambodian-American United Methodist 1700 Temple Ave. Long Beach, CA 90804 (562) 494-7505   Cambodian Fellowship 507 Pacific Ave, Long Beach, CA 90802 (562) 435-2915   Cambodian Evangelical Church 12722 Woods Ave. Norwalk, CA 90650 (562) 863-4949;  Website:  www.norwalkcechurch.org   Cambodian Baptist Church 3321 Cleburne Rd, Fort Worth, TX 76110 (817) 921-6150   First Cambodian Baptist Church Aldine   2046 Aldine Bender Rd, Houston, TX 77039     Directions   Cambodian Baptist Church of Houston 8325 Fuqua Street Houston, Texas 77075 Pastor Panha Mey; panha@att.net; 210-508-5444;  website: www.cbcoh.org Description: Our worship service is conducted in both English and Khmer languages in a blending style of worship that includes praise choruses, traditional hymns, and Khmer traditional tunes     Cambodian Church of Christ 11426 Lake June Rd. Mesquite, TX 75180 (972) 286-4985  

Resource: Cambodian Christian Resources - Books, Articles, Audio, and Video in ... Khmer Worship - A wonderful resource with Khmer Christian Worship Lyrics, Chords, Sheetmusic, Videos, PowerPoints, and more...  

  Date: 5/6/15   Scripture: John 1:1-3,  2Tim. 3:16   ព្រះបន្ទូល   អី្វទៅជាព្រះបន្ទូល?ព្រះបន្ទូលជា ពាក្យ-សម្ដី របស់ព្រះ គឺសំដៅទៅលើ ព្រះអទិករ។  ព្រះបន្ទូល ចែកចេញ ជាពីរផ្នែក៖   ១- ព្រះបន្ទូល ដែលមាន ព្រះជន្មរស់- ព្រះបន្ទូល របស់ព្រះមានលក្ខណៈពិសេស មិនដូចជា ពាក្យសម្ដី របស់មនុស្ស ដែលគ្រាន់តែ រលាស់អណ្ដាត ដើម្បីបញ្ចេញ សម្លេងប៉ុណ្ណោះទេ ព្រះបន្ទូល របស់ព្រះនេះ បានមានព្រះជន្ម គង់នៅជាមួយព្រះតាំងពីអស់កល្បមក ហើយបានចុះមក ចាប់កំណើត ជាមនុស្ស គឺជាតួអង្គ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ដ ដែលហៅថា កូនមនុស្ស ឬព្រះរាជបុត្រា នៃព្រះ។ ព្រះបន្ទូល នេះហើយ ដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ, ផែនដី, របស់,សត្វ សព្វសារពើទាំងអស់ ព្រមទាំងមនុស្ស យើងផង។ ក្នុងគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៖១-៣  ១កាលដើមដំបូង មានព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូលក៏គង់នៅ ជាមួយនឹងព្រះ ហើយព្រះបន្ទូល នោះឯង ជាព្រះ ២ទ្រង់គង់នៅ ជាមួយនឹងព្រះ តាំងអំពី ដើម មក ៣គ្រប់របស់ទាំងអស់ បានកើតមក ដោយសារទ្រង់ ហើយក្នុងបណ្តា របស់ដែលបាន បង្កើតមក ទាំងប៉ុន្មាន នោះគ្មានអ្វី ណាមួយកើតមក ក្រៅពីទ្រង់ឡើយ   ២- ព្រះបន្ទូល ជាចំណារ, ជាលាយល័ក្ខអក្សរ គឺជាព្រះគម្ពីរ ដែលព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ ស្ថិតជាមួយ មនុស្ស បណ្ដាលឱ្យតែងឡើង ហើយកត់ត្រា ទុកជាសៀវភៅ ឬសំបុត្រ ដើម្បីផ្ដល់ពណ៌មាន បង្រៀនមនុស្ស ឱ្យយល់អំពីជីវិត មនុស្សខ្លួនឯងផ្ទាល់ គឺឱ្យស្គាល់អំពី បញ្ហាអំពើបាប, សេចក្ដីស្លាប់ នឹងដំណោះស្រាយ ឱ្យរួចពីស្លាប់, ឱ្យស្គាល់អំពី ការខុសនឹងត្រូវ, ឱ្យស្គាល់អំពីព្រះ, អំពីទំនាក់ទំនង រវាងមនុស្ស នឹងព្រះ, នឹងអំពីស្ថានសួគ៍។ ក្នុងគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ៣៖១៦ - ១៦ គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះ ទ្រង់បានបញ្ចេញ ព្រះវិញ្ញាណ បណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍ សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ ខាងឯសេចក្តីសុចរិត។  

Date: 5/12/15 ជីវិតមិនចុះសម្រុង ជីវិតមិនចុះសំរុង គឺជាជីវិត ដែលមិន ឱ្យដម្លៃខ្លួនឯង ឬឱ្យដម្លៃខ្លួន ទាបពេក គឺអ្វីដែលខ្លួន មានគឺ សុទ្ធតែអន់ មិនល្អ, រូបរាង ក៏មិនស្អាត, ឈ្មោះក៏ មិនពិរោះ, ទ្រព្យសម្បត្ដិ ក៏មិនមាន, រៀនក៏មិនឆ្លាត ហេតុនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យ មានការខ្មាសអៀន មុខក៏ មិនហ៊ានចេញ ឱ្យគេឃើញ, ឈ្មោះក៏ មិនពិរោះ នឹងប្រាប់គេ, ចូលក្នុងសង្គមមិនចុះ នាំឱ្យសុញ គំនិត គិតមិនជ្រៅ ទៅមិនឆ្ងាយ។ ការទាំងអស់នេះ ឥតមាន អ្នកក្រៅ ឃើញដូច្នោះទេ តែក្នុងគំនិត អារម្មណ៍យើងទេ ដែលគិតដូច្នោះ។ ប្រសិន បើមនុស្ស ខ្មាស់គេ ពេលដើរចេញ ពីគេ នោះបាត់ ខ្មាស់ហើយ ប៉ុន្ដែបើមនុស្សខ្មាស់ ខ្លួនឯងវិញ តើគេច ទៅណារួច?។ មនុស្សយើង មួយចំនួន មានចរិក លក្ខណៈបែបនេះ ដែលបណ្ដាល ឱ្យជួបវិបត្ដន៍ ជាច្រើន ក្នុងជីវិត, នាំអោយរឹត តែសុញគំនិត ខ្មាសគេ មិនហ៊ាន ធ្វើអ្វី ជាចំហរឡើយ យូរៗទៅ គិតថាជីវិតនេះ ឥតន័យ រស់ឥតដម្លៃ ចូលក្នុងសង្គមគេ មិនចុះ ចង់មិនចង់ សម្លាប់ខ្លួនចោល ឥតប្រយោជន៏។ ហេតុដូចម្ដេច បានជាបងប្អូន គិតដូច្នេះ? នេះមក ពីការ គិតយល់ឃើញ ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយមិនឱ្យដម្លៃខ្លួនឯង ប៉ុន្ដែការពិត មិនមែនដូច្នោះទេ បើបងប្អូន ជាមនុស្ស ប្រភេទនេះ បងប្អូនត្រូវតែ រៀនប្ដូរក្នុងការគិត នឹងការយល់ឃើញ អំពីខ្លួនឯង កុំគិតតាម ក្ដីស្រមៃ របស់ខ្លួន កុំផ្ដេកទៅលើ អារម្មណ៍ខ្លួន ដែលមិនពិត ហើយនាំជីវិតខ្លួន ធ្លាក់ទៅ ក្នុងសភាព ទន់ខ្សោយ ដែលជា អន្លង់គ្រោះថ្នាក់ ត្រូវគិតទៅតាម សេចក្ដីពិតវិញ។ អ្វីទៅ ជាសេចក្ដីពិត សេចក្ដីពិត គឺព្រះបានបង្កើត បងប្អូនមក យ៉ាងពិសេស ឥតមាន អ្នកណាមួយដូចឡើយ ប៉ុន្ដែដូចអង្គទ្រង់ គឺបងប្អូន ដូចព្រះ (ទ្រង់សព្វ ព្រះហឬទ័យ ឱ្យអ្នកបានក្លាយ ជាកូនទ្រង់) នេះគឺសេចក្ដីពិត មិនអាចកែបាន ទោះបងប្អូន ព្រួយថារូបមិនស្អាតក្ដី យំអស់ មួយជីវិតនេះក្ដី ក៏នៅតែ កែការពិត មិនបានដែរ ហើយក៏មិនចាំបាច់ ទៅធ្វើ កំណែរសម្ផ័ស្ដដែរ ព្រោះនាំឱ្យខាតលុយ, ហើយឈឺ ហើយអាចនាំ ឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ក្នុងការវះកាត់ ហើយអាចលិទ្ធផល មិនបានដូច បំណងទៀតផង។ តារាសំដែង ជាច្រើន មានការខកចិត្ដ ជាខ្លាំងក្រោយពី ការវះកាត់ កំណែសម្ផ័ស្ដហើយ លើសពីនេះ ទោះបើបានល្អ នៅពេលនេះ ក៏ដោយ ថ្ងៃក្រោយ នៅពេលដែលយើង មានវ័យចំណាស់ បន្ដិចទៅ របស់ដែលយើង ធើ្វនោះ វាមិនចាស់ទៅជាមួយយើងទេ បងប្អួនស្រមៃមើល បើស្បែកយើងជ្រួញ ហើយច្រមុះយើងនៅតែស្រួចស្អាត រលោងដដែល តើវាដូច ជាស្អីទៅវិញ នោះនឹងធ្វើឱ្យយើង រឹតតែអន់ចិត្ដ ខ្លាំងថែមទៀត មិនខាន ដូច្នេះគួរ តែយក សេចក្ដីពិត ជាគោល ខ្ញុំគឺខ្ញុំ ព្រះបង្កើតខ្ញុំ មកបែបនេះ ខ្ញុំត្រូវតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ បែបខ្ញុំនេះឯង និយាយនេះ មិនមែន មិនឱ្យ បងប្អូន សិតសក់ ធ្វើខ្លួននោះទេ។ កាលពីដើមខ្ញុំ ជាមនុស្ស ប្រភេទនេះ ខ្ញុំជាបុរស មានភ្នែកតូចតឹង ហើយស្រួច គេហៅថា ភ្នែកស្រៈអិ ខ្ញុំមានសក់បះ ដូចដើមឬស្សី ពេលខ្ញុំចូល ក្នុងសង្គមខ្មែរ គេគិតថាខ្ញុំ ជាជនជាតិចិន ពេលខ្ញុំចូល សង្គមចិន គេថាខ្ញុំមិនចេះចិន តើខ្ញុំជាសាសន៍អីទៅ??? នឹកខ្មាសអន់ចិត្ដ នឹងខ្លួនឯង មិនឈប់ឈរ រកដីជាន់មិនបាន មិត្ដភ័ក្ដខ្ញុំខ្លះ គេហៅខ្ញុំថា ‹លោកអាចារ្យ › ជីដូនខ្ញុំ ហៅខ្ញុំថា ‹អាចិន› ខ្មែរក្រហម ហៅខ្ញុំថា ‹ចិននាយទន់› មេកង បាននាំខ្ញុំទៅ គណៈស្រុក សួរបញ្ជាក់ ដើម្បីបញ្ជូនខ្ញុំ ឱ្យទៅនៅសហករណ៍ (គឺជាពាក្យសម្ងាត់ គឺបញ្ជូនទៅសម្លាប់) តែកម្មាភិបាលស្រុក បានប្រាប់មេកងថា ‹បើគេចង់ ធ្វើបដិវត្ដន៏ ជាមួយយើង ទុកឱ្យគេ នៅជាមួយយើងទៅ កុំឆាឆៅគេ› (ព្រះបានការពារខ្ញុំរាល់ដង តាំងពីមុន ខ្ញុំបានស្គាល់ទ្រង់ម្លេះ)។ កាលពីខ្ញុំ មកដល់ស្រុកគេ ដំបូង ខ្ញុំខ្លាចគេ មែនទែន គិតថាខ្លួន ជាមនុស្ស ចំណាក ស្រុក មកនៅស្រុកគេ និយាយភាសាគេ ក៏មិនច្បាស់ ខ្លាចគេ សូម្បីតែ ទិញអីញ៉ាំ ក៏មិនហ៊ាន ទិញរបស់អីប្លែកដែរ ព្រោះមិនហ៊ានហៅ មិនហ៊ានពន្យល់ ប្រាប់គេទេ ព្រោះខ្លាច ហើយខ្មាស់ ខ្ញុំមិនហ៊ានធ្វើអ្វីទេ ខ្ញុំហៅខ្លួនឯងថា មនុស្សកំសាក ខ្ញុំបានខ្ញុំឃុំដាក់ទណ្ឌកម្ម ខ្លួនឯង អស់ជាយូរឆ្នាំ ជាប់ច្រវ៉ាក់ខ្លួនឯង ដោះមិនរួច ហើយក៏គ្មាន អ្នកណាអាច ជួយដោះបានដែរ។ ពេលខ្ញុំ បានជឿព្រះ ទើបខ្ញុំដឺងច្បាស់ ថាខ្ញុំជាកូនព្រះ ខ្ញុំដូចព្រះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ដ មែនទែន ខ្ញុំមានសេរី ហើយ។ ទើបខ្ញុំដឹងទៀតថា អូ! ទឹកដីទាំងអស់ ជារបស់ព្រះបង្កើត ហើយព្រះ ក៏បង្កើតខ្ញុំដែរ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវមាន ចំណែកមួយ សម្រាប់ខ្ញុំដូចជា អ្នកដទៃដែរ ទោះកន្លែងណា ក៏ដោយនៅលើផែនដីនេះ បើខ្ញុំ និយាយភាសា មិនច្បាស់ គឺខ្ញុំចេះបាន ត្រឹមប៉ុណ្ណឹង ខ្ញុំនឹងខំប្រឹងរៀនទៀត បើអាចបាន ខ្ញុំគឺខ្ញុំ ខ្ញុំឥតបាន ធ្វើអ្វីខុសទេ ខ្ញុំក៏ឥតបាន ដើរសុំទាន ឬរំខានគេដែរ ហើយតាមពិត ក៏ឥតមានអ្នកណា ថាអីឱ្យដែរ គឹគិតតែខ្លួនឯង ធ្វើបាបតែខ្លួនឯង អស់ជាច្រើនឆ្មាំ។ ឥឡូវព្រះបាន រំដោះ, ផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំទាំងស្រុង ឱ្យខ្ញុំមានសេរីភាព ឱ្យខ្ញុំ មានសង្ឃឹម ក្នុងជីវិត, ឱ្យខ្ញុំមាន ជីវិតថ្មីពិត ដែលឥតសៅហ្មងដូចមុន។ ខ្ញុំគឺខ្ញុំ ខ្ញុំគឺមនុស្ស ដែលព្រះបង្កើត បែបនេះ បុរសដែលមាន ភ្នែកតូចដូចស្រៈអិ សក់ប៉ះ ដូចទំពាំងឬស្សី នោះហើយគឺខ្ញុំ សាសន៍ខ្ញុំ គេហៅ ខ្ញុំថាកូរ៉ូ គ្រួសារខាងប្រពន្ធខ្ញុំ ហៅខ្ញុំថា ចិនដីគោក អរគុណព្រះអង្គ ប្រពន្ធខ្ញុំស្រឡាញ់ ខ្ញុំដោយឥតជម្រើស ខ្ញុំសប្បាយនឹងអ្វី ដែលព្រះ បានប្រទាន ជារបស់ខ្ញុំ កាលពីដើម សូម្បីតែពាក្យថា ភ្នែកតូច នោះខ្លាចនិងថា ផងព្រោះវាខ្មាស ខ្លួនឯង សូម្បីតែកញ្ចាក់កម្រ នឹងបានឆ្លុះផង ព្រោះខ្លាចឃើញ រូបខ្លួនឯង។ ឥឡូវបើបងប្អូន ចង់ឃើញមុខខ្ញុំ សូមអរគុណ ដែលចង់ស្គាល់រូបខ្ញុំ សូមចូលទៅក្នុង ហ្វេសប៊ុក www.FaceBook.com/mengtop ហើយទោះ បើបងប្អូន មានប្រតិកម្ម យ៉ាងណា ក៏ឥតផ្លាស់ប្ដូរ សេចក្ដីពិតបានដែរ ខ្ញុំនឹងនៅតែខ្ញុំ ដដែល។ មានមនុស្សមួយចំនួន គេបានប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់ហើយមិនចេះ ខ្មាសផង ហេតុអីបានជាខ្ញុំខ្មាស់ តែខ្លួនឯង ដោយឥតបានធ្វើអី្វខុស ឬអាក្រក់សោះ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំអាចសរសេរ អត្ថបទបែបនេះបាន ដោយចេញមុខ ទោះខ្ញុំមិនបាន ចេះអ្វីជ្រៅជ្រះ ក៏ដោយ ព្រោះខ្ញុំជាមនុស្ស ដែលចេះត្រឹមស្រៈ អា ហើយព្រះសព្វ ព្រះទ័យឱ្យខ្ញុំ បង្រៀន អ្នកដែលមិនទាន់ចេះ នឹងអ្នកចេះត្រឹម ស្រៈ អ។ ពេលខ្លះ បងប្អូន មិនអាច ជួយខ្លួនឯង បានទេ ត្រូវតែរក អ្នកដទៃ ឱ្យជួយ។ ពេលខ្លះទៀត ក៏បងប្អូន ត្រូវតែផ្លាស់ប្ដូរថ្នាំដែរ បើលេប យូរឆ្នាំហើយ ជម្ងឺបងប្អូន មិនបានធូរស្រាល ស្រាកស្រាន្ដ សោះនោះ បើបងប្អូន នៅតែព្រួយ កើតទុក្ខ ខឹងមួរហ្មង ក្នុងចិត្ដ ឥតឈប់ឈរនោះ។ ទោះបើបងប្អូន បន្ដរស្រែក ឱ្យរឺតតែខ្លាំង ទៅក៏មិនអាច ជួយសម្រាល ទុក្ខបានដែរ នេះនាំឱ្យខាតពេល ហើយអាចនាំ ឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់ជីវិតផង ក៏ថាបាន។ ហេតុដដែល នឹងផ្ដល់ ផលដដែល ជាប្រាកដ បើមិនផ្លាស់ ប្ដូរហេតុទេ នោះរឿង វានៅតែ ដដែល។ ជីវិតដែល មិនចុះសំរុង គឺជាជម្ងឺរ៉ាំរ៉ៃ ប្រចាំជីវិត ហើយព្រះគឺជាគន្លិះ សំខាន់ សំរាប់ ដោះស្រាយអ្វីៗ ទាំងអស់។

