Date: 5/12/2014  តើអ្នកណាជាអ្នកបង្កើតមនុស្សមក?  ប្រសិនបើយើងឆ្លើយថា ឱពុកមា្ដយបង្កើត យើងនោះវាមានបញ្ហាខ្លះ ដូចជា សំនួរសួរថា តើអ្នកណា ជាអ្នកបង្កើត ឱពុកមា្ដយ ដើមគេបង្អស់នោះ? ។ ម្យ៉ាងទៀត មានឱពុកមា្ដយខ្លះ ចង់បានកូននិងគេ តែឥតមានកូនទេ បើឱពុកមា្ដយ ចេះបង្កើតកូនមែននោះ គួរតែបង្កើតឱ្យបានគ្រប់គ្នា ចំណែកអ្នកខ្លះទៀត ឥតចង់បានកូនទេ តែកូនចេះ កើតមកបន្ដគ្នា បញ្ឈប់មិនបាន។ ម៉្យាងទៀតឱពុកមា្ដយ មិនចេះ ដាក់ដៃជើង, ភ្នែកច្រមុះ, ខួរក្បាល និងប្រព័ន្ធ សរសៃ បា្រសាទ បេះដូង សរសៃឈាម និងអវៈយវៈ ប្រទាក់គ្នា រវីមរវាម តែមានសណ្ដាប់ធ្នាប់យ៉ាងអស្ចារ្យ បើនិយាយពី ឱពុកម្ដាយវិញ គាត់មិនបានដឹងថា ខ្លួនធ្វើអ្វីទេ (បើអ្នកដែលជា ឱពុកម្ដាយ ទើបដឹង ការនេះ ពិតប្រាកដ)។ ដូច្នេះគឺព្រះទេ ជាអ្នកធ្វើឱយការ ទាំងអស់ នេះបានកើតឡើង ព្រះបង្កើតរបស់មក ឱយរបស់នោះ បង្កើត កូនចៅវា     បន្ដទៀត ទាំងមនុស្ស សត្វ ព្រមទាំង រុក្ខជាតិ ផងទាំងពួង យើងដឹងការ ទាំងអស់នេះបាន ដោយសារ ព្រះបន្ទូល នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ របស់គ្រិស្ទាន។ ចំណេះចេះដឹង របស់មនុស្ស មានកម្រិត ទៅតាម ការខំប្រឹងរបស់ខ្លួន និងទៅតាមខួរ ដែលព្រះ បានកម្រិតឱយ។ បើមនុស្ស រៀនបើកឡាន នោះចេះតែបើកទេ បើមនុស្ស ចង់ចេះ ជួសជុលឡាន ត្រូវរៀន ពីសៀវភៅ ដែល ប្រាប់ពីគ្រឿង ម៉ាស៊ីន និងរបៀប វាទាក់ទងគ្នា និងដើរយ៉ាង ដូចម្ដេច? បើចង់ដឹងពីជីវិត ឱយច្បាស់ មនុស្សត្រូវតែរៀន បន្ថែម ដែលមានកត់ត្រាទុក ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយព្រះដែល បានបង្កើតមនុស្សមក។ បើមនុស្ស មិនស្គាល់ជិវិតខ្លួន ឱយច្បាស់ទេ នោះមនុស្ស មានអាយុខ្លីណាស់ គឺយ៉ាងចើ្រនបាន ១២០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះដោយឥតប្រកែកបានទេ ដូចអ្នក ដែលចេះបើកបរ ឡាន តែមិនចេះ ជួសជុលដូច្នោះដែរ តែឡានខូចហើយ គឺធ្វើអ្វី ក៏មិនកើតដែរ សូម្បីតែ ចុះរុញវា ឱយទៅមុខបាន ក៏គ្មានន័យ អ្វីដែរ។ ការស្គាល់ព្រះ ដែលបង្កើតខ្លួន ជាការសំខាន់ជាងអ្វី ទាំងអស់ ក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ។  កាលពីជាង៣០ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានច្រឡំថា ហេតុដូចម្ដចបានជាថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះ បើព្រះយេស៊ូកើតក្រោយព្រះពុទ្ធ ដល់ទៅ ជាង៥០០ឆ្នាំ ឯប៉ុណ្ណោះនោះ?។ តែតាមពិតព្រះ យេស៊ូវ មានតាំងពីមុន កំណើតផែនដីម្លេះ ព្រោះទ្រង់ហើយ ជាអ្នកបង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែនដី និងរបស់ សព្វសារពើរលើផែនដីផង។ ទ្រង់បានយាងចុះ ពីស្កានសួគ៌ មកកើតលើផែនដី ក្នុងសម័យគ្រិសករាជ (កាលពី២០០០ឆ្នាំមុន)នេះ គឺដើម្បី ពន្យល់មនុស្ស ឱយបានយល់ពីនគរព្រះ បង្ហាញថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត ព្រោះគ្រប់ ទាំងព្រះបន្ទូលទ្រង់ គឺពិតទាំងអស់, មួយទៀតគឺទ្រង់យាង មកដើម្បីសុគត ជំនួសបាបរបស់មនុស្ស ដែលនាំឱ្យស្លាប់ តែមនុស្សណា ដែលចង់រស់ នោះគឺត្រូវតែជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវ ព្រោះទ្រង់ ជាព្រះ ដែលបានសុគត ជួសមនុស្ស ឱ្យរួចពីបាប។ ប៉ុន្ដែមនុស្សគ្រប់គ្នាក៏នៅតែមាន សេរីភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការជ្រើសរើស ផ្លូវរបស់ខ្លួន ទៅអនាគតជាតិ ប៉ុន្ដែមានតែផ្លូវ របស់ព្រះទេ ដែលពិតប្រាកដ ព្រោះមានភ័ស្ដតាងត្រឹមត្រូវ ក្រៅពីនេះ គឺគ្រាន់តែជាយោបល់ របស់មនុស្ស ដើម្បីកំសាន្ដចិត្ដគ្នាប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគ្មានភ័ស្ដតាងណាមួយបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់ទាល់តែសោះ។   មនុស្សគួរ តែស្វែងយល់ បន្ថែមអំពីព្រះ ដើម្បីឱយ បានយល់អំពីជីវិតរបស់ខ្លួនដែលមានតម្លៃហួសប្រមាណ ហើយដែលអាចរស់នៅ អស់កល្បជានិច្ចផង។ កុំជឿ លើការបង្រៀន របស់មនុស្សដូចគ្នាឡើយ ព្រោះគេមិនស្គាល់ ជីវិតមនុស្ស ដូចជាព្រះទេ ដែលទ្រង់ បានបង្កើតមនុស្សមក នោះឡើយ ព្រោះទ្រង់ ដឹងគ្រប់ទាំងសរសៃសក់ នៅលើក្បាល របស់ មនុស្សមា្នក់ៗ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ លោកុប្បត្ដ ១៖២៦ ទ្រង់​ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ចូរ​យើង​ធ្វើ​មនុស្សឲ្យ​ដូច​ជា​រូប​យើង ឲ្យ​មាន​ភាព​ដូច​យើង ហើយ​ឲ្យ​មាន​អំណាច​លើ​ត្រី​សមុទ្រ សត្វ​ហើរ​លើ​អាកាស និង​សត្វ​ជើង​៤​ដែល​នៅ​លើ​ផែនដី​ទាំង​មូល ព្រម​ទាំង​សត្វ​លូន​វារ​ដែល​វារ​នៅ​លើ​ផែនដី​ផង  យើងខ្ញុំនិងមានអំណរណាស់ ដើម្បីជួយពន្យល់ បងប្អូនអំពីព្រះ បើបងប្អូន មានសំនួរ  ព្រោះរឿងជីវិតនិងរឿងព្រះជារឿងអាថ៎កំបាំងណាស់។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ... www.cambodiancc.org  

 Date: 10/28/14                                                                        ល្បោយជីវិត                      ពាក្យចាស់ពោលថា នំបញ្ចុក ឆ្ងាញ់នឹងល្បោយ ចំណែកជីវិតមនុស្ស ក៏មានល្បោយ របស់វាដែរ ប៉ុន្ដែអ្នកខ្លះ ដាក់ល្បោយច្រើនហួស នាំឱ្យឈឺពោះ រាករូសស្លាប់ក៏មាន។ អ្នកមានច្រើនណាស់ដែល មានបញ្ហាជីវិតដោយសារ តែល្បោយជីវិត សប្បាយហួស របស់ ខ្លួន ចំណែកឯអ្នកក្រខ្លះវិញ រកតែទឹកសម្ល ស្រូបនំបញ្ចុកមិនបានផង បាននំខ្វះទឹក បានទឹកខ្វះនំ ក៏ចេះតែរស់ទាំងត្រដរទៅ។ តែរឿងមួយដែលដូចគ្នា នោះគឺ ទាំងអ្នកដែល មានល្បោយ នឹងអ្នកអត់ល្បោយ ទទួលទានយូរៗទៅ ស្បែកជ្រួញដូចគ្នា ហើយក៏ឈឺស្លាប់ទៅដូចគ្នា ហើយខ្ញុំក៏ជឿប្រាកដថា ដូច្នេះមែនដែរ។  តែម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំឮគេថា បើជឿព្រះយេស៊ូវ នោះនឹងបានរស់ឡើងវិញ ហើយបានឡើង ទៅស្ថានសួគ៍ផង។ នៅពេលដែល ខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរ ព្រះយេស៊ូវ ក៏មានព្រះបន្ទូលថា ដូច្នេះដែរ ទ្រង់ក៏ជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ផងដែរ។ លើសពីនេះ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលមកក្នុងចិត្ដ ដ៏ពិតប្រាកដផងដែរ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំត្រូវតែខំជឿ ពីការនេះ ឱ្យអស់អំពីចិត្ដ ព្រោះដូចជា គ្មានផ្លូវណាទៀតសោះ អ្នកខ្លះគេថា ខ្ញុំឆ្កួត តែថា គ៏ថាចុះ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចស្លាប់ ខ្លាចខ្មោច ខ្លាចក្លាយជាប្រែត ហើយក៏ខ្លាចស្ថាន នរកខ្លាំងណាស់ ផង។ ដូច្នេះទោះ អ្នកណាថា អីក៏ថាចុះ ឱ្យតែខ្ញុំបាន រស់ឡើងវិញ ទៅស្ថានសួគឺ នោះខ្ញុំលែងខ្វល់ហើយ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំ ក៏ឥតមានខាតអ្វីសោះផងដែរ។ ប៉ុន្ដែបើបងប្អូនណា មានផ្លូវប្រសើរជាងនេះ សូមបា្រប់ខ្ញុំផង តើបងប្អូនដឹងថា យើងត្រូវ ទៅទីណាទៀតទេ ក្រោយពីស្លាប់ពី ផែនដីនេះទៅ? ប៉ុន្ដែបើ បងប្អូន គ្មានផ្លូវទេ ហើយខ្លាចស្លាប់ដូចខ្ញុំដែរ គួរតែមកតាមខ្ញុំ គ្រាន់បានជាគ្នា។ ខ្ញុំគ្រាន់ តែដឹងថា ស្ថាន នរក មិនមែនជារឿងប្រឌិត រឿងកំប្លែងទេ។ បងប្អូនអើយ សូមកុំបង្អង់ នាំឱ្យហួសពេល។ បងប្អូនអើយ ទោះតែបងប្អូន ជ្រើសរើសមិន ទទួលជឿទ្រង់ ក៏គ្មានអ្វីផ្លាស់ប្តូរ សំរាប់ទ្រង់ឡើយ គឺទ្រង់នៅតែព្រះដដែល តែបងប្អូន ទេ ដែលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ គឺទ្រង់នឹងប្រទានសិទ្ធ ឱ្យបានជាកូនព្រះដើម្បី គឺបានក្លាយ ជាពូជសាសន៍នៃស្ថានសួគ៍ ពេលស្លាប់ពីផែនទៅ នោះនឹងមានសិទ្ធចូល ស្ថានសួគ៍។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ។

  អត្ថបទព្រះបន្ទូល  4/19/2013                                                      អ្វីទៅដែលហៅថាសេរីភាពពិតប្រាកដ? ពាក្យថា សេរីភាពនេះ អ្នកណាក៏ធ្លាប់ ឮដែរ ព្រោះមនុស្សមា្នក់ៗ ចង់បាន សេរីភាពនេះណាស់។ ប្រសិនណា បើយើងលើកសំនួរមួយថា តើអ្វីទៅដែលហៅថា សេរីភាព? តើមនុស្សដែលរស់ក្នុង ពិភព លោកសេរីភាព មានសេរីភាព ឬទេ? អ្នកដែលរស់នៅក្នុង ប្រទេសលោកសេរី គេបាននិយាយថា "រដ្ឋាភិបាល របស់គេ ឆក់លុយរាស្រ្ដ មិនចាំបាច់ ប្រាប់មុនទេ ហើយមិនចាំបាច់ ទាំងលូកហោប៉ៅ រាស្រ្ដផង គឹគេស្កាត់ ហូតពន្ធ មុនលុយ ដល់ដៃ កម្មករ គឺគេកាត់តាក់ រាស្ដ្រពីថៅកែតែម្ដង រាស្រ្ដគ្មានសិទ្ធតវ៉ាទេ នេះជាសេរីភាពឬ? ឬមួយម្យ៉ាងទៀត តើមនុស្ស ដែលមាន សេរីភាព អាចចេះ តែធ្វើអ្វី តាមតែចិត្ដ ខ្លួនទៅឬ? ប្រសិនបើ ដូច្នោះមែន នោះប្រាកដ ជាបង្កើន ការ ច្របូកច្របល់ ជាងសព្វថ្ថៃនេះ ទៅទៀត។ ដូច្នេះសេរីភាព នេះ ប្រាកដជាមាន ព្រំដែន របស់វា។ និយមន័យមួយបាន និយាយថាសេរីភាព របស់មនុស្សម្នាក់ គឺគេអាច លើកដៃ ទាំងពីរ របស់គេ សន្ធឹង ហើយបង្វិល ជុំវិញខ្លួនគេ រហូតទៅទល់ នឹងចុង ម្រាមដៃ មនុស្សម្នាក់ ទៀតក្នុងបំណង ដូចគ្នាគឺចង់និយាយថា សេរីភាព នោះមានព្រំដែន កុំអោយប៉ះ សិទ្ធសេរីភាព អ្នកជិតខាង។ ទំនាស់, ជម្លោះ, សង្រ្គាម គឺកើតមក តែពីការ ឈ្លានពាន ព្រំដែន នៃសេរីភាព នេះឯង ទោះដោយ ចេតនា ឬអចេតនាក្ដី។ បក្សា បក្សីវាមាន គ្រប់ទាំង សេរីភាព ហើរលើអាកាស ក៏ពិតមែន តែវាមិនអាច ហើរចូលផ្ទះ ព្រានព្រៃ បានឡើយ។ ចំណែកឯត្រីក្រឹម ដែលចិញ្ចឹម ក្នុងផ្ទះវិញ ក៏មានសេរីភាព របស់វា តែក្នុងធុង កញ្ចក់ ប៉ុណ្ណោះ បើវាចង់លោត ចេញក្រៅ មកលេង ជាមួយឆ្មារ ខាងក្រៅ នោះប្រាកដ ជាអន្តរាយ ជីវិត មិនខាន ឡើយ។ដូច្នេះសេរីភាព ពិតប្រាកដ គឺសេរីភាពមួយ ដែលធ្វើអ្វីៗបាន ដោយអំណរ ក្នុងរង្វង់ ការពារធានា សន្តិសុខ ដល់ជីវិត របស់យើង។ព្រះដែលបង្កើតមនុស្សមក បានផ្តល់នូវ សេរីភាព មួយដ៏ ពេញលេញ ដល់មនុស្ស ដោយគូររង្វង់ព្រំដែន សន្តិសុខ អោយមនុស្ស ជ្រើសរើស រស់ក្នុង រង្វង់នោះ ឬមួយ ក៏ហួស រង្វង់នេះ គឺ ឬមួយរស់ អស់កល្បក្នុងសេរីភាព ដោយ ស្តាប់ បង្គាប់ទ្រង់ ឬមួយចង់រស់ក្នុងសេរីភាព ដែលគ្មាន ព្រំដែន គឺដោយតំរេះ បា្រជ្ញាខ្លួនឯង ដោយបដិសេដ្ឋទ្រង់ ហើយអន្ដរាយ ដល់ជីវិត? ដូចបាន ចែងទុកក្នុង ព្រះគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក ២ "៩ ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​ដី​ដុះ​គ្រប់​អស់​ទាំង ​ដើម​ឈើ​ដែល​ គួរ​ពិចពិលរមឹលមើលហើយ​សំរាប់ ​ជា​អាហារ​ផងក៏​ដាំ​ដើម​ជីវិត​នឹង​ដើម​សំរាប់​ដឹង​ខុស​ត្រូវនៅ​កណ្តាល ​សួនច្បារ​នោះ​ដែរ។ ១៦ ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​បង្គាប់​ទៅ​អ័ដាម​ថាឯង​នឹង​ស៊ី​ផ្លែ​ទាំង​អស់​ក្នុង​សួនច្បារ​នេះ​បាន​តាម​ចិត្ត ១៧ តែ​ឯ​ត្រង់​ដើម​ដឹង​ខុស​ត្រូវនោះ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​ស៊ី​ផល​ឡើយ ដ្បិត​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​ដែល​ឯង​ស៊ីនោះ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់​ជា​មិន​ខាន។"ព្រះទ្រង់ត្រឹមគ្រាន់ហាមប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ថែមទាំងប្រាប់ ពីផលវិបាក នៃការ មិនស្ដាប់បង្គាប់ នោះផង។ មនុស្សដំបូង បានជ្រើសរើស យកសេរីភាព ដោយពឹងផ្អែក លើប្រាជ្ញា របស់ខ្លួន មិនចាំបាច់ ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះឡើយ ដូច្នេះហើយបាន ជាមនុស្ស ត្រូវស្លាប់ ក្នុងសេរីភាព របស់ខ្លួន តែសេចក្ដី ស្លាប់ នោះព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បាន សុគតជំនួសរួចហើយ ដើម្បីអោយមនុស្ស មាន ជម្រើស សេរីភាពនេះ ជាថ្មីទៀត តើគួរជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ជាព្រះដ៏ពិត ដែលសុគតជួស បាបយើងដើម្បី អោយជីវិតរស់ អស់កល្ប ឬមួយបន្ដសេរីភាព ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ នេះ តទៅទៀត? មើល៍ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សបាន រស់ក្នុងសេរីភាព ឥតព្រំដែន អ្នកខ្លាំងរស់ ហើយឡើង ធ្វើធំ ឬស្ដេច ចំណែក ឯអ្នកខ្សោយ ហើយចាញ់ត្រូវតែរស់ នៅក្រោមចំណុះគេ។ លោក ឆល៍ ដរ៍វិន ជាអ្នកបង្កើត ទ្រិស្ដី មហាបន្ទុះ (The Big Bang Theory) មានម្ដងលោកបាន និយាយថា៖ "ផែនដីនេះ បង្កើតឡើង សម្រាប់ អ្នកខ្លាំងហើយឈ្នះ បើខ្សោយ ហើយចាញ់គេ ត្រូវរស់នៅជាឈ្លើយ ឬខ្ញុំកញ្ជះគេ។" ដូច្នេះហើយបាន ជាមនុស្ស រស់ទាំងខំប្រឹង ត្រដរ ដើម្បី ឈ្នះ ឬបានជោគជ័យ តែជាអកុសល ទាំងអ្នកឈ្នះ នឹងអ្នកចាញ់ផង ត្រូវរស់ក្នុងសេចក្ដី អន្ដរធានជា យថាហេតុ គឺជីវិត នេះត្រូវវិនាសបង់ ជាស្ថាបពរ បើមិនស្គាល់ សេចក្ដីពិត គឺការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ទេនោះ ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៨ បាននិយាយថា៖ "៣១ នោះ​ព្រះយេស៊ូវ ​មាន​ព្រះបន្ទូល ទៅ​ពួក​សាសន៍ ​យូដា​ដែល​ជឿ​ ដល់​ទ្រង់​ថា បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា ​នៅ​ជាប់​ក្នុង ​ពាក្យ​ខ្ញុំនោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​សិស្ស​ខ្ញុំ​មែន ៣២ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​សេចក្តី​ពិតហើយ​សេចក្តី​ពិត​នោះ​នឹង​ប្រោស ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា ​បាន​រួច"។ បានរួចនេះ គឺរួចពីសេចក្ដីស្លាប់ សេចក្ដីពិត គឺតួអង្គ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ជាព្រះដ៏ពិតដែលអាច ប្រោស យើង អោយរស់ មានជីវិតដ៏នូវអស់កល្បជានិច្ច។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ួហានជំពូក១៤ ថា " ៦ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គាត់​ថា ខ្ញុំ​ជា​ផ្លូវ ជា​សេចក្តី​ពិតហើយ​ជា​ជីវិត បើ​មិន​មក​តាម​ខ្ញុំ នោះ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ទៅ​ឯ​ព្រះវរបិតា ​បាន​ឡើយ។ គួរតែសម្រេចចិត្តអោយហើយ ទាន់ឱកាស នៅមាន ការសម្រេចចិត្ដនេះ ជាសេរីភាព របស់បងប្អូនហើយ។ ព្រះទ្រង់ សព្វព្រះហឬទ័យ អោយមនុស្ស ចូលនគរ ស្ថានសួគ៍ របស់ទ្រង់ដោយឥត បង្ខំគឺ ដោយសេរី នេះឯង។ សូមសេចក្ដីពិត អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ បានប្រទានពរដល់ អស់លោកបងប្អូន អោយបានស្គាល់ នូវជីវិត ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។  

សួរស្តីបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ!​​ ខ្ញុំកំពុងតែរៀបលក្ខនិ្តក:ក្រុមជំនុំម។​​​​ តើមានអ្នកណាមានការចាប់អារម្មណ៍ជួយរៀបចំកម្មវីធីនេះឬទេ? លក្ខនិ្តក: ក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទ ប្រវត្តិក្រុមជំនុំ គោលនៃសេចក្តីជំនឿ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះដ៏ពិតមានតែមួយគត់ ព្រះនោះជាព្រះដែលបានបង្កើតពិភពលោកនេះ ។ យើងជឿថាទ្រង់បានបង្ហាញ មនុស្សអំពីការឋិតថេរ និងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ តាមរយៈសកលលោកដែលព្រះបានបង្កើតនេះ ព្រមទាំងសេចក្តីពិតដែលមានកត់ទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរព្រះយេស៊ូវ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា មនុស្សលោកបានប្រព្រឹត្តបាប ប្រឆាំងនឹងព្រះ ។ មនុស្សជាតិរាល់ថ្ងៃ មិនគោរពថ្វាយបង្គំ ហើយបំរើព្រះអង្គទេ ។មនុស្សលោកទាំងអស់គ្នា មិនបានស្តាប់បង្គាប់បញ្ញាត្តិរបស់ទ្រង់ទេ ។ ដូច្នេះហើយយើងទាំងអស់គ្នាសមនឹងទទួលការរងទុក្ខវេទនារៀងរហូត បន្ទាប់ពីយើងចូលមរណៈភាព។ ការឈឺចាប់ និងសេចក្តីស្លាប់ទាំងអស់ដែលមានរាល់ថ្ងៃជាលទ្ធផលបាបមនុស្សលោក។ ចាប់ទាំងពីគ្រាដំបូងមនុស្សតែងតែបង្ខូចពិភពលោក ដែលព្រះបានបង្កើតនេះ ហើយចេះតែគោរពវិញ្ញាណអាក្រក់ និងព្រះផ្សេងទៀត មិនព្រមគោរពព្រះដ៏ពិតនោះទេ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា មនុស្សជាតិសង្គ្រោះខ្លួនឯងមិនបានទេ ។ គ្មានបុគ្គលម្នាក់សង្រ្គោះខ្លួនអោយ រួចពីការរងទុក្ខវេទនាដែលសមនឹងទទួលនោះបានទ្បើយ ។ គ្មានផ្លូវសាសនា ឬទស្សនៈវិជ្ជាណារបស់មនុស្សដែលជួយសង្រ្គោះ ឲ្យរួចពីការកាត់ទោសនោះបានទេ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះដ៏ពិត ពេញដោយភាពមេត្តា និងសេចក្តីស្រទ្បាញ ដល់ម្ល៉េះ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយ អោយយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ចាប់កំណើតជាមនុស្សដើម្បីបើកផ្លូវសង្រ្គោះរួចពីទោសបាបអោយយើង ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានោះឯង ។ ទ្រង់ប្រសូត្រមកក្នុងភាពបរិសុទ្ធ បានគោរពអស់ទាំងបញ្ញាត្តិ របស់ទ្រង់ក្នុងភាពជាមនុស្ស ហើយបានផ្ទុកបាបរបស់យើង ក្នុងរូបកាយរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ។ គឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវទេ ដែលយើងផ្សះផ្សាជាមួយនឹងទ្រង់បាន ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា នៅថ្ងៃទី៣ ព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ទ្បើងវិញ ទាំងរូបកាយ ។នៅពេលនោះទ្រង់សំដែងអោយយើងឃើញជ័យជំនះរបស់ទ្រង់ទៅលើអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់ ។ ព្រះអង្គបានទ្បើងស្ថានសួគ៌វិញ នៅទីនោះទ្រង់រងចាំលើកលែងទោសអោយអស់អ្នកណាដែលដឹងខ្លួន លូនតួរបាបហើយស្រែកហៅទ្រង់ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ ។ អ្នកណាដែលកែប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គពិតជាអត់ទោសបាបអោយ និង ប្រទានមរដកនៅស្ថានសួគ៌ផងដែរ ។ នៅពេលឥទ្បូវនេះ នៅពេលដែលយើងទើបជឿ ព្រះអង្គប្រទានពរ អោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកសន្ថិតនៅក្នុងយើង ។ នៅពេលអ្នកជឿចូលមរណៈភាពវិញគាត់ទ្បើងទៅស្ថានសួគ៌នៅជាមួយព្រះ ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្លួនរួចទៅហើយ ។យើងឈប់ថ្វាយបង្គំ ឬ គោរពព្រះឯទៀតហើយ ។ យើងយល់ហើយថា ដើរផ្លូវពីរក្នុងពេលតែមួយមិនបានទេ ។ យើងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកដើម្បីបង្ហាញអ្នកដ៏ទៃទៀតថា យើងបានសម្រេចចិត្តជឿលើព្រះយេស៊ូវរួចហើយ ។ ពិធីនោះបញ្ជាក់ថា យើងមានបំណងដើរតាមព្រះអង្គ ហើយមានចិត្តអោយស្មោះត្រង់ នឹងទ្រង់រហូតដល់ស្លាប់ ឬព្រះអង្គយាងមកម្តងទៀតមុន ។ សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសង្រោះយើង ហើយរាប់យើងជាកូនរបស់ព្រះអង្គ លទ្ធផលយើងដឹងគុណដល់ទ្រង់វិញ ដោយសេចក្តីស្រទ្បាញ់ និងការបំរើដល់ព្រះ ។ ព្រះបានប្រទានអំណោយទានមួយដ៏ពិសេសដល់យើង ដើម្បីជួយយើងលូតលាស់ហើយមានជំនឿរឹងមាំ ។ អំណោយទាននោះគឺក្រុមជំនុំនៃអ្នកជឿតាមតំបន់ ។ ព្រះមិនចង់អោយអ្នកជឿខំដើរតាមព្រះម្នាក់ឯងទេ ប៉ុន្តែបើសិនជាមានគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ យើងជួយពង្រឹងជំនឿគ្នាទៅវិញទៅមកបាន ។ ព្រះហឬទ័យទ្រង់គឺ អោយអ្នកជឿលើព្រះតាមតំបន់ព្រមព្រៀងគ្នាដើរតាមទ្រង់ ។ ________________________________________ I. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ថា ភាពជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំមានតំលៃ ហើយមានន័យជ្រៅ ។ មានតែអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវពិតដែលបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកនោះ អាចក្លាយជាសមាជិកក្រុមជំនុំបាន (កិច្ចការ ២:៤១-៤២) ។ មានតែអ្នកណាមានចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវដែលគួរតែមានភាពជាសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំតាមតំបន់ ។ អ្នកដែលបែរទៅរកផ្លូវបាបនៃជីវិតចាស់មិនអាចមានភាពជាសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំបន្តទៅទៀតបានទេ ។ II. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទចង់ដើរតាមព្រះយេស៊ូវក្នុងភាពជាសមាជិកនូវក្រុមជំនុំនេះ ។ ដូច្នេះ យើងព្រមព្រៀងនាំគ្នា ស្រទ្បាញ់ព្រះ និងអ្នកដ៏ទៃ ។ បញ្ញាត្តិរបស់ព្រះដែលសំខាន់ជាងគេគឺ ស្រទ្បាញ់ព្រះអម្ចាស់អស់ពីចិត្ត។ បញ្ញាត្តិរបស់ទ្រង់សំខាន់ជាងគេទី២គឺ ស្រទ្បាញ់អ្នកជិតខាងដូចជាខ្លួនឯង (ម៉ាថាយ ២២:៣៤-៣៩) ។ សេចក្តីស្រលាញ់ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសំរាប់ក្រុមជំនុំ (យ៉ូហានទី១ ៣:១១-១៨)។ III. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទព្រមព្រៀងនាំគ្នាសម្លាប់និស្ស័យសាច់ឈាម គឺជាអំពើបាបដែលយើងធ្លាប់ប្រព្រឹត្តក្នុងជីវិតចាស់ ។ យើងរាល់គ្នាត្រូវចាត់ទុកថា ខ្លួនបានស្លាប់រួចផុតពីអំណាចបាបហើយ(រ៉ូម ៦:១០-១៩) ដូច្នេះហើយយើងខ្ញុំមានឆន្ទ:ផ្លាស់ចេញពីផ្លូវបាបដូចជា : អំពើអសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ សេចក្តីស្មោកគ្រោក ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ មន្តអាគម សេចក្តីសំអប់ ការឈ្លោះប្រកែក សេចក្តីច្រណែន កំហឹង ការប្រឆាំង ការបែកបាក់ បក្សពួកនិយម ស៊ីផឹកអ៊ូអែ សេចក្តីភូតភរ ការលួច ការលេងល្បែងស៊ីសង ។ ល។ (អេភេស៊ូរ ៤:១៧-៥:៦, កាទ្បាទី ៥:១៩-២១) ។ យើងដឹងថាអ្នកណាដែលបន្តរស់នៅក្នុងផ្លូវបាបទាំងនេះ នឹងគ្មានចំណែកនៅក្នុងនគររបស់ព្រះទេ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១; កាទ្បាទី ៥:២១; អេភេស៊ូរ ៥:៥-៧) ។ • ឥឡូវនេះយើងទាំងអស់គ្នាជាគ្រីស្ទានត្រូវជាព្រះវិហាររបស់ព្រះវិញាណបរិសុទ្ធ ដូច្នេះយើងមិនត្រូវខ្លាចព្រះណាឬអំណាចណាទៀតឡើយ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៦¬-១៧; ៦:១៩-២០; យ៉ូហានទី១ ៤:៤;៥:១៨-២១)។ពីមុនយើងរាល់គ្នាបរិភោគម្ហូបសែន តែឥឡូវនេះយើងបរិភោគនំបុ័ងនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ(កូរិនថូសទី១ ១០:១៤-២២)។ IV. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ព្រមថា ជាការចាំបាច់ដែលអ្នកជឿលើព្រះអង្គមិនគួរតែផឹកឬប៉:ពាល់ដល់គ្រឿងស្រវឹង ពីព្រោះការផឹកស្រាជាការគ្រោះថ្នាក់មួយដែលអារក្សសាតាំងតែងតែប្រើប្រាស់ដើម្បីបំផ្លាញ់មនុស្ស។ យើងព្រមគ្នាក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវផ្ដាច់ស្រាពីព្រោះយើងកោតខ្លាចទ្រង់ (សុភាសិត ២៣:២៩-៣៥; កាឡាទី ៥:១៩-២១)។ យើងផ្ដាច់ស្រា ដើម្បីសំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងព្រះទៅកាន់អ្នកជឿថ្មី ក្រែងលោគំរូមិនល្អរបស់ យើងនាំគេ ទៅផឹកហើយធ្វើបាប(រ៉ូម ១៤; កូរិនថូសទី១ ៨-១០)។ មួយទៀត យើងមិនផឹកស៊ីជាមួយគេដើម្បីកុំឲ្យបង្ខូច កិត្តិនាមរបស់ព្រះអង្គនូវចំពោះលោកីយ (ពេទ្រុសទី១ ២:៩-១៧)។ V. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទជឿថា យើងត្រូវនាំគ្នារស់នៅជាមនុស្សថ្មីដែលមានសេក្តីសុចរិត និងសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់សេចក្តីពិត ។ ជីវិតថ្មីក្នុងព្រះអង្គមានន័យថា យើងត្រូវរៀន អោយដើរបែបគួរនឹងទ្រង់ ។សេចក្តីស្រទ្បាញ់ អំណរ សេចក្តីសុខសាន្ត សេចក្តីអត់ធ្មត់ ចិត្តស្លូតបូត និងភាពស្មោះត្រង់ ។ល។ ជាគោលបំណងរបស់យើង។ ផ្លូវរបស់ព្រះយេស៊ូវជាផ្លូវនៃសេចក្តីពិត ការឥតទោស ភាពបរិសុទ្ធ និងការអាណិតអាសូរ ។ នៅពេលដែលព្រះផ្តល់ជីវិតថ្មីអោយយើង ទ្រង់ចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកគង់នៅក្នុងយើងម្នាក់ៗ ដើម្បីជួយយើងអោយមានការផ្លាស់ប្រែ ប្រយោជន៍អោយមានភាពបរិសុទ្ធកាន់តែច្រើនទ្បើងៗក្នុងការប្រព្រឹត្ត (កាឡាទី ៥:២២-២៤; អេភេសូរ ៤:២៥-៣២; កូឡូស ៣:៥-១៥)។ VI. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីប្រកបគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំសំខាន់ណាស់ពីព្រោះនៅពេលដែលយើងប្រជុំគ្នា យើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអោយមានសេចក្តីស្រទ្បាញ់ និងការប្រព្រឹត្តល្អ (ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥)។ ដូច្នេះយើងស្រុះស្រួលដោយស្មោះត្រង់ចូលរួម តាមពេលវេលាដែលក្រុមជំនុំញែកប្រជុំគ្នានោះ ។ អ្នកដ៏ទៃខ្លះប្រហែលស្អប់យើងដោយព្រោះជំនឿជឿលើព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាក្រុមជំនុំតាមតំបនគឺជាគ្រួសារថ្មីមួយសំរាប់យើងដែរ (យ៉ូហានទី១ ៣:១-៣;១៣-១៤; ៥:១-៣)។ កិច្ចការចំបាច់របស់ក្រុមជំនុំគឺ រៀនព្រះគម្ពីរ ប្រកបគ្នា រួមគ្នាពិសារពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ហើយអធិស្ថានជាមួយគ្នាជាក្រុម (កិច្ចការ ២:៤២)។ • សមាជិក ក្រុមជំនុំនរណាម្នាក់ដែលមើលងាយ ដល់តំលៃនៃសមាជិកភាព ដោយមិនចូលរួមយូៗទៅ អ្នកនោះនឹងត្រូវបំបាត់សមាជិកភាពក្នុងក្រុមជំនុំ(យ៉ូហានទី១ ២:១៩)។ អ្នកណាដែលទៅនៅឆ្ងាយពីក្រុមជំនុំលែងមានសមាជិកភាព ពីព្រោះអ្នកនោះត្រូវការចូល ជាសមាជិកនូវក្រុមជំនុំមួយទៀតតាមតំបន់ដែលគាត់រស់នៅរាល់ថ្ងៃវិញ។ បើសិនជាគាត់ទ្រលប់មកនៅ ជិតយើងវិញ នោះគាត់អាចទទូលសមាជិភាពក្នុងក្រុមជំនុំយើងឡើងវិញបានដែរ។ VII. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ព្រមថា ត្រូវជួយដាស់តឿនហើយកែតម្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក (កាឡាទី ៦:១-២) ។ បើសិនជាមានអ្នកជឿមួយចាប់ផ្តើមប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវនៃអំពើបាបពីជីវិតចាស់របស់ខ្លួន ដូចជាអំពើបាបដែលត្រូវមានកត់ទុកនៅឃ្លាខាងលើនោះ អ្នកនោះត្រូវតែប្រែចិត្តប្រព្រឹត្តតាមព្រះអម្ចាស់វិញ។ បើមិនដូច្នេះទេ ក្រុមជំនុំនឹងធ្វើតាម ម៉ាថាយ១៨:១៥-២០ ដើម្បីនាំ គាត់កែខ្លួន។ បើអ្នកនោះមិនកែខ្លួនតាមទេ គាត់លែងជាសមាជិកភាពរបស់ក្រុមជំនុំរហូតដល់អ្នកនោះ បន្ទាបខ្លួនចំពោះព្រះអង្គវិញ(កូរិនថូសទី១ ៥:១៩-២៣; ថែស្សាលូនីចទី១ ៣:១៣-១៥)។ ដូចគ្នាដែរនូវចំពោះអ្នកណាដែលនាំមេរៀនមិនពិតចូលមកក្នុងក្រុមជំនុំ។ ក្រុមជំនុំមិនអាចប្រកបជាមួយគ្រូខុសឆ្គងបានដែរ ពីព្រោះក្រុមជំនុំជាសសរទ្រូង និងជាគ្រឹះនៃសេចក្តីពិត (យ៉ូហានទី២ខ៧-១១; រ៉ូម ១៦:១៧-១៨; ទីតុស ៣:១០-១១)។ VIII. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទត្រូវទទួលការណែរនាំពីអ្នកដឹកនាំ ដែលក្រុមជំនុំ បានតាំងទ្បើងអោយនាំ (ហេព្រើរ ១៣:១៧)។ គ្រូគង្វាលជាអ្នកដែលព្រះអង្គបានតាំងទ្បើងដើម្បីបង្រៀន ហើយមើលថែព្រលឹងរបស់យើងរាល់គ្នា ។ ដូច្នេះសមាជិកក្រុមជំនុំម្នាក់ៗត្រូវចុះចូល នឺងអ្នកទាំងអស់នោះ (អេភេសូរ ៤:១១-១៦; ពេទ្រុសទី១ ៥:១)។ បើគ្រូណែនាំតាមព្រះគម្ពីរ យើងត្រូវតាមលោក ប៉ុន្តែបើសិនជាលោកណែនាំផ្សេងៗពីព្រះគម្ពីរ ក្រុមជំនុំមិនគួរតាមគាត់ទេ ។ IX. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ដឹងថា ជាការចាំបាច់ដែលយើងអោយកូនយើងក្នុងក្រុមជំនុំទៅរៀបការជាមួយតែអ្នកជឿលើព្រះដូចគ្នាទេ ដើម្បីគោរពទ្រង់ ហើយថែរក្សាជំនឿរបស់កូនខ្លួនយើង (កូរិនថូសទី១ ៦:១៤-១៦; ៧:១៩)។ X. សមាជិកនៃក្រុមជំនុំមរដកនៃព្រះគ្រីស្ទយល់ថា គ្មានសមាជិកម្នាក់ណាដែលមានសិទិ្ធប្រើការប្រជុំ ជាកាល:ទេស:ដើម្បីផ្សាយឬបង្ខំគេអំពីនយោបាយបានទេ។ ក្រុមជំនុំត្រូវការពារសិទិ្ធសមាជិក ជាពលរដ្ឋុ។ អ្នកជឿលើព្រះអង្គត្រូវនាំគ្នាគោរពរដ្ឋាភិបាល (រ៉ូម ១៣:១-៧) យើងទាំងអស់គ្នា ជាសមាជិកក្រុមជំនុំព្រះយេស៊ូវ ព្រមព្រៀងគ្នាឲ្យដើរតាមលក្ខនិ្តក:នេះក្នុងព្រះជាម្ចាស់។

We just launched a website in order to make the available Christian resources in the Khmer language more easily accessible. For those of you who live in Cambodia or know someone who does, please spread the word and share this website with your friends. And if you know of additional resources – register to add them! Visit the Cambodian Christian Resources website here!

ព្រះគម្ពីរខែ្មរ​អាចអានបាន បើកុំព្យូទ័រអ្នកមាន ខ្មែរយ៉ូនីកូតសូមមើលទីនេះ       http://biblecambodia.org/khov54/          http://biblecambodia.org/khsv/​​​  (new version)  

Fix Our Eyes on Jesus Hebrews 12:2 “Let us fix our eyes on Jesus, the author and perfecter of our faith, who for the joy set before him endured the cross, scorning its shame, and sat down at the right hand of the throne of God” (Hebrews 12:2).   The Prayer of Jabez This little book of Bruce Wilkinson is all about a forgotten man of the Bible named Jabez and his amazing prayer. In a very few pages Bruce Wilkinson explains how to pray this prayer and unleash the power of God’s blessing in your life. I can testify that no book I’ve read in recent years has been so helpful in my own prayer life. I believe every person in our congregation would benefit by reading it. I believe it because I started to pray that prayer in the 90s and you all can see what is now to our congregation: a beautiful facility here and many churches in Cambodia.   I also believe that God has important things for us to do in the days ahead. As I have sought the Lord on behalf of our church, I have felt impressed that we should expand our ministry in the coming years.   I. Our Focus “Let us fix our eyes on Jesus, the author and perfecter of our faith” (Hebrews 12:2a). The word “fix” comes from a Greek word that has the idea of concentrating your gaze. It means to look away from other things so that you can focus all your attention on one object. It is the picture of a lost child walking alone down a carnival midway, enthralled by the lights and sounds and smells. Her eyes flit this way and that. She doesn’t even realize that she is danger. Suddenly through the din she hears her mother’s voice. Looking up, she sees her mother calling for her to come. With her eyes now fixed on her mother, she walks straight ahead, ignoring everything else. Soon she is safe by her mother’s side. In the same way a coach will tell his runners, “When the gun sounds, start running as hard as you can. Don’t look back. Don’t look around. Keep your eyes on the finish line and keep on running.”   To fix our eyes on Jesus requires a holy habit of soul. It demands a continuous and sustained action, like a mariner in rough seas watching his compass to make sure he stays on course. This touches all that we do and asks us to consider how we use our time. What fills your gaze? Is it Jesus? How could it be anything else?   Illustration: Many years ago a woman climbed to the top of Angkor Wat. When she tried to come down she realized the stair way is too steep and she got scared. Looking down, she felt her head growing faint and her knees beginning to buckle. At that moment, I walked in front of her asked her hold the rail and climbed down backward. I told her, “Do not look down. Keep your eyes on the step and know that I am right ahead of you to catch you in case when you fall.” The woman did as she was instructed and soon she got down all the way safe. This is good advice for the beginning of a new year. No one knows what lies ahead for any of us. We all have our plans and dreams but the times and seasons of life are in God’s hands. Sooner or later we will all come to a dangerous pass where the way ahead seems to be washed out. At that moment we can panic and fall into terrible trouble. Or we can fix our eyes on the Lord Jesus Christ and mark carefully his steps before us. If we will follow him, we will find at the end of this year that we have been kept safe by his amazing grace.   Our text gives us wonderful motivation when it says that Christ is the “author and perfecter of our faith.” This means at least three things: 1. First, he laid the foundation for our faith by his death and resurrection. He made our salvation possible. 2. Second, he provided the perfect example to follow in that he trusted God perfectly. Even when he was sorely tempted in the wilderness, he did not give in. And in the Garden of Gethsemane, he yielded up his human will to the perfect will of his Heavenly Father. No one was ever tested like Jesus and no one ever passed the test like he did. 3. Third, he gives us the faith we need when we feel like quitting. All true faith comes from him because faith itself is a gift from God. In Christ we find everything we need, always.   II. Our Example “Who for the joy set before him endured the cross, scorning its shame” (Hebrews 12:2b). Mark two words in this phrase: “joy” and “cross.” Those two words don’t seem to go together. The cross speaks of pain, suffering, shame, ridicule, rejection, and ultimate public humiliation. Crucifixion meant a slow, agonizing death that often lasted for several days. There was nothing beautiful or humane about death on a cross. It was the worst kind of torture, reserved for the very worst criminals. Where is the joy in that kind of death? The answer is that there is no joy in death by crucifixion, but Jesus went to the cross and endured the pain and despised the shame that he might obtain the joy that would be his afterward.   Did Jesus enjoy the cross? No, but he endured it for what would come later. Did Jesus enjoy the shame? No, but he scorned it for what would come from it. In this phrase there is a reference to the joy of obedience to his Father’s will and the joy of completing the work of redemption and the joy of bringing great glory to his Father and the joy of triumphing over death and hell. These joys were his but they came at the cost of a cruel Roman cross.   Illustration: There is a higher level of delayed gratification that involves enduring pain to receive a reward. This is why high school athletes lift weights at 6:00 a.m. when their friends are still in bed. They give up sleep in order to win the championship next year. And this is why aspiring pianists practice for hours when they might be watching TV or playing video games. They put in the hours in the hope that some day they may play for thousands. And in a different way this is why cancer patients endure the rigors of chemotherapy. They take the potent chemicals into their body hoping that one day the cancer will be gone. And this is why our young people keep themselves pure. They want to enter marriage someday with joy and with no regrets. And in yet another realm, this is why families leave their loved ones and travel to the ends of the earth. They want the joy of seeing the nations come to Christ. In all these things there is pain involved, but it is pain endured for the sake of the joy that comes when the goal is finally reached.   Jesus said, “Follow me” and he went to the cross. Are you willing to follow him even to the cross? Are you willing to endure pain and difficulty in order to know the joy of fulfilling God’s will for your life?   If we take this phrase and put it in words that Jesus might have said, it looks something like this: “I want the joy of seeing my Father’s house in heaven filled with his redeemed children. Therefore, I am willing to suffer the pain and shame of a brutal death on a cross.”   No pain, no gain. No suffering, no glory. No cross, no crown. No tears, no joy. Keep your eye on the prize. We all like the empty tomb. But you have to die before you can rise again.   III. Our Hope “And sat down at the right hand of the throne of God” (Hebrews 12:2c). Jesus sat down because his work was finished. In the Old Testament the priests on duty could never sit down because their work of offering sacrifices for sin was never done. But once Christ had offered himself as the final sacrifice for sin, no other offering could be made and no other offering would be accepted. That’s why theologians speak of the “finished work” of Jesus Christ. It means that the work of redemption is now complete.   He sat down at God’s right hand, the place of supreme honor in the universe. There was no higher place or position for the Lord Jesus Christ in all the universe. Therefore, to him belongs all praise and majesty. He must have the preeminence in our lives because God has given him a name that is above every name. And when we pray to him, we are praying to One who has been exalted to the highest place of honor, which means that we have a Friend in high places who can help us in our time of need.   IV. Running the Race   Let’s stand back for a moment and ask how this great text can help us in the coming year. Three simple thoughts come to mind:   1) The only way to win the race is to keep your eyes on Jesus. Hebrews 12:1 tells us to run with patience the race that is set before us. We have everything we need to help us along the way. We have the testimony of the saints who have gone before us, we have the example of the Lord Jesus Christ, and we have the promise of coming glory when we finish our earthly course. So keep your eyes on Jesus. Don’t be turned aside or distracted by the things of the world. Keep running. Don’t look back. Fix your eyes on Jesus and run with all your might for the finish line.   2) When hard times come, don’t start with your circumstances and try to find Jesus. Start with Jesus and then go back to your circumstances. This is a profoundly important principle. Hard times often trip us up because we can’t understand how or why God would allow certain things to happen to us. But you will never find Jesus by rummaging around in your tattered circumstances. If you start with your problems, it will be nearly impossible to find the Lord. Start with Jesus. Go back to the Bible. Review what you know about our Lord—his mercy, his grace, his kindness, his power, and his wisdom.   3) When you feel like giving up, remember that in God’s eyes you are already a winner. Recall that even now you are seated with Christ in heaven. In God’s eyes the outcome has already been determined. Even though the score may seem stacked against you, if you know Jesus, his victory is yours. And one day you will openly share in his triumph. Let those who name the name of the Lord rejoice in him. Remember who you are and whose you are. God has not given us a spirit of fear but of love and power and a sound mind (II Timothy 1:7). Let that truth of God give you strength when you feel like you cannot go on.   Conclusion: A Christian man was asked a few hours before his death, “Is your faith strong,”. “No, but my Jesus is.” It does not matter whether your faith is strong or weak today. During the year to come your faith will rise and fall according to the varying seasons and tides of life. But do not worry if your faith does not seem strong. We are not saved by faith in Christ but by Christ who saves by faith. Even faith like a mustard seed is honored by God.

I Can Do All Things In 2012 Philippians 4:13 “I can do all things through Christ who strengthens me.” Happy New Year! I trust that you had a wonderful Christmas season and a grand New Year’s Day. I hope that you are as excited about 2012 as I am. I’m wondering how many of us have made New Year’s resolutions yet? Most of us, I suppose, use January 1 as a place to begin making some changes in life. Perhaps by now you don’t write them down; perhaps you don’t share them with anyone else. The specifics don’t matter. Most of us plan to lose weight, or to start saving money, or to call our parents, or to have a daily quiet time, or to break some stubborn habit. How are you doing so far? This is January 8th. Anyone broken a resolution yet? I thought so. That, of course, is the discouraging side of resolution-making. They are easy to make and hard to keep—even for 1 week! That’s why so many of us are so hesitant to make a new start. Sometimes it’s easier not to try than to try knowing you will certainly fail. However, there is a biblical perspective we need to remember at the beginning of a new year. It’s a perspective that’s wrapped up in one simple word. If you remember not to use this particular word this year, your chances of succeeding are going to go through the roof.   The word is can't. That’s right. The one word you shouldn’t say in 2012 is the little word cannot. We use it all the time, don’t we? We say, “I can’t lose weight.” “I just can’t seem to save money.” “I try and try but I can’t find the time to read the Bible.” “After what she did, I can’t forgive her.” “No matter how hard I try, I can’t change.” The Most Destructive Word On and on it goes. In fact, I think you can make a persuasive case that “can’t” is the single most destructive word in the English language. * It destroys motivation. * It shifts responsibility. * It denies reality. When you say “can’t"—especially with reference to the problems of life—you are simply giving up without a fight. My whole goal in this sermon is to convince you that you can. I firmly believe that this year you can do everything God intends for you to do. No matter how hard, no matter how difficult, no matter how impossible things may seem right now. If God wants you to do it, in 2012 you can!   Five Versions of One Verse My text is only one verse of Scripture. You’ve heard it, you’ve read it, and most of you have memorized it. The verse is Philippians 4:13. It reads like this in the familiar King James Version: “I can do all things through Christ who strengthens me.” The NIV says, “I can do everything through him who gives me strength.”The Living Bible expands the text this way: “I can do everything God asks me to with the help of Christ who gives me strength and power.”J.B. Phillips gave us this colorful rendering: “I am ready for anything through the strength of the one who lives within me.”Finally, here is the unique translation of the Twentieth Century New Testament: “Nothing is beyond my power in the strength of him who makes me strong!” No matter what version you use, Philippians 4:13 is a verse of unlimited possibility. We have the power of Creator in us to do all good things with Him. For most of you, Philippians 4:13 is an old friend. The Bible says that you can do all things through Christ who strengthens you. “All things.” Can you really do “all things” through Christ? Is that just wishful thinking, just another piece of hopeful religious propaganda? Or is it literally true? Can you do “all things” in 2012? I am going to give you four answers to that question. These four answers, taken together with the four principles, make up what I call “’I can Christianity.”   I. You Can If You Want To. I call this the principle of Personal Desire. Before you can, you must want to. Before the deed, there must be the desire. In order to accomplish your goals in 2012, you’ve got to decide what it is you truly want to do. If you want it badly enough, you have a fighting chance of getting it. If both of spouses want to be together, nothing can separate the. But if want start the desire for divorce it won't be long. If you don’t really care, then it probably won’t happen. So many people who say they want to do things really don’t want to. Won’t Versus Can’t Through the years I have learned this much: If you’ve got a problem in your life, you’re going to get better faster if you stop saying “can’t” and start saying “won’t.” Once you start saying “won’t” you’ve put the matter in the right framework. We say, “I can’t lose weight.” For most of us that really means, “I won’t lose weight.” We say, “I can’t forgive.” For most of us that means, “I won’t forgive.” We say, “I can’t find time to read the Bible.” For most of us that means, “I won’t find time to read the Bible.” When you say “won’t” instead of “can’t,” you have started to tell the truth. For most of us “can’t” is simply a convenient excuse. Is it possible for you to do “all things” this year? Yes it is. But you must want to. That’s step number one, the principle of Personal Desire.   II. You Can If God Wants You To. This is the principle of Divine Direction. It’s crucial for you to understand this second answer because it is clearly stated in the text. “I can do all things through Christ.” This verse is not a blank check. It’s not as if Paul is saying, “I can do anything I can dream up.” No. If you read the context, he is speaking about the varying and sometimes difficult circumstances of life. Verse 11, "I have learned to be content whatever the circumstances.” Verse 12—"Sometimes I find myself with plenty of food and sometimes I have nothing to eat. Sometimes I have a roof over my head and sometimes I don’t.” “I know what it is to have money in the bank and I know what it is to be flat broke. And I’ve learned to be content no matter what my situation might be.” Then verse 13, "I have learned through the power of Jesus Christ that I can face whatever comes my way.” If it’s good, I can enjoy it. If it’s not so good, I can deal with it. Why? Because I have access to the everlasting strength of Jesus Christ. Let me share a simple phrase with you: “If God is in it, you can do it.” That brings it all together, doesn’t it? If God is in your difficulty, you can face it. If God is somehow in your failure, you can overcome it. Here is what God wants you to do: "For it is God who works in you to will and to act in order to fulfill his good purpose." Phil. 2:13 If God is in your dreams, your dreams will come to pass. If God is in your goals, you can achieve every single one of them. If God is in your prayers, he will not only hear them, he will also answer them   III. You Can If You Rely on Jesus Christ. This is the principle of Divine Enablement. We come now to the heart of the verse: “I can do all things through Christ who gives me strength.” In the Greek, the word itself means “to pour strength into.” It’s like pouring milk into a pitcher or water into a glass or coffee into a cup. It’s the picture of something empty that is filled by an outside source. It’s the picture of a believer facing the problems of life, hopeless and helpless, and in that situation, Jesus Christ pours his strength into the believer’s life. He strengthens us, he pours his strength into us. You’ve got to have Jesus Christ on the inside. Are we who believe better than other people? No. Are we stronger? No. Are we spared the problems of life? No. Are we tougher than others? No. Does God give us a free pass so that what happens to others doesn’t happen to us? No. Are we wiser than others? No. What makes the difference? Only one thing. Jesus Christ within. We have the power of the indwelling Christ and that makes all the difference in the world. Not on your own strength, not on your own power, not on your own wisdom, and not on your own ability to figure things out. But if you will say, “Lord Jesus, this year I’m relying on you,” you can do all things through Christ.   IV. You Can If You Start Today and Don’t Look Back. This is the principle of the Personal Choice. One question: Which way are you going this year? Are you going backwards into 2011 or are you going forward into 2012? Your answer makes all the difference. Let me put it all together. Can you really do “all things” in 2012? Yes, you can. Here are the four principles: *Personal Desire *Divine Direction *Divine Enablement *Personal Choice Notice that the first one is personal, the next two are divine, and the last one is personal. There’s perfect balance here. Two depend on you, two depend on God. Does it depend on you? Yes. Does it depend on God? Yes. Think of the verse this way: “I can do all things through Christ who strengthens me.” It begins with I, ends with me, and Jesus Christ is in the middle. When you come to the end of this year, you’ll say, “I thought I could.” Right now it’s only, “I think I can.” But remember, through Jesus Christ you can.   In our life journey we often say, “I think I can.” But Paul was saying, “I know I can.” What makes the difference? We are relying on own power to get over the problem. But we have available to us the resources of an infinite God. That’s the difference between “I think” and “I know.” Conclusion: Can you really do “all things” in 2012? Through Christ you can. So it is time for you to resign now: During Christmas time I like what God told us through the prophet Isaiah in chapter 9:6 “For to us a child is born, to us a son is given, and the government will be on his shoulders. And he will be called Wonderful Counselor, Mighty God, Everlasting Father, Prince of Peace." Illustration: A manager ran YMCA and he worked very hard 80 hrs a week to get the operation going. But there were many problems that he could not handle. He visited a therapist who warned him he was on the verge of a nervous breakdown. Somehow he needed to let go and let God take charge of his problems. But how do you do something like that? The breakthrough came one day when he took a notebook and ventured into a forest not far from where he lived. He took out his notebook and decided to let go of the burdens of his life. He wrote God a letter that simply said, “Dear God, Today I hereby resign as general manager of the universe. Love,.” Looking back on that moment, he reflected with a twinkle in his eye, “And wonder of wonders, God accepted my resignation.”   Without Christ, we cannot do all things. When you let Jesus run your life's operation you can do all things through Him. Amen