សូមអានតាមបណ្ដាញភ្ជាប់ខាងក្រោម៖ http://www.cambodiancc.org/index.php/articles/155-t23

សូមអានតាមបណ្ដាញភ្ជាប់ខាងក្រោម៖ http://www.cambodiancc.org/index.php/articles/155-t23

 Date: 3/9/15  មនុស្សប្រុសគួរមានប្រពន្ធប៉ុន្មាន? ដោយសារនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល មិនបានបញ្ជាក់ ឱ្យច្បាស់ថាបុរស ឬស្រ្ដី ត្រូវមានប្ដី ឬប្រពន្ធប៉ុន្មាននោះទេ ដូច្នេះហើយ បានជាមានសំនួរជាច្រើន ជាពីសេសចេញពីប្រភពបុរស។ បងប្អូនប្រុសៗជាគ្រិស្ទាន មួយចំនួនបានលើកសំនួរថា តើព្រះអនុញ្ញាតិ ឱ្យបុរស មានប្រពន្ធប៉ុន្មាន? បើព្រះគម្ពីរ មិនបានប្រាប់ឱ្យច្បាស់ដូច្នេះ? បើសង្កេតមើលទៅក្នុង គម្ពីរសញ្ញាចាស់ មនុស្សប្រុស អាចមានប្រពន្ធច្រើនបាន ដោយឥតមាន ការហាមប្រាម ឬក៏មានទោសពៃអ្វី ពីព្រះទេ ដូចជា លោកអ័ប្រាហាំ, លោកយ៉ាកុប, ស្ដេចដាវីឌ, ស្ដេចសាឡូម៉ូនជាដើម។  ១- ចម្លើយទី១ថា (ដោយចូលរួមពីសំណាក់ស្រ្ដីៗផង) ឱ្យមានប្រពន្ធតែមួយទេ ដោយពឹងផ្នែក ទៅលើ គម្ពីរលោកុប្បត្ដ ដែល ព្រះទ្រង់ ដកឆ្អឹងជំនីតែមួយ ពីបុរសមក សូនជានាង អេវ៉ា ដើម្បីឱ្យបានជាប្រពន្ធ ដល់លោកអ័ដាំ បើព្រះទ្រង់សព្វ ព្រះទ័យ ឱ្យបុរសមានប្រពន្ធច្រើន នោះគួរតែព្រះ ធ្វើមនុស្សស្រ្ដីឱ្យច្រើន សំរាប់អ័ដាំហើយ ព្រោះដូចជា មិនពិបាកអ្វី សំរាប់ព្រះទេ។ ម្យ៉ាងទៀតព្រះបន្ទូល នៅគម្ពីរលោកុប្បត្ដ ២៖២៤ ឬ ម៉ាថាយ ១៩៖៦ ក្ដីបានបញ្ជាក់ថា ទាំងពីរនាក់ត្រឡប់ទៅជាសាច់តែ១វិញ គឺប្រុស១ ស្រី១ប៉ុណ្ណោះ មិនមែន បីឬបួន ទៅជា១ នោះទេ។           ២- ចម្លើយមួយទៀតថា ទោះតែព្រះបន្ទូល មិនបានបញ្ជាក់បា្រប់ ឬចែងក្នុងក្រិតវិន័យ អំពីរឿងនេះក៏ដោយ ប៉ុន្ដែដែលសំខាន់នោះ គឺផលវិបាកវិញទេ ចំពោះបុរសខ្លះ បាននិយាយថា មានប្រពន្ធ តែមួយពិបាកណាស់ ទៅហើយ។ បើយើងសង្កេត ពិនិត្យមើល អ្នកដែលមាន ប្រពន្ធច្រើន ទោះនៅក្នុងគម្ពីរ ឬក្នុងសង្គមមនុស្សក្ដី ជាពីសេស នៅក្នុងសង្គមមនុស្ស ដែលប្រុសនិងស្រី មានសិទ្ធសេរីភាពដូចគ្នា នោះគឺមានបញ្ហាច្រើនណាស់។ ប្រសិនបើ យើងសង្កេតមើលបុរសដែលមាន ប្រពន្ធច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដូចជាលោកអ័ប្រាហាំ ដែលនាង សារ៉ា បានយល់ព្រមផង ហើយប្រពន្ធចុងជាអ្នកបំរើរបស់គាត់ទៀត ក៏នៅតែមានបញ្ហានៅជាមួយគ្នាមិនបាន។  ស្ដេចដាវីឌ ក៏បញ្ហារឹតតែច្រើន ដែលចេញពីកូន របស់ប្រពន្ធច្រើននោះ។ ចំណែកនៅ ក្នុងសង្គមមនុស្សវិញ នោះយើងក៏ដឹង ទាំងអស់គ្នា បុរសខ្លះមាន ប្រពន្ធច្រើនសុទ្ធតែ លួចលាក់ដើម្បីសេចក្ដីសុខ។ មានបទចំរឿងមួយ ដែលបានថ្លែងថា ‹គ្មានទុក្ខអ្វីស្មើនឹងទុក្ខប្រពន្ធពីរ›។  ម្យ៉ាងទៀតបើស្រីៗ គេទាមទារ ចង់បានប្ដីច្រើនដែរ នោះពិភពលោកនេះ មិនដឹងជាទៅយ៉ាងណាទេ។ បើគិតឱ្យខ្លីទៅ សំនួរដែលថា តើបុរសអាច មានប្រពន្ធច្រើនបានទេ? នេះដូចជាសំនួរ ដែលថាតើអាចផឹកស្រាបានឬទេ? ដូច្នោះដែរ ចម្លើយគឺថាអាច ចេះតែអាចបាន តែបើផឹកស្រាច្រើន ស្រវឹងក៏កាន់តែខ្លាំងដែរ ចំណែកឯ ការយកប្រពន្ធច្រើន ក៏អាចមានទុក្ខ កាន់តែច្រើនដែរ តែធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយ កុំឱ្យតែមានការផិតក្បត់ នោះគឺប្រាកដជាខុសនឹងក្រិតវិន័យរបស់ព្រះហើយ។ សូមសេចក្ដីសុខសាន្ដមានដល់បងប្អូន  

សូមអាននៅ៖  http://www.cambodiancc.org/index.php/articles/147-t17

គ្មានបាបដ៏តូច ប៉ុនសរសៃសក់ ណាមួយ បានរំលងផុត ពីព្រះនេត្រព្រះ ដោយទ្រង់មិនបានទត ឃើញឡើយ តែព្រះទ្រង់អាចអត់ទោសឱ្យ គ្រប់ទាំងអំពើបាប ទោះធំជាងបាបនៅភ្នំ ស៊ីណៃក៏ដោយ.ដូចនេះហើយ បានជាយើង អរព្រះគុណទ្រង់ គ្រប់ដង្ហើមចេញចូល។ Please visit our Facebook page: https://www.facebook.com/CambodianCC  May God bless you

 Date: 11/30/14  គួរឱ្យខ្មាសអៀន?  នៅពេលខ្លះខ្ញុំបានគិតថា មនុស្សដែលបានកើត ក្នុងសម័យកាលនេះ អស្ចារ្យមែន ព្រោះមនុស្សបានឃើញ ហើយថែមទាំងបានប៉ះពាល់ នូវការចំរើនលូតលាស់ នូវចំណេះដឹង របស់មនុស្សជាតិស្ទើរដល់កំពូល។ កាលពីដើម មនុស្សបានគិតថា ផែនដីនេះ ជាផែនស្ករមួយយ៉ាងធំ ខ្លាំងណាស់ ដែលមិនអាចដើរ ដល់ទីបញ្ចប់បានឡើយ។ ប៉ុន្ដែដោយចំណេះដឹងរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃ ផែនដីដ៏ធំពីមុននោះ បានរួមមកតូច មកគ្រាន់តែជាដុំមូលមួយ ដែលគេអាចធ្វើ ដំណើរព័ទ្ធជុំវិញវា តែក្នុងរយៈពេលតិចជាង ២៤ម៉ោងផង តាមរយៈយន្ដហោះ កុងគ័ដ ដែលមាន ល្បឿន ប្រមាណជា 1,354 mph ឬ 2,179 km/h (ក្នុងមួយម៉ោង) ហើយគេអាចនិយាយទាក់ទងគ្នាបាន គ្រប់ពេលវេលា ពីផែនដីមា្ខង ទៅផែនដី ម្ខាង ដោយគ្រាន់តែ ប្រើទូរសព្ទតូច មួយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្ដែនៅពេលចំណេះ ប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស កាន់តែចំរើនឡើង នោះមនុស្សក៏បានឃើញ ការអស្ចារ្យ ដែលគេយល់មិនដល់នោះ រឹតតែច្រើនណាស់ដែរ តើពិភពធំៗជាច្រើន ដែលអណ្ដែតក្នុងលំហរអាកាស ហើយមានដំណើរទៀងទាត់ ឥតលំអៀងតាមផ្លូវរបស់វានិមួយៗ ចំណេះមនុស្សគិតមិនដល់ តើមិនគួរសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតទេឬអី?   ទន្ទឹមគ្នានឹងការអស្ចារ្យ នៃចំណេះវិជា្ជរបស់មនុស្ស ដែលបង្កើត ជារបស់ប្រើប្រាស់ ទំនើបៗ សំរាប់តម្រូវការ របស់ជិវិតមនុស្សនោះ មនុស្ស សម័យនេះ ក៏ខំប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់មិនគប្បី ចាកសីលធម៌ជាច្រើន ឥតគណនាផងដែរ។ គេបាញ់ កាប់សម្លាប់គ្នា គេក្បត់គ្នា គេក្បត់មនសិការល្អ របស់គេ ប្រព្រឹត្ដអាក្រក់ ទាំងបំពាន ឥតចេះខ្មាស់អៀន ឱ្យតែមានទ្រព្យ នឹងយសស័ក្ដិផ្ទាល់ខ្លួន សូម្បីតែអ្នកកាន់សាសនា ជ្រុលនិយម អាយស៊ីស ក៏កំពុងតែសម្លាប់មនុស្ស យ៉ាងអមនុស្សធម៌បំផុតដែរ។ តើការចំរើនលូតលាស់ ដ៏កំពូលនៃវិទ្យាសាស្រ្ដ ក្នុងសម័យនេះ នឹងនាំ ឱ្យភពផែនដីនេះ ជួបនឹងវាសនាបែបណាទៅ?  ព្រះបន្ទូលបានចែងច្បាស់ថា៖ នៅពេលដែល ចំណេះវិជ្ជា ប្រាជ្ញា និងការប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់របស់មនុស្ស កាន់តែចំរើនឡើង នោះពេលវិនាសកម្ម នឹងទីបំផុតនៃផែនដីនេះ ជិតមកដល់ហើយ គឺព្រះអម្ចាស់ នឹងជិតយាងត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីជំនុំជំរះមនុស្សលោក ទាំងអស់ដែលមានទោស ទាំងរស់ទាំងស្លាប់។ រឿងនេះសំខាន់ណាស់ បានជាព្រះយេស៊ូវបានផ្ដាំ ដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ និងអ្នកជំនឿទាំងអស់ ឱ្យផ្សាយដំណឹងល្អ របស់ទ្រង់នេះ ដល់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ គ្រប់ជំនាន់ តាំងពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដើម្បីឱ្យមនុស្សបានរួចពីវិនាសកម្ម ហើយមាន ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចផង។ នៅក្នុង ព្រះគម្ពីរម៉ាថាយ ២៨៖១៨-២០ ព្រះយេស៊ូវបាន មានបន្ទូលផ្ដាំមុនពេលទ្រង់យាង ត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៍វិញ ដែលជាមហាបញ្ជាចុងក្រោយបង្អស់ថា៖   ‹១៨ ឯ​ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់​យាង​មក​មាន​ព្រះបន្ទូល​នឹង​គេ​ថា គ្រប់​ទាំង​អំណាច​ បាន​ប្រគល់​មក​ខ្ញុំ​នៅ​លើ​ស្ថានសួគ៌ ហើយ​លើ​ផែនដី​ផង ១៩ ដូច្នេះ ចូរ​ទៅ​បញ្ចុះ​បញ្ចូល ​ឲ្យ​មាន​សិស្ស​នៅ​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍ ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជទឹក​ឲ្យ ដោយ​នូវ​ព្រះនាម​ព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និង​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ចុះ ២០ ហើយ​បង្រៀន ឲ្យ​គេ​កាន់​តាម​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្គាប់​›មក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ផង ហើយ​មើល ខ្ញុំ​ក៏​នៅ ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា ​ជា​រាល់​ថ្ងៃ​ដែរ ដរាប​ដល់​បំផុត ​កល្ប។ នៅពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ដណ្ដឹងសួរខ្លួនឯងថា៖ មនុស្សមួយចំនួន គេបានប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់ ណាស់ លោភលន់ កាប់សម្លាប់ ផិតក្បត់ ធ្វើយ៉ាងណា ឱ្យតែបានបំពេញបំណងចិត្ដ របស់ខ្លួន ដោយឥតមាន ការខ្មាស់អៀនអ្វីសោះ ម៉េចក៏គេធ្វើបាន? ចុះឯខ្ញុំវិញ គា្រន់តែប្រាប់គេ ឱ្យជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឱ្យគេបានទទួល សម្បត្ដិសួគ៍ដ៏ល្អ បំផុតសំរាប់ជីវិតគេសោះ ហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំត្រូវខ្មាសអៀនអីខ្លាំងម្ល៉េះ? បើខ្ញុំឥតបានប្រព្រឹត្ដឧក្រិត្ដិកម្ម ឬធ្វើអ្វីខុសនឹងអ្នកណាផង? ហើយខ្ញុំក៏ឥតមានបានកម្រៃ ឬក៏ខាតបង់អ្វីដែរ តើខ្ញុំធ្វើដើម្បីអ្វី? ហេតុអ្វីបាន ជាខ្ញុំខ្លាចខ្មាសគេ? បើគ្រាន់តែធ្វើតាមព្រះ ដោយស្រឡាញ់ទ្រង់ ជាពិសេសស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដើម្បីឱ្យគេបានទទួលព្រះពរ ពិសេសនេះ តើខ្ញុំគួរលាក់ការនេះទេ? បើខ្ញុំលាក់ការនេះ ដូចជាខ្ញុំបានជីកដីកប់ លាក់ប្រាក់ ដែលព្រះបានប្រទានមក ដើម្បីបង្កើន ផលដូច្នេះ ដែរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះព្រះទ្រង់ បានសន្យាថា ទ្រង់គង់ជាមួយយើង គ្រប់ពេលដែលយើងធ្វើការ ថ្វាយទ្រង់ ដូច្នេះយើងត្រូវតែធ្វើការនេះជាដាច់ខាត។ សូមព្រះទ្រង់បង្កើនផលបន្ថែម ដ៏បរិបូរណ៍ដល់បងប្អូន  