Let's Press On Philippians 3:12-14   An article from a newspaper says that 2012 could be “the most frightening year in living memory.” The article mentions the possible collapse of the Euro, trouble in the Middle East, the rise of China, and the possibility of a global recession. “In the Middle East, the excitement of the Arab Spring has long since curdled into sectarian tension and fears of Islamic fundamentalism.” In America, worry has become part of our national culture. You could write on countless American gravestones the epitaph: “Hurried, Worried, Buried.” We can’t blame anyone for feeling a bit worried right now. Even though the Bible says “Do not be anxious about anything” (Philippians 4:6), most of us are anxious about something. One writer said that worry is “the interest paid by those who borrow trouble.” Surely that stands as a good description for the fear that grips many hearts around the world. Against the prevailing uncertainty in these early days of 2012, we have a clear reminder from our Lord in Matthew 6:27, “Who of you by worrying can add a single hour to his life?”  Think about it. Can you add an hour to your life by your worry? No, but your worry may actually shorten your life by causing so much stress that your health breaks down. Jesus gave us this practical admonition that seems well-suited for these days: “Do not worry about tomorrow, for tomorrow will worry about itself” (Matthew 6:34).   You’ve got plenty of trouble right now. Why borrow trouble from tomorrow? There are at least seven reasons why worry is counterproductive: It wastes time that could be spent in better ways. It focuses on the problem, not the solution. It causes us to assume responsibility that belongs only to God. It paralyzes us with fear. It saps our joy. It drains our energy. It keeps us sidetracked when we could be doing God’s will. If we want to get off to a good start this year, we need to begin in the right place. Our text helps us at the level of personal motivation by revealing the heart of our faith. It begins with a very frank admission.        I.  Life Humble Evaluation                           “Not that I have already obtained all this, or have already been made perfect“ (v. 12a). There is a refreshing honesty about these words. If anyone had reason to brag about his accomplishments, you would think it would be the Apostle Paul. But he doesn’t do that. Despite having met the Lord on the Damascus Road, despite having preached across the eastern Mediterranean region, despite being an apostle called by God, despite writing letters inspired by the Holy Spirit, despite all that he had endured, he does not brag about anything he has said or done. None of that matters to him.   He knows that he is a sinner saved by grace. In another place he even calls himself the “chief of sinners” (1 Timothy 1:15). Despite all that he had done, he makes no claim of being perfect or having arrived in his own spiritual journey. There is no perfection in this life. That fact is hard for some people to grasp. Whenever we face a difficulty in life, we must begin by saying, “It is what it is." My co-worker said when his daughter is on drug but then he said nothing he can do now.  Often we would rather play games, make excuses, cover up, pretend, ignore the obvious, and live in fantasy land. You can’t get better until you come to grips with reality. “It is what it is”. It’s hard to admit your marriage is in trouble. It’s hard to admit your career is on the rocks. It’s hard to admit your dreams are smashed. It’s hard to admit your children are struggling. It’s hard to admit you’re broke. It’s hard to admit you have a problem with alcohol. It’s hard to admit you’ve got a critical spirit. It’s hard to admit you’re filled with anger. But there is no getting better until you say, “It is what it is.” So it is with all the trials of life. First we begin by saying, “It is what it is.” And then by God’s grace we move on from there. Notice that Paul plainly says, “I have not yet obtained.” One translation says, “I do not claim that I have already succeeded.” J. B. Phillips renders it in very pithy English: “I do not consider myself to have ‘arrived’, spiritually." That’s always a danger, especially for those who have been Christians for a long time. It’s easy to become such a “professional Christian” that you look down your nose at the struggles of others and go, “I thank you, Lord, that I am not like that man.” It’s easy to become insensitive to sin because you think you are above it. Martin Luther remarked that pride is so deep within us that we must “repent of our repentance,” by which he meant that even our repenting is tinged with pride, per example, “Look at me! I’m honest enough to repent of my sins. I’m not like you. I don’t cover things up.” Sin is so much with us that even our confession contains within it the seeds of our next transgression. Were it not for grace, none of us could ever stand before the Lord. Good thought to start the year . . . I’m not as strong or as wise as I think I am, but God is stronger and wiser than I can imagine. We’re not as smart as we think we are. We’re not as clever as we think we are. We’re not as wise as we think we are. We’re not as good as we think we are. We’re not as strong as we think we are. The only thing that keeps us going is this. Jesus is a wonderful Savior, and he is everything we are not. He is strong. He is wise. He is good. He is holy. He is righteous. He is loving. He is merciful. He is the way, the truth, and the life. And he is all these things all the time far more than we can imagine.   II. A Divine Aspiration                                 “But I press on to take hold of that for which Christ Jesus took hold of me" (v. 12b). Pause for a moment over that last phrase: “Christ Jesus took hold of me." The whole Christian life can be found in those words.  Christ found me. Christ saved me. Christ has a purpose for my life. The supreme purpose of my life is to discover His purpose for me! It takes a lifetime. It involves hard work and concentration (I press on....). It leads to progressive growth in grace. It develops the character of Christ in me.   III. A Forward Determination                     “But one thing I do: Forgetting what is behind and straining toward what is ahead" (v. 13).  Note the fierce concentration implicit in the words “one thing I do.” Here is a secret that applies across the board. To excel in any area of life, a person must say, “This one thing I do,” not “These 20 things I do.” A single-minded focus in any endeavor generally wins a great reward. Greatness in any arena comes to those who can say with the Apostle Paul, “One thing I do.” In his case, it meant looking to the heavenly goal of winning the prize. That phrase covers all that God has for us when we finally stand before Jesus Christ and hear him say, “Well done, good and faithful servant. Enter into the joy of the Lord." (Matt. 25:21) Paul clarifies his purpose with two key phrases:  A.  Forgetting What Lies Behind Illustration: During a time after the Civil War Confederate General Robert E. Lee visited a woman who showed him the remains of a grand old tree in front of her home. There she cried bitterly that its limbs and trunk had been destroyed by Union artillery fire. She waited for Lee to condemn the North or at least sympathize with her loss. Lee paused and then said, “Cut it down, my dear madam, and forget it." Surely this is a good word for a new year. What are we to forget? Our worries. Our fears. Our failures. Our victories. Our defeats. The attacks of our enemies. The praise of our friends. Let us lay aside even the accomplishments of the past year, our claim to fame, our name in the lights, the good things we think we have done, the stuff we do to make the world glad that we get out of bed in the morning, all the things we brag about, all the medals and honors and all the awards. B. Pressing on to What Lies Ahead Illustration: Several days ago I watched a football game in which a key play near the end involved a runner stretching out for the goal line. As the opposing team gang-tackled him, he stretched the ball out as far as he could. Did the ball in fact break the plane of the goal line before he fell to the ground? At first it was hard to tell in the pile of players. But one replay showed that just barely, by a matter of inches, he had pushed the ball across the goal line. That’s the sort of effort that wins in football and in the Christian life.   IV. A Heavenly Bound                                                 “I press on toward the goal to win the prize for which God has called me heavenward in Christ Jesus" (v. 14). In the spiritual life, direction makes all the difference. True believers aren’t in heaven yet, but they aim their steps in that direction. In Paul’s case that involved both a sanctified forgetting and a resolute pushing forward. Paul said, “I haven’t arrived yet, but I’m still climbing!” If he were here today, he would say, “Press on!!!!” It’s not enough to start well. You also have to end well. Someone has commented that the chief problem of the church today is that we have too many “amateur Christians." I think he meant that we have too many who just dabble at their faith. They are like the man who jumped on his horse and rode furiously in all directions. Let me pose three questions for you to consider: 1. What is the goal of your life? 2. Why do you get up in the morning? 3. Why are you still here?  No one can say with certainty what the New Year will bring or if we will even be here twelve months from now. But that thought should not alarm us in any way. To all our worries the Lord says quite simply: "Fear not.” Will things get worse? Fear not. Will I lose my health?  Fear not. Will I get cancer?  Fear not. Will I keep my job?  Fear not. Will my loved ones undergo hardship?  Fear not. Will my investments collapse?  Fear not. Will I run out of money this year?  Fear not. Will others ridicule my faith? Fear not. Will my cherished plans come to nothing? Fear not. Will my dreams turn to ashes? Fear not. Will I face death this year? Fear not. We of all people ought to be optimistic as we face a new year. We have a great future because we have a great God.  So chin up, child of God. Stop staring in the soup. Pull those shoulders back. Put a smile on your face. Take your troubles, wrap them up, and give them all to the Lord.    Conclusion: Illustration: The heart was being transported by private jet and helicopter to reach the intended recipient in Mexico City. As the medics departed the helicopter and were transporting the organ in a wheeled container, one of the two medics tripped, and the heart, wrapped in a polyethylene bag, rolled out of the container and onto the street. The medic quickly recovered the heart and the group continued rushing into the hospital. Mexico's Department of Health confirmed that the heart did indeed reach the hospital, and AP reported the transplant operation was successful. Don’t look back. Press on.   When we look at the world economy teetering on the brink of collapse, there are reasons for all of us to be concerned. But is it any worse for us than it was for the Apostle Paul in the first century? Living under a pagan Roman emperor whose values were far from Christian, Paul nevertheless found many reasons to press on for Jesus. So we launch out with great faith into the New Year. We’ll have our share of hard times, but overriding it all is the promise of God who said, “I will never leave you or forsake you.” (Heb. 13:5)     Fear not and Press on!  Amen.

Five Dollars of God Revelation 3:14-20 Are you moderate Christian? Here is the example of a moderate Christian’s way of life: Wilbur Rees describes this person perfectly: I would like to buy $5 worth of God, please. Not enough to explode my soul or disturb my sleep, but just enough to equal a cup of warm milk or a snooze in the sunshine. I want a pound of the Eternal in a paper sack.   The moderate Christian has a moderate Christ who makes moderate demands. He keeps Jesus at arm’s length lest this “religion thing” get out of hand. That’s exactly what happened at a place called Laodicea.   Outwardly the church in Laodicea appeared to be strong and prosperous. Clearly the people who worshiped there considered themselves happy and blessed. They lived in a town others envied. It seems that this church drew some of its members from the wealthy families in Laodicea. Unlike Smyrna, there seems to have been no persecution, and unlike Pergamum, no false doctrine. We find nothing corresponding to the gross immorality of Jezebel and her corrupt legions in Thyatira. Laodicea was a comfortable place to live and a comfortable place to go to church. Let’s take a look at Christ’s message to a church filled with “moderate Christians” who had settled for $5 worth of God that we can learn from that.   I. Jesus’ Identity A. His Word is True.        "These are the words of the Amen, the faithful and true witness" (v. 14a). “Amen” is usually the final word of a prayer. It means much more than “I’m finished” or “Let’s eat.” “Amen” is a sign of agreement. When I preached at a church in Cambodia, the pastor sat on the front row with a beautiful smile on his face. From time to time, he would lift his hands and say, “Amen!” It was his way of saying, “Yes, I agree with the preacher. What he said is true."   Here Jesus calls himself the “Amen.”  Jesus Christ is indeed the last word. The last word in human history. The last word in your personal life and mine. Jesus is the last word. Not cancer. Not divorce. Not bankruptcy. Not death. Not hell. Jesus and Jesus alone, is the last word in your life and mine, and he will have the last word in your life and mine   Jesus is the final Amen to all that God has said. Because he is the “faithful and true witness,” we can trust him completely. For the church at Laodicea it means that when Christ issues his scathing denunciation, they can’t escape it by saying, “That’s just his opinion.” No, that’s the word of the Son of God who is faithful and true in all that he says. When Jesus speaks, the church must listen because he speaks only the truth.   B. His Word is Authoritative.       “These are the words of . . . the ruler of God’s creation” (v.14b). This phrase means that all creation comes from his hand. He was there in the beginning, and before there was a beginning, he was always there. The whole universe owes its existence to his mighty power. He is sovereign over every bird that flies, every fish that swims, every flower that blooms, and every rabbit that hops through the forest. Not only is he sovereign, but he is the glue of the universe. If he stopped holding it together, the universe itself would fly apart. Do you enjoy breathing? I hope you do. You breathe because Jesus gives you life and breath. We owe everything to him. When he speaks, his word is true and absolutely authoritative.   II. His Indictment A.   You Are Indifferent.  “I know your deeds, that you are neither cold nor hot. I wish you were either one or the other! So, because you are lukewarm-neither hot nor cold-I am about to spit you out of my mouth” (vv. 15-16). I puzzled over the meaning of these words because I wondered why Jesus said, “I wish you were either hot or cold.” Then a thought came to me that made it plain. What’s another word for “lukewarm” water? Room temperature. What do you need to do to make water room temperature? Nothing. Leave water alone and it will become room temperature. Suppose you want hot water. You’ve got to do something to make it hot. You’ve got to put it in a pot on the stove or put it in the microwave. Hot water never becomes hot on its own. Suppose you want cold water. You’ve got to do something to make it cold. You’ve got to put it in the refrigerator or put ice cubes in the water. Under normal circumstances, water will never become cold if left to itself.   So here is the indictment. The Laodiceans were not guilty of some intentional sin, such as committing immorality, sleeping around, promoting false doctrine, or welcoming false prophets. In order to be guilty of those things, you’ve got to do something. You must make some sort of decision to move in that direction. How do you become lukewarm? Just do nothing, and that’s what you will become. A lukewarm Christian is no thing more than a “room temperature” Christian who has become just like his environment. Rather than changing the world around him, he has slowly let the world change him. When confronted with eternal riches in Christ, the Laodiceans had settled for $3 worth of God. And to make matters worse, they were happy about it.   Illustration: In India, in a Muslim town, you could see the green flags flying indicating that Muslim families lived there. Because of ongoing tension, few Christians live in the city. But there one church with a cross on it. What church is that? How could such a church survive in a Muslim town? The Muslims leave them alone because they never evangelize. If you never tell anyone about your faith, you are unlikely to be bothered. The pastor said, “When they have attacked our workers, the Muslims say, ‘It is because you try to get people to convert to Christianity.’"   The church at Laodicea had become like that church in the Muslim town. They followed the old saying, “Go along to get along.” That’s the very definition of moderate Christianity. Why does Christ hate lukewarmness so much? Mostly because a person in this condition doesn’t even know it. He slips into a state of such total indifference that he doesn’t care about his own spiritual condition . Nothing matters to him. After all, by definition “room temperature” is comfortable. It feels right. He’s the same as everyone else around him. Not too hot. Not too cold.   So Christ spits him out of his mouth. That will get our attention in a hurry. Nothing like this was said to the compromising church at Pergamum or even to the morally corrupt church at Thyatira. In some ways, they were more reachable than the comfortable Laodiceans. At least they could see the error of their ways because it was definite and clear.   Not so with lukewarmness. As I pondered this, it occurred to me that this sin is especially likely among long-time churchgoers. After all, once you’ve been in church for a few years, you “know the ropes,” so to speak. You know how the system works, how to get along in a worship service, and you know how the machinery of the church works. What once seemed new and exciting now is old hat to you. It becomes as comfortable as an old shoe.   I realize that I am as prone to lukewarmness as anyone listen to my sermon. I’ve been a Christian so long that it’s easy to take it all for granted. What amazes new believers may not amaze me at all. So I pray as I write these words, “Lord, show me the truth about myself. Scrape away the build-up of indifference that blocks the work of your Spirit in my life lest having preached to others, I might find myself spit out by Jesus.”   B.  You Are Arrogant. “You say, ‘I am rich; I have acquired wealth and do not need a thing.’ But you do not realize that you are wretched, pitiful, poor, blind and naked” (v. 17). Here Christ reveals that the heart of the problem is in the heart. And until the heart is changed, nothing can change. Note that little phrase, “You say." I am rich! I am clothed! I can see! Arrogance had blinded them to their true spiritual condition. Money has a way of doing that to all of us. Money is almost hypnotic. We can’t take our eyes off it. We love money because with money we can buy whatever we want. Money does crazy things to people, even to really nice Christian people. It makes us think we’re doing better than we really are. It insulates us against the pain of the world. It gives us proof that we must be doing something right.   Let’s be clear on one point. Money is not the problem. Those bills I held up were just little pieces of paper covered with green and black ink. It’s not money but the love of money that gets us into trouble. We are the problem. I don’t doubt that the church at Laodicea was doing well compared to the other churches of Revelation 2-3. But the very thing that gave them prosperity sent a wasting disease to their souls. They would have been better off to be poor like Smyrna and to know God’s blessing than to be rich and rejected by Jesus.   III. His Invitation Wake up!       “I counsel you to buy from me gold refined in the fire, so you can become rich; and white clothes to wear, so you can cover your shameful nakedness; and salve to put on your eyes, so you can see. Those whom I love I rebuke and discipline. So be earnest, and repent” (vv. 18-19). I am struck by the personal nature of Christ’s appeal. If someone said to me, “You make me want to vomit,” I would hardly expect that same person to say, “I love you more than you know.” But when you love someone, you can hate what is destroying them and love them all the more. Parents do this all the time. If they see their child embarking on a path of self-destruction, they won’t stand idly by and do nothing. They will say something, even if they know what they say will make their child angry. So it is with our Lord. He loves us so much that he won’t let us stay the way we are. The way forward is to wake up and admit your need. Until you do that, you can never get better. Open Up!       “Here I am! I stand at the door and knock. If anyone hears my voice and opens the door, I will come in and eat with him, and he with me” (v.20). Here the appeal becomes extremely personal. It’s as if Jesus turns from the church as a whole and focuses on just one person. Jesus is knocking, always knocking. He waits for someone to come to the door. I find great encouragement in this thought. Though others may ignore Jesus, you can still open the door. Your husband or wife may have no use for Jesus, but you can open the door. Your friends may be so enamored with the world that the call of Christ means nothing to them. But you can open the door. He wants to come in. He waits to come in. Isn’t it amazing that the worst church gets the best invitation? Isn’t that just like Jesus? After exposing their indifference, he offers them himself.   I urge you to heed the voice of Jesus, open the door, and say, “Lord Jesus, you are welcome in my life today.” Get more than $5 worth of God. Your life worth of God.

  សេចក្តីស្លាប់  -       តើអ្វីទៅដែលហៅថា សេចក្តីស្លាប់? មនុស្សគ្រប់គ្នាបានស្គាល់សេចក្តីស្លាប់តែមួយប៉ុណ្ណោះ គឺការស្លាប់ ទៅជាខ្អោច។ តែបើយោលទៅតាមព្រះគម្ពីរ មនុស្សអាច ជួបប្រទះ សេចក្តីស្លាប់ បី ប្រភេទ៖  ប្រភេទទី១ សេចក្តីស្លាប់ គឺជាការដែលបែកចេញពីព្រះ លែងមានទំនាក់ទំនង ជាមួយព្រះទៀត។  ក្នុងព្រះគម្ពីរ លោកុប្បតិ 2៖17  ព្រះបានហាម អ័ដាមថា  ˝ តែឯត្រង់ដើម ដឹងខុសត្រូវ នោះមិនត្រូវឲ្យ ឯងស៊ីផលឡើយ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាឯងស៊ី នោះនឹងត្រូវ ស្លាប់ជាមិនខាន ˝ (មានន័យថាថ្ងៃណាដែលឯង ស៊ីថ្ងៃនោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន) ។ ដោយសារ មនុស្សមិនស្តាប់ បង្គាប់ព្រះ ព្រោះមនុស្សបានត្រូវល្បួង របស់អារក្ស មនុស្សក៏ទទួលទាន ផ្លែដឹងខុសត្រូវ មនុស្សបានប្រព្រឹត្តបាប ហើយក៏ ចាប់ខ្លាចព្រះ តែងតែរត់ គេច ពួនពីព្រះ នេះជាផលវិបាកទី១ របស់អំពើបាបគឺជា សេចក្តីសា្លប់ទី១ របស់ព្រលឹងមនុស្ស។ ដែល ឆ្លងរហូតដល់មនុស្សជំនាន់ ក្រោយៗ ទៀត ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្សគ្រប់រូប កើតមកឥតបាន ស្គាល់ ព្រះទេ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។  នៅដំណាក់កាលនេះ ព្រះបានទុកឲ្យ មនុស្ស នៅមានឱកាស និងលន់តួរបាប ដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត ព្រោះមនុស្សគួរ ឬត្រូវតែលន់តួរ បាបរបស់ខ្លួន ក្រោយពីខ្លួន បានធ្វើបាបមក តែផ្ទុយទៅវិញ បែរជារត់ពួន គេចចេញ ពីព្រះ ទៅវិញ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះនៅតែ ស្វែង រកមធ្យោបាយ ដើម្បីឲ្យមនុស្ស បានប្រកប នឹងទ្រង់វិញ  ដូចជាព្រះបានសំដែងការ អស្ចារ្យ ឲ្យមនុស្សបានឃើញ, ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅ ហោរាជា ច្រើនឲ្យទៅទាក់ទងជាមួយមនុស្ស, រហូតដល់ធ្វើទណ្ឌកម្ម ដើម្បីប្រមានដល់មនុស្សផង។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ក្នុងព្រះគម្ពីរ អេសាយ 1៖18 ថា ˝ មកចុះយើងនឹងពិភាក្សា ជាមួយគ្នា ទោះបើអំពើ បាបរបស់ឯង ដូចជាពណ៌ ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានស ដូចហិម: ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជា រោមចៀមវិញ ˝។ ដូច្នេះ ហើយទើបមាន មនុស្សមួយចំនួន បានវិលមក លន់តួរ បាបរបស់ខ្លួនហើយ មានទំនាក់ទំនងល្អ ស្គាល់ព្រះវិញ គឺការកើតជាថ្មី ក្នុងគម្ពីរយ៉ូហាន 3៖1-15  មុនសេចក្តីសា្លប់ (ស្លាប់ប្រភេទទី២)មកដល់។  ប្រភេទទី២ សេចក្តីស្លាប់នេះ គឺជាការដែលស្លាប់ទៅជាខ្មោច ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាជៀសមិនបាន។ សេចក្តីស្លាប់នេះជួនកាល គេហៅថា ការចែកឋាន ដូចជាភាសា ហេព្រើបានប្រើដែរ គឺជាការ ចែកឋាន រវាង ព្រលឹង និងរូបកាយ ព្រលឹងដែលជា ខ្យល់ដង្ហើមអមត: (ដែលមិនចេះស្លាប់) របស់ព្រះ ត្រូវទៅនៅ ទីឃុំព្រលឹងរង់ចាំការជំនុំ ជំរះ អំពីព្រះ តែព្រលឹងដែលបានទទួលជឿព្រះហើយ នោះមិនត្រូវ ស្លាប់ ឬជាប់ ជំនុំ ជំរះទេ ព្រោះគេបានកើត ជាថ្មីក្នុងព្រះវិញហើយ ក្នុងគម្ពីរ យ៉ូហាន 3៖16 ។ ចំណែក ឯរូបកាយ ដែល ព្រះបានបង្កើតមកអំពីដី នោះត្រូវក្លាយ ត្រឡប់ទៅជាដីវិញ។ នេះជាផលវិបាក ទី២ របស់ អំពើបាប ដែលមនុស្សគ្រប់គា្នត្រូវទទួល ជៀសមិនបានឡើយ។  ប្រភេទទី៣  សេចក្តីស្លាប់នេះ ជាសេចក្តីស្លាប់ចុងក្រោយបង្អស់  របស់ព្រលឹងដែលឥតបានទទួលជឿព្រះ ក្រោយពេលជំនុំ ជំរះរបស់ព្រះហើយ ព្រលឹងនោះ ត្រូវបោះចោលចូល ទៅក្នុងបឹងភ្លើង ដែលឆេះ ហើយក្តៅ  នៅអស់កល្ប ជានិច្ច នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ វិវរណ 20៖14 ˝ ចំណែកសេចក្តីស្លាប់ និងស្ថានឃុំព្រលឹង មនុស្សស្លាប់ នោះត្រូវ បោះទៅក្នុងបឹងភ្លើងដែរ នេះជាសេចក្តីស្លាប់ទី២ (សេចក្តីស្លាប់ទី២ របស់ព្រលឹង)។  ការយល់ច្រឡំ ៖ សាសនា ឬ មនុស្សមួយចំនួន ជឿថា តែកាលណា មនុស្សស្លាប់ហើយ គឺបានសុខ លែងមានទុក្ខទៀតហើយ។ ខុសស្រឡះ ព្រោះមនុស្សរស់ទាំង ព្រលឹង និងរុបកាយផង ចំណែកឯរូបកាយ ដែលមានទុក្ខនោះ គឺរូបកាយដែលមាន ព្រលឹងនៅជាមួយ រូបកាយណាដែលឥតព្រលឹង នោះវាមិនចេះ ឈឺចាប់ទេ ដូចជាខ្មោច ដែលព្រលឹងចេញបាត់ហើយ រូបកាយនោះលែង មានទុក្ខទឿតហើយ។ ដូច្នេះ ព្រលឹងទេដែលជាអ្នក រងទុក្ខ ឈឺចាប់នោះ ទោះតែចេញពីរូបកាយហើយក៏ដោយ ក៏ព្រលឹងនោះ នៅតែ បន្តរ ការរងទុក្ខ ទៅទឿត គ្រាន់តែមនុស្សរស់ដែលមានរូបកាយ ឥតមានការពិសោត យល់ដឹងពិការនោះ ប៉ុណ្ណោះ។  តាមពិត ជីវិតរបស់មនុស្ស គឺព្រលឹងដែលព្រះបានដាក់ឲ្យយើងម្នាក់ៗនោះឯង ហើយដែលរស់នៅ អស់កល្ប ឬមួយនៅនាស្ថានសួគ៌ជាមួយនឹងព្រះ ឬមួយនៅបឹងភ្លើង ដែលឆេះក្តៅ នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ចំណែកឯរូបកាយ គ្រាន់តែជាដីសូន រស់បណ្តោះអាសន្ន ជាមួយព្រលឹងនៅលើផែនដីមួយរយ: ប៉ុណ្ណោះ។  រឿងជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ មិនមែនជារឿងដែល លើកយកមកជជែកគ្នា យកចាញ់ យកឈ្នះ ឬ រកខុស ឬត្រូវ ឬ ក៏ប្រឡងប្រជែងគ្នាថាសាសនាណាមួយ ល្អជាងណាមួយនោះដែរ។ ប៉ុន្តែជាដំណឹងល្អ អំពីព្រះដែលចុះពីស្ថានសួគ៌មក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលបានព្ញ ហើយបានជឿដល់ទ្រង់ នោះនឹងបាន សង្រ្គោះ គឺមាន ជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ។  នៅព្រះគម្ពីរលូកា 16៖26 ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា៖ ˝ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកិយទាំងមូល តែ បាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៎អ្វីដល់អ្នកនោះ? ឬតើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹង ខ្លួនវិញ? សំណួរ ៖ តើមនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅទាំងមិនទាន់បាន ព្ញដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវសោះ តើ ត្រូវមានទោសដែរឬទេ?   - សំណួរនេះល្អ ហើយសំខាន់ផង តែមនុស្សមិនអាចឆ្លើយ នឹងសំណួរនេះបានទេ ព្រោះព្រះបន្ទូលមិន បាននិយាយ ឲ្យបានច្បាស់ពីរឿងនេះ ករណីយ៎នេះគឺស្រេចនៅលើព្រះ។ ប៉ុន្តែ អស់លោកបងប្អូន គ្រាន់ តែដឹងថា ព្រះទ្រង់ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ សុចរិត យុត្តិធម៍ ពេញទៅដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីមេត្តា ករុណា ហើយទ្រង់ក៏ស្រឡាញ់ព្រលឹង របស់មនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះ លើសជាង យើងជា បងប្អូន កូនចៅ ឬឱពុកម្តាយទៅទៀត ដូច្នេះទ្រង់ដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដល់ព្រលឹងទាំងនោះ ហើយ។ ដោយសារទ្រង់ជាព្រះដ៏សុចរិត យុត្តិធម៍ ខ្ញុំជឿប្រាកដថា ទ្រង់នឹងឲ្យឱកាសដល់ព្រលឹងទាំងនោះ ដូចជាបានឲ្យ ដល់យើងរាល់គ្នាដែរ អស់លោក បងប្អូនមិនគួរបារម្ភនឹងរឿងនេះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញដែល គួរបារម្ភនោះគឺ៖   តើអស់លោក បងប្អូន ចានជឿដល់ ព្រះយេស៊ូវ គ្រិស្ទ ជាព្រះអង្គ សង្គ្រោះរបស់អស់លោក បងប្អូន ហើយឬនៅ?           

                                                                         The weight on the cart A grandma traveled by foot in a hot summer day on the dirt road, carried on her head a big basket full of rice, she is sweaty, and very tired. She heard something coming toward her way; it was a cow cart, it passed by her and then stopped. The driver of the cart said to grandma “It’s a very hot day, come on I’ll give you a lift.”  The grandma humbly said yes, and walked toward the cart, when get on it she thanked the driver again and again for his good gesture. After a long ride the cart driver turned around and saw grandma still had the basket full of rice on her head, he said to her with a big surprise “ Why are you still carrying the basket on your head all this time?  Put it down on the cart somewhere.  With a soft voice grandma answered “ It’s OK son, you are kind enough to let me ride on your cart in this hot day, I am so thankful for that, I do not want to put more weight on the cart it will be to much for the cows, for the cows are also tired and hot.  The cart driver tried to explain to grandma that it would be no difference for the cows, either she carries on her head or put it on the cart.  After awhile the driver convinced grandma to put the basket down, she hesitated a little bit, but did it anyway and mumbling …it’s to heavy for the cows…it’s to heavy for the cows. Dear beloved, if you believe in Jesus Christ why still carry all your burdens with you. In Matthew 11:28 Then Jesus said “ Come to me, all of you who are weary and carry heavy burdens, and I will give you rest”.  Jesus died on the cross to save us from sins. We have to trust Jesus with our problems, our troubles, and our worries about death.  Let’s put all of those heavy burdens on the Cross. We are saved by the Grace of God, with Faith in Jesus and in Baptism with Christ.

Child of So Many Tears Proverbs 21:1 “The king’s heart is in the hand of the Lord; as the rivers of water, He turns it wherever He will. Here is a typical request of prayer from a mother, “I have a daughter that I don’t believe is saved. I pray for her but often times I can’t. I suppose that I’m angry she isn’t responding and feel incapable of helping her. What can I pray for on a daily basis so that she will come to Christ? At times I feel such sorrow, thinking she might go to hell.” This parent speaks for mothers and fathers everywhere who pray for their prodigal children, often for years, with seemingly no results. I do not doubt that praying parents must at some point feel like giving up, and it must be hard not to get angry when you see your children repeatedly making bad choices or showing no interest in the gospel. What do you do then? How do you keep believing for your own prodigal son or daughter? When I use the word “prodigal,” I’m referring to anyone who has drifted away or run away or totally rejected Jesus. It could refer to a college student who simply stops going to church or to a man who thinks he doesn’t need “religion” or to someone who becomes an atheist. A prodigal could be someone who gets so busy in their career that they have no time for God. In all those cases, the prodigal was raised in a Christian home or had a Christian background and for some reason no longer lives for the Lord. Nowhere is this more important than when we pray for our prodigal sons and daughters. Because we have so much invested in them, we may be tempted to give up because the pain of praying when nothing seems to be happening finally becomes overwhelming. Stories like this could be multiplied. And not just about our children. Very often prodigals start out as people who, having been deeply hurt by the circumstances of life, feel abandoned or cheated or mistreated by God. And so we cry out with the Psalmist, “Why, O Lord, do you stand far off? Why do you hide yourself in times of trouble?” (Psalm 10:1)  There are many Christian who have prayed for more important things but the end result has been no answers. And in their frustration and despair they have cried out to God, “Do you want me to become an atheist?” Some of them have. Most haven’t, but the pain turns many of them into prodigals. I.     The Heart Has Eyes At this point we come face to face with the crucial importance of good theology. We need to be reminded that an astounding miracle lies at the heart of our faith. We believe something absolutely incredible, that a man who was dead came back to life on the third day. We believe that God raised him from the dead. Now if God would do that for his Son, indeed if God has the power to raise the dead, who are we to question God’s power to change the hardest hearts? After all, if you go to the cemetery and stay there waiting for a resurrection, you’ll wait a long time. There are lots of people going in and no one coming out. You will see plenty of funerals and no resurrections. What are the chances that a man who had been tortured and then crucified and then buried in a tomb would be raised from the dead? The odds would seem to be against it. You can’t start with what your eyes see or what you can figure out. And you can’t trust your feelings in something like this because your emotions can play tricks on you. We must therefore start with God who can raise the dead, not with the person who is spiritually dead.   If it is God alone who can raise the dead, then our focus must be on God alone. Here are three verses that will help us as we think about praying for our prodigals:  “The king’s heart is in the hand of the Lord; as the rivers of water, He turns it wherever He will..” (Proverbs 21:1). “Above all else, guard your heart, for it is the wellspring of life” (Proverbs 4:23). “I pray that the eyes of your heart may be enlightened” (Ephesians 1:18). The heart has eyes. Did you know that? When Paul speaks of “your heart,” he’s not referring to the organ in your chest that pumps blood throughout your body. The term “heart” refers to what we might call “the real you,” the place inside where the decisions of life are made. The heart is the place where you decide what values you will live by and what direction you will go and how you will live your life each day. Every important decision you make starts in your heart. And your heart has eyes that can be open or closed. When the eyes of your heart are closed to the light of God, you stumble blindly through life, making one dumb choice after another. You fall into sinful patterns, you break God’s laws, you end up driving into the ditch, you make the same mistakes over and over again, and you enter one dead-end relationship after another. Why? Because the eyes of your heart are shut and you lack moral vision. The light of God is shut out of your life. That means you can see and be blind at the same time. That is, you can have 20/20 vision with your physical eyes, but the eyes of your heart can be blind to the light of God. There are lots of people like that in the world. Physically they can see but spiritually they are totally blind. II. “I Just Don’t See It” Opening blind eyes is the supernatural work of the Holy Spirit. He and he alone can do it. But he can do it, and this is the source of our hope. We see this principle very clearly when we witness to those who don’t know Christ. After sharing the gospel with them as best we can, sometimes they will say, “I just don’t see it.” That’s not an excuse. They truly don’t see it. That’s why you can talk to a lost person until you are blue in the face and it will do no good. You can quote Scripture all day long and the lost will still be lost. Until their eyes are opened, they will not “see” the truth about Christ. What is the answer? We must pray for the lost that God will open their eyes, give life in place of death, enable them to hear, create within them a desire to understand, give them a hunger for Jesus, and then grant them faith to believe the gospel. In short, as we prepare to share Christ with others, we must fervently pray that God will go before us. When we pray for the lost, we are saying to God, “You go first! If you don’t go first, all our efforts will be in vain.” This is why we pray for our children and grandchildren and for our family members and for friends and loved ones who today are far from God. As our children grow older, we discover over and over again how little control we have over them. We cannot compel their obedience because we cannot compel their hearts. But we can pray and cry out to God and say, “O Lord, open the eyes of their heart. Help them to see the light of truth.” If you have a prodigal daughter, pray like this: “Lord, open the eyes of her heart so that she can see Jesus.” That prayer is so simple and yet so profound. Apart from God’s grace, we all have the same problem. Our hearts are closed and we cannot see the truth. Only God can open the eyes of the heart. When God opens those eyes, she will see the truth and light from heaven will come flooding in. Do not focus on her going to hell. Focus your prayers on God and his power to change her heart. Ask our Father to do what only he can do—open the eyes of her heart so that she will come to know him. II.A Mother’s Tears Illustration: One of my favorite stories about the power of prayer to reclaim a prodigal is over 1600 years old. It begins with a woman named Monica who was raised by Christian parents in North Africa. When she was old enough, her parents arranged a marriage to a pagan man. Evidently the marriage was very difficult because of divided spiritual loyalties. Monica and her husband had three children who survived. Two of them followed Christ but one son left the faith of his childhood. By his own admission, he chose the path of worldly pleasure. For many years he lived with a mistress and together they gave birth to a son out of wedlock. He broke his mother’s heart by joining a religious cult. Monica prayed for 17 years that her son would return to Christ and to the church. Looking back, her son said that she watered the earth with her tears for him, praying more for his spiritual death than most mothers pray over the physical death of a child. She fasted and prayed and asked God to save her son. One day she went to see the bishop and with tears asked why her son was still living in sin. The bishop replied with words that have become famous across the centuries: “It is not possible that the son of so many tears should perish. Your son will be saved.” He was right. It took several more years of fervent praying but eventually Monica’s son came to Christ. His name is Augustine. We know him today as St. Augustine. He is universally regarded as one of the greatest thinkers in Christian history. Sixteen centuries later his books and writings are still in print. He makes it clear in his Confessionsthat his mother prayed him to Jesus. She would not give up and eventually God answered her prayers. I think the bishop was right when he said, “It is not possible that the son of so many tears should perish.” How precious are a mother’s tears! There is no substance on earth more valuable than the tears of a godly mother. There are mothers and grandmothers who have prayed their children and their grandchildren to Christ. There are mothers and grandmothers who have seen their children in the “far country” of sin and have prayed them step by step back to the Father’s House. When everyone else gave up, godly women laid hold of heaven and claimed their offspring in Jesus’ name. And God heard those prayers and answered them. Please do not misunderstand. I do not believe that our prayers contain merit in and of themselves. But God has ordained both the means and the ends of salvation. And the two chief means of salvation are fervent prayer and the proclamation of his Word. We pray because everything depends on God, and we preach because the gospel is the power of God for salvation. Your prayers are part of heaven’s plan to reach out to the prodigals in your life and bring them back to God. “In the Lord’s hand, the king’s heart is a stream of water that he channels toward all who please him.”(Prov. 21:1) If you are heavily burdened for a loved one, you may be sure that that burden does not come simply from yourself. The burden is a gift from God, a token of his mercy toward the prodigal who at this moment cares nothing for the Lord. Your prayers are thus an indispensable link in the chain of God’s purposes. I have a cousin who prayed for more than 10 years for her husband to be saved. For most of that time, he showed little interest in spiritual things. But through an amazing series of events, he saw his need of Christ and embraced him as his Savior. How happy she was when she told the story. Lest we miss it, let me make the theological point very clearly. Salvation is of the Lord, but that does not mean that our prayers do not matter. Our prayers are part of God’s plan to bring the lost to Christ. III.        God is a Better Parent than We Are Parents! I want you to know,  “God is a better parent than we are.” No matter how much we love our children, he loves them even more. No matter how much we want the best for them, he wants it even more than we do, and he truly knows what it is best. Sometimes parents look at their children, especially when they seem to be far from the Lord, and we feel hopeless or guilty or angry or frustrated, or maybe all of the above, and we wonder where God is in the midst of our pain. There are many ways to answer that, but this much is certain. He is not silent or absent or uncaring. Nor is he stumped or surprised by young people who seem to have rejected all they have been taught. God is a better parent than we are. That’s really good news for those times when we’ve blown it. Because he loves our children far more than we do, he will lead them even when they don’t know they are being led. He can bring them back to himself, though the road back may be long and hard and torturous, though it may seem to go in circles or even be going backwards for a season. At some point we must relinquish our children into his hands and say, “Lord, they belong to you. Always have, always will.” They never were ours to start with. It is so hard to yield them to the Lord, but it is made easier if we remember that his love never fails, that he knows what he is doing, and that he is a better parent than we are. Conclusion: Do you have a loved one who is far from the Lord? Does it seem totally impossible that he or she will ever change? Do you get angry thinking about their foolish choices? Do your prayers seem useless to you? Pay no attention to your feelings. There is more going on in the heart of your loved one that you can know. Don’t give up. Keep on praying. Keep believing.

អត្ដបទ ព្រះបន្ទូល 5/24/12  សេចក្តីសង្រ្គោះដោយសារជំនឿ តាមរយៈព្រះគុណ មនុស្សធំដឹងក្តីទាំងអស់ គ្រប់ជាតិសាសន៍, គ្រប់សាសនា, គ្រប់វណ្ណៈ, ទាំងប្រុសទាំងស្រី បានដឹង យ៉ាង ច្បាស់ថា ខ្លួន នឹងត្រូវស្លាប់ ទោះខ្លួនមិនទាន់ដែលស្លាប់នៅឡើយក៏ដោយ។ ហើយមនុស្ស គ្រប់រូប ខ្លាច សេចក្តី ស្លាប់នេះជាទីបំផុត គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ចង់ស្លាប់ទេ ទោះមនុស្សខ្វាក់ ខ្វិនខ្វង់ ពិការ យ៉ាង ណាក៏ដោយ ព្រោះជីវិតនេះ មានតម្លៃ ណាស់ កុំឱ្យច្រឡំ ថា មនុស្ស ដែលសម្លាប់ ខ្លួនឯង ចង់ស្លាប់ ឱ្យសោះ គឺឬមួយគេជាមនុស្ស ឆ្កួត កម្រោល ចូល ឬមួយគេមាន បញ្ហាត្រូវ ដោះស្រាយ មិនចេញ ហើយត្រូវ បញ្ចប់ជីវិតនេះ គឹដើម្បីចង់ បញ្ចប់ បញ្ហា មិនមែនចង់ស្លាប់ទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្ស ខំស្វះស្វែង រកមធ្យោបាយ រៀងៗខ្លួន ទៅតាម ជំនឿប្រពៃណីយ៍ ក្តី ឬតាម ការព្ញអំពី ជំនឿថ្មីក្តី ខ្លះទៀតថែមទាំង ខំហាត់ប្រាណ លេបថ្នាំជំនួយ ដើម្បីពន្យា អាយុ ខ្លួនឱ្យបានរស់យូរ គឺដើម្បី ជាជំនួយ ឬ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏បាន ជាការលួងចិត្ត ឱ្យមាន សេចកី្ត សង្ឃឹម ទម្រាំសេចក្តី ស្លាប់ នោះ មកដល់។ ជាពិសេស នៅពេល សេចក្តីស្លាប់ជិត មកដល់ នោះមនុស្សខំប្រឹង ស្រវេស្រវារឹតតែខ្លាំង ទោះត្រូវលេបថ្នាំ ល្វីងជូរចត់ យ៉ាងណា ក៏ដោយ ឱ្យតែបានរស់ តទៅទឿត មនុស្សមួយចំនួន ក៏បាន ទទួលជឿ ព្រះយេស៊ូវ នៅដង្ហើម ចុងក្រោយ នេះដែរ តែយើង មិនអាច ធានាបាន ព្រោះសេចក្តីជំនឿ ទៅ លើព្រះយេស៊ូវ ដើម្បី សេចក្តីសង្គ្រោះ នោះខុសពីការ គ្រាន់តែជឿ ព្រោះអារក្ស ក៏វាជឿថា ព្រះយេស៊ូវជា ព្រះរាជ បុត្រា នៃព្រះដែរ តែវាឥតត្រូវបាន សង្គ្រោះទេ ឯមនុស្សជាច្រើនទៀត ក៏គេជឿព្រះដែរ គ្រាន់តែ ជឿព្រះ ឬជឿថាមានព្រះ នោះ មិនគ្រប់គ្រាន់ នឹងទទួល សេចក្តីសង្គ្រោះទេ គឹខុស ពីជំនឿ លើព្រះយេស៊ូវ គ្រិស្ទ ដោយសារព្រះគុណ។ ដើម្បីឱ្យបានយល់ អំពីជំនឿនេះ សូមយើង ពិនិត្យ នូវ ព្រះគម្ពីរ រ៉ូម 3៖21-26 ២១ ប៉ុន្តែ ឥឡូវ​នេះ ក្រៅ​ពី​ក្រឹត្យវិន័យ សេចក្តី​សុចរិត​ ផង​ព្រះ​ដែល​មាន​ទាំង​ក្រឹត្យវិន័យ និង​ពួក​ហោរា​ធ្វើ​បន្ទាល់​ឲ្យ​ផង នោះ​បាន​លេច​ចេញ​មក​ហើយ ២២ គឺ​ជា​សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​ដោយសារ​សេចក្តី​ជំនឿ​ជឿ​ដល់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក៏​សំរាប់​គ្រប់​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ផង ដ្បិត​គ្មាន​ខុស​អំពី​គ្នា​ទេ ២៣ពី​ ព្រោះ ​គ្រប់​គ្នា​បាន​ធ្វើ​បាប ហើយ​ខ្វះ​មិន​ដល់​សិរីល្អនៃ​ព្រះ ២៤ តែ​ដោយ​ពឹង​ដល់​ព្រះគុណ​ទ្រង់ នោះ​បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ទទេ ដោយសារ​សេចក្តី ​ប្រោស​លោះ ដែល​នៅ​ក្នុង ​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ២៥ ដែល​ព្រះ​បាន​តាំង​ទ្រង់​ទុក​ជា​ទី​ សន្តោស​ប្រោស ដោយសារ ​សេចក្តី​ ជំនឿ​ដល់​ ព្រះលោហិត​ទ្រង់ សំរាប់​នឹង​សំដែង​ឲ្យ​ឃើញ​សេចក្តី​សុចរិត ​របស់​ព្រះ ចំពោះ​ការ​ ដែល​ទ្រង់​មិន​ប្រកាន់ ​អំពើ​បាប ដែល​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ ពី​ដើម ដោយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះហឫទ័យ ​អត់ធ្មត់ ២៦ដើម្បី​នឹង​សំដែង​ ឲ្យ​ឃើញ​សេចក្តី ​សុចរិត​របស់​ព្រះ នៅ​ជាន់​ឥឡូវ​នេះ ប្រយោជន៍​ ឲ្យ​ទ្រង់​បាន​សុចរិត ព្រម​ទាំង​រាប់​ពួក​អ្នក ​ដែល​មាន​សេចក្តី ​ជំនឿ ជឿ​ដល់​ ព្រះយេស៊ូវ ថា​ជា​សុចរិត​ដែរ។ មុននិងយើងពិនិត្យ មើលព្រះបន្ទូលនេះ ខ្ញុំចង់រំព្ញកថា ស្ថានសួគ៍របស់ព្រះ មានតែមនុស្ស សុរិតទេ ដែល ត្រូវបានអនុញ្ញាតិ ឱ្យចូលបាន គឺត្រូវតែកើតជាថ្មីសិន (យ៉ូហាន៣៖១-២១)។ បើយើងពិនិត្យក្នុង អត្ថបទ ព្រះគម្ពីរនេះ គឺ​មានន័យថា មនុស្សបាបគ្រប់គ្នា បានទទួល សេចក្តី​សុចរិត ​ ​ដោយសារ​សេចក្តី​ ជំនឿ ​ជឿ​ដល់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែល ទ្រង់ បាន បង្ហូរលោហិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ អាណិតមេត្តា ដល់មនុស្ស ដែល ទ្រង់បាន បង្កើតមក នេះឯងជា ព្រះគុណ ដែលទ្រង់ បានធ្វើដល់ មនុស្ស។ ដូច្នេះ សេចក្តី សង្គ្រោះ នេះ គឺបានដោយសារ ជឿលើព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈ ព្រះគុណទ្រង់ សុទ្ធសាធ មិនមែន ដោយសារ ការខំប្រឹង របស់មនុស្សទេ។ ទ្រង់បរិសុទ្ធ ឥតមានបាបសោះ ទ្រង់សព្វព្រះហឬទ័យ សុគតជំនួសយើង ដែលត្រូវស្លាប់ ដោយ អំពើបាប គឺឥតមានត្រូវបន្ថែម ឬបំពេញដោយ ក្រិតវិន័យ ណាមួយទៀតឡើយ។ មានចាស់ទុំ និងគ្រូមួយចំនួន បាននិយាយថា តែប្រព្រឹត្ត កំផិត ឬ្ ប្រុសៗ ឬស្រីៗ រឿបការភេទ ជាមួយគ្នា ឬមួយអ្នក សម្លាប់ខ្លួនឯង នោះក៏មិនបាន ឡើងសា្ថនសួគ៍ដែរ នេះជាបំណងល្អទេ ក្នុងការបង្រៀន ដើម្បី ឱ្យគ្រិស្ទាន្ទ ខំធ្វើល្អ ក្នុងជំនឿ ប៉ុន្តែមិនស្រប គឺខុស នឹងព្រះបន្ទូល ខាង លើនេះ។ ដូច្នេះដើម្បី យល់ឱ្យ បានច្បាស់ យើងត្រូវចែកឱ្យដាច់ ហើយច្បាស់រវាង ព្រះគុណនិងក្រិតវិន័យ ក្រិតវិន័យ គឺជាច្បាប់ដែល ព្រះទ្រង់ដាក់មក ដើម្បីឱ្យមនុស្សបាន វាស់ឬ ស្ទង់មើលនូវ ជម្ងឺបាប របស់ ខ្លួនថាតើខ្លួនមាន បាបពិតមែនឬទេ? តើមានកំរិតដល់ណា? ដូចជា ក្រសួងសុខាភិបាល គេប្រើ ប្រដាប់ កម្មរសី្មអ៊ិច (X-Ray) ដើម្បី ឆ្លុះ រកមើល ជម្ងឺក្នុង សរីរាង្គ របស់មនុស្ស វាមិនមែនជាឱសថ សំរាប់ព្យាបាល ជម្ងឺទេ តែជាប្រដាប់ សំរាប់ វាស់ឱ្យមនុស្ស បានដឹងច្បាស់ថាខ្លួន មានជម្ងឺ (ដោយសារ កម្មរសី្មអ៊ិច X-Ray) ឬមាន បាប (ដោយសារ ក្រិតវិន័យ)។ ព្រះទ្រង់ដឹង ច្បាស់ថាមនុស្ស មានបាប ទ្រង់មិន ចាំបាច់ ប្រើ ក្រិតវិន័យ ដើម្បីវាស់ បាបមនុស្សទេ តែទ្រង់បានដាក់ ឱ្យមនុស្សដែល ឥតបានដឹង ថា ខ្លួនមានបាប ឬបាប ប៉ុណ្ណានោះទេ ដើម្បីយកក្រិតវិន័យនេះ មកវាស់ ផ្ទៀង ទើបដឹង ថាខ្លួនប្រាកដ ជាមានបាប ហើយមនុស្ស ជាថ្រើនណាស់ សព្វថ្ងៃនេះ ដែលគេមិនទាន់ ទាំងបានដឹងថា គេមានបាប នៅឡើយផង។ ដូច្នោះ ការ ប្រព្រឹត្ត តាម ក្រិវិន័យ មិនមែន ដើម្បី ឱ្យបានសង្គ្រោះនោះទេ គឺសេចក្តីសង្គ្រោះ មិនអាចបានដោយ ប្រព្រឹត្ត តាមក្រិត វិន័យទេ ពីព្រោះ ទី១ មនុស្សមិនអាច ធ្វើតាមក្រិតវិន័យ ទាំងអស់បានទេ ថ្ងៃខ្លះមើល ទៅខាង ក្រៅដូចជាធ្វើបាន ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តមនុស្ស ស្មោកគ្រោក ដោយអំពើច្រើនណាស់ មិនអាចធ្វើតាម ក្រិតវិន័យ រហូតរាល់ថ្ងៃបានទេ។ ទី២ទឿត ព្រះបន្ទូលក្នុងព្រះគម្ពីរ មិន ដែលបានចែងថា មនុស្សបាន សង្គ្រោះ ដោយសារ ធ្វើតាមក្រិតវិន័យទេ ព្រោះមនុស្ស បានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវស្លាប់រួច ទៅហើយ នេះក៏ មិនមានន័យថា ឱ្យយើង ឈប់ប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យដែរ ព្រោះព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលរួច ហើយថាទ្រង់ មិន បានមក ដើម្បីលើក ក្រិតវិន័យ ចោលនោះទេ តែមកបំពេញវិញ គឺទ្រង់សព្វ ព្រះហទ័យ ឱ្យមនុស្ស ធ្វើតាមក្រិតវិន័យ តែទ្រង់និងមិន យកវាមក សំរាប់ជាច្បាប់ ដើម្បីកាត់ទោស មនុស្សទេ ពុំនោះទេគ្មាន នរណាមា្នក់អាចរួចទោស បាបរបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងនៅ តែប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យ គឺដើម្បី សេចកី្ត ស្រឡាញ់ នឹងការយល់ ដល់ព្រះគុណ មិនមែន ដើម្បីឱ្យបាន សេចក្តីសង្គ្រោះទេ។ បើមនុស្សជឿ ស្រឡាញ់ ទុកចិត្ត ហើយដឹងថា ព្រះមាន គុណលើខ្លួន នោះ តើមនុស្ស ត្រូវស្តាប់បង្គាប់ ធ្វើតាមទ្រង់លើស ប៉ុន្មានដង ទៅទៀត។ ជំនឿណាដែល មិនធ្វើតាម គឺជាជំនឿស្លាប់ (យ៉ាកុប ២៖១៧) គឺជាជំនឿ ដែលឥតមាន ព្រះគុណ គឺគេមិនបាន យកការសុគត របស់ព្រះយេស៊ូវ ជាសំណង ដល់ជីវិត គេទេ គឺគេគ្រាន់តែជឿ ដើម្បីជឿ ប៉ុណ្ណោះ ជំនឿបែបនេះឯង ដែលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បដិសេដ្ឋ ថាមិនស្គាល់ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ បង្អស់នោះ។ ដូច្នេះជំនឿពិតបា្រកដ គឺជំនឿដែល អរព្រះគុណ ជាប់ជានិច្ច ហើយប្រឹង ធ្វើតាបបញ្ញាត្តិ របស់ទ្រង់ ឱ្យអស់ សមត្ថភាព ការណាដែល ធ្វើមិនបាន ព្រះវិញ្ញាណ និងជួយបន្ថែម បើនៅតែមិន គ្រប់ ទៀត នោះព្រះទ្រង់ និង បំពេញ ឱ្យគ្រប់ នេះឯងក៏ជា ព្រះគុណមួយទៀត នេះហើយ ដែលហៅថាជំនឿ ក្នុងព្រះគុណ។ ចូរយើងពិនិត្យមើល ដំណាក់កាលនៃសេចក្តី ជំនឿ នេះមាន៖ ១. មនុស្សត្រូវជឿថា ខ្លួនមានបាប ដែលនឹងត្រូវស្លាប់ ហើយគ្មានផ្លូវណាជួយខ្លួនឯង បានឡើយ។ ២. ជឿឱ្យអស់អំពីចិត្តថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះ ដែលបាន សុគតលើឈើឆ្កាង ដើម្បីសង ថ្លៃបាបរបស់យើង ដែលយើងត្រូវស្លាប់ តែទ្រង់ស្លាប់ជំនួស ដើម្បីឱ្យយើងបានរស់ ៣. ជឿថាឈាមព្រះយេស៊ូវ ជាលោហិតដ៏បរិសុទ្ធថ្លៃថ្លា (ទី១ ពេត្រុស១៖១៩) ជាដង្វាយលោះបាប ដើម្បីតម្រូវ ព្រះហឬទ័យព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់បាន ក្រោធខ្ញាល់នឹង អំពើបាប របស់យើង បានលាងសំអាត (ទី១យ៉ូហាន ១៖៧) ឬគ្របបាំង គ្រប់ទាំងអំពើបាប របស់យើង ដើម្បីឱ្យ យើងបាន ជាបរិសុទ្ថ ដើម្បីតម្រូវលក្ខណ ក្នុងការចូល ស្ថានសួគ៍ដែលបាន រំព្ញកពីលើមកហើយ។ ៤. មនុស្សត្រូវលន់តួបាប ប្រែចិត្ត (លូកា ១៥៖៧) របស់ខ្លួនចំពោះ ព្រះយេស៊ូវ ហើយ ទទួលអំណោយទាន របស់ ទ្រង់ដែលជា ព្រះគុណពេញ ថែមទាំងព្រះគុណជាច្រើន គុណដែលទ្រង់ បានអត់ទោសបាប, គុណ ដែលទ្រង់បាន ប្តូរព្រះជន្មសុគត ដើម្បី ឱ្យ យើងបានរស់, គុណដែលទ្រង់ឱ្យ យើង បាន កើតជាថ្មី, គុណ ដែលទ្រង់បាន ផ្តល់ព្រះ ដ៏ជាជំនួយមួយអង្គ ទៀតមកគង់ជាមួយ យើងគឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ, គុណដែល ទ្រង់បានផ្តល់សិទ្ធ ឱ្យយើង បានជាសង្ឃ អាចមានសិទ្ធ ចូលទៅឯព្រះផ្ទាល់, គុណ ដែល ទ្រង់បាន ឱ្យ យើងរួច ពីបន្ទុក ក្រិតវិន័យ ដោយសេចក្តីមេត្តា ករុណារបស់ទ្រង់ ដុច្នោះហើយ បានជាព្រះបាន បង្គាប់ លោក ម៉ូសេ ឱ្យដាក់ ផ្ទាំងថ្មចារិក ក្រិតវិន័យ និងឈើច្រត់របស់ សង្ឃ អ៊ឺរ៉ុន ទៅក្នុងហិបសញ្ញា (ហេព្រើ៩៖៤) ហើយ គ្របសង្កត់ យ៉ាងជិត ដោយទីសន្តោសប្រោស ដែលពាសដោយ ឈាមសត្វចៀម ដែលជា ដំណាង រូបភាពនៃ លោហិតរបស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដូច្នេះក្រិតវិន័យ បានត្រូវ គ្របបាំង ដោយលោហិត ព្រះយេស៊ូវ ដែលទី សន្តោសប្រោស ដែលជា ព្រះគុណអស្ចារ្យ របស់ ទ្រង់, គុណ ដែលទ្រង់ បានផ្តល់ សិទ្ធឱ្យ យើង បានជាកូនព្រះ (យ៉ូហាន ១៖១២-១៣), គុណដែល ទ្រង់អនុញ្ញាតិ ឱ្យយើងបាន ចូលនគរ ស្ថានសួគ៍ (យ៉ូហាន ១៤៖១-៦), គុណ ដែលទ្រង់និងប្រោស ឱ្យយើងបាន រស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ បំផុត, គុណដែល ទ្រង់និង បំផ្លាស់បំប្រែឱ្យ យើងមានរូបកាយថ្មី ដែលមិនចេះពុករលួយ មុនពេល យើងឡើងទៅ ស្ថានសួគ៍ ជាមួយនិងទ្រង់, និងគុណជាច្រើនទៀត រាប់ មិនអស់។ សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ គ្រិស្ទាន្ទពិតប្រាកដ គឹពឹង អាងលើព្រះគុណ ទាំងស្រុង ដូច្នេះ ហើយដែល គ្រិស្ទាន្ទត្រូវតែខំប្រឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយ ឱស្សាហ៎ អត់ធ្មត់ នេះហើយដែលហៅថា ស្រឡាញ់ព្រះ ឱ្យអស់ អំពិចិត្ត អស់អំពី កម្លាំង និងអស់អំពី ព្រលឹងនោះឯង ហើយ ក៏ត្រូវស្រឡាញ់គ្នា ទៅវិញទៅមកដែរ នេះហើយ ជាបញ្ញត្តិថ្មី ដែលនឹង ត្រូវយក ទៅអនុវត្តន៎នៅ ស្ថានសួគ៍ផងដែរ។ ៤. ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវជឿថា យើងមានទំនាក់ទំនងល្អ ឡើងវិញជាមួយនិងព្រះ ហើយទំនាក់ទំនង ថ្មីនេះជាទំនាក់ទំនង ក្នុងគ្រួសារតែមួយ គឺរវាង ឱពុកនិងកូន ដូច្នោះ បានជាទ្រង់អនុញ្ញាតិ ឱ្យចូល ក្នុងវិមានស្ថានសួគ៍របស់ទ្រង់។ សេចក្តីសង្គ្រោះ របស់សាសនា តែងតែពឹងផ្អែក ទៅលើ ការប្រព្រឹត្តតាម ក្រិតវិន័យ របស់គេ ដែលគ្មាន អ្នកណាម្នាក់ អាចធ្វើបាន ឡើយ។ ចំណែកឯ សេចក្តីសង្គ្រោះ របស់គ្រិស្ទាន្ទវិញ គឺបានដោយសារ សេចក្តី ជំនឿ ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដោយ ពឹងអាង ទាំងស្រុង ទៅលើព្រះគុណទ្រង់។ ប៉ុន្តែអស់អ្នកណា មិនបាន ជឿដល់ទ្រង់ នោះបាន ជាប់នៅក្នុង ក្រិតវិន័យនៅឡើយ? តើអស់លោកអ្នក បងប្អូនបានជឿ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ហើយឬនៅ? បើគ្រាន់ តែ ជឿដែរ នោះមិន ទាន់ គ្រប់គ្រាន់ នៅឡើយទេ, តើអស់លោកអ្នក បងប្អូនមានទំនាក់ ទំនង យ៉ាងដូចម្តេច ជាមួយនឹងព្រះ? តើជាឱពុក និងកូនហើយឬនៅ? បើអស់លោក បងប្អូន មានសំនួរ អ្វី នោះសូម កុំស្ទាក់ ស្ទើរនឹងទាក់ទងគ្នា ដើម្បី ឱ្យបានយល់ច្បាស់ អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះនេះ ព្រោះវាមានតម្លៃ ស្មើនឹងជីវិត របស់យើង។