 Date: 11/24/14                                                                            បញ្ហាជីវិតមនុស្ស  នៅលើលោកនេះ តើមានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលមិនស្រឡាញ់ ជីវិតខ្លួននោះ? តើមានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលមិនព្រឺខ្លាច នឹងសេចក្ដីស្លាប់នោះ?  សេចក្ដីស្លាប់គឺជាបញ្ហាចំបងក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ នឹងគ្រប់សង្គម ក្នុងពិភពលោកទាំងមូលផងដែរ។ នៅពេលមនុស្សមានបញ្ហា ក្នុងការរស់នៅ មនុស្សតែងតែស្វែងយល់ អំពីបញ្ហានោះ ដើម្បីរក មធ្យោបាយដោះស្រាយ ឬសម្រួលបញ្ហានោះ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងការធ្វើដំណើរដោយជើង មានការយឺតយ៉ាវ មិនបានឆ្ងាយ មនុស្សបង្កើត កង់ដើម្បីជិះ កង់ជិះមិនទាន់ចិត្ដ ថែមម៉ាស៊ីន ទៅលើកង់ ទៅជាម៉ូតូៗ ជិះបានគ្នាតិចពេក ហើយដឹកជញ្ជូនអីវ៉ាន់ មិនបានច្រើន គេខំបង្កើតរយន្ដ ហើយ ក៏បង្កើតជាគ្រឿងយន្ដ យាន្ដជំនិះ, គ្រឿងសាស្រ្ដាវុធ, គ្រឿងប្រដាប់ ជាច្រើន បែបទៀតឥតគណនា ដូចជាយើង បានឃើញ សព្វថ្ងៃនេះស្រាប់។ ចំណែកឯជីវិត ដែលត្រូវស្លាប់នោះ ក៏មនុស្សខំ ដោះស្រាយជាប់រហូត ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ឥតឈប់ឈរ ដែរ។ យើងនឹងចែក ការស្វែងយល់ នឹងដំណោះស្រាយ អំពីបញ្ហាជីវិតនេះជាបីផ្នែកធំៗ គឺ ១-តាមរយៈវិទ្យាសាស្រ្ដ, ២-តាមរយៈសាសនា និង ៣-តាមរយៈដំណឹងល្អរបស់ព្រះ។ ១- តាមរយៈវិទ្យាសាស្រ្ដ- វេជ្ជសាស្រ្ដ គឺវិទ្យាសាស្រ្ដផ្នែក សុខាភិបាល គេខំស្វែងរក វិធីសាស្រ្ដ នឹងថ្នាំ ព្យាបាលរោគ ជាច្រើន ដោយមាន ប្រសិទ្ធភាព ដែលអាច ជួយមនុស្សឱយពន្យា អាយុរស់បានយូរ បន្តិចថែមទៀត សព្វថ្ងៃនេះ។ ផ្នែកសុខាភិបាល វេជ្ជវិទ្យ និងឱសថ វិទ្យា គេកំពុងតែបន្ដ ខំប្រឹងស្វែងយល់ អំពីបញ្ហាជីវិត មនុស្សរស់សព្វថ្ងៃ ដោយលើកសំនួរថា ហេតុដូចម្ដេចបាន ជាមនុស្សត្រូវស្លាប់ដូច្នេះ? សំណួរនេះជាបញ្ហាចំបងបំផុត សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជំនាន់។   នៅក្នុងសម័យវិទ្យាសាស្រ្ដ ដែលកំពុងជឿនលឿន ដ៏មហាអស្ចារ្យសព្វថ្ងៃនេះ ក៏កំពុងតែ ប្រណាំងនឹង ល្បឿនកំណើនមនុស្ស នៅលើផែន ដីនេះដែរ ប្រាកដណាស់សព្វថ្ងៃនេះ ចំនួនកំណើតមនុស្ស មានច្រើនលើសលប់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹង ការស្លាប់របស់មនុស្ស។ បើប្រៀប ធៀបស្ថិតិ ទាំងពីរនេះទៅឃើញថា វេជ្ជវិទ្យានឹងឱសថ អាចជួយពន្យា អាយុមនុស្ស បានបន្ដិច ដែរ ប៉ុន្ដែមិនទាន់មាន មនុស្សណាម្នាក់ អាចរស់ លើសពី អាយុ១២០ឆ្នាំ នៅឡើយទេ។ ដូច្នេះប្រសិនណា បើយើងមានសំណួរ មួយទៀតថា ចុះប្រសើនបើមនុស្សឈប់ស្លាប់ តើបញ្ហា ចង្អៀត ផែនដីនេះ នឹងត្រូវចោទឡើងប៉ុណ្ណា ទៅវិញ? តើផែនដីនេះ អាចបង្កើត ផលគ្រប់គ្រាន់សំរាប់មនុស្ស ទាំងអស់បានទេ? ទោះបើសព្វថ្ងៃនេះ ផ្នែកសុខាភិបាលមាន ប្រដាប់ ប្រើប្រាស ដើម្បីស្រាវជ្រាវជម្ងឺ ប្រដាប់ថតឆ្លុះ វះកាត់ទំនើបៗ ទាំងថ្នាំព្យាបាល គ្រប់បែបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនទាន់អាចបញ្ឈប់សេចក្ដីស្លាប់បាននៅឡើយទេ ម្យ៉ាងទៀតជម្ងឺថ្មីៗ ក៏ចេះតែមានកើតឡើងជាបន្ដដែរ។  ២-តាមរយៈសាសនា-  លើសពីនេះ មិនត្រឹមតែពួក អ្នកវេជ្ជវិទ្យាទេ ដែលចង់ដោះស្រាយ អំពីបញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស សូម្បីតែ ខាងសាសនា ក៏បានលើកសំនួរ ដែលថា ហេតុដូចម្ដេចបានជាមនុស្សស្លាប៉? ខាងព្រះពុទ្ធសាសនា ព្រះពុទ្ធស្វែងយល់ ហើយចេញជាដំណោះស្រាយមួយ ដោយអនុវត្ដន៍ ទ្រឹស្ដីដែលថា កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ គឺចង់មានន័យថា ស្លាប់ ហេតុមកឈឺ ឯឈឺមកពីចាស់ ហើយចាស់នេះមកពីមានកំណើត គឺមានជីវិត។ សំនួរនេះត្រូវបន្ដទៅទៀតថា ហេតុដូចម្ដេចបានជាមនុស្ស កើតហើយស្លាប់ ស្លាប់ហើយចាប់ជាតិជាថ្មី ហើយកើតឡើងវិញ ដូច្នេះ? (សូមបញ្ជាក់ថា នេះគ្រាន់តែជាការយល់ ហើយបង្កើតចេញជា ទ្រិស្ដីរបស់ព្រះពុទ្ធប៉ុណ្ណោះ) ដើម្បីស្វែងយល់អំពី ប្ញសគល់នៃសេចក្ដីស្លាប់នេះ ព្រះពុទ្ធបានត្រាសយល់ឃើញថា ការកើតវិលវល់ ក្នុងវាលវត្ដសង្សានេះ គឹមកពីមានអាត្ម័នដែលមិនស្កប់ គឺមានន័យថា នៅពេលមនុស្ស ជិតស្លាប់ មនុស្សតែងតែគិតវិលវល់ ខ្វល់អំពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ដែលបានសាងមកក្ដី ខ្វល់អំពីទ្រព្យសម្បត្ដិ ដែលនៅសេសសល់ក្ដី ខ្វាយខ្វល់ អំពី កូនចៅដែលនៅរស់ក្ដី គិតអំពីការឈឺចាប់ដែល ខ្លួនកំពុងមានក្ដី នឹងហេតុជាច្រើនទៀតដែលមនុស្ស តែងគិតខ្វល់ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី ដែលដឹងថាខ្លួនជិតនឹងស្លាប់នោះ ដូច្នេះហើយបានជានៅពេលមនុស្សស្លាប់ក្នុងស្ថានការគិតខ្វល់បែប នេះ បណ្ដាលឱ្យអាត្ម័ន ឬព្រលឹង របស់មនុស្សនោះ ត្រូវបន្ដរឈោងចាប់យក កំណើតមួយថ្មី ទៀតដើម្បីបន្ដ ឬបង្ហើយការ ដែលចិត្ដគំនិតរបស់ខ្លួន មិនទាន់បានបញ្ចប់នោះ ដូច្នេះមនុស្ស ម្នាក់ៗត្រូវខំប្រឹង កាត់កៃលេស ឬតណ្ហា ដើម្បីនៅពេលស្លាប់ កុំឱ្យមានការទុក្ខកង្វល់ ឬការគិត ទៅលើរឿងអ្វីមួយ គឺត្រូវផ្ដាច់ចិត្ដ អារម្មណ៍ ឱ្យស្អាតនៅពេលស្លាប់ទៅ បើស្លាប់ក្នុងសភាពបែបនេះ គឺអ្នកនោះបានទទួល និព្វាន។ បងប្អូនពុទ្ធបរិស័ទ្ធមួយចំនួនធំ ដែលយល់ ច្រឡំថានិព្វាននេះជាស្ថាន ឬកន្លែងបរមសុខ និព្វានមិនមែនជាទីកន្លែងទេ តែជាដំណាក់កាល ស្លាប់ចុងក្រោយ បង្អស់ដែលអាត្ម័ន ឈប់យោន យក ចាប់កំណើតជាថ្មី ទៀតទេ គឺស្លាប់ដោយ ស្កប់ចិត្ដ ឥតមានអ្វីនៅសេសសល់ ដើម្បីឱ្យព្រលឹងត្រូវធើ្វ ឬបង្ហើយនៅជាតិមុខទៀតទេ។ ដូច្នេះនិព្វាននេះ មនុស្សគ្រប់ សន្ទាប់វណ្ណអាចស្វែងរកបាន។ ធម្មតានិព្វាននៅក្នុង ព្រហ្មញ្ញសាសនា មានតែវណ្ណព្រាហ្ម ឬសង្ឃទេ ដែលអាចសម្រេច រកនិព្វានបាន។ នៅក្នុងសង្គម ព្រហ្មញ្ញសាសនា មានវណ្ណ៥ខុសគ្នា គឺ ១-វណ្ណព្រាហ្ម ជាពួកសង្ឃ ដែលជាវណ្ណខ្ពស់មានតម្លៃជាងគេ គឺសេ្ដចក៏ត្រូវតែថ្វាយបង្គំសង្ឃដែរ, ២-វណ្ណក្សត្រ ពពួកសេ្ដច អ្នកដឹកនាំ, ៣-វណ្ណអ្នកមាន គឺរួមបញ្ចូលទាំងកសិករ, អ្នកជំនួញផ្សេងៗ, ៤-វណ្ណៈអ្នកក្រ គឺពួកកម្មករ អ្នកបំរើផ្សេងៗ និង ៥-វណ្ណៈទាសករ គឺពពួកខ្ញុំគេ ដាច់ថ្លៃ ជាពពួកមនុស្សថោកទាប ជាងគេក្នុងសង្គម។ ក្នុងចំណោមនោះមានតែវណ្ណៈ ព្រាហ្ន ឬវណ្ណៈសង្ឃ ទេដែលអាចស្វែង រកនិព្វានឃើញ ក្រៅពិវណ្ណៈនេះ ត្រូវខំកសាង សន្សំកុសល ផល បុណ្យជាច្រើន ពីមួយជាតិ ទៅមួយជាតិ ដើម្បីឱ្យបានឡើងដល់វណ្ណៈសង្ឃ ទើបអាចស្វែងរក និព្វានបាន។ ដោយ សារការរកឃើញ បែបថ្មីរបស់ព្រះពុទ្ធ ក្នុងការស្វែងរកនិព្វាន ដោយស្រួល មិនរើស វណ្ណៈ នេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យ ព្រហ្មញ្ញសាសនា ឬសាសនា ហ៊ិណ្ឌូ បែកចេញជាសាសនាមួយថ្មីទៀត គឺព្រះពុទ្ធសាសនា នេះឯង ដែលធ្វើឱ្យពេញនិយម ពីវណ្ណៈ ក្រោមៗក្នុងសង្គម ហិណ្ឌូជំនាន់នោះ ហើយសាសនានេះក៏បាន។ ទ្រឹស្ដី ដែលថា កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ នេះគឺជាការត្រឹមត្រូវ គឺជាការពិសោធ មើលឃើញ របស់មនុស្សគ្រប់រូប តែទ្រឹស្ដីនេះមិនមែនគ្រាន់ បញ្ឈប់សេចក្ដីស្លាប់ តែបញ្ឈប់កំណើតមនុស្សតែម្ដង បើឥតមានជីវិត បានអីនឹង ស្លាប់កើត រឿងមួយដែលព្រះពុទ្ធមិនបានសួរ គឺថាតើអាត្ម័ន ឬព្រលឹងកើតពីណាមក ម្ដេចក៏ព្រលឹងនេះបានកើតចេញ ជាសាច់ឈាមមកនេះ តាំងពីដំបូងមកនោះ  ដូច្នេះមិនដឹងជាទ្រិស្ដីនេះ ពិតមែនឬអត់ទេ? តើមានមនុស្សចាប់ជាតិ ជាថ្មីមែនឬទេ? តើមានមនុស្សបាន ចូលនិព្វាន មែនឬក៏អត់? តើមានខ្មោចប៉ុន្មាននាក់ ដែលបានស្លាប់ ដោយស្ងប់ ចិត្ដនឹងអារម្មណ៍នោះ? ប៉ុន្ដែល្អម្យ៉ាងដែរ សំរាប់មនុស្ស ដែលមិនស្រឡាញ់ ជីវិតខ្លួន ហើយមិនចង់កើតវិញនោះ តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលមិនចង់កើតវិញនោះ? តែបើយោលទៅតាមការជាក់ស្ដែង មើលឃើញ ប្រហែលជាមនុស្សមិនបានរក ឃើញនិពា្វនទេ មើលទៅ ព្រោះមនុស្សកើតឡើងកាន់ច្រើន ដូច្នេះដូចជាមិនកើតមកពីព្រលឹង ដែលស្លាប់ ហើយចាប់ជាតិជាថ្មីនោះទេ ហើយក៏ប្រហែលមិនមកពីព្រលឹងសត្វដែលស្លាប់ ដែរ ព្រោះសត្វក៏កើតកាន់ច្រើន ព្រោះមនុស្សចិញ្ចឹមសត្វ និងបង្កើនចំនួនវាកាន់តែច្រើន ដើម្បីបង្រ្គប់តម្រូវការ ជាចំណីអាហារដល់មនុស្ស។  ជាទូទៅ ការបង្រៀន របស់សាសនា ជាជំនួយអប់រំផ្នែក សីលធម៌ ឱ្យស្គាល់ ខុសត្រូវ ល្អអាក្រក់ ជួយសម្រួល ក្នុងសង្គមមនុស្ស ដែលមាន ជំនឿដូចគ្នា តែនិយាយអំពី បញ្ហាជីវិត វិញនោះ ដូចជាមិនឃើញមានប្រសិទ្ធ តើមនុស្សប៉ុន្មានដែលយល់ច្បាស់ ហើយលះបង់ដើម្បី ស្វែងរក និពា្វនឱ្យបានពិតប្រាកដនោះ?។  ៣-តាមរយៈដំណឹងល្អរបស់ព្រះ-  ដំណឺងល្អនេះ គឺសំដៅយកដំណឺងតាមរយៈ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដែលទ្រង់បានប្រកាសត្រង់ៗថា ទ្រង់ជាព្រះ ដែលចុះពីស្ថានសួគ៍មក ដើម្បីនាំយកដំណឺងល្អ អំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ឱ្យមនុស្សបាន រស់ពីស្លាប់ ហើយបានទៅរស់ នៅជានឹងព្រះ នៅឯនគរ ស្ថានសួគ៍ នៅទីបញ្ចប់ពីផែនដីនេះទៅ។ ដំណោះស្រាយថ្មី អំពីបញ្ហាស្លាប់ របស់ជីវិតមនុស្សនេះ ខុសពីរបៀបទាំងពីរខាងលើ។ របៀបថ្មី នេះព្រះទ្រង់បាន លើកបង្ហាញទាំងកញ្ចប់តែម្ដង គឹបង្ហាញតាំងពីដើម រហូតដល់ចប់ គឺបានបង្ហាញ ពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ តែក្នុងពេលនេះខ្ញុំនិងលើកឡើង ដោយសង្ខេបបំផុត គឺលើកតែគំនិតធំៗ ក្នុងដំណើរដំណោះស្រាយនេះ។ ១- ព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើតមនុស្ស៖  ដំបូងឡើងព្រះបង្កើតស្ថានសួគ៍ និងផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ១៖១) ។ ផែនដីសំរាប់មនុស្សនៅបណ្ដោះអាសន្ន និងស្ថានសួគ៍ជាកន្លែងអចិន្រ្ដៃយ៍ ក្រោយពីមនុស្សសម្រេចចិត្ដ ទទួលជឿព្រះហើយ។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្ស ឱ្យដូចជាអង្គទ្រង់ ដោយបញ្ចូលដង្ហើមទ្រង់ ទៅក្នុងរូបកាយមនុស្ស ដែលក្លាយជាព្រលឹងរស់ របស់មនុស្ស ជាជីវិតពិតបា្រកដរបស់មនុស្ស នេះឯង  ចំណែកឯរូបកាយ គឺព្រះបានសូន្យមកពីដី ដើម្បីរស់បណ្ដោះសន្ន នៅលើផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ២៖៧) ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមក ឱ្យមានសេរីភាព ហើយសេរីភាពនេះឯង ដែលនាំ ឱ្យមនុស្សមានបញ្ហា ក្នុងការជ្រើសរើស រវាង ការស្ដាប់បង្គាប់ នឹងបា្រជ្ញា គឺការដឹងខុសត្រូវ ដោយខ្លួនឯង (លោកុប្បត្ដិ ២៖១៦) មនុស្សបានជ្រើសរើសយកប្រាជ្ញា ហើយត្រូវស្លាប់ ជាជាងការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។ ២- បញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស- បញ្ហគឺដោយការ មិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ដែលជាអំពើបាប មនុស្សត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់ទាំងសាច់ឈាម និងព្រលឹងផង។ ស្លាប់សាច់ឈាម គឺដូចគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ បង្ហាញឱ្យឃើញ ពីការស្លាប់ពិតបា្រកដរបស់ជីវិត គឺស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ស្លាប់ គឺបាត់បង់ អ្វីៗទាំងអស់ ទាំងរបស់ទ្រព្យ បងប្អូន កូនចៅ ញាតិមិត្ដ ដែលជាសេចក្ដីស្រឡាញ់និង ទំនាក់ទំនង គឺអ្វីៗដែលល្អត្រូវចប់ នេះនិយាយ អំពីសាច់ ឈាម ដែលយើងមើលឃើញ (ប៉ុន្ដែព្រលឹងបន្ដររស់ រងទុក្ខវេទនា ដោយដាច់ចេញពីព្រះ ដោយប្រាជ្ញាខ្លួន ដែលមិនពឹងអាងដល់ព្រះ, ត្រូវទទួល រងកម្ម ទុក្ខវេទនា នៅសា្ថននរក តាមបាបដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ដ) ៣- ដំណោះស្រាយ របស់ព្រះលើបញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស - ព្រះទ្រង់ជា្របរួចទៅហើយថា ជម្រើសរបស់មនុស្ស នឹងខុសពីព្រះហឬទ័យ របស់ទ្រង់ តែដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ របស់ទ្រង់ ទ្រង់មិនបញ្ឈប់ គម្រោងការណ៍សង្រ្គោះមនុស្ស របស់ទ្រង់ទេ គឺទ្រង់ត្រូវយកព្រះរាជបុត្រា របស់ទ្រង់ ពីស្ថានសួគ៍ដើម្បីស្លាប់ ជំនួសមនុស្សវិញ ដើម្បីឱ្យមនុស្សណា ដែលជឿដល់ ព្រះរាជបុត្រា គឺតួអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រឹស្ទ នោះនឹងបានរស់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន ៣៖១៦ ថា៖ ‹ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​លោក ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​ទ្រង់​ប្រទាន​ព្រះរាជបុត្រា​ទ្រង់​តែ​១ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ព្រះរាជបុត្រា​នោះ មិន​ត្រូវ​វិនាស​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ. គឺមិនត្រូវស្លាប់ ឬវិនាសខាងឯ ផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណ តែសាច់ឈាមនោះត្រូវតែស្លាប់ ដោយព្រោះ សាច់ឈាម បានប្រព្រឹត្ដបាបរួចហើយៗ នៅតែបន្ដរបាបទៅទៀត សាច់ឈាម កើតពីដីមក វាគ្រាន់ជាសំបក របស់ព្រលឹងប៉ុណ្ណោះ ត្រូវតែត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ជាប្រាកដ។ ផែនដីនេះមានកម្រិត ព្រំដែន បើមនុស្សកើតមក ហើយមិនស្លាប់ទៅវិញសោះ នោះវាត្រូវចង្អៀតផែនដីនេះ ក្នុងរយៈពេលយ៉ាងខ្លី ហើយក៏មិនអាចបង្កើត ផលចិញ្ចឹមមនុស្ស ពេញផែនដីនេះបានដែរ  ដូច្នេះដំណោះស្រាយតាមរយៈដំណឹងល្អនេះ មនុស្សឥតចាំបាច់គិត ឬចោទឆ្លើយ ស្វែយល់ ឬសួររកដើមចមនៃបញ្ហានោះទេ គឺព្រះបាន លើកមកប្រាប់ទាំងអស់ តាំងពីព្រះហឬទ៍យរបស់ទ្រង់, កំណើតមនុស្ស, បញ្ហានៃការស្លាប់, ដំណោះស្រាយ ដោយឱ្យព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ សុគតជំនួសមនុស្ស ជាសេចក្ដីសង្រ្គោះ ដល់អ្នកដែលគ្រាន់តែជឿ ទុក្ខចិត្ដ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះសេចក្ដីជំនឿនេះ បានក្លាយក្រិតវិន័យ នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ គឺមនុស្សគ្រាន់តែទទួលជឿដល់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ គឺរាប់ថាបានស្ដាប់ង្គាប់ដល់ព្រះហើយ។ ក្រិតវិន័យជា ឧប្បករណ៍ សម្រាប់វាស់ស្ទង់អំពើបាបថា តើមនុស្សបានប្រព្រឹត្ដបាបឬទេ? តែសេចក្ដីសង្គ្រោះបានដោយសារព្រះគុណ តាមរយៈសេចកី្ដជំនឿ ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ។ ដោយហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សបានសង្រ្គោះ គឺបានរួចពីបាប បានរាប់ជាសុចរិត បានអនុញ្ញាត ឱ្យចូលក្នុងនគរស្ថានសួគ៍ ក្រោយ ពីស្លាប់ពីផែនដីនេះទៅ ទោះទាំងនៅ មានបាបនៅឡើយផង។ បញ្ហាស្លាប់របស់បងប្អូន ជាបញ្ហាធំណាស់ កុំមើលស្រាល គួរតែគិតពិចារណា ដោយមានរបៀបទាំងបីខាងលើ ថាតើមួយណាដែលបងប្អូនអាច យល់ហើយទទួលបាន ដើម្បីជាប្រយោជន៍ សំរាប់ជីវិតបងប្អូន។  សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ  