Let's us commit June 30th, 2012 to pray for Cambodia. You can pray with a group, family, personal or in your church! Thank You. (from Pisit, Cambodia)

 អត្ថបទព្រះបន្ទូល  ផលវិបាកដោយការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ  នៅពេលដែលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរ លេវីវិន័យ ជំពូក២៦ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ យ៉ាងខ្លាំង ថាហេតុដូចម្ដេច បានជារឿងនេះ ស្រដៀងរឿង ដែលកើតឡើង នៅ ស្រុកខ្មែរ ជំនាន់ខ្មែរក្រហមម្លេះ? វាលពិឃាដ នៅស្រុកខ្មែរ ដូចជារឿង យល់សប្ដិ អាក្រក់មួយ ព្រោះមនុស្សជាតិ ដែលមិនបានឃើញ ផ្ទាល់ភ្នែក ពិបាកនឹងជឿ ថាជា រឿងពិតណាស់ ហើយឥឡូវនេះ សូម្បីតែ អ្នកដឹកនាំ ស្រុកខ្មែរ នៅជំនាន់ នោះ ក៏ឥត បានដឹង ពីការនោះទេ គ្មានអ្នកណា ទទួលខុសត្រូវ រឿងនេះទេឬ?។ ការសម្លាប់ រង្គាល អស់ ជីវិត ជាង២ លាននាក់ (ចំនួននេះ បានបន្ថយ ជាលំដាប់ ព្រោះវាច្រើន ឥតគណនា) ពិភពលោក ឥតមានខ្វល់ខ្វាយ ចូលទៅជួយ សោះឡើយ តើអង្គការ សហប្រជាជាតិ ឬអាមេរិកាំង ខ្លាចខ្មែរក្រហមឬ? ដូចជាមិនមែនទេ ហើយ គេនៅ រង់ចាំ ទាល់តែឱក្រិតជន ស្លាប់ជិតអស់ ទើបគេចាប់ផ្ដើម ហៅមកកាត់ក្ដី ហើយអ្នក ទោសកំប៉ិកកំប៉ុក នោះត្រូវបាន កាត់ទោស មុនគេ ចំណែកអ្នកជាប់ ពាក់ពន្ធ មួយចំនួន ឥតទាំងមានឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីជំនំជំរះផង។ បើគង់តែ មិនយុតិធម៎ដដែល លែងគេ ហើយអត់ទោសឱ្យគេ ហើយលើក ទោសទាំងអស់ ថ្វាយទៅព្រះទៅ។ អ្នកសម្លាប់ រាប់ពាន់នាក់ សម្លាប់ខ្មែរទាំងនគរ ដល់ទៅជាប់គុក ជាប់តែអ្នក កំប៉ិកកំប៉ុក តែមា្នក់ ហើយជាគ្រិស្ទាន ជាកូនព្រះ ទៅទៀត គួរឱ្យឆ្ងល់ ហើយចម្លែក មែន។ ខ្ញុំមិនមែននិយាយ អំពីរឿងនយោបាយ ទេតែខ្ញុំចង់និយាយថា រឿងចម្លែកនេះ ប្រាកដជា ពាក់ពន្ធនិងព្រះហឬទ៊យ ដែលយើង យល់មិនដល់ នោះវិញ។ ដូច្នេះ តើព្រះឬ ដែលត្រូវទទួល ការខុសត្រូវ ក្នុងរឿងវាលពិឃាដ នៅកម្ពុជានេះឬ? ប្រាកដហើយ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏ទ្រង់បានជា្រប គ្រប់ទាំង ការ ដែលបាន កើតឡើង ក្នុងវាលពិឃាដ នោះដែរ ។ បើព្រះទ្រង់ អនុញ្ញាតិ ឱ្យរឿងនោះកើតឡើង ដូចនៅប្រទេស អ៊ីស្រាអែល មែន នោះជាការល្អទេ ព្រោះព្រះទ្រង់សុចរិត យុត្ដិធម៎ ការទ្រង់ធ្វើសុទ្ធតែល្អ ព្រះទ្រង់ទាញផលល្អ ចេញពីការអាក្រក់។   ខ្ញុំបានរស់ក្នុង វាលពិឃាដ ៤ឆ្នាំ  ១ខែ។ នៅស្រុកខ្មែរ ខ្ញុំបានឃើញការខ្លះ មានកើត តាំងតែពីមុន ឆ្នាំ១៩៧៥ ដូចជា មានចែង ទុកក្នុង ព្រះគម្ពីរលេវីវិន័យនេះដែរ។ កាលពីខ្ញុំ នៅក្មេង នៅឡើយ ពេលឱពុកខ្ញុំ គាត់នាំចូល វិហារលោក ម្ដងៗខ្ញុំមានការ ព្រឺខ្លាច ព្រោះឃើញ រូបចម្លាក់ព្រះពុទ្ធ ជាច្រើន អង្គុយតាមថ្នាក់ មានធំមានតូច ដែលធ្វើ ឱ្យខ្ញុំមានអារម្នណ៍ ខ្លាចរូបទាំងនោះណាស់ ខ្ញុំមិនដែល មាន បំណង ចង់ ចូលក្នុងវិហារនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត នៅខ្ញុំដើរទៅសាលារៀន ខ្ញុំត្រូវដើរ កាត់មុខវត្ត ដែលជា កន្លែងកប់ និងដុតខ្មោច មិនតែប៉ុណ្ណោះមានរូបអ្នកតា នៅក្នុងខ្ទមដែលមាន ផ្សែង ធូបហុយ ជាប់រហូត ដើរមកដល់កន្លែងនោះ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ ព្រឺខ្លាច ជានិច្ច។ ខ្មែរយើង មាន រូបចម្លាក់ ជាច្រើនណាស់ ដែលយើង ឱនក្រាបថ្វាយបង្គំ យើងឥត ដែលបាន ថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិតទេ។ ប្រហែលមិនខុស ពីពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះ បានព្រមាន ក្នុងព្រះគម្ពីរ លេវីវិន័យ២៦ នេះដែរ  លេវីវិន័យ២៦៖១-៣,   ១ មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​រូប​ព្រះ ឬ​បញ្ឈរ​រូប​ឆ្លាក់ ឬ​បង្គោល​ថ្ម សំរាប់​គោរព​ឡើយ ក៏​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​មាន​ថ្ម​ឆ្លាក់​ជា​រូប​អ្វី​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ឯង ដើម្បី​នឹង​ឱន​ខ្លួន​ក្រាប​គោរព​ចំពោះ​រូប​នោះ​ដែរ ដ្បិត​អញ​នេះ គឺ​យេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​រាល់​គ្នា​ហើយ២ ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​រក្សា​អស់​ទាំង​ពេល​ឈប់​សំរាក​របស់​អញ ហើយ​កោតខ្លាច​ដល់​ទី​បរិសុទ្ធ​របស់​អញ ដ្បិត​អញ​ជា​ព្រះយេហូវ៉ា។  ព្រះបន្ទូលនេះ ត្រឹមត្រូវណាស់ ទ្រង់ចង់ពន្យល់ ឱ្យបានយល់ អំពីទ្រង់ដែលជាអ្នក បង្កើតមនុស្សមក តែមនុស្ស មិនព្រម គោរពទ្រង់ ជាអ្នកបង្កើត ខ្លួនមកទេ តែបែរជា ទៅបង្កើត រូបព្រះ ដោយដៃឯង ដោយឆ្លាក់ក្ដី ដោយចាក់ពុម្ពកី្ដ ជាឈើ, ជាថ្ម, ជាស៊ីម៉ង់, ជាមាស, ជាបា្រក់, ជាឆ្អឹង ហើយឱន ក្បាលខ្លួនថ្វាយ បង្គំទៅវិញ របស់ទាំងនោះ គឺខ្លួនតែបានឆ្នៃប្រឌិត ពីរបស់ ដែលព្រះបាន បង្កើតមក ដើម្បី ឱ្យមនុស្ស ត្រួតត្រា តើហេតុដូចម្ដេច បានជាមនុស្ស ចង់តែ ឱនក្រាបថា្វយបង្គំ របស់ដែលដៃខ្លួន បានបង្កើត ថាជាព្រះ ទៅវិញ ធ្វើយ៉ាងម៉េច ដើម្បីឱ្យរបស់ ដែល ខ្លួន បានបង្កើតឱ្យ ទៅជាព្រះ របស់ខ្លួនបាន? ព្រះបន្ទូល ដូចជាស្រួល យល់ដែរ ប៉ុន្តែហេតុដូចម្ដេច បានជាមនុស្ស នៅតែថ្វាយបង្គំ រូបចម្លាក់ ហើយមិនមែន តឹ្រមតែ មនុស្ស ក្រីក្រ នៅចុងកាត់ មាត់ញក ដែលល្ងង់ខ្លៅនោះទេ ដែលធ្វើការនេះ សូម្បីតែអ្នក ដែលមានចំណេះ ចេះដឹង ជ្រៅជ្រះនិស្សិតបញ្ញវ័ន ឬ អ្នកដឹកនាំ ដែលឆ្លាត វាងវៃនោះ ក៏គេធ្វើការនេះ ដូចគ្នាដែរ គឺហើយគឺជាប្រពៃណីយ៍ ឥតការពិចារណាទេ (នេះគឺជា ល្បិច របស់អារក្ស វាតែងតែនាំព្រះខុស មកជំនួស ចិត្ដមនុស្ស ដែលចង់តែ ថ្វាយបង្គំព្រះ មិនគួរឱ្យឆ្ងល់ទេ) ដូច្នេះហើយបានជា ទ្រង់ខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់។ សូមអានព្រះគម្ពីរតទៅទៀត នៅលេវីវិន័យ២៦៖១៤-២០     ១៤ តែ​បើ​ឯង​រាល់​គ្នា ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​តាម​អញ ហើយ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​តាម​សេចក្តី​បញ្ញត្ត​របស់​អញ​ទាំង​នេះ ១៥ ដោយ​មើលងាយ​ដល់​អស់​ទាំង​ច្បាប់​អញ ហើយ ​ខ្ពើម​ក្រឹត្យក្រម​របស់​អញ ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ ជា​មិន​ព្រម​ប្រព្រឹត្ត​ តាម​អស់​ទាំង​សេចក្តី​បង្គាប់​នេះ គឺ​ឯង​ផ្តាច់​សេចក្តី​សញ្ញា​របស់​អញ​ចេញ​វិញ ១៦ នោះ​អញ​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​យ៉ាង​ដូច្នេះ គឺ​នឹង​តម្រូវ​សេចក្តី​ស្ញែង​ខ្លាច​មក​លើ​ឯង​រាល់​គ្នា ជា​ជំងឺ​រីងរៃ និង​គ្រុន​ក្តៅ ដែល​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ភ្នែក​កាន់​តែ​ស្រវាំង​ទៅ ហើយ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​វេទនា ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​សាបព្រោះ​ជា​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍ ដ្បិត​ខ្មាំងសត្រូវ​នឹង​ស៊ី​ទាំង​អស់​ទៅ ១៧ អញ​នឹង​តាំង​មុខ​ទាស់​នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា នោះ​ឯង​នឹង​ចាញ់​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ពួក​អ្នក​ដែល​ស្អប់​ឯង គេ​នឹង​ត្រួតត្រា​លើ​ឯង ហើយ​ឯង​នឹង​រត់​ទៅ ​ឥត​មាន​អ្នក​ណា ​ដេញ​តាម​ផង។  ១៨ បើ​ឯង​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​មិន​ស្តាប់​តាម​អញ​ទៀត នោះ​អញ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ១៩ អញ​នឹង​បំបាត់​សេចក្តី​អំនួត​ដែល​ឯង​អួត​ពី​អំណាច​ខ្លួន ក៏​នឹង​ឲ្យ​មេឃ​ដែល​នៅ​ពី​លើ​ឯង​ប្រែ​ទៅ​ដូច​ជា​ដែក ហើយ​ដី​របស់​ឯង​ដូច​ជា​លង្ហិន ២០ នោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បង្អស់​កំឡាំង​ជា​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍ ដ្បិត​ដី​របស់​ឯង​នឹង​មិន​បង្កើត​ផល​ទេ ហើយ​ដើម​ឈើ​ដែល​នៅ​ស្រុក​ក៏​មិន​បាន​ផ្លែ​ផង។  ការនេះ ក៏បានឃើញកើត ខ្លះៗនៅក្នុង សង្គ្រាមស៊ីវិល ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ ដល់១៩៧៥ ដែរ។ ការសាបព្រោះ ដំណាំដាំដុះ ស្រែចំការ ធ្វើទាំងភ័យបារម្មណ៍ ព្រោះខ្លាចខ្មាំង។  នៅពេល ជិតបានផល សត្រូវម្ខាងទៀត មកវាយដណ្ដើម យកទៅបាត់។ ភូមិនិមួយៗ ស្ងាត់ជ្រងំ អ្នកភូមិមានមុខមាត់ ស្រងូតស្រងាត់ រស់ទាំង ព្រួយបារម្មណ៍ ជាពិសេស នៅពេលយប់ ជួនកាលឮស្នូរ កាំភ្លើង ត្រូវរត់ចូល ក្នុងរណ្ដៅ ពួនការពារ ទាំងយប់ក៏មាន ជួនកាលត្រូវ ជំលៀស ចេញពីភូមិមួយរយៈ ក៏មាន ព្រោះខ្លាចខ្មាំង មកគៀចេញ។ បើយើងមើលព្រះគម្ពីរបន្ដរទៀត ការនោះ រឹត តែជាក់ស្ដែងឡើង លេវីវិន័យ២៦៖២៣-៣៣  ២៣ បើ​ឯង​រាល់​គ្នា​មិន​ទាន់​រាង ​ដោយ​ព្រោះ​សេចក្តី​ទាំង​នោះ​ទេ គឺ​នៅ​តែ​ដើរ​ទទឹង​នឹង​អញ ២៤ នោះ​អញ​នឹង​ដើរ​ទាស់​ នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា​ដែរ ហើយ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ២៥ អញ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​មាន​ដាវ​ជា​សេចក្តី​សងសឹក​នៃ​សញ្ញា​មក​លើ​ឯង នោះ​ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​មូល​គ្នា នៅ​ក្នុង​ក្រុង​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន ហើយ​អញ​នឹង​ឲ្យ​ជំងឺ​អាសន្ន​រោគ​កើត​ឡើង នៅ​កណ្តាល​ឯង​រាល់​គ្នា​ទៀត រួច​ឯង​នឹង​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ២៦ កាល​ណា​អញ​បាន​ផ្តាច់​ស្បៀង​អាហារ​ពី​ឯង​រាល់​គ្នា​ចេញ នោះ​ស្ត្រី​១០​នាក់​នឹង​ដុត​នំបុ័ង​ឲ្យ​ឯង​នៅ​ក្នុង​ឡ​តែ​១ ហើយ​គេ​នឹង​ថ្លឹង​នំបុ័ង​ឲ្យ​ឯង​បរិភោគ ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បរិភោគ តែ​មិន​ចេះ​ឆ្អែត​ឡើយ។  (ចំពោះបងប្អូន កូនក្មួយ ដែលអាយុតិចជាង៤០ឆ្នាំ ប្រហែលមិនបានដឹងការនេះ ច្បាស់លាស់ទេ នៅក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវីល ពីឆ្នាំ១៩៧០ ដល់ ១៩៧៥ ) ជនភៀសខ្លួន ដោយសង្គ្រាម បានមកមូល គ្នានៅក្នុង ក្រុងនិមួយៗ ជាពិសេស គឺទីក្រុងភ្នំពេញ ប្រជ្រៀតគ្នា រស់នៅយ៉ាវេទនា ហើយការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ក៏នៅតែ បន្ដទៅទៀត ឥតឈប់ឈរទេ រហូតមកដល់ ថ្ងៃទី១៧ មេសា ១៩៧៥ ជាថ្ងៃជ័យជំនះ ហៅថាថ្ងៃរំដោះ របស់ពួកខ្មែរ ក្រហម ។ ទាហានទាំងអស់ ត្រូវដាក់ អាវុធចុះ មន្រ្ដី ទាំងអស់ ត្រូវអស់ អំណាច នឹងដំណែង, សាលាទាំងអស់ ត្រូវបិទ, សង្ឃត្រូវសឹក, វត្ដត្រូវបិទ, ផ្សារត្រូវបិទ, ពលរដ្ឋទាំងអស់ ត្រូវជំលៀសចេញ, នាយទាហាន, មន្ដ្រី, គ្រូបង្រៀន, សាស្រ្ដាចារ្យ, និសិត្សបញ្ញវ័ន, អ្នកមុខអ្នកការ មួយជំនួន បានត្រូវខ្មាំង អញ្ជើញយកទៅ សម្លាប់ជាសម្ងាត់។  ស្បៀងអាហារដែលយកទៅតាម នៅពេលជំលៀស ក៏ត្រូវអស់ ភោគផលក៏ ឥតបានបង្កើត អង្គការខ្មែរខ្មាំង ក៏ចាប់បង្ខំឱ្យធ្វើការរួម ចាប់ផ្ដើម បើកការដ្ឋាន បាយរួម ក្នុង ឆ្នាំ១៩៧៦ ទៅតាមដំបន់។ មនុស្សត្រូវបង្ខំឱ្យធ្វើការ ដូចសត្វធាតុ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ (យប់ខ្លះធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ១១យប់ពេលមានខែរះ) ធ្វើទាំងផ្គរ ទាំងភ្លៀង ធ្វើមិនទាន់ផែនការណ៍ សម្លាប់ចោល។ ទទួល ទានមិនគ្រប់គ្រាន់ បាយមានរបប មួយក្រុម១០នាក់ ជាញឹកញាប់ គឺទទួលជាមួយអំបិល ឬត្រកួន ស្ងោរ ទទួលទាន មិនចេះឆ្អែតឡើយ ម្ដេចក៏ដូចព្រះគម្ពីរ ថាអីម្លេះ? ទទួលទាន ដំណេកមិនគ្រប់គ្រាន់….ឥតមានកន្លែងស្នាក់នៅស្រួលបួលទេ រើពីកន្លែងមួយ ទៅកន្លែងមួយទៀត តាមការចាត់តាំងរស់ អង្ការ វេទនាឥតពាក្យ ថ្លែងបានឡើយ គ្រប់បែប យ៉ាងទាំងអស់…. តែអរគុណព្រះអង្គ អស្ចារ្យដែលជីវិត នេះមិនស្លាប់)។   លេវីវិន័យ២៦៖២៧-៣៣ ២៧ បើ​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ហើយ ឯង​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​តាម​អញ គឺ​នៅ​តែ​ដើរ​ទាស់​ទទឹង​នឹង​អញ​ត​ទៅ​ទៀត ២៨ នោះ​អញ​នឹង​ដើរ​ទាស់​ទទឹង​នឹង​ឯង​រាល់​គ្នា ដោយ​សេចក្តី​ក្រោធ ហើយ​នឹង​វាយផ្ចាល​៧​ដង​លើស​ទៅ​ទៀត ដោយ​ព្រោះ​អំពើ​បាប​របស់​ឯង ២៩ ឯង​រាល់​គ្នា​នឹង​បរិភោគ​ទាំង​កូន​ប្រុស កូន​ស្រី​របស់​ឯង​ផង ៣០ អញ​នឹង​បំផ្លាញ​អស់​ទាំង​ទី​ខ្ពស់​របស់​ឯង ហើយ​នឹង​គាស់​រំលំ​រូប​ព្រះអាទិត្យ​របស់​ឯង ព្រម​ទាំង​បោះ​ខ្មោច​ឯង​រាល់​គ្នា​ទៅ​លើ​រូប​ព្រះ​របស់​ឯង​ទាំង​នោះ​ដែរ ហើយ​ចិត្ត​អញ​នឹង​ខ្ពើម​ឯង​រាល់​គ្នា ៣១ អញ​នឹង​រំលាង​អស់​ទាំង​ទី​ក្រុង​ឯង ហើយ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទី​បរិសុទ្ធ​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ទៅ​ជា​សូន្យ​ស្ងាត់ អញ​នឹង​មិន​ព្រម​ហិត​ក្លិន​នៃ​គ្រឿង​ក្រអូប​ឯង​ទៀត​ឡើយ ៣២ អញ​នឹង​នាំ​ឲ្យ​ស្រុក​ទៅ​ជា​ស្ងាត់​ឈឹង ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​ឯង​ដែល​នៅ​ក្នុង​ស្រុក គេ​នឹង​មាន​សេចក្តី​ងឿងឆ្ងល់ ៣៣ ឯ​ឯង​រាល់​គ្នា អញ​នឹង​កំចាត់កំចាយ​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​គ្រប់​ទាំង​នគរ ហើយ​នឹង​ហូត​ដាវ​ទៅ​តាម​ឯង​ទៀត នោះ​ស្រុក​ឯង​នឹង​នៅ​ជា​ស្ងាត់ឈឹង ហើយ​ទី​ក្រុង​របស់​ឯង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នឹង​ត្រូវ​លាញ​ទៅ​អស់​រលីង។  (អត់ឃ្លាតពេក ហួសប្រមាណ  លួចអង្ការស៊ីមិនបាន អ្នកខ្លះរហូត ដល់ទៅស៊ីកូន ខ្លួនឯង ទោះរស់ ឬស្លាប់ក្ដី ទោះត្រូវមាន ទោសក្ដី ការនេះគឺកើតមាន ដោយពិត បា្រកដ។ ទមិ្មលឥតសាសនានេះ ចាប់បំផ្លាញ រូបព្រះពុទ្ធ គេប្រើឱយ អ្នកថា្វយបង្គំ រូបព្រះ នេះពីដើម គាស់រំលំ សែងព្រះរបស់ខ្លួនយក ទៅធ្វើជាទំនប់ ទប់ទឹក ឬផ្លូវថ្នល់វិញ។ ចំណែកឯព្រះវិហារ គេយកធ្វើជា កន្លែងដាក់ទោសមនុស្ស ឬកន្លែង សម្លាប់មនុស្សវិញ។  តើអង្ការខ្មែរ កុម្មុយនិស នេះបានអាន ព្រះគម្ពីរឬ? បានជាធ្វើ ដូចព្រះគម្ពីរ ថាយ៉ាងនេះ ឬមួយក៏ព្រះ ……. អនុញ្ញាតិឱ្យគេមក ធ្វើការនេះ? ។  មើល! មិនទាំងបាន យូរប៉ុន្មានផង អង្ការទម្មិល នេះក៏រលត់ រលាយទៅវិញ នៅ ឆ្នាំ១៩៧៩។ មិនទាន់ទាំងរំដោះ មានសេរីភាព ពេញលេញ ស្រួលបួលផង ខ្មែរក៏ ចាប់នាំគ្នា សង់រូបព្រះ ទៀតហើយៗ រឹតតែច្រើន លើសដើម ។ ព្រះទ្រង់បាន ព្រមាន រួចហើយថា បើមិនស្ដាប់អញទេ ទ្រង់នឹង វាយផ្ចាលទៀត ឱយខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅ ស្រុកគេ ពេញទាំង ពិភពលោក ឥឡូវមែន ខ្មែរខ្ចាត់ខ្ចាយ ពេញ ពិភពលោក ដែល យើង គិតស្មានមិនដល់ កាលពីដើម អ្នកខ្លះចង់ចេញទៅ បរទេសនោះ ពិបាក ណាស់ ទោះតែ មានលុយហើយ ក៏ចេញមិនបានផង ព្រោះច្បាប់នោះ តឹងតែង ណាស់ ឥឡូវនេះ នៅពេលដែល ព្រះទ្រង់បើក ស្រួលបំផុត សូម្បីតែអ្នកក្រ ឥតមាន លុយសោះ ក៏បានទៅដល់ បរទេសដែរ ហើយមាន លុយចាយ ឡានជិះ ហ៊ឺហា ទៀតផង។ ប៉ុន្តែនោះ មិនមែន ជាព្រះហឬទ័យ របស់ព្រះទេ ព្រះហឬទ័យ គឺទ្រង់ចង់ ឱ្យខ្មែរមាន ឱកាសទទួលជឿ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ ហើយឈប់ ថា្វយរូបព្រះ ព្រោះរូប ដែលមនុស្សធ្វើ ដោយឆ្លាក់ ឬចាក់ពុម្ពក្ដី មិនមែនជាព្រះទេ ហើយក៏មិនអាច ខ្លាយជា ព្រះបានដែរ។  ហេតុដូចម្ដេច បានជាពិបាក ពន្យល់ខ្មែរ ពីរឿងព្រះពិត នឹងរូបព្រះនេះម្លេះ? ប៉ុន្តែខ្ញុំ សូមឱនកាយ ថ្វាយបង្គំ ដោយអរព្រះគុណ ដល់បងប្អូនខ្មែរ មួយចំនួន និង ជាពិសេស បងប្អូន ដែលបានអាន អត្ថបទនេះ ទាំងជឿដល់ទ្រង់ ហើយយើង ជាបងប្អូន រួមជំនឿ ក្នុងព្រះអង្គម្ចាស់ សូមឱ្យយើងបាន អធិស្ថាន ទូលអង្វរទ្រង់ ឱ្យទ្រង់បានអត់ទោស ដល់បងប្អូនខ្មែរយើង ដែលមិនទាន់បាន ជឿដល់ ទ្រង់ នៅ ឡើយ ហើយសូមព្រះជួយ ព្យាបាលមាតុភូមិយើង ហើយឱ្យពលរដ្ឋខ្មែរ បានជា រាស្រ្តរបស់ព្រះដ៏ពិត ព្រោះព្រះទ្រង់ បានស្រឡាញ់ខ្មែរ ហើយក៏លូក ព្រះហស្ថ ដ៏មានគ្រប់ ព្រះចេស្តារ ប្រទានពរ ស្រុកយើងទៀត។ សូមខ្មែរអ្នក មានជំនឿទៅ លើព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ  ដែលជាព្រះ លើមនុស្ស និងរបស់ ទាំងអស់ សូមឱ្យ យើង បានស្រុះស្រួល ស្រឡាញ់គ្នា អត់ទោសគ្នា ហើយរួមអធិស្ឋា ជូនប្រទេសជាតិ និង អ្នកដឹកនាំប្រទេស ឱ្យបានទទួលជឿ ហើយថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិត។  បើបងប្អូន មានរឿង អ្វីខ្លះទៀត ដែលនៅសង្ស័យ ហើយដូចជាទាល់ច្រក ថាធ្វើ មិនបាន នោះចូឱ្យទុកចិត្តដល់ព្រះ ដូចជាទ្រង់មានព្រះបន្ទូល ដល់ពួកអ្នកដែល ទាល់ច្រក នៅសមុទ្រ ក្រហម គឺខ្មាំងដេញពីក្រោយ រត់ទៅមុខ ទើសនឹង សមុទ្រ គឺក្នុងសភាព ការ ចុះទឹកក្រពើ ឡើងលើខ្លាហើយ ទ្រង់បានមានបន្ទូល ទៅកាន់ពួកនោះ ក្នុង ព្រះគម្ពីរ និក្ខមនំ ១៤៖១៣-១៤ ថា៖      កុំ​ខ្លាច​អី ឈប់​សិន ចាំ​មើល​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​របស់​ព្រះយេហូវ៉ា ដែល​ទ្រង់​នឹង​ប្រោស​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ដ្បិត​ពួក​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឃើញ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ នោះ​នឹង​លែង​ឃើញ​ទៀត​ជា​ដរាប​ទៅ ១៤ ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​នឹង​ច្បាំង​ជំនួស​អ្នក​រាល់​គ្នា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​នៅ​តែ​ស្ងៀម​វិញ។   ដូច្នេះការអាក្រក់ ដែលកើតកន្លងមក បាននាំឱ្យមានការល្អ កើតចេញ ពីការនោះ គឺថា យ៉ាងហោចណាស់ ក៏មានខ្មែរ មួយចំនួនធំហើយ ដែលបាន ថ្វាយបង្គំ ព្រះដ៏ពិត បើប្រៀបធៀប ទៅនឹង២០ ឆ្នាំមុន ដោយ រួមទាំងខ្ញុំ និងបងប្អូនផង។ ព្រះក៏ទ្រង់បានប្រទានពរ ដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ និងមាតុភូមិគេ ក៏សមល្មម លើស ពីពេល ណាទាំងអស់ ក្នុងប្រវត្តរបស់ កម្ពុជានេះ ជាពិសេស គឺមានខ្មែរ រាប់សែននាក់ ហើយ ដែលបាន ថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដ៏ពិតនេះ សម្បត្តធម្មជាតិខ្មែរ ក៏រកឃើញកាន់ច្រើន ប្រទេសដទៃ ក៏រាប់អានយើង កាន់តែច្រើន កុំភ្លេច នៅថ្ងៃទី ១២ ខែ១២ ឆ្នាំ១២ នេះ ខែ្មរប្រហែល ជាឈប់ចាក់សាំង មកពីបរទេសហើយ ។ នេះគឺ ដោយសារ តែសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណ របស់ទ្រង់ហើយ សូមបងប្អូន បានប្រកប នឹងព្រះពរជានិច្ចនិរន្តរ៍។  