  នៅលើលោកនេះ គ្មានសម្ដីមនុស្សអ្នកប្រាជ្ញ ឬសាសនាណា ហ៊ានធានា អះអាងថ្បាស់លាស់ ដូចជាព្រះ បន្ទូលរបស់ព្រះឡើយ។ គម្ពីរយ៉ូហាន ៦៖៣៥-៤០៣៥ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ នោះនឹងមិនឃ្លានទៀតឡើយ ហើយអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ក៏មិនត្រូវស្រេកដែរ ៣៦ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នារួចហើយថា អ្នករាល់គ្នាបានឃើញខ្ញុំ តែមិនជឿទេ ៣៧ អស់អ្នកណាដែលព្រះវរបិតាប្រទានមកខ្ញុំ នោះនឹងមកឯខ្ញុំ ហើយអ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មិនដែលចោលទៅក្រៅឡើយ ៣៨ ពីព្រោះខ្ញុំបានចុះពីស្ថានសួគ៌មក មិនមែននឹងធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំទេ គឺតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ៣៩ ឯបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក នោះគឺមិនចង់ឲ្យខ្ញុំបាត់អ្នកណា ក្នុងគ្រប់អស់ទាំងមនុស្ស ដែលទ្រង់ប្រទានមកខ្ញុំនោះឡើយ គឺទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំប្រោសទាំងអស់ឲ្យរស់ឡើង នៅថ្ងៃចុងបំផុតវិញ ៤០ នេះហើយជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ គឺឲ្យអស់អ្នកណាដែលឃើញព្រះរាជបុត្រា ហើយក៏ជឿដល់ទ្រង់ បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុត។ាំសម្ដីបែបខាងលើនេះ មនុស្សធម្មតាមិនអាច និយាយបែបនេះបានទេ។ នេះជាព្រះបន្ទូលធានា អះអាង ឱ្យមនុស្ស ដែលជឿដល់ទ្រង់ នោះបាន រស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ជាពិតបា្រកដ។មួយជីវិតនេះ គ្មានអ្វីប្រសើរជាង បានទទួលព្រះបន្ទូល ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីបានជីវិតដ៏រស់នៅ អស់កល្បនោះទេ។

 Date: 10/28/14                                                                        ល្បោយជីវិត                      ពាក្យចាស់ពោលថា នំបញ្ចុក ឆ្ងាញ់នឹងល្បោយ ចំណែកជីវិតមនុស្ស ក៏មានល្បោយ របស់វាដែរ ប៉ុន្ដែអ្នកខ្លះ ដាក់ល្បោយច្រើនហួស នាំឱ្យឈឺពោះ រាករូសស្លាប់ក៏មាន។ អ្នកមានច្រើនណាស់ដែល មានបញ្ហាជីវិតដោយសារ តែល្បោយជីវិត សប្បាយហួស របស់ ខ្លួន ចំណែកឯអ្នកក្រខ្លះវិញ រកតែទឹកសម្ល ស្រូបនំបញ្ចុកមិនបានផង បាននំខ្វះទឹក បានទឹកខ្វះនំ ក៏ចេះតែរស់ទាំងត្រដរទៅ។ តែរឿងមួយដែលដូចគ្នា នោះគឺ ទាំងអ្នកដែល មានល្បោយ នឹងអ្នកអត់ល្បោយ ទទួលទានយូរៗទៅ ស្បែកជ្រួញដូចគ្នា ហើយក៏ឈឺស្លាប់ទៅដូចគ្នា ហើយខ្ញុំក៏ជឿប្រាកដថា ដូច្នេះមែនដែរ។  តែម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំឮគេថា បើជឿព្រះយេស៊ូវ នោះនឹងបានរស់ឡើងវិញ ហើយបានឡើង ទៅស្ថានសួគ៍ផង។ នៅពេលដែល ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរ ព្រះយេស៊ូវ ក៏មានព្រះបន្ទូលថា ដូច្នេះដែរ ទ្រង់ក៏ជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ផងដែរ។ លើសពីនេះ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលមកក្នុងចិត្ដ ដ៏ពិតប្រាកដផងដែរ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំត្រូវតែខំជឿ ពីការនេះ ឱ្យអស់អំពីចិត្ដ ព្រោះដូចជា គ្មានផ្លូវណាទៀតសោះ អ្នកខ្លះគេថា ខ្ញុំឆ្កួត តែថា គ៏ថាចុះ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចស្លាប់ ខ្លាចខ្មោច ខ្លាចក្លាយជាប្រែត ហើយក៏ខ្លាចស្ថាន នរកខ្លាំងណាស់ ផង។ ដូច្នេះទោះ អ្នកណាថា អីក៏ថាចុះ ឱ្យតែខ្ញុំបាន រស់ឡើងវិញ ទៅស្ថានសួគឺ នោះខ្ញុំលែងខ្វល់ហើយ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំ ក៏ឥតមានខាតអ្វីសោះផងដែរ។ ប៉ុន្ដែបើបងប្អូនណា មានផ្លូវប្រសើរជាងនេះ សូមបា្រប់ខ្ញុំផង តើបងប្អូនដឹងថា យើងត្រូវ ទៅទីណាទៀតទេ ក្រោយពីស្លាប់ពី ផែនដីនេះទៅ? ប៉ុន្ដែបើ បងប្អូន គ្មានផ្លូវទេ ហើយខ្លាចស្លាប់ដូចខ្ញុំដែរ គួរតែមកតាមខ្ញុំ គ្រាន់បានជាគ្នា។ ខ្ញុំគ្រាន់ តែដឹងថា ស្ថាន នរក មិនមែនជារឿងប្រឌិត រឿងកំប្លែងទេ។ បងប្អូនអើយ សូមកុំបង្អង់ នាំឱ្យហួសពេល។ បងប្អូនអើយ ទោះតែបងប្អូន ជ្រើសរើសមិន ទទួលជឿទ្រង់ ក៏គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្តូរ សំរាប់ទ្រង់ឡើយ គឺទ្រង់នៅតែព្រះដដែល តែបងប្អូន ទេ ដែលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ គឺទ្រង់នឹងប្រទានសិទ្ធ ឱ្យបានជាកូនព្រះដើម្បី គឺបានក្លាយ ជាពូជសាសន៍នៃស្ថានសួគ៍ ពេលស្លាប់ពីផែនទៅ នោះនឹងមានសិទ្ធចូល ស្ថានសួគ៍។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ។

  10/05/14 ការយល់ច្រឡំ  ការច្រឡំយ៉ាងធំមួយ ដែលអាចនាំមក នូវមហន្ដរាយ ដល់ព្រលឹង គឹការដែលយល់ច្រឡំថា ព្រះយេស៊ូវ ទើបនឹងកើត ក្រោយសាសនាធំៗទាំងឡាយ។ កំណើតព្រះគ្រិស្ទគឺទើបនិងចាប់ផ្ដើម ពីគ្រិស្ទសករាជ គឺទើបនិងបាន ជាង២០០០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គឺទ្រង់មិនអាចជាព្រះដែលបង្កើត ស្ថានសួគ៍និងផែនដីបានឡើយ ការនេះបានធ្វើ ឱយពួកផារ៉ាស៊ី ជាគ្រូនៃសាសន៍យូដា យល់ច្រឡំ ធ្វើឱយអ្នកកាន់ សាសនាដទៃទៀតក៏ច្រឡំ ខ្ញុំក៏បានច្រឡំ ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយប្រឆាំង និងពួកគ្រិស្ទាន អស់ជាច្រើនឆ្នាំ មិនព្រមជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះទេ ព្រោះកើតក្រោយព្រះពុទ្ធដល់ទៅជាង ៥០០ឆ្នាំ ឯណោះ។  តាមពិតកំណើតព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ  គឺគ្រាន់ជាការយោនយក កំណើតជាមនុស្ស របស់ព្រះដ៏ពិតប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាព្រះ ដែលមាន ព្រះជន្មរស់ តាំងពីអស់កល្ប ទ្រង់គ្រាន់តែចុះមក ចាប់កំណើតជាមនុស្ស ដើម្បីបា្រស្រ័យទាក់ទង ពន្យល់មនុស្ស អំពីនគរស្ថានសួគ៍ និងជួយសង្រ្គោះ មនុស្សដើម្បីឱ្យបានទៅដល់ទីនោះប៉ុណ្ណោះ។  នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១ ពីខ១ ដល់ ៥ ១ កាល​ដើម​ដំបូង​មាន​ព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូល​ក៏​គង់​នៅ​ជា​មួយនឹង​ព្រះ ហើយ​ព្រះបន្ទូល​នោះ​ឯង​ជា​ព្រះ ២ ទ្រង់​គង់​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ តាំង​អំពី​ដើម​មក ៣ គ្រប់​របស់​ទាំង​អស់​បាន​កើត​មក​ដោយសារ​ទ្រង់ ហើយ​ក្នុង​បណ្តា​របស់​ដែល​បាន​បង្កើត​មក​ទាំង​ប៉ុន្មាន នោះ​គ្មាន​អ្វី​ណា​មួយ​កើត​មក​ក្រៅ​ពី​ទ្រង់​ឡើយ ៤ នៅ​ក្នុង​ទ្រង់​មាន​ជីវិត ហើយ​ជីវិត​នោះ​ជា​ពន្លឺ​នៃ​មនុស្ស​លោក ៥ពន្លឺ​នោះ​ក៏​ភ្លឺ​មក​ក្នុង​សេចក្តី​ងងឹត តែ​សេចក្តី​ងងឹត​យល់​មិន​ដល់​ពន្លឺ​ទេ។ ព្រះបន្ទូលនៅទីនេះ គឺសំដៅទៅលើ តួអង្គព្រះយេស៊ូវនេះឯង ហើយព្រះបន្ទូលនេះទៀតសោត ក៏មានន៍យថាព្រះធម៍ ឬ ធម្ម ដែលមាននៅក្នុងពាក្យថា ធម្មជាតិ គឺជាតិកំណើត ទាំងឡាយណាដែលកើតឡើង ដោយសារព្រះធម៍ ឬព្រះធម្ម គឺសំដៅលើព្រះបន្ទូលនេះឯង ព្រោះព្រះយេស៌ូវ ទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ ដោយសារទ្រង់ កាលពី ទ្រង់នៅ ឯស្ថានសួគ៍ជាព្រះបន្ទូលនៅឡើយ។ សូមបញ្ជាក់ថា ធម៌នៅទីនេះមិនមែនជាធម៌របស់ព្រះពុទ្ធទេ។ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សក៏ពុំអាចរាប់បញ្ជូល ថាជាធម្មជាតិដែរ ព្រោះមនុស្សបានបង្កើតឡើង ក្នុងភាពពិសេសដូចជាអង្គព្រះ ដោយទ្រង់ផ្លុំបញ្ចូលដង្ហើមទ្រង់ ដែលរស់ឡើងជាព្រលឹងមនុស្សសព្វថ្ថៃ ទ្រង់ពុំបានផ្លុំដង្ហើមទ្រង់ចូលក្នុង ពពួកធម្មជាតិទេ។  សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ  