Family Book Store in Cambodia If you need resources such as bible, books, khmer hymn, CD, DVD, reaching materials, arts, gifts, other christian related products and so on,Family BookStore has them all. Family BookStore Address: No. 01, Jawaharlal Nehru (St. 215), 12155 Phnom Penh Mobile Phone: 012 952 800 Telephone:l023 883 071 E-Mail: fbs@camnet.com.kh  

  Where is God? There was a talk in the village about a smart boy.  When asking any questions by the elders of the village he always was able to give them a satisfactory answer.  One day, there was a religious teacher thought of a question that will make the boy struggle with the answer or not be able to answer it at all.  When he met the boy, he said “Hey boy, I heard people said that you are a very smart boy…I have a question for you “Do you know anywhere that there is God?  If you give the right answer, I’ll give you an orange.”  The boy answered right away “ Let me ask you back a question, is there anywhere that there is no God? If you give the correct answer, I’ll give you 2 oranges.” -          Did the boy answer the religious teacher?     -          If he did, what did he say? -          Do you know brothers and sisters is there any place that there is no God? Take a moment to think about the story. ………………………………….                                          God is almighty powerful we can’t see Him.  He created everything in Heaven and on Earth, there is nothing that exists without Him, the air we breathed is also God’s creation even we can’t see it.  The air can penetrate everywhere, likewise God is everywhere, and there is only one place that God will not be present, is in the heart of some people. -          Do you have God in your heart? -          Do you have place to receive God into you heart?  

  ចុកទីនេះ Click Here to Listen  Testimony  I first heard of Jesus at an evangelistic crusade in Phnom Penh in April 1972. I was a young Communist, in my early twenties, and for the previous two years had been indoctrinated to be anti-American and an atheist. All communists have one cause — to love the nation. Americans were seen as imperialists; therefore, they were the enemy. From March 18, 1970, to April 17, 1975, the government of the Khmer Republic had welcomed “the enemy” to our land. I was at the crusade as a spy, to find out how many Americans were involved in the event. I disguised myself and chose a seat far from the aisle. The preacher that day was Dr. Stanley Mooneyham, president of World Vision International, a non-governmental organization. God used that occasion to let me hear the gospel. Dr. Stanley spoke about the prodigal son. While listening to the message, I was caught up by the power of the Word and the Holy Spirit to see myself as the prodigal son. Communism trained me never to cry. It was a sign of weakness. But that day, the Word of God moved me to cry over my sins. By the grace of God, two ushers took notice of me and approached me. I said the sinner’s prayer, and immediately I felt a warm feeling of being accepted. I went into the convention center a Communist. I came out a born-again Christian. Right away, I faced opposition. Until that time I was a temple boy under the care of my uncle. My uncle told me, “Now that you are a follower of Jesus, let Jesus feed you.” So, for the next six consecutive Sundays he didn't give me any food but the fire within me pushed me to go to church where I was warmly welcomed. The Communists often sing of brotherly love, but I found the community of brotherly love I was looking for at church. Finally, my uncle gave up and notified my parents who were living in the village. My father had been a Buddhist monk for 14 years. He asked me, “Son, why have you chosen to become a Catholic?” He thought that all Christians were Catholic. My father had many sad experiences during our country's 93 years of French colonization, which lasted until we got our independence in 1955. To him, becoming a Christian meant hating one’s mother and father and forsaking one’s family. He believed this because under French colonialism some Cambodians who had become Catholic had taken these words from Luke 14:26 literally, and he feared that I would hate him too now that I had become a Christian. I was then just a six-week-old believer, so I asked the Holy Spirit to help me answer my father. By then I had a copy of the Bible although I didn’t have any money. Soon after I converted I had approached the manager of the Bible society for a Bible. He told me that if I sold enough Bibles at public places I could buy my own with the profits, so I worked very hard and bought my Bible. I told my father, “At church, I am taught to honor my parents.” My father asked me to prove it to him. I prayed for the Holy Spirit’s guidance and found in my new Bible the relevant verses — Exodus 20:12 and Ephesians 6:1-3. I told my father, “I’ll honor you while you’re alive. Why wait until you’re dead to pay offerings?” He was quite satisfied and said, “It’s not bad if you still obey.” While my parents were quite tolerant of my decision, they issued me a challenge — “What are you going to do about your relationship with your brothers and sisters?” I’m the seventh of nine children. One of my sisters has always been jealous of me as I was the center of attention. Once, she had a toothache and was crying out loud in pain. I was preparing for an exam so I spoke harshly to her. She stopped talking to me for three years, so there was division in my family. I’m a slow learner, but once I remember something I never forget. I recalled one of the sermons where the preacher spoke about leaving your gift at the altar to reconcile with your brother before returning and offering the gift. My parents asked me to prove it and then do it. The Holy Spirit guided me to find the verse in Matthew 5:23-24. I was challenged to ask my sister for forgiveness, I did so, and our relationship was restored. I thank God we could be reconciled because just three years later she was killed by the Khmer Rouge. One day, a man of God came from Scotland. He was a Cambodian Major named Chhirc Taing. He told his wife and friends God had called him back to Cambodia to die as a martyr, and returned in 1973 while the country was in the midst of a civil war. Before he returned, all the missionaries and Christian leaders spoke well of him. I was curious about this man whom everyone loved. I was standing at the entrance of Bethany Church one Sunday. I attended the Khmer and English service as it provided a good chance to learn English. I saw a short, little man with a fair complexion coming out of a car. He climbed up the stairs, said “Hello,” and shook my hand. I felt something warm flowing through my veins.He asked me, “Have you accepted Christ?” I said, “Yes.” He smiled at me, patted my shoulder, and gave me a word of encouragement. “You will never feel sorry for that decision. It’s the greatest decision ever made and will change your life.”I didn’t know who he was then, but after that meeting I loved to hear his messages. His life, however, spoke louder than his words. He was a man who lived out the Word. He became my Elijah. I didn’t know that, one day, I’d become his Elisha. He discipled and mentored me, and we spent much quality time together in ministry. For two years he became God’s instrument to bring revival to the Cambodian church. The last message he preached was from II Kings:2 about Elisha, after getting the mantle from Elijah, crying out for a double portion of his spirit. By that time, many American missionaries had already left the country. Chhirc challenged the church of Cambodia to rise up as the Elisha generation. After that we had the opportunity to pray overnight, together with about 60 other leaders. That was April 16, 1975. Early the next morning, April 17, the Khmer Rouge seized Phnom Penh. They were marching through the streets chanting their songs of victory. They instructed us to leave Phnom Penh for a short while as the US planes were going to bomb the city. More than one million people evacuated the city in three days. Chhirc said his goodbyes and exhorted us from Romans 13:1 to submit ourselves to the governing authorities and that God would guide and protect us. He also told us to learn to be gentle as doves and wise as snakes (Matthew 10:16). Knowing exactly that this was the end of his life, he went out and began witnessing on the streets. His adopted son saw him being arrested and then assassinated.  The rest of us left with only the clothes on our back and a scarf, or krama. I went home to search for my family, but the house was empty. I prayed to God as I didn’t know how to survive. As I walked the streets, I came across one Christian brother and then another. Soon we had a fellowship of 18 people. I became their Moses and was responsible for finding food for them. We all had to head eastward and cross over a bridge to the other side of Phnom Penh. However, all the rice warehouses were located in the city. Many people risked their lives lying on bamboo rafts or swimming across the river back to the city to get food. Although the Khmer Rouge preferred not to waste their bullets, they shot dead those in the water. The little ones in our group were crying for food. After we prayed together, I took courage to walk back to Phnom Penh with another brother, Timothy, now an associate pastor in Long Beach, California. There was only one way back, along Route Number One — the bridge across the river, and the Holy Spirit told me to walk on the bridge. We walked straight on in front of the Khmer Rouge security officers on guard. I saw a classmate of mine who had become a Khmer Rouge in his jeep. I almost greeted him, but the Spirit warned me against it. My friend saw me but pretended not to know me, as to be a friend of city dwellers would place his life in danger. They all just let me go. I was only a three-year-old believer then. When we arrived at the warehouse, there were thousands of bags of rice stacked on top of each other. About 50 men were there pulling out the bags from the bottom of the stack. The Holy Spirit prompted me to stay away. Within a twinkling of an eye, I saw the bags from the top of the pile fall down and crush the men. One bag flew in the air and dropped right in front of us. What would I have done if I had not known God? I put the bag on a bicycle and wheeled the bicycle out. The Khmer Rouge had taken all the motorcycles and cars. It didn’t matter anyway as there was no money to buy fuel. By April 18, our currency had been devalued and banned. There were many rich Chinese who had brought money with them, and when they found out they couldn’t use it they jumped in the river and killed themselves. The poor, who carried food and cooking utensils instead, had a better chance of survival. We took the same route back. I saw the same friend and the same thing happened; we ignored each other. For the next three months, we hung around searching for parents and other blood relatives. We walked 68 kilometers a day, from daybreak to sunset. We found none. I did meet a fellow church musician and his family. He played the guitar, piano and flute, and I had stayed at his home after my conversion. He had two sisters; one was married, and the other, Rachel, was a Sunday school teacher like I was. He invited me to join their company, so for three days I did. When we said goodbye, they all cried because they loved me so much. Later his whole family was killed, except for his son. My friend ’s crime? He wore spectacles. The Khmer Rouge teaching was to renounce luxury, and spectacles were thought of as a luxury item used by the educated. From the Basak River, we walked about 64 kilometers until we reached the Mekong River. There I met another friend who was a Khmer Rouge leader. Secretly, he advised me not to stay where people knew me. “The farther you travel, the safer for you,” he said. So I walked until I reached the village of Prey Veng and proceeded to another village near the jungle at the Vietnamese border. There, however, I was arrested by the Khmer Rouge. All Cambodians were divided into two groups — revolutionary people and liberated people. The Khmer Rouge were the revolutionaries. All others were liberated people, and any revolutionary person could arrest a liberated person. An officer of the Angkar (Khmer Rouge central organization) came to me and told me that I had to go to a “re-education” camp. I didn’t know what that was and was stupid enough to ask how I was going to study without any books or pencils. The officer said, “Don’t worry, the Angkar will provide.” At the camp I didn’t find any stationery - only baskets, hoes and tools for forced, hard labor. I was in detention from August 1975 to 1977. I was the youngest and the only Christian at the camp, and I was also the only one well prepared for the work. I had read books on revolutions in China, so I knew how to manufacture my own fertilizer. I mixed human stool and mud, dried it in the sun, hand pounded it and stored it in the barn. Over time I became known as “younger brother” or “Calendar Man,” as I would keep track of the dates with my daily prayers to God. However, when I fell sick, I suffered from the lack of modern medication. Once I had malaria. While I was shivering, the village herbalist would treat me using traditional therapy by burning the veins on my hands. Usually this was done with bamboo, sliced using a broken bottle, rolled up into a ball and dried. These bamboo balls were then placed on the skin and then burnt with some charcoal. The idea was to kill the sensory nerves and, thus, pain. This was the case with almost any sickness. When I had a stomach upset and my belly was swollen, the “doctor” burnt six holes on my stomach, three on each side of my navel. When I had a toothache he burnt two scars, one on each side of my jaw. With the nerves impaired, even when my wisdom tooth later broke I had no feeling at all. Then I became visually impaired. It was painful to open my eyes even though they were not red. I couldn’t see and fell off a bridge one day. A revolutionary nurse was sent to see me. She bought some sort of local product, a type of liquid in a Miranda glass bottle, and a syringe. She forced open my eyes and sprayed the liquid into them. My eyes got worse. Because I couldn’t work in the paddy field, I was sent to work in the kitchen instead. It was a harder job, but I had learned much from my elder sister who was a cooking teacher. One day, while cooking rice for some 18 people, a higher officer took off the lid from the cooking pot and made me open my eyes wide. The steam that came out was so hot that it burnt my eyes. “Bear it; it will heal you,” the officer said. I thank the Lord I didn’t cry as crying was considered to be anti-revolutionary. As a cook I was only provided with rice and salt, no meat. Often, all we had was plain rice porridge. As I normally do not eat much, even while staying in Phnom Penh, I coped with the lack of protein. Others, however, suffered terribly and lost a lot of weight. At the camp there were no toilets. We all used latrines, made out of a hole in the ground and a shelter of palm leaves. Every morning we had to salute the Khmer Rouge and ask permission to go and pass stool. One day, before daybreak, I saluted the officer and went out. While walking, I heard something moving in a dry rice bed. It was a fish the size of my arm. The Holy Spirit told me to walk another time round the dry rice bed. This time another fish jumped out of the water for me to catch. I was able to cook the two fishes for my fellow prisoners. Every time I prayed I always recited Psalm 23, the only complete chapter I could remember — “The Lord is my shepherd, I shall not be in want.” Over time the psalm became prophetic, and each time I was assigned to cook I always caught something. The Holy Spirit had repeatedly impressed instructions upon my heart since I left Phnom Penh. Miraculously, my eyes were also healed. We were all later shifted to another camp, 16 times larger than the previous one. From 18 prisoners, there were now 300. Some prisoners tried to escape. They were caught and killed. Every day before sunset there would be a head count. Each one had to shout out his number and line up accordingly. Twice a week, each prisoner was interrogated. There were at least 200 questions each time, and those caught lying were killed. I remembered Jesus’ words that those who hated their lives would save it. I was ready to die, so I chose to tell the truth. A friend of mine, a former pilot, had a relative in a high position among the Khmer Rouge. When he revealed his identity, he was interrogated and beaten up. He came back and told me, “No relative can help us now. All loyalty is to the Angkar alone, who are the center of everyone’s life.” Pol Pot, Brother Number One in the Central Cambodian Communist Party, attended Catholic school in his youth; thus, the Khmer Rouge teachings were often based on distorted Bible verses such as “Love the Angkar with all your heart, all your soul and all your mind.” One day we went to the stream. The water was crystal clear and icy cold. We didn’t have any towels, only one pair of pants and they had become shorts filled with holes. To patch them up, we had to use rice bag fibers that itched terribly. In the river I took off my shirt and shorts, washed them, and kept them by the bushes in the water. I was hungry and prayed to the Lord. After I was done bathing, I took up my shirt and felt something moving in it. It was an arm-sized king prawn. The next day, while walking out of the stream I stepped on a fish and caught it. I wondered what to do with it. If I brought it back to camp I would have to share it with everyone and one fish wouldn’t go far among 300 people. I rolled the fish up in my scarf, tied it around my forehead, and smuggled it into the camp. I didn’t have access to the kitchen so my friend, who was appointed chef, cooked it for me. That evening I shared the fish among eight close friends. We were all lying down and passing it from one person to the other. “What is it?” they’d ask, and our response was always “Don’t ask. Just eat.” We had to eat with our scarves over our faces to cover the smell. Truly God is Jehovah Rophe, the Shepherd who feeds me. In the one year, three months and 13 days I was in prison, the Lord sowed the seed of a worshipper in me. I only knew hymns, as that was what we sang in church. So when there was a thunderstorm and it was raining cats and dogs, I would stand by the window and sing “How Great Thou Art” out loud in Khmer, English and French. I’d have a vision of the church of the multitudes worshipping with me, and the serenity of that vision comforted me. Once I had ringworms across my face. Every time it was going to rain they would get very itchy. But what disturbed me most was the effect they had on my looks. I tried all sorts of remedies, such as eating chicken with black legs. I tried using a certain tree’s sap, that was black like tar, and placed it all over my face. When it was dry and I peeled it off, my skin would look nice but the next day the ringworms would return. The number of prisoners dwindled daily. Soon, there were only 160 left. Those who were addicted to tobacco found life harder. They’d barter half of their plain porridge for a piece of tobacco. My friends died one by one. I was the only one who would volunteer to bury them. I’d wrap the dead body in a palm leaf mat, tie both ends, carry and bury it. Each time I’d pray, “Lord, this brother has died. I bury him with dignity. Who will bury me?” Soon I ran out of space to bury the dead, so I had to cremate my friend who had just died. I placed the body on a pile of firewood. As I did not have any lighter or flint, I cut a piece of bamboo shoot and put dry kapok from the cotton tree inside it. Then, with a broken ceramic piece and a broken blade, I started a fire and ignited the dry kapok. Midway while the body was being cremated, it started raining. The fire was put out, and my friend looked like a black man. The water reopened yesterday’s grave and flowed in. I decided to put my friend in there, and as I pried the body into the grave the water, all oily and smelly, splashed all over my face. I prayed to God to help me bear it. One day my limbs felt numb all over and I couldn’t move. The Lord spoke to me in a dream and told me, “You won’t die. You will survive for my purpose.” During the headcount, I did not join the queue. I had never missed one day of hard labor before. Those who did not work did not get a food ration. When my friend told the Angkar about my condition, the officer instructed me to make herbal tea for everyone instead. I boiled the tea in three big pots. There were some others who had caught small crabs and snails and were trying to grill them in the fire under the pots. Somehow, the pots collided and the water fell on the fire. The boiling steam burnt my body all over. I couldn’t open my eyes. I cried out, “Lord, take me home. I cannot take it anymore.” However, I had found favor with God and man. A top officer got the help of a former medical doctor. The doctor said to use fish sauce or toothpaste to relieve the pain. However, we had only salt. My friend ran to the headquarters to get some salt for the doctor, who chewed it in his mouth and spit the saliva all over my face. I became jerky and had muscle spasms, but I didn’t cry. The next morning, the doctor took some lpov (green pumpkin) or tralach (winter melon) leaves and mixed them with water buffalo dung into a paste. He put it on my face. It was itchy and dried quickly into a tight mask. That is how God healed me without modern medicine. The prisoner count went down to 127. The Lord had told me that only seven of my close friends would survive, so when the eighth friend passed away I knew I would soon be released. At midnight, my name was called. Normally, those who were called out at midnight never returned. They were interrogated and tortured … often to death. I told my friend to inform my home village that I had died. I gave him my shirt and pants and went out with only my krama tied around my waist. At that time my detention camp was under the Eastern Zone Party, which had become increasingly pro-Vietnamese and would eventually overthrow Pol Pot. I was brought to the military headquarters and had to face ten top officers. They asked me whether I spoke English. I said yes. They asked whether I was a Christian. I said yes. They had all the reasons to kill me. However, they said instead, “Give him a generous supper.” I thought they were fooling me with their generosity. Then I remembered Psalm 23 — “You prepare a table before me in the presence of my enemies.” After that the officers tuned their radios to the BBC World and asked me to translate the news for them. Then they gave instructions for the guards to take better care of me and to protect my life. A few days later I was released, together with the other 126 prisoners. It was the year 1977. I was evacuated together with hundreds of people from the East to an area near the Thai border, where I experienced the Killing Fields. The young people had to undergo a forced mass wedding, about 300 at a time, and were killed after that. Miraculously, my life was spared. I became the personal assistant to a Khmer Rouge leader. In February 1979, I returned to Phnom Penh and led an underground church. There I met Boury, a widow with 6 children. Her late husband was killed by the Khmer Rouge a few years before. We got married in 1980, and a year later the Lord blessed us with a baby girl whom we named Shalom (peace in time of troubles). In January 1985, I fled to a Thailand refugee camp with my wife and three daughters and remained there until March 1993. During that time we planted 15 churches, equipped 50 Christian leaders, and helped pastor a Vietnamese church in another nearby camp in Thailand. When the Paris Peace Accord was signed, we were welcomed back to Cambodia. It was in early October of 1993 that I first came to Malaysia. I was supposed to attend the International Fellowship of Intercessors in Manila, Philippines. I applied for my visa at the Philippines’ embassy in Malaysia and was advised to stay in the country. As a result, I stepped into the Sungei Way Subang Methodist Church (SSMC) in the middle of the church’s Prayer Day. That was how my partnership with SSMC began. Later that year the Lord connected me to another church in Malaysia, the New Life Restoration Center. I was just a returnee from the refugee camp, but I received the grace of giving from these churches. God did not wait. He started opening doors and putting the pieces of the puzzle together. As a result, three fruitful ministries have been established. These are the School of Practical Ministry Cambodia (SPMC) begun in 1994, the Living Hope in Christ Church (LHCC) begun in 1995, and the Institute of Church Planting Cambodia (ICPC) begun in 1998. Thus far, by June 2007, we’ve had nine graduating classes from the Institute of Church Planting Cambodia and these graduates have planted over 310 churches to date. Since 2010, we have been in partnership with the New Covenant Church (tNCC) and have planted another 60 churches as a result. The Living Hope in Christ Church has thus far birthed 42 daughter churches. Truly this is the work of the Holy Spirit. By God's grace, I served the Evangelical Fellowship of Cambodia (EFC) as Board Vice Chairman from 1996 to 2006. I have served in the Bible Society in Cambodia (BSC), and as Board Chairman since 2001. I have served as an Advisory Council Member for World Vision International Cambodia since 2004. I have served Ambassadors for Christ International (AFCI) Cambodia as National Director since 2001, and as Regional Director for AFCI Asia since April 2007.At an appropriate time in 2008, a new National Director will replace me at AFCI Cambodia.  God has a purpose for me and I have found His purpose in my life; I am to be a transformed person networking with others to help finish the Great Commission. As a broken man saved by God’s grace, I am to live for His purpose.