  Date: 5/12/2014  តើអ្នកណាជាអ្នកបង្កើតមនុស្សមក?  ប្រសិនបើយើងឆ្លើយថា ឱពុកមា្ដយបង្កើត យើងនោះវាមានបញ្ហាខ្លះ ដូចជា សំនួរសួរថា តើអ្នកណា ជាអ្នកបង្កើត ឱពុកមា្ដយ ដើមគេបង្អស់នោះ? ។ ម្យ៉ាងទៀត មានឱពុកមា្ដយខ្លះ ចង់បានកូននិងគេ តែឥតមានកូនទេ បើឱពុកមា្ដយ ចេះបង្កើតកូនមែននោះ គួរតែបង្កើតឱ្យបានគ្រប់គ្នា ចំណែកអ្នកខ្លះទៀត ឥតចង់បានកូនទេ តែកូនចេះ កើតមកបន្ដគ្នា បញ្ឈប់មិនបាន។ ម៉្យាងទៀតឱពុកមា្ដយ មិនចេះ ដាក់ដៃជើង, ភ្នែកច្រមុះ, ខួរក្បាល និងប្រព័ន្ធ សរសៃ បា្រសាទ បេះដូង សរសៃឈាម និងអវៈយវៈ ប្រទាក់គ្នា រវីមរវាម តែមានសណ្ដាប់ធ្នាប់យ៉ាងអស្ចារ្យ បើនិយាយពី ឱពុកម្ដាយវិញ គាត់មិនបានដឹងថា ខ្លួនធ្វើអ្វីទេ (បើអ្នកដែលជា ឱពុកម្ដាយ ទើបដឹង ការនេះ ពិតប្រាកដ)។ ដូច្នេះគឺព្រះទេ ជាអ្នកធ្វើឱយការ ទាំងអស់ នេះបានកើតឡើង ព្រះបង្កើតរបស់មក ឱយរបស់នោះ បង្កើត កូនចៅវា     បន្ដទៀត ទាំងមនុស្ស សត្វ ព្រមទាំង រុក្ខជាតិ ផងទាំងពួង យើងដឹងការ ទាំងអស់នេះបាន ដោយសារ ព្រះបន្ទូល នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ របស់គ្រិស្ទាន។ ចំណេះចេះដឹង របស់មនុស្ស មានកម្រិត ទៅតាម ការខំប្រឹងរបស់ខ្លួន និងទៅតាមខួរ ដែលព្រះ បានកម្រិតឱយ។ បើមនុស្ស រៀនបើកឡាន នោះចេះតែបើកទេ បើមនុស្ស ចង់ចេះ ជួសជុលឡាន ត្រូវរៀន ពីសៀវភៅ ដែល ប្រាប់ពីគ្រឿង ម៉ាស៊ីន និងរបៀប វាទាក់ទងគ្នា និងដើរយ៉ាង ដូចម្ដេច? បើចង់ដឹងពីជីវិត ឱយច្បាស់ មនុស្សត្រូវតែរៀន បន្ថែម ដែលមានកត់ត្រាទុក ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយព្រះដែល បានបង្កើតមនុស្សមក។ បើមនុស្ស មិនស្គាល់ជិវិតខ្លួន ឱយច្បាស់ទេ នោះមនុស្ស មានអាយុខ្លីណាស់ គឺយ៉ាងចើ្រនបាន ១២០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះដោយឥតប្រកែកបានទេ ដូចអ្នក ដែលចេះបើកបរ ឡាន តែមិនចេះ ជួសជុលដូច្នោះដែរ តែឡានខូចហើយ គឺធ្វើអ្វី ក៏មិនកើតដែរ សូម្បីតែ ចុះរុញវា ឱយទៅមុខបាន ក៏គ្មានន័យ អ្វីដែរ។ ការស្គាល់ព្រះ ដែលបង្កើតខ្លួន ជាការសំខាន់ជាងអ្វី ទាំងអស់ ក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ។  កាលពីជាង៣០ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានច្រឡំថា ហេតុដូចម្ដចបានជាថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះ បើព្រះយេស៊ូកើតក្រោយព្រះពុទ្ធ ដល់ទៅ ជាង៥០០ឆ្នាំ ឯប៉ុណ្ណោះនោះ?។ តែតាមពិតព្រះ យេស៊ូវ មានតាំងពីមុន កំណើតផែនដីម្លេះ ព្រោះទ្រង់ហើយ ជាអ្នកបង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែនដី និងរបស់ សព្វសារពើរលើផែនដីផង។ ទ្រង់បានយាងចុះ ពីស្កានសួគ៌ មកកើតលើផែនដី ក្នុងសម័យគ្រិសករាជ (កាលពី២០០០ឆ្នាំមុន)នេះ គឺដើម្បី ពន្យល់មនុស្ស ឱយបានយល់ពីនគរព្រះ បង្ហាញថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត ព្រោះគ្រប់ ទាំងព្រះបន្ទូលទ្រង់ គឺពិតទាំងអស់, មួយទៀតគឺទ្រង់យាង មកដើម្បីសុគត ជំនួសបាបរបស់មនុស្ស ដែលនាំឱ្យស្លាប់ តែមនុស្សណា ដែលចង់រស់ នោះគឺត្រូវតែជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវ ព្រោះទ្រង់ ជាព្រះ ដែលបានសុគត ជួសមនុស្ស ឱ្យរួចពីបាប។ ប៉ុន្ដែមនុស្សគ្រប់គ្នាក៏នៅតែមាន សេរីភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការជ្រើសរើស ផ្លូវរបស់ខ្លួន ទៅអនាគតជាតិ ប៉ុន្ដែមានតែផ្លូវ របស់ព្រះទេ ដែលពិតប្រាកដ ព្រោះមានភ័ស្ដតាងត្រឹមត្រូវ ក្រៅពីនេះ គឺគ្រាន់តែជាយោបល់ របស់មនុស្ស ដើម្បីកំសាន្ដចិត្ដគ្នាប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគ្មានភ័ស្ដតាងណាមួយបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់ទាល់តែសោះ។   មនុស្សគួរ តែស្វែងយល់ បន្ថែមអំពីព្រះ ដើម្បីឱយ បានយល់អំពីជីវិតរបស់ខ្លួនដែលមានតម្លៃហួសប្រមាណ ហើយដែលអាចរស់នៅ អស់កល្បជានិច្ចផង។ កុំជឿ លើការបង្រៀន របស់មនុស្សដូចគ្នាឡើយ ព្រោះគេមិនស្គាល់ ជីវិតមនុស្ស ដូចជាព្រះទេ ដែលទ្រង់ បានបង្កើតមនុស្សមក នោះឡើយ ព្រោះទ្រង់ ដឹងគ្រប់ទាំងសរសៃសក់ នៅលើក្បាល របស់ មនុស្សមា្នក់ៗ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ លោកុប្បត្ដ ១៖២៦ ទ្រង់​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ចូរ​យើង​ធ្វើ​មនុស្សឲ្យ​ដូច​ជា​រូប​យើង ឲ្យ​មាន​ភាព​ដូច​យើង ហើយ​ឲ្យ​មាន​អំណាច​លើ​ត្រី​សមុទ្រ សត្វ​ហើរ​លើ​អាកាស និង​សត្វ​ជើង​៤​ដែល​នៅ​លើ​ផែនដី​ទាំង​មូល ព្រម​ទាំង​សត្វ​លូន​វារ​ដែល​វារ​នៅ​លើ​ផែនដី​ផង  យើងខ្ញុំនិងមានអំណរណាស់ ដើម្បីជួយពន្យល់ បងប្អូនអំពីព្រះ បើបងប្អូន មានសំនួរ  ព្រោះរឿងជីវិតនិងរឿងព្រះជារឿងអាថ៎កំបាំងណាស់។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ... www.cambodiancc.org  

  12/9/13 at 12:40am                                                                        ចំណីអាហារនឹងព្រលឹងឈឺ  មនុស្សគ្រប់គ្នាខ្លាចសេចក្ដីស្លាប់ជាងអ្វីទាំងអស់ទោះតែខ្លួនមិនដែលបានស្គាល់ សេចក្ដីស្លាប់ នោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គេមិនដែលធ្លាប់ស្លាប់សោះ គេដឹងតែម្យ៉ាង គឺគេនឹងត្រូវតែស្លាប់ ថ្ងៃមួយមិនខាន ដោយព្រោះឃើញមនុស្ស ស្លាប់តែបន្ដរគ្នា ជាពិសេសមនុស្ស ដែលមានវ័យចំណាស់ហើយ មនុស្សក៏ដឹងទៀតថា ខ្លួនកំពុងតែវិវត្ដន៍ ទៅក្នុងផ្លូវស្លាប់នោះឯង។ ទោះមនុស្សខំប្រឹង រកគ្រប់មធ្យោបាយ ដើម្បីការពារ ឬពន្យាអាយុខ្លួន ឱ្យបានវែង តែមិនជាបានការអ្វីទេ។ ទោះស្ដេចនាម៉ឺន មន្រ្ដី អ្នកមាន ឬអ្នកក្រកិ្ដ ទោះមានគ្រូពេទ្យពូកែយ៉ាងណាក្ដី ក៏ជួយគេឱយរួចពីស្លាប់នេះ មិនបានឡើយ។ នៅពេលឈឺម្ដងៗ មនុស្សក៏ភ័យខ្លាចជាខ្លាំងណាស់ ខ្លាចស្លាប់ ប្រញាប់ប្រញាល់ រកពេទ្យរកថ្នាំ ដើម្បីព្យបាល ឱយទាន់ ពេលវេលា ប៉ុន្ដែនៅពេលមនុស្ស បានឮដំណឹងល្អ ដែលថាមានព្រះ ដែលអាចជួយមនុស្សឱយរួចពីស្លាប់ ជួយឱ្យជីវិត បានរស់ ឡើងវិញ មានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច យ៉ាងណាក្ដី មនុស្សបែរជាធ្វើហី មិនខ្ចីខ្វល់នឹងស្ដាប់ បែរជាប្រកែក មិនជឿ ទាំងមិនចាំបាច់យកទៅគិតមើលផង គ្មានអំណរ នឹងស្វែងយល់ អំពីការនេះទាល់តែសោះ។ បើតាមទំហំ នៃការភ័យខ្លាច និងការប្រយ័ត្ន ការពារជីវិត របស់គេ គេគួរតែត្រេកអរ ស្វែងយល់បន្ថែម ក្រែងលោពិត អ្នកខ្លះមានតែខឹង នឹងអ្នកប្រាប់ បន្ថែមទៀតផង ក៏មាន ដូចម្ដេចបានជាអញ្ចឹងទៅវិញ??? មានមនុ្សម្នាក់ គាត់បាននិយាយថា នៅពេលគាត់ឈឺធ្ងន់ គាត់ទទួលអ្វីមិនបានទេ គឺចិត្ដគាត់ មិនឃ្លាន មិននឹកចង់ មិនតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ថែមទាំង មិនចង់ឃើញមិនចង់ធំក្លិន ម្ហូបអាហារ អ្វីទាំងអស់ផង គឺសរីរង្គកាយមនុស្សឈឺ មិនត្រូវការ និងចំណីអាហារទេ។ ចំណែកឯព្រលឹងវិញ្ញាណ របស់មនុស្សក៏ដូចគ្នាដែរ មនុស្សទាំងអស់ បានកើតឡើងដោយមាន ព្រលឹងឈឺ ដោយដាច់ ចេញពីព្រះ គឺដូចជាមែកឈើ ដែលដាច់ចេញពីគល់ រស់រង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់ លើកលែងតែគេចំហរចិត្ដជឿ ដល់ព្រះ នោះព្រះគុណ នឹងនាំគេ ឱ្យបានជួបនឹងព្រះ ដែលជាម្ចាស់ ឬគល់នៃព្រលឹងនោះវិញ ទើបគេអាច ប្រែសភាព រស់ជាថ្មីឡើងវិញ។ ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្ស ដែលឥតជំនឿលើព្រះ នោះគេគ្មានអំណរ ឬការយល់ដឹងអ្វី អំពីព្រលឹងវិញ្ញាណ ទេ ព្រោះព្រលឹងគេ បានកំពុងស្ថិតក្នុង សភាពឈឺធ្ងន់ សូម្បី តែព្រះបន្ទូល ក៏គេបដិសេដ្ឋដែរ គេទទួលបានតែការ បង្រៀន លួងលោមពីមនុស្ស ដូចគ្នាប៉ុណ្ណោះ។             ប៉ុនែ្តមនុស្ស ដែលបានកើត ជាថ្មីក្នុងព្រះវិញ្ញាណ នោះត្រូវការ ចំណីអាហារវិញ ព្រះបន្ទូល និង សេចក្ដីអធិស្ថាន នេះហើយជា ចំណីរបស់ព្រលឹងដែលរស់ ។ គ្រិស្ទានគួរតែ យល់ដឹង ពីការនេះ ដើម្បឱ្យចេះយល់ ហើយអនុគ្រោះនឹងអាណិត ដល់អ្នកដែលមិនទាន់ បានជឿព្រះនៅឡើយ។  

My Dear Brothers and Sisters, Good News is good news, good news is about our salvation, about our eternal life in Heaven. We receive the Good News through the words of God which is our spiritual food that nurture our soul to live healthy. Our Cambodian Community Church have uploaded Khmer Audio Bible, all the New Testament and the Old Testament up to 2nd Samuel, Khmer audio Sermons, some praising music, and some of biblical articles.... We have corrected our web link "Cambodian Community Church" Listing so you can go directly from this page to our website. It was not able to connected before, now it is fixed; we are sorry for your inconvenience.  Please, visit our new website http://www.cambodiancc.org  and if you like our site please share to others so you will be blessed. It is so convenient to listen the word of God while you driving, cooking, working or even you lay down in bed before you sleep. You can down load or copy to CD or if you want to get from us, please donate for cost of material we will send to you, but now only the New Testament set is ready. And if you find any of our mistake, we are very please to accept your inputs and correction or is there any suggestion, please make a comment we would appreciate it. May God bless you and your family

Announcement: Dear Brothers and Sisters in Christ, I would like to let you all know that we have our new church named  "Cambodian Community Church" located at 14850 Montfort Dr. Suite 185 Dallas, TX. 75254 for now. I have uploaded to our new website, www.Cambodiancc.org all my sermons, our khmer Christian music, biblical text messages, Khmer Audio Bible, all of New Testament books and Old Testament up to fourth book now. Please, feel free to listen, or down to share with not restriction except using for commercial or business. Due to my tight schedule to reorganize the new church, new sermons and articles would not be posted for another while, I would like to apologize for your inconvenience, but I will resume to post them back as soon as possible, please go directly to our website or to the link below. I also like to invite you to visit our new website although it is in construction. May God bless you and your family Pastor Meng Hampton

សួរស្តីបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ!​​ ខ្ញុំកំពុងតែរៀបលក្ខនិ្តក:ក្រុមជំនុំម។​​​​ តើមានអ្នកណាមានការចាប់អារម្មណ៍ជួយរៀបចំកម្មវីធីនេះឬទេ? លក្ខនិ្តក: ក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទ ប្រវត្តិក្រុមជំនុំ គោលនៃសេចក្តីជំនឿ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះដ៏ពិតមានតែមួយគត់ ព្រះនោះជាព្រះដែលបានបង្កើតពិភពលោកនេះ ។ យើងជឿថាទ្រង់បានបង្ហាញ មនុស្សអំពីការឋិតថេរ និងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ តាមរយៈសកលលោកដែលព្រះបានបង្កើតនេះ ព្រមទាំងសេចក្តីពិតដែលមានកត់ទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរព្រះយេស៊ូវ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា មនុស្សលោកបានប្រព្រឹត្តបាប ប្រឆាំងនឹងព្រះ ។ មនុស្សជាតិរាល់ថ្ងៃ មិនគោរពថ្វាយបង្គំ ហើយបំរើព្រះអង្គទេ ។មនុស្សលោកទាំងអស់គ្នា មិនបានស្តាប់បង្គាប់បញ្ញាត្តិរបស់ទ្រង់ទេ ។ ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាសមនឹងទទួលការរងទុក្ខវេទនារៀងរហូត បន្ទាប់ពីយើងចូលមរណៈភាព។ ការឈឺចាប់ និងសេចក្តីស្លាប់ទាំងអស់ដែលមានរាល់ថ្ងៃជាលទ្ធផលបាបមនុស្សលោក។ ចាប់ទាំងពីគ្រាដំបូងមនុស្សតែងតែបង្ខូចពិភពលោក ដែលព្រះបានបង្កើតនេះ ហើយចេះតែគោរពវិញ្ញាណអាក្រក់ និងព្រះផ្សេងទៀត មិនព្រមគោរពព្រះដ៏ពិតនោះទេ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា មនុស្សជាតិសង្គ្រោះខ្លួនឯងមិនបានទេ ។ គ្មានបុគ្គលម្នាក់សង្រ្គោះខ្លួនអោយ រួចពីការរងទុក្ខវេទនាដែលសមនឹងទទួលនោះបានទ្បើយ ។ គ្មានផ្លូវសាសនា ឬទស្សនៈវិជ្ជាណារបស់មនុស្សដែលជួយសង្រ្គោះ ឲ្យរួចពីការកាត់ទោសនោះបានទេ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះដ៏ពិត ពេញដោយភាពមេត្តា និងសេចក្តីស្រទ្បាញ ដល់ម្ល៉េះ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយ អោយយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ចាប់កំណើតជាមនុស្សដើម្បីបើកផ្លូវសង្រ្គោះរួចពីទោសបាបអោយយើង ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានោះឯង ។ ទ្រង់ប្រសូត្រមកក្នុងភាពបរិសុទ្ធ បានគោរពអស់ទាំងបញ្ញាត្តិ របស់ទ្រង់ក្នុងភាពជាមនុស្ស ហើយបានផ្ទុកបាបរបស់យើង ក្នុងរូបកាយរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ។ គឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវទេ ដែលយើងផ្សះផ្សាជាមួយនឹងទ្រង់បាន ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា នៅថ្ងៃទី៣ ព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ទ្បើងវិញ ទាំងរូបកាយ ។នៅពេលនោះទ្រង់សំដែងអោយយើងឃើញជ័យជំនះរបស់ទ្រង់ទៅលើអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់ ។ ព្រះអង្គបានទ្បើងស្ថានសួគ៌វិញ នៅទីនោះទ្រង់រងចាំលើកលែងទោសអោយអស់អ្នកណាដែលដឹងខ្លួន លូនតួរបាបហើយស្រែកហៅទ្រង់ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ ។ អ្នកណាដែលកែប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គពិតជាអត់ទោសបាបអោយ និង ប្រទានមរដកនៅស្ថានសួគ៌ផងដែរ ។ នៅពេលឥទ្បូវនេះ នៅពេលដែលយើងទើបជឿ ព្រះអង្គប្រទានពរ អោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកសន្ថិតនៅក្នុងយើង ។ នៅពេលអ្នកជឿចូលមរណៈភាពវិញគាត់ទ្បើងទៅស្ថានសួគ៌នៅជាមួយព្រះ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្លួនរួចទៅហើយ ។យើងឈប់ថ្វាយបង្គំ ឬ គោរពព្រះឯទៀតហើយ ។ យើងយល់ហើយថា ដើរផ្លូវពីរក្នុងពេលតែមួយមិនបានទេ ។ យើងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកដើម្បីបង្ហាញអ្នកដ៏ទៃទៀតថា យើងបានសម្រេចចិត្តជឿលើព្រះយេស៊ូវរួចហើយ ។ ពិធីនោះបញ្ជាក់ថា យើងមានបំណងដើរតាមព្រះអង្គ ហើយមានចិត្តអោយស្មោះត្រង់ នឹងទ្រង់រហូតដល់ស្លាប់ ឬព្រះអង្គយាងមកម្តងទៀតមុន ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសង្រោះយើង ហើយរាប់យើងជាកូនរបស់ព្រះអង្គ លទ្ធផលយើងដឹងគុណដល់ទ្រង់វិញ ដោយសេចក្តីស្រទ្បាញ់ និងការបំរើដល់ព្រះ ។ ព្រះបានប្រទានអំណោយទានមួយដ៏ពិសេសដល់យើង ដើម្បីជួយយើងលូតលាស់ហើយមានជំនឿរឹងមាំ ។ អំណោយទាននោះគឺក្រុមជំនុំនៃអ្នកជឿតាមតំបន់ ។ ព្រះមិនចង់អោយអ្នកជឿខំដើរតាមព្រះម្នាក់ឯងទេ ប៉ុន្តែបើសិនជាមានគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ យើងជួយពង្រឹងជំនឿគ្នាទៅវិញទៅមកបាន ។ ព្រះហឬទ័យទ្រង់គឺ អោយអ្នកជឿលើព្រះតាមតំបន់ព្រមព្រៀងគ្នាដើរតាមទ្រង់ ។ ________________________________________ I. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ថា ភាពជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំមានតំលៃ ហើយមានន័យជ្រៅ ។ មានតែអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវពិតដែលបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកនោះ អាចក្លាយជាសមាជិកក្រុមជំនុំបាន (កិច្ចការ ២:៤១-៤២) ។ មានតែអ្នកណាមានចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវដែលគួរតែមានភាពជាសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំតាមតំបន់ ។ អ្នកដែលបែរទៅរកផ្លូវបាបនៃជីវិតចាស់មិនអាចមានភាពជាសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំបន្តទៅទៀតបានទេ ។ II. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវក្នុងភាពជាសមាជិកនូវក្រុមជំនុំនេះ ។ ដូច្នេះ យើងព្រមព្រៀងនាំគ្នា ស្រទ្បាញ់ព្រះ និងអ្នកដ៏ទៃ ។ បញ្ញាត្តិរបស់ព្រះដែលសំខាន់ជាងគេគឺ ស្រទ្បាញ់ព្រះអម្ចាស់អស់ពីចិត្ត។ បញ្ញាត្តិរបស់ទ្រង់សំខាន់ជាងគេទី២គឺ ស្រទ្បាញ់អ្នកជិតខាងដូចជាខ្លួនឯង (ម៉ាថាយ ២២:៣៤-៣៩) ។ សេចក្តីស្រលាញ់ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសំរាប់ក្រុមជំនុំ (យ៉ូហានទី១ ៣:១១-១៨)។ III. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទព្រមព្រៀងនាំគ្នាសម្លាប់និស្ស័យសាច់ឈាម គឺជាអំពើបាបដែលយើងធ្លាប់ប្រព្រឹត្តក្នុងជីវិតចាស់ ។ យើងរាល់គ្នាត្រូវចាត់ទុកថា ខ្លួនបានស្លាប់រួចផុតពីអំណាចបាបហើយ(រ៉ូម ៦:១០-១៩) ដូច្នេះហើយយើងខ្ញុំមានឆន្ទ:ផ្លាស់ចេញពីផ្លូវបាបដូចជា : អំពើអសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ សេចក្តីស្មោកគ្រោក ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ មន្តអាគម សេចក្តីសំអប់ ការឈ្លោះប្រកែក សេចក្តីច្រណែន កំហឹង ការប្រឆាំង ការបែកបាក់ បក្សពួកនិយម ស៊ីផឹកអ៊ូអែ សេចក្តីភូតភរ ការលួច ការលេងល្បែងស៊ីសង ។ ល។ (អេភេស៊ូរ ៤:១៧-៥:៦, កាទ្បាទី ៥:១៩-២១) ។ យើងដឹងថាអ្នកណាដែលបន្តរស់នៅក្នុងផ្លូវបាបទាំងនេះ នឹងគ្មានចំណែកនៅក្នុងនគររបស់ព្រះទេ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១; កាទ្បាទី ៥:២១; អេភេស៊ូរ ៥:៥-៧) ។ • ឥឡូវនេះយើងទាំងអស់គ្នាជាគ្រីស្ទានត្រូវជាព្រះវិហាររបស់ព្រះវិញាណបរិសុទ្ធ ដូច្នេះយើងមិនត្រូវខ្លាចព្រះណាឬអំណាចណាទៀតឡើយ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៦¬-១៧; ៦:១៩-២០; យ៉ូហានទី១ ៤:៤;៥:១៨-២១)។ពីមុនយើងរាល់គ្នាបរិភោគម្ហូបសែន តែឥឡូវនេះយើងបរិភោគនំបុ័ងនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ(កូរិនថូសទី១ ១០:១៤-២២)។ IV. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ព្រមថា ជាការចាំបាច់ដែលអ្នកជឿលើព្រះអង្គមិនគួរតែផឹកឬប៉:ពាល់ដល់គ្រឿងស្រវឹង ពីព្រោះការផឹកស្រាជាការគ្រោះថ្នាក់មួយដែលអារក្សសាតាំងតែងតែប្រើប្រាស់ដើម្បីបំផ្លាញ់មនុស្ស។ យើងព្រមគ្នាក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវផ្ដាច់ស្រាពីព្រោះយើងកោតខ្លាចទ្រង់ (សុភាសិត ២៣:២៩-៣៥; កាឡាទី ៥:១៩-២១)។ យើងផ្ដាច់ស្រា ដើម្បីសំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងព្រះទៅកាន់អ្នកជឿថ្មី ក្រែងលោគំរូមិនល្អរបស់ យើងនាំគេ ទៅផឹកហើយធ្វើបាប(រ៉ូម ១៤; កូរិនថូសទី១ ៨-១០)។ មួយទៀត យើងមិនផឹកស៊ីជាមួយគេដើម្បីកុំឲ្យបង្ខូច កិត្តិនាមរបស់ព្រះអង្គនូវចំពោះលោកីយ (ពេទ្រុសទី១ ២:៩-១៧)។ V. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា យើងត្រូវនាំគ្នារស់នៅជាមនុស្សថ្មីដែលមានសេក្តីសុចរិត និងសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់សេចក្តីពិត ។ ជីវិតថ្មីក្នុងព្រះអង្គមានន័យថា យើងត្រូវរៀន អោយដើរបែបគួរនឹងទ្រង់ ។សេចក្តីស្រទ្បាញ់ អំណរ សេចក្តីសុខសាន្ត សេចក្តីអត់ធ្មត់ ចិត្តស្លូតបូត និងភាពស្មោះត្រង់ ។ល។ ជាគោលបំណងរបស់យើង។ ផ្លូវរបស់ព្រះយេស៊ូវជាផ្លូវនៃសេចក្តីពិត ការឥតទោស ភាពបរិសុទ្ធ និងការអាណិតអាសូរ ។ នៅពេលដែលព្រះផ្តល់ជីវិតថ្មីអោយយើង ទ្រង់ចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកគង់នៅក្នុងយើងម្នាក់ៗ ដើម្បីជួយយើងអោយមានការផ្លាស់ប្រែ ប្រយោជន៍អោយមានភាពបរិសុទ្ធកាន់តែច្រើនទ្បើងៗក្នុងការប្រព្រឹត្ត (កាឡាទី ៥:២២-២៤; អេភេសូរ ៤:២៥-៣២; កូឡូស ៣:៥-១៥)។ VI. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីប្រកបគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំសំខាន់ណាស់ពីព្រោះនៅពេលដែលយើងប្រជុំគ្នា យើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអោយមានសេចក្តីស្រទ្បាញ់ និងការប្រព្រឹត្តល្អ (ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥)។ ដូច្នេះយើងស្រុះស្រួលដោយស្មោះត្រង់ចូលរួម តាមពេលវេលាដែលក្រុមជំនុំញែកប្រជុំគ្នានោះ ។ អ្នកដ៏ទៃខ្លះប្រហែលស្អប់យើងដោយព្រោះជំនឿជឿលើព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាក្រុមជំនុំតាមតំបនគឺជាគ្រួសារថ្មីមួយសំរាប់យើងដែរ (យ៉ូហានទី១ ៣:១-៣;១៣-១៤; ៥:១-៣)។ កិច្ចការចំបាច់របស់ក្រុមជំនុំគឺ រៀនព្រះគម្ពីរ ប្រកបគ្នា រួមគ្នាពិសារពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ហើយអធិស្ថានជាមួយគ្នាជាក្រុម (កិច្ចការ ២:៤២)។ • សមាជិក ក្រុមជំនុំនរណាម្នាក់ដែលមើលងាយ ដល់តំលៃនៃសមាជិកភាព ដោយមិនចូលរួមយូៗទៅ អ្នកនោះនឹងត្រូវបំបាត់សមាជិកភាពក្នុងក្រុមជំនុំ(យ៉ូហានទី១ ២:១៩)។ អ្នកណាដែលទៅនៅឆ្ងាយពីក្រុមជំនុំលែងមានសមាជិកភាព ពីព្រោះអ្នកនោះត្រូវការចូល ជាសមាជិកនូវក្រុមជំនុំមួយទៀតតាមតំបន់ដែលគាត់រស់នៅរាល់ថ្ងៃវិញ។ បើសិនជាគាត់ទ្រលប់មកនៅ ជិតយើងវិញ នោះគាត់អាចទទូលសមាជិភាពក្នុងក្រុមជំនុំយើងឡើងវិញបានដែរ។ VII. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ព្រមថា ត្រូវជួយដាស់តឿនហើយកែតម្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក (កាឡាទី ៦:១-២) ។ បើសិនជាមានអ្នកជឿមួយចាប់ផ្តើមប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវនៃអំពើបាបពីជីវិតចាស់របស់ខ្លួន ដូចជាអំពើបាបដែលត្រូវមានកត់ទុកនៅឃ្លាខាងលើនោះ អ្នកនោះត្រូវតែប្រែចិត្តប្រព្រឹត្តតាមព្រះអម្ចាស់វិញ។ បើមិនដូច្នេះទេ ក្រុមជំនុំនឹងធ្វើតាម ម៉ាថាយ១៨:១៥-២០ ដើម្បីនាំ គាត់កែខ្លួន។ បើអ្នកនោះមិនកែខ្លួនតាមទេ គាត់លែងជាសមាជិកភាពរបស់ក្រុមជំនុំរហូតដល់អ្នកនោះ បន្ទាបខ្លួនចំពោះព្រះអង្គវិញ(កូរិនថូសទី១ ៥:១៩-២៣; ថែស្សាលូនីចទី១ ៣:១៣-១៥)។ ដូចគ្នាដែរនូវចំពោះអ្នកណាដែលនាំមេរៀនមិនពិតចូលមកក្នុងក្រុមជំនុំ។ ក្រុមជំនុំមិនអាចប្រកបជាមួយគ្រូខុសឆ្គងបានដែរ ពីព្រោះក្រុមជំនុំជាសសរទ្រូង និងជាគ្រឹះនៃសេចក្តីពិត (យ៉ូហានទី២ខ៧-១១; រ៉ូម ១៦:១៧-១៨; ទីតុស ៣:១០-១១)។ VIII. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទត្រូវទទួលការណែរនាំពីអ្នកដឹកនាំ ដែលក្រុមជំនុំ បានតាំងទ្បើងអោយនាំ (ហេព្រើរ ១៣:១៧)។ គ្រូគង្វាលជាអ្នកដែលព្រះអង្គបានតាំងទ្បើងដើម្បីបង្រៀន ហើយមើលថែព្រលឹងរបស់យើងរាល់គ្នា ។ ដូច្នេះសមាជិកក្រុមជំនុំម្នាក់ៗត្រូវចុះចូល នឺងអ្នកទាំងអស់នោះ (អេភេសូរ ៤:១១-១៦; ពេទ្រុសទី១ ៥:១)។ បើគ្រូណែនាំតាមព្រះគម្ពីរ យើងត្រូវតាមលោក ប៉ុន្តែបើសិនជាលោកណែនាំផ្សេងៗពីព្រះគម្ពីរ ក្រុមជំនុំមិនគួរតាមគាត់ទេ ។ IX. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ដឹងថា ជាការចាំបាច់ដែលយើងអោយកូនយើងក្នុងក្រុមជំនុំទៅរៀបការជាមួយតែអ្នកជឿលើព្រះដូចគ្នាទេ ដើម្បីគោរពទ្រង់ ហើយថែរក្សាជំនឿរបស់កូនខ្លួនយើង (កូរិនថូសទី១ ៦:១៤-១៦; ៧:១៩)។ X. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ថា គ្មានសមាជិកម្នាក់ណាដែលមានសិទិ្ធប្រើការប្រជុំ ជាកាល:ទេស:ដើម្បីផ្សាយឬបង្ខំគេអំពីនយោបាយបានទេ។ ក្រុមជំនុំត្រូវការពារសិទិ្ធសមាជិក ជាពលរដ្ឋុ។ អ្នកជឿលើព្រះអង្គត្រូវនាំគ្នាគោរពរដ្ឋាភិបាល (រ៉ូម ១៣:១-៧) យើងទាំងអស់គ្នា ជាសមាជិកក្រុមជំនុំព្រះយេស៊ូវ ព្រមព្រៀងគ្នាឲ្យដើរតាមលក្ខនិ្តក:នេះក្នុងព្រះជាម្ចាស់។

We just launched a website in order to make the available Christian resources in the Khmer language more easily accessible. For those of you who live in Cambodia or know someone who does, please spread the word and share this website with your friends. And if you know of additional resources – register to add them! Visit the Cambodian Christian Resources website here!