Here is a great Story by Sivy.  She is a Cambodian girl who has been adapted by a missionary couple, raised in Thailand. She is  now in a university in the US. She is also a registered member of our community. Clik here to read her story "Living My Dream"     LIVING MY DREAM October 8th, 2012 at 4:10 pm I must confess: I had some unpleasant attitudes toward school in the last couple weeks. I was extremely frustrated because no matter how much schoolwork I completed, there would always be more to do. There were days that I did nothing other than attending long classes and doing more schoolwork in my room. It seemed like time was going so slowly, and yet I still didn’t have enough time to finish my work. Then, in the midst of this intense frustration, a fond memory came to me. It made me realize that I am actually living my dream. When I was a little girl, about nine years of age, I imagined a perfect world for myself. Back then I was living in a remote village in Cambodia near the border of South Vietnam. Like many other children in the village, I had the responsibilities to help my poor family plant rice, collect vegetables, feed pigs and chickens, and tend cows in the fields. I helped my family with all these chores everyday. I did attend school but only for four hours from 7 a.m. to 11 a.m. each day. Work was an absolute priority and school was a secondary. I was tired and weary from my chores, and I desperately wanted to study at school the whole day. One day as I was riding on the boney back of my old cow, I looked at the white clouds in the blue sky and started to imagine my perfect world. I imagined that my parents suddenly became rich and built a great big house. The house would have many rooms, and I would have a room to myself (most houses in Cambodia only have one big open space and everyone shares that space). I wanted a bunk bed in my room. I saw bunk beds on TV and thought that they were the coolest things. I wanted to sleep on a mattress and sheets like people in the movies. It looked very comfortable and luxurious. (People in my village did not sleep on mattresses and beds, but they slept on a mat on the plank floor. We also slept inside mosquito nets to prevent mosquitoes from biting us.) Once I had my own space and my own bed with a mattress, I would study all day long on my comfortable bed in my quiet room. I would study, study, and study some more. There would be no more planting rice in the hot sun or tending cows in the fields all alone. I would just go to school and come back to my room and study. This was what I really imagined but never expected it to come true. Miracles have happened since those days when I dreamt of a better life. Now I have a bunk bed, a mattress and sheets. I share a room with my two good friends in my dorm. I don’t have to plant rice in the field or tend cows in the hot sun. My only job is to study. Having been raised in a Buddhist home, who would have guested that there is a God who cares enough for me to listen to my imaginations and dreams? Who would have expected that He would find me in a remote village and bring me this far, to the other side of the world, to a university where I could earn a college education and fulfill my dreams? This memory of mine humbles me. Sometimes I forget where I came from and take these blessings for granted. How many little girls and young women around the world long to have a great education like I have right now? Before I complain about schoolwork or classes, I remind myself that this is what I actually wanted. I am literally living my dream. WHERE ARE YOU FROM? September 11th, 2012 at 4:51 pm With brown skin, brown eyes and black hair, it is not an easy task for me to blend into a crowd of white people without being asked, “Where are you from?” Most people have no problem answering such a short and easy question. But like other missionary kids, I always struggle to come up with a quick and comprehensible answer. This dialogue reflects what I went through last year when I started Judson as a freshman. American student: “Hey, where are you from?”Me, with a worried smile: “I’m from Thailand.”American student: “Ah, Thailand! I love your country. Thai people are so nice!”Me (not sure whether to say thank you or explain): “Yeah… Thailand is a great country, but I’m not Thai; I’m Cambodian.”American student: “Oh… well I hope you like it here. Hope you have fun living with us crazy Americans!”Me: “Yeah… I’m also American… I mean… I’m also a citizen of this country.”American student: “Wow, really? Then, how long have you lived here?”Me: “Never, this will be my first year…” [AWKWARD PAUSE] American student: “You know what, I need to run, but I’d love to talk to you more about it. Why don’t we sit together at lunch?”Me: “Yes, sure.” I often feel bad because my answers deeply confuse people. My honest dialogue might confuse you readers as well. If this is the case, I wholeheartedly apologize. Let me explain myself to you. I was born and raised in Cambodia as a child. My last three years there, I lived in a poor and deprived orphanage because both of my biological parents died of AIDS. At age thirteen, I was adopted by an American couple who were missionaries in Thailand. I lived in Thailand as a missionary kid for seven pleasant years before coming to study in America. I recently became a U.S. citizen after a complicated and long adoption process. That is why I am a citizen of the United States but have not lived in this foreign land of mine before. With the start of my second year at Judson, my room is a mess because I haven’t unpacked everything, and I can’t make up my mind where to best place my worldly possessions. I walk around on my floor and throughout campus greeting and hugging old friends. We share about our summer, and how we terribly missed each other. And then I realize: nobody is asking me where I’m from! These friends know me; they know my story and where I am from. This is marvelous! As I watch new students move in, bringing along their endless dorm supplies, I wonder where they are from. Are they from around here, or are they from another state? That person standing over there might not even be from the States. Every person comes from some place and each of them has their own story. Their story of where they are from might not be as complicated as mine, but it is still nice to stop by and welcome them and ask where they are from. People are usually proud of their states and country. So by asking this question, it brings smile to their faces. So where are you from, if you don’t mind my asking?

You may want to learn about Cambodian Christian Protestant Community in Cambodia, by visiting their website. http://cambodiaprotestant.org The Cambodian Christian Protestant Community (CCPC) is an expression of the fellowship of God's people from different Church traditions and background working together towards the same objective: bringing the Word of hope and salvation to the Cambodian people.

                                                                Happy New Year!  Happy New Year!  I used to celebrate New Year 3 times a year, universal on January 1st, Chinese New Year around February and the Khmer New Year,  April 13th, , now I keep only one and the Resurrection Day. A Christian leader ask a Question? what is a New Year any way? it was a honest question! Who know? Let’s think who create New Year?  The actual Khmer New Year starts on the 1st moon of the month of Pissak, ១កើតខែពិសាខពិសាខជាខែដើមឆ្នាំand exact of the 1st day of Nissan month  in Hebrew and it was the exact day that Moses delivered Israelites from slavery in Egypt (Exodus 12:2).   So the New Year was actually the first day of Freedom, the Journey of our New Life in Freedom with God or Christ.  And the Year of Hebrew is 5772, and Buddhism year is 2556, so this can explain that the Buddhism Calendar was actually the Hebrew calendar that God had given to measure time.   Before argued myself is Christ younger than Buddha why claim to be God, now I understand exactly what happened. Christ was born to be a man after Buddha, but He actually was God who much more million of years older than, and of course God created Buddha!  So New Year represents New lif in Freedom, in Christ let's continue our journey of faith with peace and confidences.  Now we are talking about Celebration of new life in a year time; how is your progress in the Journey? Keep Going, my Brother and Sisters, our Eternal lives worth more than the world!.   God bless You All  

    Click Here to Listen ចុកទីនេះដើម្បីស្តាប់ (Under MP3 track, scroll down and you'll see "play all"...click that to play all songs) Song collections of "the Voice of Hope" Production. These songs have been provided to CambodianChristian.com by Rev. Earnest Ung. Rev. Ung with a team in Cambodia, have produced 7 volumes. The intention was to provide enjoyment and encouragement to listeners.  

  12/9/13 at 12:40am                                                                        ចំណីអាហារនឹងព្រលឹងឈឺ  មនុស្សគ្រប់គ្នាខ្លាចសេចក្ដីស្លាប់ជាងអ្វីទាំងអស់ទោះតែខ្លួនមិនដែលបានស្គាល់ សេចក្ដីស្លាប់ នោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គេមិនដែលធ្លាប់ស្លាប់សោះ គេដឹងតែម្យ៉ាង គឺគេនឹងត្រូវតែស្លាប់ ថ្ងៃមួយមិនខាន ដោយព្រោះឃើញមនុស្ស ស្លាប់តែបន្ដរគ្នា ជាពិសេសមនុស្ស ដែលមានវ័យចំណាស់ហើយ មនុស្សក៏ដឹងទៀតថា ខ្លួនកំពុងតែវិវត្ដន៍ ទៅក្នុងផ្លូវស្លាប់នោះឯង។ ទោះមនុស្សខំប្រឹង រកគ្រប់មធ្យោបាយ ដើម្បីការពារ ឬពន្យាអាយុខ្លួន ឱ្យបានវែង តែមិនជាបានការអ្វីទេ។ ទោះស្ដេចនាម៉ឺន មន្រ្ដី អ្នកមាន ឬអ្នកក្រកិ្ដ ទោះមានគ្រូពេទ្យពូកែយ៉ាងណាក្ដី ក៏ជួយគេឱយរួចពីស្លាប់នេះ មិនបានឡើយ។ នៅពេលឈឺម្ដងៗ មនុស្សក៏ភ័យខ្លាចជាខ្លាំងណាស់ ខ្លាចស្លាប់ ប្រញាប់ប្រញាល់ រកពេទ្យរកថ្នាំ ដើម្បីព្យបាល ឱយទាន់ ពេលវេលា ប៉ុន្ដែនៅពេលមនុស្ស បានឮដំណឹងល្អ ដែលថាមានព្រះ ដែលអាចជួយមនុស្សឱយរួចពីស្លាប់ ជួយឱ្យជីវិត បានរស់ ឡើងវិញ មានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច យ៉ាងណាក្ដី មនុស្សបែរជាធ្វើហី មិនខ្ចីខ្វល់នឹងស្ដាប់ បែរជាប្រកែក មិនជឿ ទាំងមិនចាំបាច់យកទៅគិតមើលផង គ្មានអំណរ នឹងស្វែងយល់ អំពីការនេះទាល់តែសោះ។ បើតាមទំហំ នៃការភ័យខ្លាច និងការប្រយ័ត្ន ការពារជីវិត របស់គេ គេគួរតែត្រេកអរ ស្វែងយល់បន្ថែម ក្រែងលោពិត អ្នកខ្លះមានតែខឹង នឹងអ្នកប្រាប់ បន្ថែមទៀតផង ក៏មាន ដូចម្ដេចបានជាអញ្ចឹងទៅវិញ??? មានមនុ្សម្នាក់ គាត់បាននិយាយថា នៅពេលគាត់ឈឺធ្ងន់ គាត់ទទួលអ្វីមិនបានទេ គឺចិត្ដគាត់ មិនឃ្លាន មិននឹកចង់ មិនតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ថែមទាំង មិនចង់ឃើញមិនចង់ធំក្លិន ម្ហូបអាហារ អ្វីទាំងអស់ផង គឺសរីរង្គកាយមនុស្សឈឺ មិនត្រូវការ និងចំណីអាហារទេ។ ចំណែកឯព្រលឹងវិញ្ញាណ របស់មនុស្សក៏ដូចគ្នាដែរ មនុស្សទាំងអស់ បានកើតឡើងដោយមាន ព្រលឹងឈឺ ដោយដាច់ ចេញពីព្រះ គឺដូចជាមែកឈើ ដែលដាច់ចេញពីគល់ រស់រង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់ លើកលែងតែគេចំហរចិត្ដជឿ ដល់ព្រះ នោះព្រះគុណ នឹងនាំគេ ឱ្យបានជួបនឹងព្រះ ដែលជាម្ចាស់ ឬគល់នៃព្រលឹងនោះវិញ ទើបគេអាច ប្រែសភាព រស់ជាថ្មីឡើងវិញ។ ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្ស ដែលឥតជំនឿលើព្រះ នោះគេគ្មានអំណរ ឬការយល់ដឹងអ្វី អំពីព្រលឹងវិញ្ញាណ ទេ ព្រោះព្រលឹងគេ បានកំពុងស្ថិតក្នុង សភាពឈឺធ្ងន់ សូម្បី តែព្រះបន្ទូល ក៏គេបដិសេដ្ឋដែរ គេទទួលបានតែការ បង្រៀន លួងលោមពីមនុស្ស ដូចគ្នាប៉ុណ្ណោះ។             ប៉ុនែ្តមនុស្ស ដែលបានកើត ជាថ្មីក្នុងព្រះវិញ្ញាណ នោះត្រូវការ ចំណីអាហារវិញ ព្រះបន្ទូល និង សេចក្ដីអធិស្ថាន នេះហើយជា ចំណីរបស់ព្រលឹងដែលរស់ ។ គ្រិស្ទានគួរតែ យល់ដឹង ពីការនេះ ដើម្បឱ្យចេះយល់ ហើយអនុគ្រោះនឹងអាណិត ដល់អ្នកដែលមិនទាន់ បានជឿព្រះនៅឡើយ។  

  10/05/14 ការយល់ច្រឡំ  ការច្រឡំយ៉ាងធំមួយ ដែលអាចនាំមក នូវមហន្ដរាយ ដល់ព្រលឹង គឹការដែលយល់ច្រឡំថា ព្រះយេស៊ូវ ទើបនឹងកើត ក្រោយសាសនាធំៗទាំងឡាយ។ កំណើតព្រះគ្រិស្ទគឺទើបនិងចាប់ផ្ដើម ពីគ្រិស្ទសករាជ គឺទើបនិងបាន ជាង២០០០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គឺទ្រង់មិនអាចជាព្រះដែលបង្កើត ស្ថានសួគ៍និងផែនដីបានឡើយ ការនេះបានធ្វើ ឱយពួកផារ៉ាស៊ី ជាគ្រូនៃសាសន៍យូដា យល់ច្រឡំ ធ្វើឱយអ្នកកាន់ សាសនាដទៃទៀតក៏ច្រឡំ ខ្ញុំក៏បានច្រឡំ ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយប្រឆាំង និងពួកគ្រិស្ទាន អស់ជាច្រើនឆ្នាំ មិនព្រមជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះទេ ព្រោះកើតក្រោយព្រះពុទ្ធដល់ទៅជាង ៥០០ឆ្នាំ ឯណោះ។  តាមពិតកំណើតព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ  គឺគ្រាន់ជាការយោនយក កំណើតជាមនុស្ស របស់ព្រះដ៏ពិតប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាព្រះ ដែលមាន ព្រះជន្មរស់ តាំងពីអស់កល្ប ទ្រង់គ្រាន់តែចុះមក ចាប់កំណើតជាមនុស្ស ដើម្បីបា្រស្រ័យទាក់ទង ពន្យល់មនុស្ស អំពីនគរស្ថានសួគ៍ និងជួយសង្រ្គោះ មនុស្សដើម្បីឱ្យបានទៅដល់ទីនោះប៉ុណ្ណោះ។  នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១ ពីខ១ ដល់ ៥ ១ កាល​ដើម​ដំបូង​មាន​ព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូល​ក៏​គង់​នៅ​ជា​មួយនឹង​ព្រះ ហើយ​ព្រះបន្ទូល​នោះ​ឯង​ជា​ព្រះ ២ ទ្រង់​គង់​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ តាំង​អំពី​ដើម​មក ៣ គ្រប់​របស់​ទាំង​អស់​បាន​កើត​មក​ដោយសារ​ទ្រង់ ហើយ​ក្នុង​បណ្តា​របស់​ដែល​បាន​បង្កើត​មក​ទាំង​ប៉ុន្មាន នោះ​គ្មាន​អ្វី​ណា​មួយ​កើត​មក​ក្រៅ​ពី​ទ្រង់​ឡើយ ៤ នៅ​ក្នុង​ទ្រង់​មាន​ជីវិត ហើយ​ជីវិត​នោះ​ជា​ពន្លឺ​នៃ​មនុស្ស​លោក ៥ពន្លឺ​នោះ​ក៏​ភ្លឺ​មក​ក្នុង​សេចក្តី​ងងឹត តែ​សេចក្តី​ងងឹត​យល់​មិន​ដល់​ពន្លឺ​ទេ។ ព្រះបន្ទូលនៅទីនេះ គឺសំដៅទៅលើ តួអង្គព្រះយេស៊ូវនេះឯង ហើយព្រះបន្ទូលនេះទៀតសោត ក៏មានន៍យថាព្រះធម៍ ឬ ធម្ម ដែលមាននៅក្នុងពាក្យថា ធម្មជាតិ គឺជាតិកំណើត ទាំងឡាយណាដែលកើតឡើង ដោយសារព្រះធម៍ ឬព្រះធម្ម គឺសំដៅលើព្រះបន្ទូលនេះឯង ព្រោះព្រះយេស៌ូវ ទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ ដោយសារទ្រង់ កាលពី ទ្រង់នៅ ឯស្ថានសួគ៍ជាព្រះបន្ទូលនៅឡើយ។ សូមបញ្ជាក់ថា ធម៌នៅទីនេះមិនមែនជាធម៌របស់ព្រះពុទ្ធទេ។ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សក៏ពុំអាចរាប់បញ្ជូល ថាជាធម្មជាតិដែរ ព្រោះមនុស្សបានបង្កើតឡើង ក្នុងភាពពិសេសដូចជាអង្គព្រះ ដោយទ្រង់ផ្លុំបញ្ចូលដង្ហើមទ្រង់ ដែលរស់ឡើងជាព្រលឹងមនុស្សសព្វថ្ថៃ ទ្រង់ពុំបានផ្លុំដង្ហើមទ្រង់ចូលក្នុង ពពួកធម្មជាតិទេ។  សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ  