  អត្ថបទព្រះបន្ទូល  4/19/2013                                                      អ្វីទៅដែលហៅថាសេរីភាពពិតប្រាកដ? ពាក្យថា សេរីភាពនេះ អ្នកណាក៏ធ្លាប់ ឮដែរ ព្រោះមនុស្សមា្នក់ៗ ចង់បាន សេរីភាពនេះណាស់។ ប្រសិនណា បើយើងលើកសំនួរមួយថា តើអ្វីទៅដែលហៅថា សេរីភាព? តើមនុស្សដែលរស់ក្នុង ពិភព លោកសេរីភាព មានសេរីភាព ឬទេ? អ្នកដែលរស់នៅក្នុង ប្រទេសលោកសេរី គេបាននិយាយថា "រដ្ឋាភិបាល របស់គេ ឆក់លុយរាស្រ្ដ មិនចាំបាច់ ប្រាប់មុនទេ ហើយមិនចាំបាច់ ទាំងលូកហោប៉ៅ រាស្រ្ដផង គឹគេស្កាត់ ហូតពន្ធ មុនលុយ ដល់ដៃ កម្មករ គឺគេកាត់តាក់ រាស្ដ្រពីថៅកែតែម្ដង រាស្រ្ដគ្មានសិទ្ធតវ៉ាទេ នេះជាសេរីភាពឬ? ឬមួយម្យ៉ាងទៀត តើមនុស្ស ដែលមាន សេរីភាព អាចចេះ តែធ្វើអ្វី តាមតែចិត្ដ ខ្លួនទៅឬ? ប្រសិនបើ ដូច្នោះមែន នោះប្រាកដ ជាបង្កើន ការ ច្របូកច្របល់ ជាងសព្វថ្ថៃនេះ ទៅទៀត។ ដូច្នេះសេរីភាព នេះ ប្រាកដជាមាន ព្រំដែន របស់វា។ និយមន័យមួយបាន និយាយថាសេរីភាព របស់មនុស្សម្នាក់ គឺគេអាច លើកដៃ ទាំងពីរ របស់គេ សន្ធឹង ហើយបង្វិល ជុំវិញខ្លួនគេ រហូតទៅទល់ នឹងចុង ម្រាមដៃ មនុស្សម្នាក់ ទៀតក្នុងបំណង ដូចគ្នាគឺចង់និយាយថា សេរីភាព នោះមានព្រំដែន កុំអោយប៉ះ សិទ្ធសេរីភាព អ្នកជិតខាង។ ទំនាស់, ជម្លោះ, សង្រ្គាម គឺកើតមក តែពីការ ឈ្លានពាន ព្រំដែន នៃសេរីភាព នេះឯង ទោះដោយ ចេតនា ឬអចេតនាក្ដី។ បក្សា បក្សីវាមាន គ្រប់ទាំង សេរីភាព ហើរលើអាកាស ក៏ពិតមែន តែវាមិនអាច ហើរចូលផ្ទះ ព្រានព្រៃ បានឡើយ។ ចំណែកឯត្រីក្រឹម ដែលចិញ្ចឹម ក្នុងផ្ទះវិញ ក៏មានសេរីភាព របស់វា តែក្នុងធុង កញ្ចក់ ប៉ុណ្ណោះ បើវាចង់លោត ចេញក្រៅ មកលេង ជាមួយឆ្មារ ខាងក្រៅ នោះប្រាកដ ជាអន្តរាយ ជីវិត មិនខាន ឡើយ។ដូច្នេះសេរីភាព ពិតប្រាកដ គឺសេរីភាពមួយ ដែលធ្វើអ្វីៗបាន ដោយអំណរ ក្នុងរង្វង់ ការពារធានា សន្តិសុខ ដល់ជីវិត របស់យើង។ព្រះដែលបង្កើតមនុស្សមក បានផ្តល់នូវ សេរីភាព មួយដ៏ ពេញលេញ ដល់មនុស្ស ដោយគូររង្វង់ព្រំដែន សន្តិសុខ អោយមនុស្ស ជ្រើសរើស រស់ក្នុង រង្វង់នោះ ឬមួយ ក៏ហួស រង្វង់នេះ គឺ ឬមួយរស់ អស់កល្បក្នុងសេរីភាព ដោយ ស្តាប់ បង្គាប់ទ្រង់ ឬមួយចង់រស់ក្នុងសេរីភាព ដែលគ្មាន ព្រំដែន គឺដោយតំរេះ បា្រជ្ញាខ្លួនឯង ដោយបដិសេដ្ឋទ្រង់ ហើយអន្ដរាយ ដល់ជីវិត? ដូចបាន ចែងទុកក្នុង ព្រះគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក ២ "៩ ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​ដី​ដុះ​គ្រប់​អស់​ទាំង ​ដើម​ឈើ​ដែល​ គួរ​ពិចពិលរមឹលមើលហើយ​សំរាប់ ​ជា​អាហារ​ផងក៏​ដាំ​ដើម​ជីវិត​នឹង​ដើម​សំរាប់​ដឹង​ខុស​ត្រូវនៅ​កណ្តាល ​សួនច្បារ​នោះ​ដែរ។ ១៦ ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​បង្គាប់​ទៅ​អ័ដាម​ថាឯង​នឹង​ស៊ី​ផ្លែ​ទាំង​អស់​ក្នុង​សួនច្បារ​នេះ​បាន​តាម​ចិត្ត ១៧ តែ​ឯ​ត្រង់​ដើម​ដឹង​ខុស​ត្រូវនោះ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ស៊ី​ផល​ឡើយ ដ្បិត​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​ដែល​ឯង​ស៊ីនោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន។"ព្រះទ្រង់ត្រឹមគ្រាន់ហាមប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ថែមទាំងប្រាប់ ពីផលវិបាក នៃការ មិនស្ដាប់បង្គាប់ នោះផង។ មនុស្សដំបូង បានជ្រើសរើស យកសេរីភាព ដោយពឹងផ្អែក លើប្រាជ្ញា របស់ខ្លួន មិនចាំបាច់ ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះឡើយ ដូច្នេះហើយបាន ជាមនុស្ស ត្រូវស្លាប់ ក្នុងសេរីភាព របស់ខ្លួន តែសេចក្ដី ស្លាប់ នោះព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បាន សុគតជំនួសរួចហើយ ដើម្បីអោយមនុស្ស មាន ជម្រើស សេរីភាពនេះ ជាថ្មីទៀត តើគួរជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ជាព្រះដ៏ពិត ដែលសុគតជួស បាបយើងដើម្បី អោយជីវិតរស់ អស់កល្ប ឬមួយបន្ដសេរីភាព ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ នេះ តទៅទៀត? មើល៍ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សបាន រស់ក្នុងសេរីភាព ឥតព្រំដែន អ្នកខ្លាំងរស់ ហើយឡើង ធ្វើធំ ឬស្ដេច ចំណែក ឯអ្នកខ្សោយ ហើយចាញ់ត្រូវតែរស់ នៅក្រោមចំណុះគេ។ លោក ឆល៍ ដរ៍វិន ជាអ្នកបង្កើត ទ្រិស្ដី មហាបន្ទុះ (The Big Bang Theory) មានម្ដងលោកបាន និយាយថា៖ "ផែនដីនេះ បង្កើតឡើង សម្រាប់ អ្នកខ្លាំងហើយឈ្នះ បើខ្សោយ ហើយចាញ់គេ ត្រូវរស់នៅជាឈ្លើយ ឬខ្ញុំកញ្ជះគេ។" ដូច្នេះហើយបាន ជាមនុស្ស រស់ទាំងខំប្រឹង ត្រដរ ដើម្បី ឈ្នះ ឬបានជោគជ័យ តែជាអកុសល ទាំងអ្នកឈ្នះ នឹងអ្នកចាញ់ផង ត្រូវរស់ក្នុងសេចក្ដី អន្ដរធានជា យថាហេតុ គឺជីវិត នេះត្រូវវិនាសបង់ ជាស្ថាបពរ បើមិនស្គាល់ សេចក្ដីពិត គឺការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ទេនោះ ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៨ បាននិយាយថា៖ "៣១ នោះ​ព្រះយេស៊ូវ ​មាន​ព្រះបន្ទូល ទៅ​ពួក​សាសន៍ ​យូដា​ដែល​ជឿ​ ដល់​ទ្រង់​ថា បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា ​នៅ​ជាប់​ក្នុង ​ពាក្យ​ខ្ញុំនោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​សិស្ស​ខ្ញុំ​មែន ៣២ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​សេចក្តី​ពិតហើយ​សេចក្តី​ពិត​នោះ​នឹង​ប្រោស ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា ​បាន​រួច"។ បានរួចនេះ គឺរួចពីសេចក្ដីស្លាប់ សេចក្ដីពិត គឺតួអង្គ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ជាព្រះដ៏ពិតដែលអាច ប្រោស យើង អោយរស់ មានជីវិតដ៏នូវអស់កល្បជានិច្ច។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ួហានជំពូក១៤ ថា " ៦ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា ខ្ញុំ​ជា​ផ្លូវ ជា​សេចក្តី​ពិតហើយ​ជា​ជីវិត បើ​មិន​មក​តាម​ខ្ញុំ នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ទៅ​ឯ​ព្រះវរបិតា ​បាន​ឡើយ។ គួរតែសម្រេចចិត្តអោយហើយ ទាន់ឱកាស នៅមាន ការសម្រេចចិត្ដនេះ ជាសេរីភាព របស់បងប្អូនហើយ។ ព្រះទ្រង់ សព្វព្រះហឬទ័យ អោយមនុស្ស ចូលនគរ ស្ថានសួគ៍ របស់ទ្រង់ដោយឥត បង្ខំគឺ ដោយសេរី នេះឯង។ សូមសេចក្ដីពិត អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ បានប្រទានពរដល់ អស់លោកបងប្អូន អោយបានស្គាល់ នូវជីវិត ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។  

Learn and Pray for Phnom Penh Bible School Click Here to enter school website (many photos) The signing of the Paris Peace Agreement on 23rd October 1991 opened the doors of Cambodia to the world after years of internal turmoil. Opportunities for spreading the Gospel abounded and many congregations were formed or regrouped from remnants of the pre-1975 faithful. To meet the growing pastoral needs of the Church in Cambodia, Phnom Penh Bible School was founded by the late Daniel Yee-Wah Lam (preaching at left) with support from many Khmer believers and Christian organizations. After much negotiation with the Cambodian government, PPBS was officially recognized by the government on 16th March 1992. PPBS now offer a two year associate degree and a four year Bachelor degree in Christian Ministry. Over 200 graduates are presently serving in Cambodia. PPBS is faithfully supported and encouraged by many churches and Christians from several countries. Its main supporting organisation is Country Network (CN), a voluntary, non-denominational organisation that was begun by Daniel Lam, who was also the founder of Phnom Penh Bible School.

You may want to learn about Cambodian Christian Protestant Community in Cambodia, by visiting their website. http://cambodiaprotestant.org The Cambodian Christian Protestant Community (CCPC) is an expression of the fellowship of God's people from different Church traditions and background working together towards the same objective: bringing the Word of hope and salvation to the Cambodian people.

សន្និសីទអ្នកដឹកនាំកំពូលលើពិភពលោក http://www.glscambodia.org/kh/ វិបសាយជាភាសារខ្មែរ We are pleased to inform you about an exciting leadership training opportunity coming to Phnom Penh this November.  Global Leadership Summit Cambodia 2012 is a two day event designed to equip and train business, community and Christian leaders to "Lead Where You Are". This training event will be held November 15 and 16, 2012 at International Christian Assembly in Sangkat Teuk Thla. This event is open to both Khmer and foreign participants.  All training materials will be presented in Khmer with English translation available.  Registration is $10 for each Khmer participant and $60 for each foreign participant, which includes all training materials and lunch each day. Capacity for the event is 600 participants and registration is on a first come first serve basis. You can register your leadership team at any of the following three locations: International Christian Assembly #37M, Street 16 Sangkat Teuk Thla, Ken Sen Sok 8.30am - 11.30am 2.00pm - 4.30pm Monday - Friday (excluding public holiday)   New Life Fellowship #50B, Street 318 Sangkat Toul Svey Prey 2 8.00am-12noon 1.30pm -5pm Monday - Friday (excluding public holidays)   Jars of Clay #39B, Street 155 (near Russian Market) Toul Tom Pong 9.00am - 9.00pm Monday - Saturday If you would like to receive a promotional packet which includes an informational poster, registration forms and a promotional DVD please email us at info@glscambodia.org. To watch a promotional video in Khmer visit here. To download a registration form, print a promotional poster or register online in English visit here. To download a registration form, print a promotional poster or register online in Khmer visit here. We look forward to seeing you and your team on November 15 and 16.   Blessings, The GLS Team   Global Leadership Summit Cambodia 15 & 16 November 2012 "Lead where you are" For more info please visit: www.glscambodia.org    

Here is a great Story by Sivy.  She is a Cambodian girl who has been adapted by a missionary couple, raised in Thailand. She is  now in a university in the US. She is also a registered member of our community. Clik here to read her story "Living My Dream"     LIVING MY DREAM October 8th, 2012 at 4:10 pm I must confess: I had some unpleasant attitudes toward school in the last couple weeks. I was extremely frustrated because no matter how much schoolwork I completed, there would always be more to do. There were days that I did nothing other than attending long classes and doing more schoolwork in my room. It seemed like time was going so slowly, and yet I still didn’t have enough time to finish my work. Then, in the midst of this intense frustration, a fond memory came to me. It made me realize that I am actually living my dream. When I was a little girl, about nine years of age, I imagined a perfect world for myself. Back then I was living in a remote village in Cambodia near the border of South Vietnam. Like many other children in the village, I had the responsibilities to help my poor family plant rice, collect vegetables, feed pigs and chickens, and tend cows in the fields. I helped my family with all these chores everyday. I did attend school but only for four hours from 7 a.m. to 11 a.m. each day. Work was an absolute priority and school was a secondary. I was tired and weary from my chores, and I desperately wanted to study at school the whole day. One day as I was riding on the boney back of my old cow, I looked at the white clouds in the blue sky and started to imagine my perfect world. I imagined that my parents suddenly became rich and built a great big house. The house would have many rooms, and I would have a room to myself (most houses in Cambodia only have one big open space and everyone shares that space). I wanted a bunk bed in my room. I saw bunk beds on TV and thought that they were the coolest things. I wanted to sleep on a mattress and sheets like people in the movies. It looked very comfortable and luxurious. (People in my village did not sleep on mattresses and beds, but they slept on a mat on the plank floor. We also slept inside mosquito nets to prevent mosquitoes from biting us.) Once I had my own space and my own bed with a mattress, I would study all day long on my comfortable bed in my quiet room. I would study, study, and study some more. There would be no more planting rice in the hot sun or tending cows in the fields all alone. I would just go to school and come back to my room and study. This was what I really imagined but never expected it to come true. Miracles have happened since those days when I dreamt of a better life. Now I have a bunk bed, a mattress and sheets. I share a room with my two good friends in my dorm. I don’t have to plant rice in the field or tend cows in the hot sun. My only job is to study. Having been raised in a Buddhist home, who would have guested that there is a God who cares enough for me to listen to my imaginations and dreams? Who would have expected that He would find me in a remote village and bring me this far, to the other side of the world, to a university where I could earn a college education and fulfill my dreams? This memory of mine humbles me. Sometimes I forget where I came from and take these blessings for granted. How many little girls and young women around the world long to have a great education like I have right now? Before I complain about schoolwork or classes, I remind myself that this is what I actually wanted. I am literally living my dream. WHERE ARE YOU FROM? September 11th, 2012 at 4:51 pm With brown skin, brown eyes and black hair, it is not an easy task for me to blend into a crowd of white people without being asked, “Where are you from?” Most people have no problem answering such a short and easy question. But like other missionary kids, I always struggle to come up with a quick and comprehensible answer. This dialogue reflects what I went through last year when I started Judson as a freshman. American student: “Hey, where are you from?”Me, with a worried smile: “I’m from Thailand.”American student: “Ah, Thailand! I love your country. Thai people are so nice!”Me (not sure whether to say thank you or explain): “Yeah… Thailand is a great country, but I’m not Thai; I’m Cambodian.”American student: “Oh… well I hope you like it here. Hope you have fun living with us crazy Americans!”Me: “Yeah… I’m also American… I mean… I’m also a citizen of this country.”American student: “Wow, really? Then, how long have you lived here?”Me: “Never, this will be my first year…” [AWKWARD PAUSE] American student: “You know what, I need to run, but I’d love to talk to you more about it. Why don’t we sit together at lunch?”Me: “Yes, sure.” I often feel bad because my answers deeply confuse people. My honest dialogue might confuse you readers as well. If this is the case, I wholeheartedly apologize. Let me explain myself to you. I was born and raised in Cambodia as a child. My last three years there, I lived in a poor and deprived orphanage because both of my biological parents died of AIDS. At age thirteen, I was adopted by an American couple who were missionaries in Thailand. I lived in Thailand as a missionary kid for seven pleasant years before coming to study in America. I recently became a U.S. citizen after a complicated and long adoption process. That is why I am a citizen of the United States but have not lived in this foreign land of mine before. With the start of my second year at Judson, my room is a mess because I haven’t unpacked everything, and I can’t make up my mind where to best place my worldly possessions. I walk around on my floor and throughout campus greeting and hugging old friends. We share about our summer, and how we terribly missed each other. And then I realize: nobody is asking me where I’m from! These friends know me; they know my story and where I am from. This is marvelous! As I watch new students move in, bringing along their endless dorm supplies, I wonder where they are from. Are they from around here, or are they from another state? That person standing over there might not even be from the States. Every person comes from some place and each of them has their own story. Their story of where they are from might not be as complicated as mine, but it is still nice to stop by and welcome them and ask where they are from. People are usually proud of their states and country. So by asking this question, it brings smile to their faces. So where are you from, if you don’t mind my asking?

     ចុចទីនេះដើម្បីស្តាប់ចំរៀង Click here to listen this beautiful song in Khmer "He knows my Name"   John យ៉ូហាន 10:3  To him the gatekeeper opens. The sheep hear his voice, and he calls his own sheep by name and leads them out.   អ្នក​ឆ្មាំ​ទ្វារ​ក៏​បើក​ឲ្យ​អ្នក​នោះ ហើយ​ហ្វូង​ចៀម​ស្តាប់​តាម​សំឡេង​គាត់​ដែរ ឯ​ចៀម​របស់​គាត់ នោះ​គាត់​ហៅ​តាម​ឈ្មោះ​វា​និមួយៗ នាំ​ចេញ​ទៅ​ក្រៅ។  

Please join us for LIVE International Prayer Call, Monday October 1, 2012, 8:00 pm ESThosted by Sok Em and Allan Hyndman.Find instructions here.Find a poster you can print to publicise this for us here.

    Click Here to Listen ចុកទីនេះដើម្បីស្តាប់ (Under MP3 track, scroll down and you'll see "play all"...click that to play all songs) Song collections of "the Voice of Hope" Production. These songs have been provided to CambodianChristian.com by Rev. Earnest Ung. Rev. Ung with a team in Cambodia, have produced 7 volumes. The intention was to provide enjoyment and encouragement to listeners.  

  ចុកទីនេះ Click Here to Listen  Testimony  I first heard of Jesus at an evangelistic crusade in Phnom Penh in April 1972. I was a young Communist, in my early twenties, and for the previous two years had been indoctrinated to be anti-American and an atheist. All communists have one cause — to love the nation. Americans were seen as imperialists; therefore, they were the enemy. From March 18, 1970, to April 17, 1975, the government of the Khmer Republic had welcomed “the enemy” to our land. I was at the crusade as a spy, to find out how many Americans were involved in the event. I disguised myself and chose a seat far from the aisle. The preacher that day was Dr. Stanley Mooneyham, president of World Vision International, a non-governmental organization. God used that occasion to let me hear the gospel. Dr. Stanley spoke about the prodigal son. While listening to the message, I was caught up by the power of the Word and the Holy Spirit to see myself as the prodigal son. Communism trained me never to cry. It was a sign of weakness. But that day, the Word of God moved me to cry over my sins. By the grace of God, two ushers took notice of me and approached me. I said the sinner’s prayer, and immediately I felt a warm feeling of being accepted. I went into the convention center a Communist. I came out a born-again Christian. Right away, I faced opposition. Until that time I was a temple boy under the care of my uncle. My uncle told me, “Now that you are a follower of Jesus, let Jesus feed you.” So, for the next six consecutive Sundays he didn't give me any food but the fire within me pushed me to go to church where I was warmly welcomed. The Communists often sing of brotherly love, but I found the community of brotherly love I was looking for at church. Finally, my uncle gave up and notified my parents who were living in the village. My father had been a Buddhist monk for 14 years. He asked me, “Son, why have you chosen to become a Catholic?” He thought that all Christians were Catholic. My father had many sad experiences during our country's 93 years of French colonization, which lasted until we got our independence in 1955. To him, becoming a Christian meant hating one’s mother and father and forsaking one’s family. He believed this because under French colonialism some Cambodians who had become Catholic had taken these words from Luke 14:26 literally, and he feared that I would hate him too now that I had become a Christian. I was then just a six-week-old believer, so I asked the Holy Spirit to help me answer my father. By then I had a copy of the Bible although I didn’t have any money. Soon after I converted I had approached the manager of the Bible society for a Bible. He told me that if I sold enough Bibles at public places I could buy my own with the profits, so I worked very hard and bought my Bible. I told my father, “At church, I am taught to honor my parents.” My father asked me to prove it to him. I prayed for the Holy Spirit’s guidance and found in my new Bible the relevant verses — Exodus 20:12 and Ephesians 6:1-3. I told my father, “I’ll honor you while you’re alive. Why wait until you’re dead to pay offerings?” He was quite satisfied and said, “It’s not bad if you still obey.” While my parents were quite tolerant of my decision, they issued me a challenge — “What are you going to do about your relationship with your brothers and sisters?” I’m the seventh of nine children. One of my sisters has always been jealous of me as I was the center of attention. Once, she had a toothache and was crying out loud in pain. I was preparing for an exam so I spoke harshly to her. She stopped talking to me for three years, so there was division in my family. I’m a slow learner, but once I remember something I never forget. I recalled one of the sermons where the preacher spoke about leaving your gift at the altar to reconcile with your brother before returning and offering the gift. My parents asked me to prove it and then do it. The Holy Spirit guided me to find the verse in Matthew 5:23-24. I was challenged to ask my sister for forgiveness, I did so, and our relationship was restored. I thank God we could be reconciled because just three years later she was killed by the Khmer Rouge. One day, a man of God came from Scotland. He was a Cambodian Major named Chhirc Taing. He told his wife and friends God had called him back to Cambodia to die as a martyr, and returned in 1973 while the country was in the midst of a civil war. Before he returned, all the missionaries and Christian leaders spoke well of him. I was curious about this man whom everyone loved. I was standing at the entrance of Bethany Church one Sunday. I attended the Khmer and English service as it provided a good chance to learn English. I saw a short, little man with a fair complexion coming out of a car. He climbed up the stairs, said “Hello,” and shook my hand. I felt something warm flowing through my veins.He asked me, “Have you accepted Christ?” I said, “Yes.” He smiled at me, patted my shoulder, and gave me a word of encouragement. “You will never feel sorry for that decision. It’s the greatest decision ever made and will change your life.”I didn’t know who he was then, but after that meeting I loved to hear his messages. His life, however, spoke louder than his words. He was a man who lived out the Word. He became my Elijah. I didn’t know that, one day, I’d become his Elisha. He discipled and mentored me, and we spent much quality time together in ministry. For two years he became God’s instrument to bring revival to the Cambodian church. The last message he preached was from II Kings:2 about Elisha, after getting the mantle from Elijah, crying out for a double portion of his spirit. By that time, many American missionaries had already left the country. Chhirc challenged the church of Cambodia to rise up as the Elisha generation. After that we had the opportunity to pray overnight, together with about 60 other leaders. That was April 16, 1975. Early the next morning, April 17, the Khmer Rouge seized Phnom Penh. They were marching through the streets chanting their songs of victory. They instructed us to leave Phnom Penh for a short while as the US planes were going to bomb the city. More than one million people evacuated the city in three days. Chhirc said his goodbyes and exhorted us from Romans 13:1 to submit ourselves to the governing authorities and that God would guide and protect us. He also told us to learn to be gentle as doves and wise as snakes (Matthew 10:16). Knowing exactly that this was the end of his life, he went out and began witnessing on the streets. His adopted son saw him being arrested and then assassinated.  The rest of us left with only the clothes on our back and a scarf, or krama. I went home to search for my family, but the house was empty. I prayed to God as I didn’t know how to survive. As I walked the streets, I came across one Christian brother and then another. Soon we had a fellowship of 18 people. I became their Moses and was responsible for finding food for them. We all had to head eastward and cross over a bridge to the other side of Phnom Penh. However, all the rice warehouses were located in the city. Many people risked their lives lying on bamboo rafts or swimming across the river back to the city to get food. Although the Khmer Rouge preferred not to waste their bullets, they shot dead those in the water. The little ones in our group were crying for food. After we prayed together, I took courage to walk back to Phnom Penh with another brother, Timothy, now an associate pastor in Long Beach, California. There was only one way back, along Route Number One — the bridge across the river, and the Holy Spirit told me to walk on the bridge. We walked straight on in front of the Khmer Rouge security officers on guard. I saw a classmate of mine who had become a Khmer Rouge in his jeep. I almost greeted him, but the Spirit warned me against it. My friend saw me but pretended not to know me, as to be a friend of city dwellers would place his life in danger. They all just let me go. I was only a three-year-old believer then. When we arrived at the warehouse, there were thousands of bags of rice stacked on top of each other. About 50 men were there pulling out the bags from the bottom of the stack. The Holy Spirit prompted me to stay away. Within a twinkling of an eye, I saw the bags from the top of the pile fall down and crush the men. One bag flew in the air and dropped right in front of us. What would I have done if I had not known God? I put the bag on a bicycle and wheeled the bicycle out. The Khmer Rouge had taken all the motorcycles and cars. It didn’t matter anyway as there was no money to buy fuel. By April 18, our currency had been devalued and banned. There were many rich Chinese who had brought money with them, and when they found out they couldn’t use it they jumped in the river and killed themselves. The poor, who carried food and cooking utensils instead, had a better chance of survival. We took the same route back. I saw the same friend and the same thing happened; we ignored each other. For the next three months, we hung around searching for parents and other blood relatives. We walked 68 kilometers a day, from daybreak to sunset. We found none. I did meet a fellow church musician and his family. He played the guitar, piano and flute, and I had stayed at his home after my conversion. He had two sisters; one was married, and the other, Rachel, was a Sunday school teacher like I was. He invited me to join their company, so for three days I did. When we said goodbye, they all cried because they loved me so much. Later his whole family was killed, except for his son. My friend ’s crime? He wore spectacles. The Khmer Rouge teaching was to renounce luxury, and spectacles were thought of as a luxury item used by the educated. From the Basak River, we walked about 64 kilometers until we reached the Mekong River. There I met another friend who was a Khmer Rouge leader. Secretly, he advised me not to stay where people knew me. “The farther you travel, the safer for you,” he said. So I walked until I reached the village of Prey Veng and proceeded to another village near the jungle at the Vietnamese border. There, however, I was arrested by the Khmer Rouge. All Cambodians were divided into two groups — revolutionary people and liberated people. The Khmer Rouge were the revolutionaries. All others were liberated people, and any revolutionary person could arrest a liberated person. An officer of the Angkar (Khmer Rouge central organization) came to me and told me that I had to go to a “re-education” camp. I didn’t know what that was and was stupid enough to ask how I was going to study without any books or pencils. The officer said, “Don’t worry, the Angkar will provide.” At the camp I didn’t find any stationery - only baskets, hoes and tools for forced, hard labor. I was in detention from August 1975 to 1977. I was the youngest and the only Christian at the camp, and I was also the only one well prepared for the work. I had read books on revolutions in China, so I knew how to manufacture my own fertilizer. I mixed human stool and mud, dried it in the sun, hand pounded it and stored it in the barn. Over time I became known as “younger brother” or “Calendar Man,” as I would keep track of the dates with my daily prayers to God. However, when I fell sick, I suffered from the lack of modern medication. Once I had malaria. While I was shivering, the village herbalist would treat me using traditional therapy by burning the veins on my hands. Usually this was done with bamboo, sliced using a broken bottle, rolled up into a ball and dried. These bamboo balls were then placed on the skin and then burnt with some charcoal. The idea was to kill the sensory nerves and, thus, pain. This was the case with almost any sickness. When I had a stomach upset and my belly was swollen, the “doctor” burnt six holes on my stomach, three on each side of my navel. When I had a toothache he burnt two scars, one on each side of my jaw. With the nerves impaired, even when my wisdom tooth later broke I had no feeling at all. Then I became visually impaired. It was painful to open my eyes even though they were not red. I couldn’t see and fell off a bridge one day. A revolutionary nurse was sent to see me. She bought some sort of local product, a type of liquid in a Miranda glass bottle, and a syringe. She forced open my eyes and sprayed the liquid into them. My eyes got worse. Because I couldn’t work in the paddy field, I was sent to work in the kitchen instead. It was a harder job, but I had learned much from my elder sister who was a cooking teacher. One day, while cooking rice for some 18 people, a higher officer took off the lid from the cooking pot and made me open my eyes wide. The steam that came out was so hot that it burnt my eyes. “Bear it; it will heal you,” the officer said. I thank the Lord I didn’t cry as crying was considered to be anti-revolutionary. As a cook I was only provided with rice and salt, no meat. Often, all we had was plain rice porridge. As I normally do not eat much, even while staying in Phnom Penh, I coped with the lack of protein. Others, however, suffered terribly and lost a lot of weight. At the camp there were no toilets. We all used latrines, made out of a hole in the ground and a shelter of palm leaves. Every morning we had to salute the Khmer Rouge and ask permission to go and pass stool. One day, before daybreak, I saluted the officer and went out. While walking, I heard something moving in a dry rice bed. It was a fish the size of my arm. The Holy Spirit told me to walk another time round the dry rice bed. This time another fish jumped out of the water for me to catch. I was able to cook the two fishes for my fellow prisoners. Every time I prayed I always recited Psalm 23, the only complete chapter I could remember — “The Lord is my shepherd, I shall not be in want.” Over time the psalm became prophetic, and each time I was assigned to cook I always caught something. The Holy Spirit had repeatedly impressed instructions upon my heart since I left Phnom Penh. Miraculously, my eyes were also healed. We were all later shifted to another camp, 16 times larger than the previous one. From 18 prisoners, there were now 300. Some prisoners tried to escape. They were caught and killed. Every day before sunset there would be a head count. Each one had to shout out his number and line up accordingly. Twice a week, each prisoner was interrogated. There were at least 200 questions each time, and those caught lying were killed. I remembered Jesus’ words that those who hated their lives would save it. I was ready to die, so I chose to tell the truth. A friend of mine, a former pilot, had a relative in a high position among the Khmer Rouge. When he revealed his identity, he was interrogated and beaten up. He came back and told me, “No relative can help us now. All loyalty is to the Angkar alone, who are the center of everyone’s life.” Pol Pot, Brother Number One in the Central Cambodian Communist Party, attended Catholic school in his youth; thus, the Khmer Rouge teachings were often based on distorted Bible verses such as “Love the Angkar with all your heart, all your soul and all your mind.” One day we went to the stream. The water was crystal clear and icy cold. We didn’t have any towels, only one pair of pants and they had become shorts filled with holes. To patch them up, we had to use rice bag fibers that itched terribly. In the river I took off my shirt and shorts, washed them, and kept them by the bushes in the water. I was hungry and prayed to the Lord. After I was done bathing, I took up my shirt and felt something moving in it. It was an arm-sized king prawn. The next day, while walking out of the stream I stepped on a fish and caught it. I wondered what to do with it. If I brought it back to camp I would have to share it with everyone and one fish wouldn’t go far among 300 people. I rolled the fish up in my scarf, tied it around my forehead, and smuggled it into the camp. I didn’t have access to the kitchen so my friend, who was appointed chef, cooked it for me. That evening I shared the fish among eight close friends. We were all lying down and passing it from one person to the other. “What is it?” they’d ask, and our response was always “Don’t ask. Just eat.” We had to eat with our scarves over our faces to cover the smell. Truly God is Jehovah Rophe, the Shepherd who feeds me. In the one year, three months and 13 days I was in prison, the Lord sowed the seed of a worshipper in me. I only knew hymns, as that was what we sang in church. So when there was a thunderstorm and it was raining cats and dogs, I would stand by the window and sing “How Great Thou Art” out loud in Khmer, English and French. I’d have a vision of the church of the multitudes worshipping with me, and the serenity of that vision comforted me. Once I had ringworms across my face. Every time it was going to rain they would get very itchy. But what disturbed me most was the effect they had on my looks. I tried all sorts of remedies, such as eating chicken with black legs. I tried using a certain tree’s sap, that was black like tar, and placed it all over my face. When it was dry and I peeled it off, my skin would look nice but the next day the ringworms would return. The number of prisoners dwindled daily. Soon, there were only 160 left. Those who were addicted to tobacco found life harder. They’d barter half of their plain porridge for a piece of tobacco. My friends died one by one. I was the only one who would volunteer to bury them. I’d wrap the dead body in a palm leaf mat, tie both ends, carry and bury it. Each time I’d pray, “Lord, this brother has died. I bury him with dignity. Who will bury me?” Soon I ran out of space to bury the dead, so I had to cremate my friend who had just died. I placed the body on a pile of firewood. As I did not have any lighter or flint, I cut a piece of bamboo shoot and put dry kapok from the cotton tree inside it. Then, with a broken ceramic piece and a broken blade, I started a fire and ignited the dry kapok. Midway while the body was being cremated, it started raining. The fire was put out, and my friend looked like a black man. The water reopened yesterday’s grave and flowed in. I decided to put my friend in there, and as I pried the body into the grave the water, all oily and smelly, splashed all over my face. I prayed to God to help me bear it. One day my limbs felt numb all over and I couldn’t move. The Lord spoke to me in a dream and told me, “You won’t die. You will survive for my purpose.” During the headcount, I did not join the queue. I had never missed one day of hard labor before. Those who did not work did not get a food ration. When my friend told the Angkar about my condition, the officer instructed me to make herbal tea for everyone instead. I boiled the tea in three big pots. There were some others who had caught small crabs and snails and were trying to grill them in the fire under the pots. Somehow, the pots collided and the water fell on the fire. The boiling steam burnt my body all over. I couldn’t open my eyes. I cried out, “Lord, take me home. I cannot take it anymore.” However, I had found favor with God and man. A top officer got the help of a former medical doctor. The doctor said to use fish sauce or toothpaste to relieve the pain. However, we had only salt. My friend ran to the headquarters to get some salt for the doctor, who chewed it in his mouth and spit the saliva all over my face. I became jerky and had muscle spasms, but I didn’t cry. The next morning, the doctor took some lpov (green pumpkin) or tralach (winter melon) leaves and mixed them with water buffalo dung into a paste. He put it on my face. It was itchy and dried quickly into a tight mask. That is how God healed me without modern medicine. The prisoner count went down to 127. The Lord had told me that only seven of my close friends would survive, so when the eighth friend passed away I knew I would soon be released. At midnight, my name was called. Normally, those who were called out at midnight never returned. They were interrogated and tortured … often to death. I told my friend to inform my home village that I had died. I gave him my shirt and pants and went out with only my krama tied around my waist. At that time my detention camp was under the Eastern Zone Party, which had become increasingly pro-Vietnamese and would eventually overthrow Pol Pot. I was brought to the military headquarters and had to face ten top officers. They asked me whether I spoke English. I said yes. They asked whether I was a Christian. I said yes. They had all the reasons to kill me. However, they said instead, “Give him a generous supper.” I thought they were fooling me with their generosity. Then I remembered Psalm 23 — “You prepare a table before me in the presence of my enemies.” After that the officers tuned their radios to the BBC World and asked me to translate the news for them. Then they gave instructions for the guards to take better care of me and to protect my life. A few days later I was released, together with the other 126 prisoners. It was the year 1977. I was evacuated together with hundreds of people from the East to an area near the Thai border, where I experienced the Killing Fields. The young people had to undergo a forced mass wedding, about 300 at a time, and were killed after that. Miraculously, my life was spared. I became the personal assistant to a Khmer Rouge leader. In February 1979, I returned to Phnom Penh and led an underground church. There I met Boury, a widow with 6 children. Her late husband was killed by the Khmer Rouge a few years before. We got married in 1980, and a year later the Lord blessed us with a baby girl whom we named Shalom (peace in time of troubles). In January 1985, I fled to a Thailand refugee camp with my wife and three daughters and remained there until March 1993. During that time we planted 15 churches, equipped 50 Christian leaders, and helped pastor a Vietnamese church in another nearby camp in Thailand. When the Paris Peace Accord was signed, we were welcomed back to Cambodia. It was in early October of 1993 that I first came to Malaysia. I was supposed to attend the International Fellowship of Intercessors in Manila, Philippines. I applied for my visa at the Philippines’ embassy in Malaysia and was advised to stay in the country. As a result, I stepped into the Sungei Way Subang Methodist Church (SSMC) in the middle of the church’s Prayer Day. That was how my partnership with SSMC began. Later that year the Lord connected me to another church in Malaysia, the New Life Restoration Center. I was just a returnee from the refugee camp, but I received the grace of giving from these churches. God did not wait. He started opening doors and putting the pieces of the puzzle together. As a result, three fruitful ministries have been established. These are the School of Practical Ministry Cambodia (SPMC) begun in 1994, the Living Hope in Christ Church (LHCC) begun in 1995, and the Institute of Church Planting Cambodia (ICPC) begun in 1998. Thus far, by June 2007, we’ve had nine graduating classes from the Institute of Church Planting Cambodia and these graduates have planted over 310 churches to date. Since 2010, we have been in partnership with the New Covenant Church (tNCC) and have planted another 60 churches as a result. The Living Hope in Christ Church has thus far birthed 42 daughter churches. Truly this is the work of the Holy Spirit. By God's grace, I served the Evangelical Fellowship of Cambodia (EFC) as Board Vice Chairman from 1996 to 2006. I have served in the Bible Society in Cambodia (BSC), and as Board Chairman since 2001. I have served as an Advisory Council Member for World Vision International Cambodia since 2004. I have served Ambassadors for Christ International (AFCI) Cambodia as National Director since 2001, and as Regional Director for AFCI Asia since April 2007.At an appropriate time in 2008, a new National Director will replace me at AFCI Cambodia.  God has a purpose for me and I have found His purpose in my life; I am to be a transformed person networking with others to help finish the Great Commission. As a broken man saved by God’s grace, I am to live for His purpose.

Family Book Store in Cambodia If you need resources such as bible, books, khmer hymn, CD, DVD, reaching materials, arts, gifts, other christian related products and so on,Family BookStore has them all. Family BookStore Address: No. 01, Jawaharlal Nehru (St. 215), 12155 Phnom Penh Mobile Phone: 012 952 800 Telephone:l023 883 071 E-Mail: fbs@camnet.com.kh