 Date: 11/24/14                                                                            បញ្ហាជីវិតមនុស្ស  នៅលើលោកនេះ តើមានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលមិនស្រឡាញ់ ជីវិតខ្លួននោះ? តើមានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលមិនព្រឺខ្លាច នឹងសេចក្ដីស្លាប់នោះ?  សេចក្ដីស្លាប់គឺជាបញ្ហាចំបងក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ នឹងគ្រប់សង្គម ក្នុងពិភពលោកទាំងមូលផងដែរ។ នៅពេលមនុស្សមានបញ្ហា ក្នុងការរស់នៅ មនុស្សតែងតែស្វែងយល់ អំពីបញ្ហានោះ ដើម្បីរក មធ្យោបាយដោះស្រាយ ឬសម្រួលបញ្ហានោះ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងការធ្វើដំណើរដោយជើង មានការយឺតយ៉ាវ មិនបានឆ្ងាយ មនុស្សបង្កើត កង់ដើម្បីជិះ កង់ជិះមិនទាន់ចិត្ដ ថែមម៉ាស៊ីន ទៅលើកង់ ទៅជាម៉ូតូៗ ជិះបានគ្នាតិចពេក ហើយដឹកជញ្ជូនអីវ៉ាន់ មិនបានច្រើន គេខំបង្កើតរយន្ដ ហើយ ក៏បង្កើតជាគ្រឿងយន្ដ យាន្ដជំនិះ, គ្រឿងសាស្រ្ដាវុធ, គ្រឿងប្រដាប់ ជាច្រើន បែបទៀតឥតគណនា ដូចជាយើង បានឃើញ សព្វថ្ងៃនេះស្រាប់។ ចំណែកឯជីវិត ដែលត្រូវស្លាប់នោះ ក៏មនុស្សខំ ដោះស្រាយជាប់រហូត ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ឥតឈប់ឈរ ដែរ។ យើងនឹងចែក ការស្វែងយល់ នឹងដំណោះស្រាយ អំពីបញ្ហាជីវិតនេះជាបីផ្នែកធំៗ គឺ ១-តាមរយៈវិទ្យាសាស្រ្ដ, ២-តាមរយៈសាសនា និង ៣-តាមរយៈដំណឹងល្អរបស់ព្រះ។ ១- តាមរយៈវិទ្យាសាស្រ្ដ- វេជ្ជសាស្រ្ដ គឺវិទ្យាសាស្រ្ដផ្នែក សុខាភិបាល គេខំស្វែងរក វិធីសាស្រ្ដ នឹងថ្នាំ ព្យាបាលរោគ ជាច្រើន ដោយមាន ប្រសិទ្ធភាព ដែលអាច ជួយមនុស្សឱយពន្យា អាយុរស់បានយូរ បន្តិចថែមទៀត សព្វថ្ងៃនេះ។ ផ្នែកសុខាភិបាល វេជ្ជវិទ្យ និងឱសថ វិទ្យា គេកំពុងតែបន្ដ ខំប្រឹងស្វែងយល់ អំពីបញ្ហាជីវិត មនុស្សរស់សព្វថ្ងៃ ដោយលើកសំនួរថា ហេតុដូចម្ដេចបាន ជាមនុស្សត្រូវស្លាប់ដូច្នេះ? សំណួរនេះជាបញ្ហាចំបងបំផុត សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជំនាន់។   នៅក្នុងសម័យវិទ្យាសាស្រ្ដ ដែលកំពុងជឿនលឿន ដ៏មហាអស្ចារ្យសព្វថ្ងៃនេះ ក៏កំពុងតែ ប្រណាំងនឹង ល្បឿនកំណើនមនុស្ស នៅលើផែន ដីនេះដែរ ប្រាកដណាស់សព្វថ្ងៃនេះ ចំនួនកំណើតមនុស្ស មានច្រើនលើសលប់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹង ការស្លាប់របស់មនុស្ស។ បើប្រៀប ធៀបស្ថិតិ ទាំងពីរនេះទៅឃើញថា វេជ្ជវិទ្យានឹងឱសថ អាចជួយពន្យា អាយុមនុស្ស បានបន្ដិច ដែរ ប៉ុន្ដែមិនទាន់មាន មនុស្សណាម្នាក់ អាចរស់ លើសពី អាយុ១២០ឆ្នាំ នៅឡើយទេ។ ដូច្នេះប្រសិនណា បើយើងមានសំណួរ មួយទៀតថា ចុះប្រសើនបើមនុស្សឈប់ស្លាប់ តើបញ្ហា ចង្អៀត ផែនដីនេះ នឹងត្រូវចោទឡើងប៉ុណ្ណា ទៅវិញ? តើផែនដីនេះ អាចបង្កើត ផលគ្រប់គ្រាន់សំរាប់មនុស្ស ទាំងអស់បានទេ? ទោះបើសព្វថ្ងៃនេះ ផ្នែកសុខាភិបាលមាន ប្រដាប់ ប្រើប្រាស ដើម្បីស្រាវជ្រាវជម្ងឺ ប្រដាប់ថតឆ្លុះ វះកាត់ទំនើបៗ ទាំងថ្នាំព្យាបាល គ្រប់បែបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនទាន់អាចបញ្ឈប់សេចក្ដីស្លាប់បាននៅឡើយទេ ម្យ៉ាងទៀតជម្ងឺថ្មីៗ ក៏ចេះតែមានកើតឡើងជាបន្ដដែរ។  ២-តាមរយៈសាសនា-  លើសពីនេះ មិនត្រឹមតែពួក អ្នកវេជ្ជវិទ្យាទេ ដែលចង់ដោះស្រាយ អំពីបញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស សូម្បីតែ ខាងសាសនា ក៏បានលើកសំនួរ ដែលថា ហេតុដូចម្ដេចបានជាមនុស្សស្លាប៉? ខាងព្រះពុទ្ធសាសនា ព្រះពុទ្ធស្វែងយល់ ហើយចេញជាដំណោះស្រាយមួយ ដោយអនុវត្ដន៍ ទ្រឹស្ដីដែលថា កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ គឺចង់មានន័យថា ស្លាប់ ហេតុមកឈឺ ឯឈឺមកពីចាស់ ហើយចាស់នេះមកពីមានកំណើត គឺមានជីវិត។ សំនួរនេះត្រូវបន្ដទៅទៀតថា ហេតុដូចម្ដេចបានជាមនុស្ស កើតហើយស្លាប់ ស្លាប់ហើយចាប់ជាតិជាថ្មី ហើយកើតឡើងវិញ ដូច្នេះ? (សូមបញ្ជាក់ថា នេះគ្រាន់តែជាការយល់ ហើយបង្កើតចេញជា ទ្រិស្ដីរបស់ព្រះពុទ្ធប៉ុណ្ណោះ) ដើម្បីស្វែងយល់អំពី ប្ញសគល់នៃសេចក្ដីស្លាប់នេះ ព្រះពុទ្ធបានត្រាសយល់ឃើញថា ការកើតវិលវល់ ក្នុងវាលវត្ដសង្សានេះ គឹមកពីមានអាត្ម័នដែលមិនស្កប់ គឺមានន័យថា នៅពេលមនុស្ស ជិតស្លាប់ មនុស្សតែងតែគិតវិលវល់ ខ្វល់អំពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ដែលបានសាងមកក្ដី ខ្វល់អំពីទ្រព្យសម្បត្ដិ ដែលនៅសេសសល់ក្ដី ខ្វាយខ្វល់ អំពី កូនចៅដែលនៅរស់ក្ដី គិតអំពីការឈឺចាប់ដែល ខ្លួនកំពុងមានក្ដី នឹងហេតុជាច្រើនទៀតដែលមនុស្ស តែងគិតខ្វល់ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី ដែលដឹងថាខ្លួនជិតនឹងស្លាប់នោះ ដូច្នេះហើយបានជានៅពេលមនុស្សស្លាប់ក្នុងស្ថានការគិតខ្វល់បែប នេះ បណ្ដាលឱ្យអាត្ម័ន ឬព្រលឹង របស់មនុស្សនោះ ត្រូវបន្ដរឈោងចាប់យក កំណើតមួយថ្មី ទៀតដើម្បីបន្ដ ឬបង្ហើយការ ដែលចិត្ដគំនិតរបស់ខ្លួន មិនទាន់បានបញ្ចប់នោះ ដូច្នេះមនុស្ស ម្នាក់ៗត្រូវខំប្រឹង កាត់កៃលេស ឬតណ្ហា ដើម្បីនៅពេលស្លាប់ កុំឱ្យមានការទុក្ខកង្វល់ ឬការគិត ទៅលើរឿងអ្វីមួយ គឺត្រូវផ្ដាច់ចិត្ដ អារម្មណ៍ ឱ្យស្អាតនៅពេលស្លាប់ទៅ បើស្លាប់ក្នុងសភាពបែបនេះ គឺអ្នកនោះបានទទួល និព្វាន។ បងប្អូនពុទ្ធបរិស័ទ្ធមួយចំនួនធំ ដែលយល់ ច្រឡំថានិព្វាននេះជាស្ថាន ឬកន្លែងបរមសុខ និព្វានមិនមែនជាទីកន្លែងទេ តែជាដំណាក់កាល ស្លាប់ចុងក្រោយ បង្អស់ដែលអាត្ម័ន ឈប់យោន យក ចាប់កំណើតជាថ្មី ទៀតទេ គឺស្លាប់ដោយ ស្កប់ចិត្ដ ឥតមានអ្វីនៅសេសសល់ ដើម្បីឱ្យព្រលឹងត្រូវធើ្វ ឬបង្ហើយនៅជាតិមុខទៀតទេ។ ដូច្នេះនិព្វាននេះ មនុស្សគ្រប់ សន្ទាប់វណ្ណអាចស្វែងរកបាន។ ធម្មតានិព្វាននៅក្នុង ព្រហ្មញ្ញសាសនា មានតែវណ្ណព្រាហ្ម ឬសង្ឃទេ ដែលអាចសម្រេច រកនិព្វានបាន។ នៅក្នុងសង្គម ព្រហ្មញ្ញសាសនា មានវណ្ណ៥ខុសគ្នា គឺ ១-វណ្ណព្រាហ្ម ជាពួកសង្ឃ ដែលជាវណ្ណខ្ពស់មានតម្លៃជាងគេ គឺសេ្ដចក៏ត្រូវតែថ្វាយបង្គំសង្ឃដែរ, ២-វណ្ណក្សត្រ ពពួកសេ្ដច អ្នកដឹកនាំ, ៣-វណ្ណអ្នកមាន គឺរួមបញ្ចូលទាំងកសិករ, អ្នកជំនួញផ្សេងៗ, ៤-វណ្ណៈអ្នកក្រ គឺពួកកម្មករ អ្នកបំរើផ្សេងៗ និង ៥-វណ្ណៈទាសករ គឺពពួកខ្ញុំគេ ដាច់ថ្លៃ ជាពពួកមនុស្សថោកទាប ជាងគេក្នុងសង្គម។ ក្នុងចំណោមនោះមានតែវណ្ណៈ ព្រាហ្ន ឬវណ្ណៈសង្ឃ ទេដែលអាចស្វែង រកនិព្វានឃើញ ក្រៅពិវណ្ណៈនេះ ត្រូវខំកសាង សន្សំកុសល ផល បុណ្យជាច្រើន ពីមួយជាតិ ទៅមួយជាតិ ដើម្បីឱ្យបានឡើងដល់វណ្ណៈសង្ឃ ទើបអាចស្វែងរក និព្វានបាន។ ដោយ សារការរកឃើញ បែបថ្មីរបស់ព្រះពុទ្ធ ក្នុងការស្វែងរកនិព្វាន ដោយស្រួល មិនរើស វណ្ណៈ នេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យ ព្រហ្មញ្ញសាសនា ឬសាសនា ហ៊ិណ្ឌូ បែកចេញជាសាសនាមួយថ្មីទៀត គឺព្រះពុទ្ធសាសនា នេះឯង ដែលធ្វើឱ្យពេញនិយម ពីវណ្ណៈ ក្រោមៗក្នុងសង្គម ហិណ្ឌូជំនាន់នោះ ហើយសាសនានេះក៏បាន។ ទ្រឹស្ដី ដែលថា កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ នេះគឺជាការត្រឹមត្រូវ គឺជាការពិសោធ មើលឃើញ របស់មនុស្សគ្រប់រូប តែទ្រឹស្ដីនេះមិនមែនគ្រាន់ បញ្ឈប់សេចក្ដីស្លាប់ តែបញ្ឈប់កំណើតមនុស្សតែម្ដង បើឥតមានជីវិត បានអីនឹង ស្លាប់កើត រឿងមួយដែលព្រះពុទ្ធមិនបានសួរ គឺថាតើអាត្ម័ន ឬព្រលឹងកើតពីណាមក ម្ដេចក៏ព្រលឹងនេះបានកើតចេញ ជាសាច់ឈាមមកនេះ តាំងពីដំបូងមកនោះ  ដូច្នេះមិនដឹងជាទ្រិស្ដីនេះ ពិតមែនឬអត់ទេ? តើមានមនុស្សចាប់ជាតិ ជាថ្មីមែនឬទេ? តើមានមនុស្សបាន ចូលនិព្វាន មែនឬក៏អត់? តើមានខ្មោចប៉ុន្មាននាក់ ដែលបានស្លាប់ ដោយស្ងប់ ចិត្ដនឹងអារម្មណ៍នោះ? ប៉ុន្ដែល្អម្យ៉ាងដែរ សំរាប់មនុស្ស ដែលមិនស្រឡាញ់ ជីវិតខ្លួន ហើយមិនចង់កើតវិញនោះ តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលមិនចង់កើតវិញនោះ? តែបើយោលទៅតាមការជាក់ស្ដែង មើលឃើញ ប្រហែលជាមនុស្សមិនបានរក ឃើញនិពា្វនទេ មើលទៅ ព្រោះមនុស្សកើតឡើងកាន់ច្រើន ដូច្នេះដូចជាមិនកើតមកពីព្រលឹង ដែលស្លាប់ ហើយចាប់ជាតិជាថ្មីនោះទេ ហើយក៏ប្រហែលមិនមកពីព្រលឹងសត្វដែលស្លាប់ ដែរ ព្រោះសត្វក៏កើតកាន់ច្រើន ព្រោះមនុស្សចិញ្ចឹមសត្វ និងបង្កើនចំនួនវាកាន់តែច្រើន ដើម្បីបង្រ្គប់តម្រូវការ ជាចំណីអាហារដល់មនុស្ស។  ជាទូទៅ ការបង្រៀន របស់សាសនា ជាជំនួយអប់រំផ្នែក សីលធម៌ ឱ្យស្គាល់ ខុសត្រូវ ល្អអាក្រក់ ជួយសម្រួល ក្នុងសង្គមមនុស្ស ដែលមាន ជំនឿដូចគ្នា តែនិយាយអំពី បញ្ហាជីវិត វិញនោះ ដូចជាមិនឃើញមានប្រសិទ្ធ តើមនុស្សប៉ុន្មានដែលយល់ច្បាស់ ហើយលះបង់ដើម្បី ស្វែងរក និពា្វនឱ្យបានពិតប្រាកដនោះ?។  ៣-តាមរយៈដំណឹងល្អរបស់ព្រះ-  ដំណឺងល្អនេះ គឺសំដៅយកដំណឺងតាមរយៈ ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ដែលទ្រង់បានប្រកាសត្រង់ៗថា ទ្រង់ជាព្រះ ដែលចុះពីស្ថានសួគ៍មក ដើម្បីនាំយកដំណឺងល្អ អំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ឱ្យមនុស្សបាន រស់ពីស្លាប់ ហើយបានទៅរស់ នៅជានឹងព្រះ នៅឯនគរ ស្ថានសួគ៍ នៅទីបញ្ចប់ពីផែនដីនេះទៅ។ ដំណោះស្រាយថ្មី អំពីបញ្ហាស្លាប់ របស់ជីវិតមនុស្សនេះ ខុសពីរបៀបទាំងពីរខាងលើ។ របៀបថ្មី នេះព្រះទ្រង់បាន លើកបង្ហាញទាំងកញ្ចប់តែម្ដង គឹបង្ហាញតាំងពីដើម រហូតដល់ចប់ គឺបានបង្ហាញ ពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ តែក្នុងពេលនេះខ្ញុំនិងលើកឡើង ដោយសង្ខេបបំផុត គឺលើកតែគំនិតធំៗ ក្នុងដំណើរដំណោះស្រាយនេះ។ ១- ព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើតមនុស្ស៖  ដំបូងឡើងព្រះបង្កើតស្ថានសួគ៍ និងផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ១៖១) ។ ផែនដីសំរាប់មនុស្សនៅបណ្ដោះអាសន្ន និងស្ថានសួគ៍ជាកន្លែងអចិន្រ្ដៃយ៍ ក្រោយពីមនុស្សសម្រេចចិត្ដ ទទួលជឿព្រះហើយ។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្ស ឱ្យដូចជាអង្គទ្រង់ ដោយបញ្ចូលដង្ហើមទ្រង់ ទៅក្នុងរូបកាយមនុស្ស ដែលក្លាយជាព្រលឹងរស់ របស់មនុស្ស ជាជីវិតពិតបា្រកដរបស់មនុស្ស នេះឯង  ចំណែកឯរូបកាយ គឺព្រះបានសូន្យមកពីដី ដើម្បីរស់បណ្ដោះសន្ន នៅលើផែនដី (លោកុប្បត្ដិ ២៖៧) ព្រះទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមក ឱ្យមានសេរីភាព ហើយសេរីភាពនេះឯង ដែលនាំ ឱ្យមនុស្សមានបញ្ហា ក្នុងការជ្រើសរើស រវាង ការស្ដាប់បង្គាប់ នឹងបា្រជ្ញា គឺការដឹងខុសត្រូវ ដោយខ្លួនឯង (លោកុប្បត្ដិ ២៖១៦) មនុស្សបានជ្រើសរើសយកប្រាជ្ញា ហើយត្រូវស្លាប់ ជាជាងការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។ ២- បញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស- បញ្ហគឺដោយការ មិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ដែលជាអំពើបាប មនុស្សត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់ទាំងសាច់ឈាម និងព្រលឹងផង។ ស្លាប់សាច់ឈាម គឺដូចគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ បង្ហាញឱ្យឃើញ ពីការស្លាប់ពិតបា្រកដរបស់ជីវិត គឺស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ស្លាប់ គឺបាត់បង់ អ្វីៗទាំងអស់ ទាំងរបស់ទ្រព្យ បងប្អូន កូនចៅ ញាតិមិត្ដ ដែលជាសេចក្ដីស្រឡាញ់និង ទំនាក់ទំនង គឺអ្វីៗដែលល្អត្រូវចប់ នេះនិយាយ អំពីសាច់ ឈាម ដែលយើងមើលឃើញ (ប៉ុន្ដែព្រលឹងបន្ដររស់ រងទុក្ខវេទនា ដោយដាច់ចេញពីព្រះ ដោយប្រាជ្ញាខ្លួន ដែលមិនពឹងអាងដល់ព្រះ, ត្រូវទទួល រងកម្ម ទុក្ខវេទនា នៅសា្ថននរក តាមបាបដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ដ) ៣- ដំណោះស្រាយ របស់ព្រះលើបញ្ហាស្លាប់របស់មនុស្ស - ព្រះទ្រង់ជា្របរួចទៅហើយថា ជម្រើសរបស់មនុស្ស នឹងខុសពីព្រះហឬទ័យ របស់ទ្រង់ តែដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ របស់ទ្រង់ ទ្រង់មិនបញ្ឈប់ គម្រោងការណ៍សង្រ្គោះមនុស្ស របស់ទ្រង់ទេ គឺទ្រង់ត្រូវយកព្រះរាជបុត្រា របស់ទ្រង់ ពីស្ថានសួគ៍ដើម្បីស្លាប់ ជំនួសមនុស្សវិញ ដើម្បីឱ្យមនុស្សណា ដែលជឿដល់ ព្រះរាជបុត្រា គឺតួអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រឹស្ទ នោះនឹងបានរស់ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន ៣៖១៦ ថា៖ ‹ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​លោក ដល់​ម៉្លេះ​បាន​ជា​ទ្រង់​ប្រទាន​ព្រះរាជបុត្រា​ទ្រង់​តែ​១ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ព្រះរាជបុត្រា​នោះ មិន​ត្រូវ​វិនាស​ឡើយ គឺ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ. គឺមិនត្រូវស្លាប់ ឬវិនាសខាងឯ ផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណ តែសាច់ឈាមនោះត្រូវតែស្លាប់ ដោយព្រោះ សាច់ឈាម បានប្រព្រឹត្ដបាបរួចហើយៗ នៅតែបន្ដរបាបទៅទៀត សាច់ឈាម កើតពីដីមក វាគ្រាន់ជាសំបក របស់ព្រលឹងប៉ុណ្ណោះ ត្រូវតែត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ជាប្រាកដ។ ផែនដីនេះមានកម្រិត ព្រំដែន បើមនុស្សកើតមក ហើយមិនស្លាប់ទៅវិញសោះ នោះវាត្រូវចង្អៀតផែនដីនេះ ក្នុងរយៈពេលយ៉ាងខ្លី ហើយក៏មិនអាចបង្កើត ផលចិញ្ចឹមមនុស្ស ពេញផែនដីនេះបានដែរ  ដូច្នេះដំណោះស្រាយតាមរយៈដំណឹងល្អនេះ មនុស្សឥតចាំបាច់គិត ឬចោទឆ្លើយ ស្វែយល់ ឬសួររកដើមចមនៃបញ្ហានោះទេ គឺព្រះបាន លើកមកប្រាប់ទាំងអស់ តាំងពីព្រះហឬទ៍យរបស់ទ្រង់, កំណើតមនុស្ស, បញ្ហានៃការស្លាប់, ដំណោះស្រាយ ដោយឱ្យព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ សុគតជំនួសមនុស្ស ជាសេចក្ដីសង្រ្គោះ ដល់អ្នកដែលគ្រាន់តែជឿ ទុក្ខចិត្ដ ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះសេចក្ដីជំនឿនេះ បានក្លាយក្រិតវិន័យ នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ គឺមនុស្សគ្រាន់តែទទួលជឿដល់ព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ គឺរាប់ថាបានស្ដាប់ង្គាប់ដល់ព្រះហើយ។ ក្រិតវិន័យជា ឧប្បករណ៍ សម្រាប់វាស់ស្ទង់អំពើបាបថា តើមនុស្សបានប្រព្រឹត្ដបាបឬទេ? តែសេចក្ដីសង្គ្រោះបានដោយសារព្រះគុណ តាមរយៈសេចកី្ដជំនឿ ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រិស្ទ។ ដោយហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សបានសង្រ្គោះ គឺបានរួចពីបាប បានរាប់ជាសុចរិត បានអនុញ្ញាត ឱ្យចូលក្នុងនគរស្ថានសួគ៍ ក្រោយ ពីស្លាប់ពីផែនដីនេះទៅ ទោះទាំងនៅ មានបាបនៅឡើយផង។ បញ្ហាស្លាប់របស់បងប្អូន ជាបញ្ហាធំណាស់ កុំមើលស្រាល គួរតែគិតពិចារណា ដោយមានរបៀបទាំងបីខាងលើ ថាតើមួយណាដែលបងប្អូនអាច យល់ហើយទទួលបាន ដើម្បីជាប្រយោជន៍ សំរាប់ជីវិតបងប្អូន។  សូមព្រះទ្រង់ប្រទានពរ  

  Cambodian Bible App for Iphone and Android mobile phone are available for free: Digital Bible Platform has launched a Bible app in Khmer. It can be found here: iOs http://itunes.apple.com/us/app/bible-khmer-francais-cambodia/id465354393?mt=8 Android https://play.google.com/store/apps/details?id=com.fcbh.dbp.BibleSocietyOfCambodia&feature=search_result#?t=W251bGwsMSwxLDEsImNvbS5mY2JoLmRicC5CaWJsZVNvY2lldHlPZkNhbWJvZGlhIl0. Keep in mind that Khmer Unicode must be installed in your phone in order to be able to view Khmer font. For web base bible reading, Khmer Unicode font is imbedded in the host server, therefore, computer or mobile devices be viewed browsers without font installation. http://biblecambodia.org/khov54IMG/ http://biblecambodia.org/khsv/ How to install Unicode font in IPhone: Your phone must has Cydia installed then follow this direction. http://khmeriphoneunlockhelper.blogspot.com/2012/05/how-to-install-khmer-unicode-and-font.html How to install Unicode font on android http://nokorsoft.com/2012/06/khmer-unicode-for-android-ics/ I tried it on my Iphone 4s and it works great.

Please join us for LIVE International Prayer Call, Monday October 1, 2012, 8:00 pm ESThosted by Sok Em and Allan Hyndman.Find instructions here.Find a poster you can print to publicise this for us here.

 Date: 11/30/14  គួរឱ្យខ្មាសអៀន?  នៅពេលខ្លះខ្ញុំបានគិតថា មនុស្សដែលបានកើត ក្នុងសម័យកាលនេះ អស្ចារ្យមែន ព្រោះមនុស្សបានឃើញ ហើយថែមទាំងបានប៉ះពាល់ នូវការចំរើនលូតលាស់ នូវចំណេះដឹង របស់មនុស្សជាតិស្ទើរដល់កំពូល។ កាលពីដើម មនុស្សបានគិតថា ផែនដីនេះ ជាផែនស្ករមួយយ៉ាងធំ ខ្លាំងណាស់ ដែលមិនអាចដើរ ដល់ទីបញ្ចប់បានឡើយ។ ប៉ុន្ដែដោយចំណេះដឹងរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃ ផែនដីដ៏ធំពីមុននោះ បានរួមមកតូច មកគ្រាន់តែជាដុំមូលមួយ ដែលគេអាចធ្វើ ដំណើរព័ទ្ធជុំវិញវា តែក្នុងរយៈពេលតិចជាង ២៤ម៉ោងផង តាមរយៈយន្ដហោះ កុងគ័ដ ដែលមាន ល្បឿន ប្រមាណជា 1,354 mph ឬ 2,179 km/h (ក្នុងមួយម៉ោង) ហើយគេអាចនិយាយទាក់ទងគ្នាបាន គ្រប់ពេលវេលា ពីផែនដីមា្ខង ទៅផែនដី ម្ខាង ដោយគ្រាន់តែ ប្រើទូរសព្ទតូច មួយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្ដែនៅពេលចំណេះ ប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស កាន់តែចំរើនឡើង នោះមនុស្សក៏បានឃើញ ការអស្ចារ្យ ដែលគេយល់មិនដល់នោះ រឹតតែច្រើនណាស់ដែរ តើពិភពធំៗជាច្រើន ដែលអណ្ដែតក្នុងលំហរអាកាស ហើយមានដំណើរទៀងទាត់ ឥតលំអៀងតាមផ្លូវរបស់វានិមួយៗ ចំណេះមនុស្សគិតមិនដល់ តើមិនគួរសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតទេឬអី?   ទន្ទឹមគ្នានឹងការអស្ចារ្យ នៃចំណេះវិជា្ជរបស់មនុស្ស ដែលបង្កើត ជារបស់ប្រើប្រាស់ ទំនើបៗ សំរាប់តម្រូវការ របស់ជិវិតមនុស្សនោះ មនុស្ស សម័យនេះ ក៏ខំប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់មិនគប្បី ចាកសីលធម៌ជាច្រើន ឥតគណនាផងដែរ។ គេបាញ់ កាប់សម្លាប់គ្នា គេក្បត់គ្នា គេក្បត់មនសិការល្អ របស់គេ ប្រព្រឹត្ដអាក្រក់ ទាំងបំពាន ឥតចេះខ្មាស់អៀន ឱ្យតែមានទ្រព្យ នឹងយសស័ក្ដិផ្ទាល់ខ្លួន សូម្បីតែអ្នកកាន់សាសនា ជ្រុលនិយម អាយស៊ីស ក៏កំពុងតែសម្លាប់មនុស្ស យ៉ាងអមនុស្សធម៌បំផុតដែរ។ តើការចំរើនលូតលាស់ ដ៏កំពូលនៃវិទ្យាសាស្រ្ដ ក្នុងសម័យនេះ នឹងនាំ ឱ្យភពផែនដីនេះ ជួបនឹងវាសនាបែបណាទៅ?  ព្រះបន្ទូលបានចែងច្បាស់ថា៖ នៅពេលដែល ចំណេះវិជ្ជា ប្រាជ្ញា និងការប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់របស់មនុស្ស កាន់តែចំរើនឡើង នោះពេលវិនាសកម្ម នឹងទីបំផុតនៃផែនដីនេះ ជិតមកដល់ហើយ គឺព្រះអម្ចាស់ នឹងជិតយាងត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីជំនុំជំរះមនុស្សលោក ទាំងអស់ដែលមានទោស ទាំងរស់ទាំងស្លាប់។ រឿងនេះសំខាន់ណាស់ បានជាព្រះយេស៊ូវបានផ្ដាំ ដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ និងអ្នកជំនឿទាំងអស់ ឱ្យផ្សាយដំណឹងល្អ របស់ទ្រង់នេះ ដល់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ គ្រប់ជំនាន់ តាំងពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដើម្បីឱ្យមនុស្សបានរួចពីវិនាសកម្ម ហើយមាន ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចផង។ នៅក្នុង ព្រះគម្ពីរម៉ាថាយ ២៨៖១៨-២០ ព្រះយេស៊ូវបាន មានបន្ទូលផ្ដាំមុនពេលទ្រង់យាង ត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៍វិញ ដែលជាមហាបញ្ជាចុងក្រោយបង្អស់ថា៖   ‹១៨ ឯ​ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់​យាង​មក​មាន​ព្រះបន្ទូល​នឹង​គេ​ថា គ្រប់​ទាំង​អំណាច​ បាន​ប្រគល់​មក​ខ្ញុំ​នៅ​លើ​ស្ថានសួគ៌ ហើយ​លើ​ផែនដី​ផង ១៩ ដូច្នេះ ចូរ​ទៅ​បញ្ចុះ​បញ្ចូល ​ឲ្យ​មាន​សិស្ស​នៅ​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍ ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជទឹក​ឲ្យ ដោយ​នូវ​ព្រះនាម​ព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និង​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ចុះ ២០ ហើយ​បង្រៀន ឲ្យ​គេ​កាន់​តាម​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្គាប់​›មក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ផង ហើយ​មើល ខ្ញុំ​ក៏​នៅ ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា ​ជា​រាល់​ថ្ងៃ​ដែរ ដរាប​ដល់​បំផុត ​កល្ប។ នៅពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ដណ្ដឹងសួរខ្លួនឯងថា៖ មនុស្សមួយចំនួន គេបានប្រព្រឹត្ដ អាក្រក់ ណាស់ លោភលន់ កាប់សម្លាប់ ផិតក្បត់ ធ្វើយ៉ាងណា ឱ្យតែបានបំពេញបំណងចិត្ដ របស់ខ្លួន ដោយឥតមាន ការខ្មាស់អៀនអ្វីសោះ ម៉េចក៏គេធ្វើបាន? ចុះឯខ្ញុំវិញ គា្រន់តែប្រាប់គេ ឱ្យជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឱ្យគេបានទទួល សម្បត្ដិសួគ៍ដ៏ល្អ បំផុតសំរាប់ជីវិតគេសោះ ហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំត្រូវខ្មាសអៀនអីខ្លាំងម្ល៉េះ? បើខ្ញុំឥតបានប្រព្រឹត្ដឧក្រិត្ដិកម្ម ឬធ្វើអ្វីខុសនឹងអ្នកណាផង? ហើយខ្ញុំក៏ឥតមានបានកម្រៃ ឬក៏ខាតបង់អ្វីដែរ តើខ្ញុំធ្វើដើម្បីអ្វី? ហេតុអ្វីបាន ជាខ្ញុំខ្លាចខ្មាសគេ? បើគ្រាន់តែធ្វើតាមព្រះ ដោយស្រឡាញ់ទ្រង់ ជាពិសេសស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដើម្បីឱ្យគេបានទទួលព្រះពរ ពិសេសនេះ តើខ្ញុំគួរលាក់ការនេះទេ? បើខ្ញុំលាក់ការនេះ ដូចជាខ្ញុំបានជីកដីកប់ លាក់ប្រាក់ ដែលព្រះបានប្រទានមក ដើម្បីបង្កើន ផលដូច្នេះ ដែរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះព្រះទ្រង់ បានសន្យាថា ទ្រង់គង់ជាមួយយើង គ្រប់ពេលដែលយើងធ្វើការ ថ្វាយទ្រង់ ដូច្នេះយើងត្រូវតែធ្វើការនេះជាដាច់ខាត។ សូមព្រះទ្រង់បង្កើនផលបន្ថែម ដ៏បរិបូរណ៍ដល់បងប្អូន  

សូមអាននៅ៖  http://www.cambodiancc.org/index.php/articles/147-t17